Arslan misali uca Türk
Xatunu…
Qalib bir ölkənin vətəndaşı
kimi bu günü qeyd etmək izaholunmaz dərəcədə möhtəşəm
duyğudur… Bunu bütün varlığınla hiss etmək hətta
qışın oğlan çağı olsa belə bahar kimi
səadət gətirir adamın ömrünə… Bu
duyğudan ən çox pay alan yəqin
ki, yaradıcı adam, yaradıcı təxəyyül olur…
Zəfərin
bəxş etdiyi əzəmət və ilahi bir hüzur hissi
ilə yaşadığımız ötən günlərə
boylanmaq, həmin günləri səhifələmək isə
bir ayrı qürurdur…
Həmin
günlərdə Ali baş komandanın azad Qarabağa ilk səfəri
zamanı bir hadisə heç unutmayacağım anılarla
yaddaşımda iz qoydu.. Füzulidə
bir çay evində adamlar oturub çay içdiyi vaxtda cənab
prezident idarə etdiyi maşını saxlayır və orda
oturan adamlara tərəf gedir. Çox təsirli
bir mənzərə idi. Hamı ayağa
qalxıb ona sarı yüyürür və “Qarabağ! Qarabağ!” deyirdi. Bu kadrları izləyəndə
göz yaşlarımı saxlaya bilmədim… Necə ki,
övladımız bizə adımızı yox “ana”, “ata” deyə
müraciət edir, həmin an anladım ki, Ali baş komandan
bu xalqdan ötrü “Qarabağ” imiş, lap övladın “ata”
deyə doğma səslənişi kimi…
Biz O
Atanın dəmir yumruğu, yolgöstərənliyi, əzmi
və yenilməz iradəsi ilə 45 günlük…
böyük, şərəfli bir yol yürüdük…
Sözün həqiqi mənasında əfsanə kimi
günlər yaşadıq. Lap Çingiz Aytmatov demişkən,
“Əsrə bərabər gün”lər… Həmin günlərdə
yeganə təsəllimiz Söz, yeganə pənah yerimiz
sözündəki işığa
sığındığımız milli düşüncəli
aydınlarımız idi… Səngərdə kürəyindəki
qrantamyotu, əlində kalaşnikovunu bir an belə yerə
qoymadan əzmlə irəliləyən əsgərə,
orduya mənəvi güc verən, ideoloji cəbhədə
qaldırdığı savaşdan bircə addım belə
çəkilməyən, sözüylə, ilahi səsiylə
bir ordunun gücü bərabərində fatehlik edən bir ər
qeyrətli Azərbaycan qadının sözündəki,
ürəyindəki işığa
sığınmışdım mən savaş günlərində…
Arslan misalı həmin türk xatunu Mahirə xanım
Nağıqızı idi… O xanımın üstləndiyi mənəvi
missiyanı müşahidə etdikcə
düşünürdüm ki, təkcə ordu yox,
bütövlükdə məmləkətimiz dəmir
yumruğa çevrilib və ziyalısı əsgərinə
dayaq olan belə bir məğrur xalqı isə heç bir
şər məğlub edə bilməz…
*****
“Qadın gülərsə, şu ıssız bəşəriyyət
güləcək.
Sürüklənən
bəşəriyyət qadınla yüksələcək”
– deyərək “Peyğəmbər” əsərində
qadını “bəşəriyyətin xilaskarı”
adlandırırdı Hüseyn Cavid. Bəli, qadın olmaq
sözün bütün mənalarında ən ali səadətdir. Bu səadət
o zaman daha da ülviləşir və bütövləşir
ki, dünyaya fərqli özünəməxsus
baxışı olan, bütün mənəvi-əxlaqi,
ruhani, irfani gözəllikləri özündə hifz edən
uca qadın olasan.
İnsanların həyatına, ömür yoluna nəzər
salanda bəzən adama elə gəlir ki, sanki hamı eyni bir
ömrü yaşayır. Sanki adamlar bir-birinin
yaşamını təkrarlayır. Amma elə insanlar
var ki, onların ömrü nəsillərin həyatında bənzərsiz
bir təcrübə, əvəzsiz bir nümunə olur –
insanlıq, fədakarlıq, saflıq, səmimilik və ləyaqət
nümunəsi… Mahirə xanım Nağıqızı məhz
o insanlardandır…
***
Adamı
çətin gündə tanıyarlar… Ölkəmizin həyatındakı
ən həlledici məqamlarda müzəffər ordunun ön
cəbhədə gördüyü işə mənəvi
dayaq kimi ideoloji savaşda əlindən gələni
böyük ürəklə, milli qürur və təəssübkeşlik
hissi ilə həyata keçirməsi, bir ordunun görə
biləcəyi işi mənəvi-ideoloji cəbhədə mətinliklə
üstlənməsi və o şərəfli missiyanın
öhdəsindən layiqincə gəlməsi Mahirə
xanımın fədakar xarakterindən, ləyaqətli vətəndaşlığından
və ən əsası İnsanlığından xəbər
verir.
Bu
günün pəncərəsindən baxanda –
azadlığın, bütövlüyün verdiyi qürur
hissi ilə Mahirə xanımın yaşadıqlarını
kitab kimi vərəqlədikcə bu şərəfli
ömür yolunun biz gənclər üçün və
bütövlükdə cəmiyyətimiz üçün dəyərli
nümunə olduğunun şahidi oluruq – vicdan, ləyaqət,
dürüstlük, saflıq, sadəlik, səmimilik, təvazökarlıq,
ziyalılıq, müdriklik və ən əsası
İNSANLIQ nümunəsi…
Bu dünyaya gələn hər bir insan qismətinə
düşən ömür payını yaşayır,
yaradır.
Amma yaşa dolduqca kamilləşmək, müdrikləşmək
hər kəsə nəsib olmur…
Kamillik, müdriklik özü bir Tanrı vergisidir ki,
Tanrı onu sevdiyi, seçdiyi bəndələrinə ərməğan
edər, öz ilahi nurundan ona pay verər. Mahirə
xanım məhz belə insanlardandır.
Üzünün nuru sözlərinə tökülən,
bütün yaxşılıqlara körpü salan,
xalqının – millətinin, məmləkətinin Haqq səsi
olan, şərəfli ömrünü fədakarlıqla vətəninin
rifahına həsr edən vətəndaş ziyalı…
“TRT
Belgesel”də hər bazar ertəsi “Su savaşları”
verilişinə baxıram, Hakan Girginer və Çağlar
Taner adlı iki türk mütəxəssis su izinə rastlamaq
üçün Afrikanın boz səhralarını qarış-qarış
dolanır, böyük səbir, ağır zəhmət və
fədakarlıq hesabına həmin ərazilərə su kəmərləri
çəkməklə suya həsrət insanlara bayramdan da
ötə bir səadət yaşadırlar. Su yerdən fontan
vuranda körpələr sevinclə atlanıb –
düşür, əl – ələ verib Hakan və
Çağlar bəyləri dövrəyə alır, əllərini
suya vurub dodaqlarına sürür, şükür edə – edə
şənlənirlər. Verilişin sonuna sakit baxmaq
mümkün deyil – insanların üzündəki o sevinci izləyəndə
göz yaşlarım dinmək bilmir…
Qəribədir…
heç özüm də bilmədən nədənsə “Su
savaşları”nın son kadrlarını
izləyəndə Mahirə xanım gəlib gözlərimin
önündə dayanır. Beynimdə belə assosasiya yaranır ki, o suyu
tapdığına dünyanın ən xoşbəxti olan
körpələr kimi Mahirə xanım mənim bu
dünyadakı ən böyük tapıntımdı…
Dərindən
düşünəndə əslində bizim içində
bulunduğumuz mühitin Afrikanın cadar bağlamış
bozqırlarından elə də fərqi yoxdu, gözünə
sel kimi görünən insan dənizinin içində ruhun
elə tənhalaşır ki, bu səhrada Mahirə xanım
kimi sözündə ilahi hüzur bulduğun insanı tapmaq
körpələrin dodaqlarına su sürməyi kimi
izaholunmaz duyğu, əvəzsiz səadət olur.
Müharibə
ilə, terrorla, pandemiya ilə bizi sınağa çəkən
çətin günləri səmimi etiraf edim ki, mən Mahirə
xanımın insanların ruhuna məlhəm olan, hüzur dolu
səsi, sakitləşdirici intonasiyası, təskinliyi, təmkini
– sözün həqiqi mənasında bu böyük ürəkli
Qadının – mənəvi Anamızın varlığı
ilə unuda bildim. Ruhumuza, mənəvi
ağrılarımıza varlığı ilə məlhəm
olan Adam… Böyük hərflərlə ADAM…
Dünyada yollar çoxdur. Bu yolların ən
çətini, həm də ən şərəflisi, ən
müqəddəsi insanların qəlbinə gedən yoldur.
Mahirə xanım öz işığı – ziyası, dərin
düşüncəsi, səmimiyyəti ilə ürəklərə
gedən o yolu çoxdan fəth edib və peşəsinə
sədaqəti, insanlığı, dürüstlüyü,
sevgisi, vicdanı, fədakarlığı, böyük ürəyi
ilə bizim mənəvi dünyamızda Min İlin
Doğmasına çevrilib…
Yazıçı
Seyran Səxavətin ustad sənətkarımız Rəmişə
həsr olunmuş “Rəmiş” adlı maraqlı bir hekayəsi
var: “Rəmiş bir ilahi möcüzədir. O, gitaraya – yadelli
bir ispana Azərbaycan dilini öyrədən ilk müəllimdir.
Rəmiş “Segah” çalır. Məni bağışlayın, onun necə
çaldığını, nə cür istedad sahibi
olduğunu yazmağa mənim kişiliyim çatmaz. Amma onun həyatı, sənəti ilə
bağlı bəzi məqamlar var ki, onları yazmağa təpərim
var” – deyir.
Nədənsə, Mahirə xanım haqqında yazmaq istəyəndə
bu sözlər gəldi ağlıma. Onun özünə, sözünə,
işıqlı əməllərinə layiq bir şəkildə
danışmağa, yazmağa Seyran Səxavət demişkən,
“kişiliyim çatmasa da”, peşə vicdanı, mərd xarakteri, nurlu üzünə
sirayət edən tərtəmiz daxili aləmi, örnək həyatı,
insanlığı, zəngin mənəvi dünyası haqda
yazmağa özümdə azca da olsa, təpər tapıram və
dövlətimiz, dövlətçiliyimiz və cəmiyyətimiz
üçün yorulmadan çalışan, istənilən
məqamda, situasiyada təəssübkeşliklə,
böyük ürəklə, fədakarlıqla əlindən
gələni əsirgəməyən bu Nur simalı,
İşıq İnsanın ünvanına kiçicik bir təşəkkür
kimi bunu yazmağın vacib olduğunu düşünürəm…
Bu həyatda istər yaxşı həkim olsun, istər
yaxşı müəllim, hər bir peşə sahibinin mayəsində
insanın şəxsiyyəti dayanır. Şəxsiyyətində,
xarakterində yarımçıqlıq olan adam
heç vaxt böyük iş ortaya qoya bilməz. Bu mənada, Mahirə xanım şəxsiyyəti ilə
sözü, əməli bir-birini tamamlayan bütöv bir
insandır.
Allah həmişə
dağına baxır, qar verir, ağacına baxır, bar
verir… Mahirə xanim Allahın ona verdiyi
ömür payını – zamanını, bir saniyəsini belə
boşuna xərcləmədən dəyərləndirir və
insanların və insanlığın xidmətində son dərəcə
vicdanla, ləyaqətlə dayanır.
Yaxşı
ki varsınız, Mənəvi Anam kimi, Bilgə bir ziyalı
kimi işığını hiss etdiyim Doğma Adam! Nə
yaxşı ki Varsan! – deyə bildiyimiz
adamlar bizə Allahın ən böyük ərməğanıdı…
Vicdanlı
vətəndaş və vətəndaş ziyalı
olmağı bacarmaq bütün varlığıyla, ruhuyla
özünü xalqı yolunda fəda edə bilməkdi ki
bunu da hamı bacarmır… İnsanların
sevimlisi, sidq ürəklə sevdiyi və inandığı,
ürəklərdə güvən qazanan İnsan olmaq
statusunu da Tanrı hər adama nəsib etmir. Ürəyimizdə
ən böyük ucalıqdasınız, Mahirə xanım!
Həzrəti peyğəmbərimizdən soruşurlar
ki, Dini bir sözlə necə ifadə etmək olar? Deyir ki: “təsəlli”
sözü ilə. Bu çətin dünyamızda, mənəviyyatın
aşındığı, əxlaqi dəyərlərin alt –
üst olduğu, insanlığın çat verdiyi bir
zamanın içində Sizin kimi insanı tanımaq,
varlığını hiss etmək, sözün həqiqi mənasında
insana təsəlli olur. Mənəvi dəyərləri
getdikcə aşınan bir dünyanın tən ortasında
Sizin kimi öz təmiz
dünyasını, özünün, sözünün,
ruhunun, adının paklığını – Tanrı əmanəti
kimi qoruyan, düşüncələri, əməlləri ilə
cəmiyyətimizə işıq salan bir İnsanın
(sözün həqiqi mənasında – böyük hərflərlə
İnsanın…) varlığını bilmək adama təsəlli
olur. Yüz acını da udursan bir şirinin xətrinə.
Düşünürsən ki, bu xalq Mahirə
Nağıqızı ləyaqətdə qutsal və uca
İnsan yetirə bilibsə, demək ki, hələ sabaha və
yaşamağa ümid qalır…
Həqiqətləri
deyən diliniz, yaxşılıqlara ünvan olan ürəyiniz,
işıqlı əməllər üçün yorulmadan
çalışan əlləriniz var olsun, dəyərli Mahirə
xanım! Ulu Tanrı Sizin işığınızı
bütün Türk dünyasına doyunca versin!
Savaş
bitsə də hələ də ideoloji savaşda qələmiylə
külüng çalan və hər
daim Özünü, İlahidən
gələn Sözünü şərə qarşı
mübarizədə sipər edən Arslan misallı Türk
xatunu!… Bundan sonrakı yorulmaz fəaliyyətinizdə Sizə
möhkəm cansağlığı və uğurlar arzulayıram… Diləyirəm
ki, təqvimimizin bundan sonrakı bayramları azad
Qarabağımızda, Şuşa, Kəlbəcərdə,
Ağdamda… kitablarınızın imza gününə
toplaşaq və Sizi ömrünüzün unudulmaz
yağmuruna – xarıbülbül yağışına qərq
edək!…
XƏYALƏ ZƏRRABQIZI
Üç nöqtə.- 2021.- 15
iyul.- S.12.