"Bacımın gülüşü"

(hekayə)

Hər şeydə gülməyə bəhanə axtaran mən bu dəfə sadəcə donub qalmışdım. Bir anlıq elə bil içimdən gələn soyuq külək üzümə vurub üşüdürdü məni. Elə bil içimdəki qış otağının qapısı açıq qalmışdı, ya da nə bilim içimdə hansısa söz buz kimi düşüb qalmışdı dondururdu məni.

Mən beləyəm ee, Allah haqqı.Tez təsirə düşürəm. Biri bir söz desin həmin an inanıram. Neynim ee adamlara inanmaq elə xoşuma gəlir ki...Vallah çox gözəl inanıram.Belə qəşəng, şirin, cıqqlı. Adam o inanmağın yanaqlarından dartıb öpməy istəyir.

Özüm öz inanmağımı elə sevirəm ki. O olmasa mən yaşaya bilmərəm. Hər dəfəsində inanmağı seçirəm sora da hər dəfəsindəki kimi belə yanılıram.

Yadımdadı nənəm bir dəfə demişdi ki, “Qızım bütün insanları sevmək lazımdı. Bax Allah hər birimizi sevərək yaradıb. Allahın sevərək yaratdığı bir varlıq heç vaxt pis ola bilməz. Mütləq onun içində bir yaxşılıq vardı. Qızım insanlara inanmasan yaşamaq olmaz” . Arvad bu sözləri elə bil direllə beynimi oyub yazmışdı ora. Bu qədər şey yaşadım, bu qədər zibilliklərdən keçdim amma o sözlər silinmək bilmir ki, bilmir. Silinməsi cəhənnəm ee heç üstünə toz da qonmur. Elə bil beynimin "format düyməsi"di. Hər dəfəsində pis nəsə bir şey baş verəndə, axşamı başımı yastığa qoyub özümə söz verirəm ki; Sabahdan dəyişəcəm. Sabah oyanan kimi nənəmin cümlələrindən başqa heçnə tapa bilmirəm o başımda. O arvad sözün demək qaydasın bilirdi də. Bu günə kimi mənə nə deyib cümləbəcümlə beynimdədi.

Bu gün daha bir uğursuzluq, daha bir inamsızlıq... Heçnəyə reaksiya verə bilmirəm. O da yanımdadı bu dəfə. Danışır, məni güldürməyə çalışır.Mən isə onun hər sözün ciddiyə alıram.Gülə bilməmək elə pisdi ki...

Bir dəfə kirayə qalırdıq.Anam, bacım, mən. İki mərtəbəli, taxta bina idi. O binanı həmişə nənəmin bir qəndqabısı vardı ona oxşadırdım. Bilmirəm niyə. Elə bil o qəndqabının siması vardı o binada. Bina taxtadan olduğu üçün mənə elə gəlirdi ki, çox yüngüldü. Məsələn: Elə bilirdim ki, babam bu binanın üstünə möhkəm qışqırsa bina dağıla bilər. Çox şükür qış gəlməmiş çıxdıq ordan.

Nəysə, iki otaqlı evdə kirayə qalırdıq. Otağın birində anam, bacım, mən, digərində isə ev yiyəsi qızıyla qalırdı. Çox qəribə qadın idi. Onu da nəsə tarakana oxşadırdım. Məndə uşaqlıqdan xasiyyətdi nədənsə nəyisə nəyəsə mütləq oxşadıram. Yaşlı, arıq, amma cəld qarı idi. Arıqlıqdan və yaşlılıqdan da beli bükülmüşdü bir az. Bina taxta bina olduğuna görə evdə çoxlu tarakanlar olurdu. Bir gün anama kimsə tarakan dərmanı vermişdi.Ağ rəngdə toz idi. Anam onu biz qalan otağa səpdi,qapını da bağladı.Getdik nənəmgilə. Sabahısı gün gəldik evə. Düşünürdük yəqin hamısı ölüb. Birdən anama dedim:-Bax tarakanlara.Ağ toza bulaşmış halda sıralanıb divarın dibi ilə gedirdilər. Anam baxdı-baxdı dedi:-Bunlara bax e elə bil stansı akaradan semənti boşaldıb qayıdırlar.Heç veclərinə də deyil.

Nədənsə Bəyaz nənəni (bizim ev sahibəsin) həmin tarakanlara oxşadırdım. Elə bilirdim ona zəhərli dərman da versən ölməz heç vaxt.

Burda tualetdə unitazın üstündə taxta rəflər var idi. Bəyaz nənə o rəflərin üstünə boranı qoymuşdu. Yadımda idi üst-üstə üç rəf idi.

Hərəsində də bir boranı. İndi düşünürəm ki, onu tualetə niyə qoyubmuş ki...

Bir gün bacım tualetə girəndə qapını bərk örtmüşdü.Elə oturmağıyla qışqırmağı bir oldu.“Belimdədi !”, “Mama, qoyma !”, “Biri də başıma tullandı!”, “Mamaa!” deyib qışqırırdı. Qapını aça bilməyib sındırdıq. Daha doğrusu qapı özü elə sınmağa həvəsliydi.Anam bir az bərk dartan kimi qopdu. Gördük bacım oturub, boranılar da yerdədi hamsı. Yazıq qız oturan kimi boranılar bir-bir boynunun dalına, belinə düşübmüş. Təbii ki, bəyaz nənə bacımdan çox boranıya heyifsilənirdi..

O hadisədən sonra biz o evdən çıxdıq. Bacım isə tam başqa cür olmuşdu. Mənim indiki halım kimi. Onu güldürmək üçün nə deyirdik, nə edirdiksə eləcə soyuq-soyuq üzümüzə baxırdı. Adam özü pərt olurdu. Amma gülmürdü. Danışanda da kəkəliyirdi bir az. Amma heç gülmürdü...

Necə özünə gələ bildi bilmirəm. Sonra anamgil Qazaxstana qaytdılar. Birdə bacımı 3 ildən sonra gördüm. Kimsə ona yenidən gülməyi öyrətmişdi...

Çinarə ÖMRAY

Türküstan.- 2019.- 5-11 noyabr. S. 23.