"Məndə Leyli və Məcnun
məhəbbəti, çılğın sevgi hec vaxt
olmayıb"
Len
Layihənin ilk müsahibi Azərbaycan kinosunun görkəmli
nümayəndəsi, xalq artisti Həmidə Ömərovadır. Yeri gəlmişkən,
aprelin 25-i Həmidə xanımın doğum
günüdür. Hamını qabaqlayaraq,
onu 3 gün öncədən təbrik edirik.
- Həmidə
xanım, ilk məhəbbətinizi xatırlayırsınız?
- Hə. Mənim ilk məhəbbətim məktəbdə
olub. Birinci sinifdə oxuyanda bir oğlana vurulmuşdum.
Ağ, toppuş yanaqları vardı. Gedib onun yanaqlarını dartıb
qaçırdım. O da qışqırıb
düşürdü mənim dalımca. Amma
tuta bilmirdi. Zəng vurulan kimi içəri
girib, otururdum yerimdə. Bir gün oturdum
fikirləşdim ki, bunu evdə necə deyim. Nənəm namaz qılıb qurtarandan sonra
soruşdu ki, “nə əcəb səsin çıxmır?
Heç nəyi sındırmırsan,
dağıtmırsan, cırmırsan?” Dedim, “ay nənə,
ərə getməyə hazırlaşıram. Mən
mamaya demirəm, işdən gələndən sonra sən
özün deyərsən ki, sinfimizdə bir oğlan var, mən
onu istəyirəm”. Nənəm
güldü, “ay cüvəllağı, sənin nə
vaxtındı indidən ərə getmək istəyirsən”.
Anam axşam işdən qayıdanda mən
yatmışdım. Onların
gülüşmə səsinə ayıldım. Anam çox ciddi qadın idi, ondan yaman qorxurdum.
Yanıma gəlib saçımı sığallayıb dedi
ki, “dərslərini pis oxuyursan, gündəliyin pis gündədir,
paltarların həmişə mürəkkəbli olur. Sən əlaçı oxu, biz də onu sənə
alarıq”. Ondan sonra başladım dərslərimi
yaxşı oxumağa. Dərslərə
birinci cavab verirdim, özümü ona göstərirdim. Amma vaxt olan kimi də yanaqlarını çimdikləyirdim.
Biz üçüncü sinfə keçəndə
sentyabrın ilk günü dərsə gəlib onu görmədim.
Məlum oldu ki, başqa evə
köçüblər deyə məktəbini də dəyişib.
Gəldim evə. Məndən
bir yaş böyük dayım qızına olanları
danışdım, ağladım və qərara gəldik ki,
onu axtaraq. Öyrəndik ki, mikrorayona
köçüb, amma hansına bilmədik. Bazar günü dayım qızımla birlikdə
düşdük yola. Bir-bir
mikrorayonlardakı məktəbləri gəzib oğlanı
soruşmağa başladıq. Yazıq
gözətçi də heç nə bilmirdi. Bir neçə məktəbi gəzib axşam
yorğun-arğın evə qayıtdıq. Demə, evdə də bizi neçə saatdır
axtarırmışlar. Nəticədə
ikimizi də yaxşıca döydülər. Amma sirr vermədik ki, hardaydıq. Yalandan dedik itmişik. Halbuki mən
mikrorayon küçələrində öz məhəbbətimi
axtarırdım. Heç tapmadım da.
Bu, mənim uşaqlıq məhəbbətim
idi. Ondan mənə qalan yalnız əlaçılıq
oldu...
- Bu, sizin
uşaqlıq məhəbbətiniz. Bəs əsl
məhəbbət? Onu nə vaxt
tapdınız?
-
Ümumiyyətlə, məndə Leyli və Məcnun məhəbbəti,
çılğın sevgi heç vaxt olmayıb. İnstitut illərində tələbə
yoldaşlarımdan kimsə xoşuma gəlib. Amma dəlicəsinə sevgi, ona qoşulub
qaçasan, hər şeyi atasan... bu olmayıb. Mən həmişə
bir şahzadə gözləmişəm, gəlib ağ atında məni aparsın. Bütün
qızlarımız kimi... Çox xəyalpərvər,
romantik olmuşam.
- Gənc
yaşlarınızda çəkildiyiniz filmlərdən də
görürük ki, çox gözəl olmusuz. Ola bilməz
ki, belə bir gözələ tələbəlik illərində
heç kim aşiq olmasın.
- Hə,
tələbə vaxtı məni sevənlər vardı. Mən isə tələbəlik illərində
yalnız birini sevdim. Bu mənim nakam məhəbbətim
oldu. Mən ona çox gec rast gəldim.
İnstitutun (Moskvada Ümumittifaq Dövlət
Kinematoqrafiya İnstitutunun aktyorluq şöbəsində təhsil
alıb – X.M) axırıncı kursunda oxuyanda. Xarici ölkə vətəndaşı idi. O,
5-ci, mən 4-cü kursu bitirib hərə öz vətəninə
qayıtmalıydı. Biz dörd il
bir-birimizi görmüşdük, amma əhəmiyyət verməmişdik.
Mən dördüncü kursda oxuyanda xanım
kimi zahiri görünüşümə fikir verməyə
başladım. O vaxta qədər şalvarda gəzirdim,
saçlarımı sadə yığırdım. Bəzənməyə vaxtım olmurdu,
çünki təhsil çox ciddi idi. Son
kursda mənə məsuliyyətli obrazlar verdilər. Molyerin “Zorən təbib” əsərində
şahın qızını oynayırdım deyə gözəl
görünməliydim. Ona görə
özümə fikir verməyə başladım. O da
rejissor idi. Yəqin ki, o da mənə bir rejissor
kimi fikir verib. Başladı
zarafatlaşmağa ki, səni alacam. Bu, olub may ayında.
Mayın 29-da da biz institutu qurtardıq. Mən təyyarəyə minəndə çox
ağlayırdım. Getmək istəmirdim.
Anam da yanımda idi... Bu məhəbbət mənə
böyük ağrı yaşatdı.
Mən onda həqiqi məhəbbət keçirmişəm. Çox
gözəl hisslər idi. Belə hisslər insan həyatında
bir, ya iki dəfə ola bilər.
- Sizə
evlənmək təklif etmişdi?
-
Etmişdi. Amma o vaxt hər şey indiki kimi asan
deyildi. Yollar bağlı idi. Gərək əvvəl nikahlanıb, sonra o ölkəyə
gedəydin. 33 yaşım olanda onun
yaşadığı ölkəyə turist kimi getdim. Ünvan vermişdi mənə ki, heç olmasa
yazışaq. Düzdür, onun
yaşadığı şəhərdə olmadım, amma
telefonla danışdım. Mən getdiyim
şəhərdə bacısı yaşayırdı, onunla
görüşdüm. Bir-birimizin dilini
bilmirdik, ikimiz də qırıq ingiliscə
danışdıq. Bizim Moskvada çəkdirdiyimiz
şəkli göstərdi. Bacısının
danışdıqlarından belə başa düşdüm
ki, onun evinin hər yerində mənim şəkillərim var
və hələ də evlənməyib. Mən isə
yalandan dedim ki, ərdəyəm, bir qızım var.
- Niyə
yalan dediz? Axı hər şey başqa cür ola
bilərdi.
- İstəmədim fikirləşsin ki, ona görə
ailə həyatı qurmamışam.
-
Doğrudan ona görəmi o yaşa qədər ailə
qurmamışdız?
- Yox, sadəcə
vaxtım yox idi. Çox filmlərə çəkilirdim.
- Amma həmin
ölkəyə onu görmək ümidiylə getmişdiz, hə?
- Hə.
O ümidlə getmişdim ki, bəlkə onu görərəm,
rast gələrəm. Amma görmədim,
telefonla danışdım. O şəhərdə də
cəmi bir gün qaldıq. Bir az artıq
qalsaydıq, bəlkə də görüşə bilərdik.
Deməli, qismət deyilmiş. Onun qisməti olsaydım, onda Azərbaycanın
aktrisası olmazdım.
- Bəs
çəkildiyiniz filmlərdə tərəf müqabillərinizə
qarşı sevgiyə bənzər hansısa hisslər
keçirmisiz heç?
- Yox, belə
şey olmayıb. “Yol əhvalatı” filmində
tərəf müqabilim Vaxtanq Pançulidze yaxşı
oğlan idi, evliydi. Boyu balaca idi. filmin rejissoru Teymur Bəkirzadə də
ayağının altına yekə daş qoyurdu ki, boyu mənə
çatsın. Bizim məhəbbət səhnəmiz
çəkilirdi. Mənə deyir “nənəmi
razı salmışam, elçilər gələcək”.
Mən də utanıb başımı
aşağı salmalıyam. Mən hər
dəfə başımı aşağı salanda
ayağının altındakı daşı
görürdüm. O daşı gördükcə ona
necə aşiq olardım axı?! Oqtay
Mirqasımovun “Anlamaq istəyirəm” iki seriyalı filmində
professorun qızını oynayırdım. Ordakı tərəf müqabilim Revaz
Çxikvişvili də gürcüydü. Çox yaraşıqlı oğlan idi, qəşəng
gözləri vardı. Sözün
düzü, əvvəl diqqətimi çəkmişdi.
Amma sonra gördüm yox, onda bir soyuqluq var. Bizim
xalqa xas olan istiqanlılığı, doğmalığı
onda görmədim. “Qorxma, mən səninləyəm”
filmində Polad Bülbüloğlu ilə, “Nizami” filmində
isə Müslüm Maqomayevlə çox səmimi münasibət
olub. Özü də onların həyat
yoldaşları çəkiliş meydançalarında
olurdular. Lap istəsəydim də, onlara
başqa cür baxa bilməzdim (zarafatla deyir və
gülürük). Yox, belə şeylər
olmayıb. Olsaydı, ailə qurardım.
- 35
yaşında ailə qurmusunuz. Gec deyildi, sizcə?
- İndi hərdən fikirləşirəm ki, bəlkə
də gecdi. Çünki mənim oğlum 11-ci sinifdə oxuyur,
bəzi rəfiqələrim isə artıq nənədirlər.
inşallah, mən də nənə olaram.
Bilirsiz, mən ildə 3-4 filmə çəkilirdim.
Vaxtımın çoxu çəkiliş
meydançalarında keçirdi. Ailə
barədə düşünməyə, sevgi münasibətlərinə
belə vaxt yox idi. Amma 1993-cü ildə
“Azərbaycanfilm” kinostudiyasını özəlləşdirdilər.
Aktyorların hamısı işsiz qaldı.
Bizə ərizə yazdırdılar və
ştatdan çıxdıq. Kino
ağır günlərini yaşamağa başladı, filmlərin
istehsalı kəskin şəkildə azaldı. Onda demək olar ki, işsiz idim. Bu
işsizlik məqamında fürsətdən istifadə edib, ərə
getdim. Hərdən fikirləşirəm,
bəlkə də sənətdə durğunluq
yaranmasaydı, mən indiyə qədər də ailə
qurmazdım. Ürəyimcə olan bir
insana rast gəldim və ailə həyatı qurdum.
- Həyat
yoldaşınızı sevib ailə qurduz?
- Bəli,
sevdim. Sevməsəydim, ərə getməzdim.
Amma bu həqiqi sevgi idi. Yəni,
bir var uşaqlıq sevgim, bir də var tələbəlik.
Tələbəlik məhəbbətim nakam məhəbbət
oldu. O sevgi məni yandırdı. Çünki
mən onu həqiqətən sevmişdi. Çox
gec oldu o sevgi. Həm də kim bilir, mən
ona ərə getsəydim xoşbəxt olacaqdımmı? Çox gənclər sevib ailə qururlar. Amma sonra bu məhəbbəti yaşada, qoruyub saxlaya
bilirlərmi? Yox.
- Həyat
yoldaşınızla necə tanış
olduz?
- Mən Kinematoqrafçılar İttifaqının
yaradıcılıq şöbəsinin müdiri idim. O vaxt bu idarənin tabeliyində
7-8 özəl şirkət vardı. Onun da
xalası oğlu o şirkətlərdən birinin direktoru idi.
Özü direktor müavini işləyirdi.
O, mənə heç əhəmiyyət vermirdi. Bəlkə də mənə əhəmiyyət
verməyən yeganə kişiydi deyə, mən də ona
fikri verməyə başladım. Güzgüdə
özümə baxırdım ki, bəlkə
qocalmışam. 34 yaşım vardı.
Çətin oldu onu ələ almaq
(gülür). Aktrisa olduğuma görə,
mənə ciddi yanaşmırdı. Onunla
ailə qurmaq çox çətin oldu. Ümumiyyətlə,
xasiyyətcə çətin insandı.
- Sənətdən
ayrılmağınızı istəyirdi?
- Hə, əlbəttə.
Sənətdən də, televiziyadan da.
- Necə
ələ aldız onu?
- Əvvəl özlüyümdə elə bildim məğlub
olmuşam.
Amma sən demə, hisslərini gizlədən adam
imiş. Oğlum da elə ona oxşayıb.
Əslində mən onu uzun illər başa
düşməmişəm. Oğlum böyüyəndən
sonra onu anlamağa başladım... Necə ələ
aldım, bilmirəm. Mən hər nahar
fasiləsində evə gedib-qayıdırdım. Bir gün də nahara fasiləsində işdən
çıxdım. Çölə
çıxanda gördüm yağış yağır.
Çətir də götürməmişdim
deyə evə tələsirdim. Birdən
arxadan məni çağırdı. Dönüb
baxdım ki, bu. Dedi, “gözlə, sənə sözüm
var”. Başladı ordan-burdan söz
salmağa. Üç, dörd, beş
gün qabaqkı hadisələri danışdı.
Danışır və hiss eləmir ki, biz
yağışın altında islanmışıq. Mən isə əsirəm. Təxminən
40 dəqiqə keçdi. Hələ də
bunun nə demək istədiyini anlamadım. Axırda hirsləndim, üzümü çevirib
getdim. Arxamca dedi ki, “mən səni sevirəm”. Çox təəccüblənmişdim
onda... Aprelin 25-də bütün işçilərimizi
yığıb mənim ad günümü keçirdi.
Bilirdi ki, qızıl gülləri sevirəm.
Mənə nar rəngli qönçə
qızıl güllərdən böyük bir dəstə
bağlatdırmışdı. Restorandan
çıxandan sonra məni evə yola saldı. Lift
işləmirdi deyə 9-cu mərtəbəyə qədər
məni çıxartdı. Qapının
ağzında gülləri mənə verəndə təşəkkür
əlaməti olaraq onun yanağından öpdüm. Sevincindən aşağıya necə
qaçdısa, uçdu elə bil, bir göz
qırpımında yoxa çıxdı. Bu, ikimizin bir-birimizə olan istəyinin birinci təzahürü
idi.
- Nə qədər
müddət sonra ailə qurduz?
- Bir ildən
sonra ailə həyatı qurduq. Bir oğlumuz
oldu.
- Evlənəndən
sonra filmlərə çəkilməyinizə icazə verdi?
- Bu barədə
çalışırdıq heç söhbət etməyək.
Bir il analıq məzuniyyətindəydim
deyə, “Retro” verilişini aparmadım. Sonra o,
işlə bağlı xaricə getmişdi. O vaxt bir dəfə
“Retro” verilişinə çıxdım. O da qayıdandan
sonra xəbər tutdu. Dedi, “sən məndən icazəsiz
bunu etməklə bizim xoşbəxtliyimizə son qoydun”. O,
çox mürəkkəb adamdır. Onu anlamaq
çətindir. Belə şeylər bizdə
çox olub.
- Ailə
qurandan sonra gözlədiyiniz xoşbəxtliyi tapdınız?
- Əlbəttə, yox. Kim ailə quranda istədiyi
xoşbəxtliyi tapır ki? Yəqin çox az hallarda olur. Bu, nağıllarda, kinolarda ola bilər. Nə qədər
ki, cavan idim, bu barədə düşünmək istəmirdim.
Amma yaşa dolduqca başa düşdüm ki, mən
şəxsi həyatımda, ailədə xoşbəxt
olmamışam. Heç vaxt. Bəlkə
də bir saniyə, bir an, bir gün olub, amma bir ay olmayıb...
Mən qadın kimi xoşbəxt deyiləm.
Ana kimi xoşbəxtəm, bəli, amma həyat
yoldaşı kimi bədbəxt.
- Niyə, Həmidə xanım?
- Bilmirəm...
- Həyat yoldaşınızdan
ayrılmısınız?
- Yox. Rəsmən boşanmamışıq.
Heç o niyyətim də yoxdur. Çünki bizim oğlumuz
var. Mənim kimi ailələr çoxdur. Mən ona oğlumun
atası kimi hörmət edirəm.
- Sevmirsiz?
- Yox. Uşağımın atasıdı, ona
çox hörmət edirəm. Kənardan baxan elə bilər
ki, bizdən xoşbəxt ailə yoxdur. Amma o dediyiniz məhəbbət
qalmayıb. Neçə illərdir mənim ürəyimdə
boşluqdur. Və mən bununla çoxdan
barışmışam... Amma mənim oğlum var, buna görə
Allahıma min şükürlər edirəm.
Xəyalə
Muradlı
Üç
nöqtə.- 2017.- 13 yanvar.- S.12