Türk dünyasının milli iftixarı Üzeyir Bəy Hacıbəyli

Azərbaycan Türklərinin mədəni həyatında böyük rol oynayan, Türk dünyasının milli iftixarı Üzeyir bəy Hacıbəylinin (1885-1948) aydınlar arasında xüsusi yeri vardır. Yazıçı, jurnalist, bəstəkar və ictimai xadim olan Üzeyir bəyin bu məsləklərin hamısında böyük başarılar əldə etməsi onun dahiliyinə dəlalət edir. Fəaliyyəti və ixtisasının rəngarəngliyi ilə dövrünün ən maraqlı şəxsiyyətlərindən olan Üzeyir bəy Şərqin ilk opera yaradıcısıdır. Böyük bəstəkar Üzeyir bəylə böyük söz ustası və böyük ziyalı Üzeyir bəyin bu səviyyədəki vəhdəti dünya mədəniyyət və sənət tarixində nadir hadisələrdəndir.

Üzeyir Əbülhüseyn oğlu Hacıbəyli 18 sentyabr 1885-ci ildə Quzey Azərbaycanın Qarabağ bölgəsinin Ağcabədi qəsəbəsində ziyalı ailəsində anadan olmuşdur. Atası Əbülhüseyn Hacıbəyli Şuşanın maarifpərvər ziyalılarından biri, anası Ağcabədili Kərbəlayı Ələkbər bəyin qızı Şirin xanımdır. Üzeyir bəyin uşaqlıq və ilk gənclik çağları Şuşada keçmişdir. Azərbaycanın ilk musiqi ocağı kimi şöhrət qazanan Şuşa şəhəri Üzeyir bəyin də ilk yaradıcılıq qaynağı olmuşdur. Üzeyir bəy özü haqqında yazdığı bir yazısında göstərmişdir ki:”Mən, ilk musiqi təhsilimi uşaqlıq zamanı Şuşada ən yaxşı xanəndə və sazəndələrdən almışam. O vaxt mən “Muğam” və “Təsnif” oxuyardım. Səsim xanəndələrin xoşuna gələrdi. Onlar məni oxudar və öyrədərdilər” (Bax: Qulam Məmmədli, Üzeyir bəy Hacıbəyov 1885-1948. Həyatı və yaradıcılıq səlnaməsi, Bakı 1984, səh 7).

Üzeyir bəy ibtidai təhsilini Şuşadakı Camal bəy Fətəlibəyovun İkisinifli məktəbində, sonra Haşım bəy Vəzirovun müdür olduğu mülki rus-tatar məktəbində, daha sonra isə Zaqafqaziya Qori müəllimləri seminariyasında almış, oranı bitirdikdən sonra Cəbrayıl uyezdinin Hadrud kənd məktəbində müəllimlik etmşdir. Üzeyir bəy 1905-ci ildə Bakıya gələrək “Həyat” qəzetində işə girmiş, eyni zamanda 1905-1908-ci illərdə Bibiheybətdə müəllimlik etmiş, “Kaspi” və “Həyat” qəzetlərində bir sıra publisistik məqalələrlə çıxış etmiş, “İrşad” qəzetində katib işləmiş, Qoqolun məşhur “Şinel” əsərini Azərbaycan Türkcəsinə tərcümə edərək çap etdirmiş, “Rusca-Türkcə və Türkcə-rusca” lüğət tərtib etmiş, 1907-ci ildə Bakıda keçirilən “müsəlman müəllimlərinin Qurultayı”nda iştirak etmiş və katib seçilmiş, 1908-ci ildə ibtidai məktəblərin 1-2-ci şöbələri üçün “Hesab” dərsliyi hazırlayıb çap etdirmişdi. İsmayıl bəy Qaspıralının redaktoru olduğu “Tərcüman” qəzeti 28 dekabr 1908-ci il nömrəsində bu haqda məlumat verərək bildirmişdi ki, “Hesab məsələləri” dərsliyi müəllim Üzeyir Hacıbəylinin əsəridir. Gözəl üsul ilə tərtib edilmişdir… Azərbaycan Türk şivəsində olduğundan məhəlli məktəblər üçün faydalı və lazımdır” (“Tərcüman” qəzeti, 28 dekabr, 1908).

Üzeyir bəy pedaqoji fəaliyyətlə yanaşı jurnalistlik fəaliyyəti ilə də məşğul olmuş, 1905-ci ildən başlayaraq əksər dövrü mətbuatda onlarla məqalə və felyeton çap etdirmişdi. “Molla Nəsrəddin”, “Kaspi”, “Həyat”, “Tərəqqi”, “İrşad”, “İqbal”, “Yeni iqbal”, “Tərcüman” və digər qəzet və dərgilər Üzeyir bəyin publisist kimi yetişməsində böyük rol oynamışdır. Üzeyir bəy daha çox Əhməd Ağaoğlunun redaktoru olduğu “İrşad” və “Tərəqqi”, həmçinin “Həqiqət” qəzetləri ilə bağlı olmuş, bir jurnalist və publisist kimi bu mətbu orqanlarında parlamış, 1906-cı ilə qədər “İrşad”ın katibi, 1909-cu ildə gündəlik “Həyat” qəzetinin redaktoru, Əhməd Ağaoğlu 1909-cu ildə Türkiyəyə gedəndən sonra isə “Tərrəqi” qəzetinin müdiri olmuşdursa da sabiq redaktora sonsuz ehtiram əlaməti olaraq, Əhməd Ağaoğlunun redaktor imzasını qəzetdə axıra qədər saxlamışdır. Üzeyir tədqiqatçılarının da yazdığı kimi:”1920-ci ilə qədər publisist Üzeyir, bəstəkar və yazıçı Üzeyirlə “çiyin-çiyinə səviyyədə inkişaf etsə də əsrin (XX əsrin – A.M) birinci onilliyində bəzən publisist Üzeyir, yazıçı və bəstəkar Üzeyiri üstələmişdir” (Abdulla Abbasov, Sənətkar ömrü. Bax: Üzeyir Hacıbəyli, seçilmiş əsərləri, Bakı 2005, səh 8).

Üzeyir bəy Hacıbəylinin jurnalistlik fəaliyyətinin son günləri “Yeni iqbal” və “Azərbaycan” qəzeti ilə bağlı olmuş, o, 1915-1916-cı illərdə “Yeni iqbal” qəzetində müdir və baş mühərrir vəzifəsində işləmiş, 1919-cu ildə isə Milli Məclisin orqanı olan “Azərbaycan” qəzetinin müvəqqəti redaktoru olmuşdur. Ümumiyyətlə XX əsrin iki onilliyi Üzeyir bəyin dövrün qabaqcıl nümayəndələri, ayrı-ayrı teatr cəmiyyətləri, Müxtəlif nəşriyyat və mətbuat orqanları ilə əlaqə və yaxından təmasda olduğu illər kimi xarakterizə edilir.

Belə ki, XX əcrin 20-ci illərinə qədər Azərbaycanda elə bir teatr cəmiyyəti, nəşriyyatı və ədəbi klubu olmamışdır ki, Üzeyir bəy bu və ya digər dərəcədə onlarla əlaqədə olmasın. Bu dövrdə Üzeyir bəy bir tərəfdən güclü sosioloq kimi xalq, dövlət, vətən, əxlaq və məişət məsələləri ilə bağlı ciddi publisistik əsərlər yazmış, digər tərəfdən də dövrünün qabaqcıl ziyalısı, maarif xadimi və qüdrətli bəstəkar-yazıçı kimi dövrün demokratik və inqilabi hərəkatı ilə səsləşən ilk iki onilliyi həm Üzeyir bəyin, həm də bütövlükdə Azərbaycan Türklərinin mədəni və siyasi həyatında ən uğurlu və ən əlamətdar illər olmuşdur. Üzeyir bəyin əvəzsiz dühası sayəsində milli operanın əsası məhz bu onilliklərdə qoyulmuş, ilk musiqili komediyalar bu illərdə yaranmış, ilk maarif dərslikləri və ilk ikidilli lüğət bu illərdə meydana çıxmış, ilk siyasi partiyalar bu illərdə formalaşmış ən başlıcası Azərbaycan milli ziyalılarının gərgin əməyi, əzmi və qeyrəti sayəsində Şərqdə ilk Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti bu illərdə yaradılmışdır. Üzeyir bəyin bütün bu sahələrdə böyük xidmətləri olmuş, onun bu xidmətləri yalnız Azərbaycan üçün deyil, bütün Türk dünyası və Şərq üçün əlamətdar hadisə olmuşdur. Onun ən böyük xidməti onda idi ki, o, öz xalqını dərindən tanıdığından yaşadığı dövrün ictimai-siyasi, etik və estetik xarakteri və zövqünə uyğun siyasi publisistika və musiqi dili ilə danışmış, zəngin daxili dünyasını bütünlüklə Azərbaycan Türklərinin yüksəlişinə sərf etmişdir.

“Leyli və Məcnun” operasından “Arşın mal alan”a qədər qısa bir dövrdə Üzeyir bəy “Ər və arvad”, “Şeyx Sənan”, “Rüstəm və Söhrab”, “O olmasın, bu olsun”, “Şah Abbas və Xurşidbanu”, “Əsli və Kərəm” kimi ölməz sənət əsərləri yaratmışdır ki, bu əsərlər Üzeyir bəyə əsrlərə sığmayan böyük şöhrət qazandırmışdır.

Üzeyir bəy Avropa musiqi nəzəriyyəsini öyrənmək üçün öncə Moskvaya gedərək, Moskva konservatoriyasının professoru İlyinskinin kursuna daxil olmuş, harmoniyanı Sokolovskidən, solfecionu professor Ladioqindən öyrənmiş, daha sonra 1913-1914-cü tədris ilində Sankt-Peterburqa gedərək, professor Qarafatindən dərs almış, Petroqrad Ali musiqi məktəbinin tam kursunun bitirərək vətənə dönmuş və bir-birinin ardınca musiqi təhsili və metodikasına dair yeni-yeni musiqi əsərləri yazaraq çap etdirmişdir. Zamanla səsləşən dərin məzmunlu əsərlər yaradan Üzeyir bəyin əsərləri gerçək mənada Azərbaycan xalq həyatının aynasıdır. XX əsrin başlarındakı Azərbaycan həyatını bütün xüsusiyyətləri ilə bu əsərlərdə artıqlaması ilə buluruz” (Yavuz Akpınar, XIX və XX yüzyıllarda Azer edebiyyatı. Bax: Türk dünyası el kitabı, III cild, ikinci baskı, Ankara 1992, səh 639-640).

1914-cü ilin avqust ayında Peterburqdan qayıdan Üzeyir bəy Bakıda “Vətən dili” adlı qəzet çıxarmağa hazırlaşmış, “Əsli və Kərəm” operasının şəhər teatrında tamaşaya qoyulmasına rəhbərlik etmiş, ilin sonunda “Harun və Leyla” operasını bəstələmiş, “Rüstəm və Söhrab” operası üzərində yenidən işləməyə başlamışdı. 1915-ci ilin may ayının 1-də Azərbaycanın demokratik ziyalıları və Azərbaycan səhnəsinin qabaqcıl xadimləri Üzeyir bəyin şərəfinə tamaşa təşkil etmiş, Üzeyir bəy də Azərbaycan teatrını tənəzzüldən qurtarmaq məqsədilə yenidən əməli fəaliyyətə, öz “müqəddəs vəzifəsi”ni yerinə yetirməyə başlamış, “Yeni iqbal” qəzetinə rəhbərlik etmiş, onun baş redaktoru olmuşdur. Onun “Yeni iqbal”dakı fəaliyyəti istər ideya məzmunu, istər sənətkarlıq xüsusiyyətləri ilə onun jurnalist yaradıcılığının davamı idi. Bu qəzetdə çıxan felyeton və məqalələrinin ideyası əsasən, ana dilinin saflığı uğrunda mübarizəyə, mənliyini itirmiş, qeyrətsiz “intiligent”lərin, boşboğazların tənqidinə həsr edilmişdir.

Üzeyir bəy bu dövrdə məqalə və felyetonlarını daha çox ictimai mövqeyini, fikir və mülahizələrinin, əsərlərinin əhəmiyyət və dəyərini müdafiə etməyə həsr etmiş, ictimai hadisələrə açıq mənfi münasibətini bildirmişdir.

Üzeyir bəy jurnalistlərdən sadə, xalq dilində yazmağı tələb etdiyi kimi, oxuculardan da həm həqiqi jurnalist sözünə ciddi münasibət, həm də milli mətbuata hörmət, qəzet oxumağa həvəs göstərməyi xahiş etmişdir. Bu münasibətlə yazdığı yazılarında Üzeyir bəy jurnalistlərə və oxuculara müraciətlə yazırdı ki:”Gəlin, öz dilimizi danışaq. Yəni, qəzeti o dil ilə yazaq ki, basavad (savadlı) da başa düşsün, bisavad (savadsız) da… Sən gərək onu oxuyanda bütün hissiyyatın, ruhun inciyə, qəlbin yana, ürəyin xarab ola, başın ağrıya”.

Dövrün bir çox ziyalıları Üzeyir bəyə böyük ümidlər bəsləmiş, bir çox dövrü mətbuat haqlı olaraq, onu “XX əsr müsəlman aləminin gözünün ağı-qarası” saymış, onun nadir istedadına yüksək qiymət vermiş, oxucuları onun əsərlərində toxunduğu ictimai problemlərə biganə qalmamağa, kinayələrindəki örtülü mənaları axtarıb tapmağa çağırmışdılar.

Öz əsərlərində Azərbaycan Türkünün fərdi və ictimai həyatının dərinliklərinə nüfuz edən Üzeyir bəy Hacıbəyli sözün həqiqi anlamında Azərbaycan xalq həyatının güzgüsüdür. Yaradıcılığa bir yazıçı və jurnalist kimi başlayan Üzeyir bəy Sovet dövründə daha çox musiqi sahəsində çalışmış, xalqının zövqünə, ruhuna uyğun dərin məzmunlu musiqi əsərləri yaratmışdır ki, bunların içərisində 1937-ci ildə yazdığı və 1938-ci ildə Moskvada keçirilən Azərbaycan ədəbiyyatı və incəsənəti dekadasında birinci yer tutan “Koroğlu” operası bəstəkarın musiqi yaradıcılığının zirvəsi sayılır. “Koroğlu” operası Üzeyir bəyin “Düyagörüşünün milli mahiyyəti, Üzeyir fantaziyası və istedadının qüdrət və əzəmətinin ifadəsi idi. Xəlqilik, vətənpərvərlik ideyaları ilə yoğrulan “Koroğlu” operası yalnız bir musiqi əsəri kimi deyil, həm də klassik irsə, xalqın tarixinə, el ədəbiyyatına yanaşmaq, onlardan yaradıcı şəkildə istifadə etmək və xüsusilə də mədəni irs və folklor ənənələrinin müasir dövrün tələb və prinsiplərinə uyğun davam etdirməyin gözəl nümunəsi idi… Əsər eyni zamanda Azərbaycan xalqının qəhrəmanlıqlarla dolu zəngin tarixini, xalqın əyilməzliyini əks etdirən, təbliği bir əsərdir” (Abdulla Abbasov, Sənətkar ömrü. Bax: Üzeyir Hacıbəyli, seçilmiş əsərləri, I cild, Bakı 2005, səh 13).

Üzeyir bəy bütün mənalı həyatını, bilik və bacarığını mənsub olduğu Türk millətinin yüksəlişinə, onun mədəniyyətinin, musiqi elmi və musiqi sənətinin inkişafına, dünya səviyyəli kadrların yetişdirilməsinə, Azərbaycan musiqi tarixi və musiqi nəzəriyyəsinin yaradılmasına, müxtəlif musiqi məktəblərinin və Azərbaycan Dövlət Konservatoriyasının açılmasına sərf etmişdir. Üzeyir bəy “Leyli və Məcnun”, “Koroğlu” kimi cahanşümul operalar, “O, olmasın, bu olsun” və “Arşın mal alan” kimi əbədiyaşar musiqili komediyalarla yanaşı, musiqi təhsili və metodikasına aid dərslik və dərs vəsaitləri, “Azərbaycan Xalq Türk musiqisinin əsasları”, “Azərbaycan xalq mahnılarının adlarını öyrənmək üçün təlim”, “Çahargah” mövzusunda “Birinci fantaziya”, “Şur” üzərində “İkinci fantaziya” və s. kimi monumental əsərlər yazaraq mənsub olduğu millətin qəlbində əbədi iz buraxmışdır.

XX əsr Azərbaycan tarixi Üzeyir bəyə öz qızıl səhifələrində yer ayırmış, onu əsrin ən böyük ziyalılarından biri, milli operanın banisi, musiqili komediya janrının ilk yaradıcısı, mahir jurnalist, yeni publisistik ədəbiyyatın banilərindən biri, ilk maarif və mədəniyyət işçisi, qüdrətli bir dramaturq və pedaqoq kimi qəbul etmişdir.

Onun mənalı və zəngin ədəbi-bədii irsi hər cəhətdən kamil, müdrik ziyalı şəxsiyyəti, bir örnək, məftunedici musiqisi qəlbləri oxşar bir simfoniyadır.

Üzeyir bəy Hacıbəyli 1948-ci ildə 63 yaşında Bakıda vəfat etmiş, Fəxri Xiyabanda dəfn edilmişdir. Ruhu şad olsun!

Üzeyir sənəti, Üzeyir irsi haqqında xeyli elmi-nəzəri məqalə və tədqiqat əsərləri yazılmış və bundan sonra da yazılacaq. Biz bu dahi şəxsiyyətə, əsil ziyalıya həsr etdiyimiz bu kiçicik yazımızda ədibin jurnalistlik fəaliyyətinin zirvəsi sayılan publisistik yaradıcılığına az da olsa işıq tutmağa çalışacağıq.

Üzeyir bəyin jurnalistlik fəaliyyəti və ədəbi-publisistik irsi haqqında ən geniş tədqiqat əsəri Mir Abbas Aslanovun “Üzeyir Hacıbəyov – jurnalist” adlı əsəridir (Bax: Mir Abbas Aslanov, Üzeyir Hacıbəyov – jurnalist, Bakı 1985).

Bu əsərdə müəllif Üzeyir bəyin mətbuata gəlişi, “İrşad”, “Həyat”, “Tərəqqi” və “Molla Nəsrəddin”lə əməkdaşlığı, publisistik yaradıcılığının ümumi xarakteristikasından bəhs etmiş, üzeyirşünaslıqda o dövrə qədər məlum olmayan bir sıra arxiv sənədlərini üzə çıxarmış, dövrünə görə sanballı bir tədqiqat əsəri meydana gətirmişdi. Lakin əsər sovet dövründə yazıldığından müəllif bütün məsələlərə sovet ideologiyası prizmasından yanaşmış, “İrşad” və “Tərəqqi” qəzetlərinin redaktoru Əhməd bəy Ağayevi “İrşad” qəzetinin əsas yazarlarından olan Əlibəy Hüseynzadə və Əhməd bəy Kamalı, milli ziyalılarımızdan olan Haşım bəy Vəzirovu “təfriqəçi”, “Tərcüman” qəzetinin baş redaktoru, məşhur “dildə, fikirdə, işdə birlik” ideyasının müəllifi İsmayıl bəy Qaspıralını “məsləkini dəyişən”, “sifətdən-sifətə düşən”, Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin yaradıcılarından olan milli ziyalı Əlimərdan bəy Topçubaşovu “qorxaq kadet” adlandırmış, onları “pantürkizm və panislamizm”də ittiham etmiş, az qala Üzeyir bəyi onlara qarşı mübarizə aparan bir şəxs kimi qələmə vermiş və onu sosializm ideyalarının təbliğatçısı kimi göstərməyə cəhd göstərmişdir (Bax: Mir Abbas Aslanov, Üzeyir Hacıbəyov – jurnalist, Bakı 1985, səh 21-41, 68).

Üzeyir bəy istisnasız olaraq bütün əsərlərində çar hökumətinin öz qarımış vücudunu saxlamaq məqsədilə dəbdən düşmüş uğursuz idarəçiliyinə, oyuncaq Dövlət Dumasına, məmur mundiri geyib zorakılıq edənlərə, simasız cızma-qaraçılara, dövrə, zamana uyğun gəlməyən köhnə adətlərə, bir sözlə, ictimai inkişafa mane olan iqtisadi, mədəni və siyasi-hüquqi tərəqqiyə əngəl törədən nə varsa, kim varsa hamısını öz publisist qələmi ilə ifşa etmişdir.

XX yüzilliyin I və II onilliyində Azərbaycan, Türkiyə, İran, Rusiya, Yaxın Şərq və Qərbi Avropada ictimai-siyasi və mədəni həyatın elə bir ciddi məsələsi, mühüm hadisəsi yoxdur ki, Üzeyir bəyin publisistik güzgüsündə öz əksini tapmamış olsun. Ümumiyyətlə, XX əsrin əvvəllərində Cəlil Məmmədquluzadə yeni realist-satirik publisistikanın və hekayənin, Mirzə Ələkbər Sabir yeni satirik şeirin bayraqdarları idilərsə, Üzeyir bəy inqilabi-demokratik publisistikanın yeni çalarlarının, Azərbaycan ədəbiyyatı tarixində “misli görünməyən yeni, realist məzhəkələrin yaradıcısı” olmuşdur (Bax: Əli Sultanlı, Azərbaycan dramaturgiyasının inkişaf tarixindən, Bakı 1964, səh 276).

Özünün publisistik yazılarında çar Rusiyasının Duma və Dövlət Şurası siyasəti (“Dövlət Dumasının qurulması”, “Dövlət Dumasının buraxılmasına dair”, “Dumada müsəlman fraksiyası”, “Dövlət Şurası və Rusiya müsəlmanları”, “Dövlət Duması buraxılacaqmı, yoxmu?”, “Hökumət bəyannaməsi və Duma”, “Dövlət Duması”, “Hökumət və Duma”, “Dumanın halı”, “İkinci Duma” və s), müstəbid İran şahının zülm və istibdadı (“İran işləri”, “İranda inqilab”, “İran və “Novoye vremya”” və s), İngiltərə, Avstriya, Fransa, Almaniya, İspaniya və Rusiyanın müstəmləkəçilik siyasəti (“Dövlətlər gəzirlər”, “Mədəni ingilislərin vəhşi yırtıcılığı”, “Gələcək avropa konfransı”, “Qalmaqal”, “Köçürtmək məsələsi”, “Dərin quyular”, “Rusiyaya dair” və s) kəskin tənqid və ifşa edilmişdir. (Bax: Üzeyir Hacıbəyli, Seçilmiş əsərləri, iki cilddə, Bakı 2005, I cild, səh 374, 376, 387, 388, 389, 396; II cild səh 39, 86, 90, 207, 238, 250, 265, 271, 280, 284, 287, 291, 312 və s.).

İstər adı çəkilən əsərlərində, istərsə də onlarla “Ordan-burdan” və “O yan – bu yan” başlıqlı felyeton, pamflet, qaravəlli, miniatür və hekayələrində Üzeyir bəy müasirlərinin çoxundan fərqli olaraq etibarlı informasiya mənbələrindən məlumatlar alaraq Dumada baş verən hadisələrdən, çar hökumətinin özbaşınalığından, dərindən izlədiyi İran “Məşrutə inqilabı”ndan oxuculara “xoruz səsi eşitməyən” xəbər və məlumatlar çatdırmış, Qərbi Avropa imperializminin müstəmləkəçilik siyasətini, imperialist Qərb dövlətləri və Rusiyanın Osmanlı İmperatorluğunu parçalayıb ərazilərinə sahib çıxma siyasətlərinin iç üzünü açıb göstərmiş, İranda əksinqilabın arxasında duran beynəlxalq irtica qüvvələrini, ilk növbədə ingilis imperializmini kəskin tənqid etmiş və göstərmişdir ki:”Yevropa öz-özlüyündə baxırsan ki, mütəməddin, mütərəqqi, hürriyyətpərvər, insaniyyətcüstər bir aləmdir”. Lakin politikası məxluqu hürriyyət və mədəniyyət işığına çıxarmaq deyil, məxluqun üstündə hökmfərma olmaqdır” (Bax: “İrşad” qəzeti, 13 avqust 1906, 190-cı nömrə) və ya :””…Azadəlik sayəsində dolanan mədəni ingilislər XX əsrdə də adam öldürməkdən, yəni qatillikdən əl götürməyiblər. Özü də kimi öldürürlər? Sahibsiz, başsız, əl-ayaqsız əhalini! Nə tövr öldürürlər?… Arvadların ah-naləsinə, kişilərin yalvarmağına baxmayıb, dürlü-dürlü cövr və sitəmdən sonra öldürürlər! Harada öldürürlər? Misirlilərin sahibsiz qalmış öz vətənlərində. Təəccüb burasıdır: ingilis hökumətinin belə vəhşi yırtıcılığına azad və mədəni ingilis parlamenti, yəni ingilis camaatı bir söz belə deməyib… Bu isə mədəniyyət üçün nə böyük istehzadır… Bu “liberalizm” sözünü ayaq altına alıb, tapdalamaq deyilmi?!. Bilirsinizmi, ingilislərin Misir əhalisinin başına gətirdikləri bu cinayətlər Misir əhalisindən intiqam alıb onu vahiməyə salmaqdan ibarətdir. Çünki Misirlilərin meyli və məhəbbəti Osmanlı dövlətinə olub, qasiblərə qarşı isə qəlblərində yalnız bir nifrət bəsləyirlər” (Seçmələr bizimdir – A.M. Bax:Üzeyir Hacıbəyli, Seçilmiş əsərləri, II cild, səh 239).

Üzeyir bəyin şəxsi keyfiyyətləri, fərdi xüsusiyyətləri, dünyagörüşü, onun publisistikasının “ətinə-qanına” hopmuşdur. O, istər satirik hekayələrində, istərsə də kiçicik səhnəciklərində, istər misilsiz məzhəkələrində, istərsə də felyeton və siyasi məzmunlu məqalələrində elə ciddi məsələlərə toxunmuşdur ki, bu əsərlərin hər biri onun çap olunduğu qəzetin hakimiyyət tərəfindən bağlanmasına əsas verirdi. Zatən də “İrşad” və “Tərəqqi” qəzetləri hökumət tərəfindən qapadılmışdı.

Üzeyir bəyin publisistikasını səciyyələndirən onun ideyalılığı, operativliyi, uzaqgörənliyi, hadisələri qabaqlamaq bacarığı, gülüş, eyham, kinayə, məsxərə, yumor, satira və onların sintezindən yaranan əsas cəhətlərdir. Ədib dövrü mətbuata yüksək qiymət vermiş, qəzeti bilik mənbəyi, informasiya daşıyıcısı, insanlar və xalqlar arasında əlaqə və ünsiyyət vasitəsi, müəyyən ideya uğrunda mübarizənin kəsərli silahı saymış və göstərmişdir ki, mətbuat hürr olmalıdır. Millətə, camaata bir təhlükə üz verəcəyi zaman qəzet dördgözlü olmalıdır ki, təhlükə bir tərəfdən üz verdikdə, digər tərəfdən qabağı alınsın. Qəzeti xalqın qiymətli “dərs kitabı” adlandıran Üzeyir bəy qeyd edirdi ki, hər bir qəzetin və qələm sahibinin müəyyən məsləki olmalıdır. Çünki “Məslək hər kəsin etiqad etdiyi yoldur” – deyən publisist göstərir ki:”Məsləkin yaxşısı da var, yamanı da. Məsləksizlik yoxsulluqdur, əxlaqın pozğunluğudur. Məsləksiz insan yaman məsləkli adamdan daha zərərlidir” (Seçmələr bizimdir – A.M. Bax:”Həqiqət” qəzeti, 25 dekabr 1909, I nömrə).

Üzeyir bəyin fikrincə, müqəddəs məslək cəmiyyətin xoşbəxtliyinə, ümumxalq mənafeyinə, əmin-amanlığa, millətin tərəqqisinə xidmət etmək, zülmün, cəhalətin əleyhinə çıxmaq, fitnə-fəsaddan uzaq olmaqdır. Ədibin qənaətinə görə, məslək sahibi olmaq jurnalistin vətəndaşlıq simasını, ictimai mövqeyini müəyyən edən keyfiyyət olduğundan jurnalist əlinə qələm götürəndə hər hansı bir hadisə və məsələ barəsində həvəslə, ürəyinin qanı ilə yazmalıdır. Əsarətin, hökumət məmurlarının qəddar rəftarının yamanlığını gözəlcə anlamaq və anlatmaq jurnalistin vicdanı vəzifəsi olmalıdır. Xalqa xidmət edən qəzet də, vətəndaş jurnalist də həqiqətpərəst, doğruçu olmalıdır. Əks təqdirdə yalan məlumat verməklə, əsası olmayan xəbər yaymaqla, xəbərsiz olduğu məsələlərin müzakirəsinə girişməklə qəzet özünü hörmətdən salar, jurnalist bədnam olar. Ədib yazır:”Bir qəzet ki, yalançıya deyir peyğəmbərsən, doğruçuya deyir bizə düşmənsən, onun özü nə, sözü nə?!” (Seçmələr bizimdir – A.M. Bax:”İrşad” qəzeti, 17 aprel 1906, 91-ci nömrə).

Üzeyir bəy bir publisist kimi daha çox ictimai-siyasi məzmun və bədii dəyəri olan felyetonlar yazmışdır. Çünki felyeton əslində həm publisist, həm də ədəbi “səlahiyyəti” olan əsər növüdür. Felyeton bu hər iki “səlahiyyətini” eyni dərəcədə ifa etməli, müvazinəti gözləməlidir. Əgər bu iki tərəfdən hər hansı biri üstünlük təşkil etsə, felyeton öz dəyərini itirər, o heç felyeton olmaz. Ədib bütün felyetonlarında məhz bu tarazlığı qoruyub saxlamışdır. O, öz felyetonlarının başlanğıclarının belə bir-birinə oxşamayan, müxtəlif fəndlərdən məharətlə istifadə edərək başlamışdır. Jurnalist öz felyetonlarının nağıl, lətifə, oxucuya müraciət, atalar sözü, məsəl və ayrı-ayrı söz və ifadələrin şərh və izahı ilə başlamışdır ki, bu da onun fedyetonlarının satirik hekayələrindən, pamfletlərindən, qaravəlli və miniatürlərindən fərqləndirməyə imkan verir.

Bir pubğlisist kimi Üzeyir bəy gözəl böilirdi ki, publisistikanın vəzifəsi sadəcə məlumat və hadisələri təsvir etmək deyil, insanların şüuruna, qəlbinə təsir etməklə onları ictimai həyatı dəyişdirməyə hazırlamaq işinə xidmət etməkdir. Mütəfəkkirin bədii publisistikası, əsasən satira və zahiri polemikadan ibarətdir. Ədib ya tənqid etdiyi şəxslə üz-üzə dayanaraq sözünü açıq-aşkar onun üzünə deyir, ya da bədii publisistikanın bu formasından bir vasitə kimi istifadə edərək ictimai bəlanı və ya satirik tipi tənqid edir.

Tənqidi realizmi həqiqi sənət yolu hesab edən Üzeyir bəyin polemikaya, elmi mübahisəyə və müzakirəyə meylli olması onun həm publisistikasını, həm də redaktorluq fəaliyyətini səciyyələndirən mühüm xüsusiyyətlərdəndir.

Üzeyir bəy əsərlərində bəşəri ideyalar, ali fikirlər təbliğ etmiş, xalqa və vətənə dəyən zərər və ziyanı “görüb dinməməyi, danışmamağı xəyanət və vicdansızlıq” adlandırmışdı. Bu işdə o, jurnalistləri və müəllimləri daha mübariz olmağa, “millətə xidmətçi” olmağa, “müqəddəs vəzifələri layiqincə icra etməyə”, yeri gələndə xalqa “vəkillik etməyə” səsləmişdi. Öz mənfəətini xalqın mənfəətindən üstün tutan, hər cür xəyanət və cinayət etməyə hazır olan, yalandan “millət, millət” deyib özlərini xalq mənafeyinin müdafiəçisi kimi göstərən, ictimai fikri aldatmaq məqşsədi ilə sinələrinə döyən “millət canıyananı” rolunda çıxış edən “intelligentlər”ə qarşı isə Üzeyir bəy göstərmişdi ki, “Milləti qabağa aparmaq hər yoldan ötənin işi deyil! Nə etsəniz də, lap mil dursanız da sizdən bir şey çıxmaz! Durun kənara! Yazıq milləti damaq etməyin”. Və ya: “Deyək, məsələn, indi bu gün sən özünə “millətpərəst” deməsən, çörək pulu çıxmayacaqdır. Nə zərəri var, lotuluğa sal, deynən ki, millətpərəstəm! Sonra iş elə düşər ki, gərək labüd sosialist olasan. Nə zərəri var, lotuluğa sal, deynən ki, sosialistəm! Sonra lazım olar ki, deyəsən panislamistəm. Nə zərəri var, lotuluğa sal, deynən ki, panislamistəm!” Ədib açıq-aşkar görürdü və göstərirdi ki, bu cür dırnaqarası millətpərəslər, intelligentlər əslində vətəni, milləti, məsləki qara pula satan, milli şüurdan məhrum dırnaqarası ziyalılardır. Ədib belə dırnavqarası ziyalılara gülür, onları məsxərəyə qoyurdu.

Üzeyir bəyin gülüşü də öldürücü və düşündürücü gülüş idi. Onun gülüşü həm islahedici, həm də ifşaedici gülüş idi. O, bu gülüşləri hər şeydən əvvəl xalq yumoru və satirasından, klassik Azərbaycan və dünya yazılı ədəbiyyatından öyrənmsiş və onları öz yaradıcılığında məharətlə tətbiq etmişdir. Ədib həm ideya-siyasi dünyagörüşü, həm də sənətkarlığı ilə milli və təkrarolunmaz şəxsiyyətdir. Bunun nəzərə alan Üzeyir tədqiqatçıları göstərirlər ki: “Üzeyir bəyin gülmək qabiliyyəti özünəməxsusdur – Üzeyir gülüşüdür. Onun milli xarakteri müəyyən tarixi dövrlə şərtlənən predmetdən başlanır, sənətkarın məsləkindən, qarşıya qoyduğu məqsəddən, tənqid obyektinə münasibətindən irəli gəlir, rəngarəng gülüşdoğurma vasitələri ilə tamamlanır. O, hikmətli xalq kəlamlarını, frazeoloji ifadələri aydın məqsəd üçün – ürəyindəkiləri həm bisavad, həm də savadlı oxucularına anlatmaq, onları həyata səsəmək məqsədilə işlədirdi” (Seçmələr bizimdir – A.M. Bax: Mir Abbas Aslanov, göstərilən əsəri, səh 80).

Müasirlik Üzeyir bəyin bədii və satirirk publisistikasının canı, bəzəyidir. Jurnalistlik fəaliyyətində həmişə hərəkətdə olan Üzeyir bəy çox vaxt ictimai-siyasi hadisələrin ən qaynar yerində olmuş, günün ən aktual məsələlərinə toxunmuşdu. Ədibin yaradıcılığının bu xüsusiyyəti müasirləri tərəfindən də yüksək qiymətləndirilmiş, dövrü mətbuatda müsbət anlamda “nadinc jurnalist” (Molla Nəsrəddin) adlandırılmış, elmi-ədəbi və bəstəkarlıq fəaliyyəti təqdir edilmişdir. Zamanın nəbzini tutmaq, ictimai həyatın doğurduğu problemləri ümumxalq müzakirəsinə çıxarmaq, xalqı birliyə çağırmaq, birliyin yol və vasitələrini göstərmək ədibin ən ümdə vəzifəsi olmuşdur. O, bu vəzifələri yerinə yetirməklə xalqın maariflənməsinə çalışmış, geniş oxucu kütləsini mədəni həyata səsləmiş, oxucuları gözüaçıq olmağa alışdırmış, mikrobları millətin bədənindən kəsib atmağa” çağırmışdır.

Doğma ana dili olan Türkcəni sonsuz məhəbbətlə sevən Üzeyir bəy ana dilini millətin varlığı üçün mühüm vasitə “rifah və səlamət üzrə əmr etməsinə zor təsiri olan amil” saymış və göstərmişdir ki:”Bir millətin ki, dili batdı, onda o millətin özü də batar. Çünki bir millətin varlığına… səbəb onun dilidir” (Bax: “Həqiqət” qəzeti, 24 yanvar 1910, 18-ci nömrə).

Bütün mənalı həyatını Türk millətinin yüksəlişinə həsr edən Üzeyir bəy aid olduğu millətin qəlbində əbədi taxt qurmuşdur.

Mədətoğlu Aydın

Türküstan.- 2020.- 29 sentyabr.- S.14