Günah suları

Yadıma düşən bu axşamda

yenə də köksümdəsən,

Adını çəkirəm,

o adı ki, yanında nifaq ağacı bitib,

ki, nə dincəlmək,

nə sərinliyinə arxalanmaq olar kölgəsində.

O ağac öz ömrüncə

ancaq qorxulu bir yuxunun,

qovğalı bir günün,

zəhərə dönən şirin tikənin

hekayətini dinləyər

və sənin yalanlarını

yarpaq günlərinin arasında ədalətlə bölər.

Amma sənə bütün bunları demək olmaz,

yox, olmaz,

vallah, olmaz.

Desəm, o saat deyərsən ki,

hər şeydə bir hikmət var

və sənin növbəti yalanına

qoca həqiqət qənim olar.

Sən yad evlərdə o ağacın

dibinə günah suları tökürsən,

və kölgən dünyaya ləkə salır,

adının qoxusu yayılır

tanındığın hər yerdə.

Mənsə üzü yadımda qalmayan

adamları "çoxaldıram" ömrümdə.

Əllərin "bərpası"

Əlində tutduğun bir kağızın

şəklini çəkmişəmmiş haçansa, -

indi o vərəqdən heç nə oxunmur.

Yaxınlaşdırıb,

lap yaxınlaşdırıb

baxıram dönə-dönə,

qoxun dörd dolanır başımda...

O şəkildə ancaq iki barmağın oxunur,

və mən onlara inanıb

əllərini bərpa edirəm yaddaşımda...

O vaxt ki, dilim "hə, hə" deməkdən,

başım razılıq əlamətiylə yellənməkdən,

gözüm oxşar sətirləri oxumaqdan yorulur,

o vaxt ki, özüm olmaqdan başqa çarəm qalmır,

onda o şəkli açıb saatlarla baxıram

və şəkildəki barmaqların tuşlanır,

eyni ölümə kədərləndiyimiz günə,

sən demə, yadların itkisi

daha möhkəm bağlaya bilirmiş

adamları biri-birinə...

Gözlərin yox,

saçların yox,

gülüşün yox,

küsməyin yox,

ancaq barmaqların var o şəkildə...

Və o şəkil

sənin "yoxluğunun yuxusu"du...

Tapdaq bir şəhərin

işğaldan bir gün əvvəlki fotosudu...

Fərid Hüseyn

Türküstan.- 2019.- 3-9 dekabr.- S.23.