Mircəfər Bağırovun da köməklik
etmədiyi 16
yaşlı
könülsüz əsgər
– tək ananın tək balası Şahnisə
Ağır müharibə illərində
arxa cəbhədə əsgər kimi
çalışmış Şahnisə Rəhimova 75 ildir ki
özünün əsgəri imtiyazlarından istifadə edə
bilmir
İndi 93 yaşını haqlayan
Şahnisə nənə atasını heç cür
xatırlaya bilmir - 6 yaşı olanda atadan yetim qalıb. Tək
ananın tək qızı olub. Ağlı kəsəndən
əziz-doğma bildiyi yalnız anası, bir də
dayısı Məşədi Şəkər və
özündən 2-3 yaş böyük olan dayısı
oğlanları olub. Gözdən uzaq, könüldən iraq
olan Pirəküşkül kəndinə heç yeni qurulan
Sovet hökuməti də lazımi diqqət yetirmədiyindən
heç yerdə işləməyən anası Məryəm
xala həyatının bəxşişi, arxa-dayağı
bildiyi əri Heybəti xəstəlik üzündən
çox vaxtsız itirdikdən sonra yeganə balası, əziz
qızı Şahnisəylə özünü həyət-baca,
toyuq-cücə hesabına güclə dolandırırdı.
Yaxşı ki anasının bacı qədri bilən
qardaşı - Şahnisənin sevimli dayısı Məşədi
Şəkər vardı. Yoxsa... Allah bilir,
o tək-tənha ana-balanın taleyi necə olardı... İllər
ötdükdən sonra da Şahnisə xala dayısını
əziz tutaraq, minnətdarlıqla xatırlayır.
Ata-anası
onu xoşbəxt görmək istəyərək,
yaxşı həyat, ömür diləyi ilə gözəl
bir ad qoymuşdular - Şahnisə! Yəni şah gözəli,
sah xanımı! Heç şübhəsiz ki,
özlərinin ilk övladlarının şahzadə kimi
olmasa da, heç olmasa adi bir insan kimi xoşbəxt
yaşamasını arzulayıblarmış. Yoxsa elə
Fatmanisə, Pərinisə də qoya bilərdilər...
Uşaq olduğundan dünyanın yalnız
böyüdüyü Pirəküşkül kəndindənmi
ibarət olduğunu, yoxsa daha böyük, həm də dava-dalaşlı,
qalmaqallı olduğunu dərk etməyən Şahnisə
anasının nəvazişi və dayısının
qayğısı ilə böyüyürdü. Məktəbə
də o qayğı, nəvazişlə gedib-gələrək,
7-ci sinfi də uğurla bitirmişdi. Çöl-bayır
görməyən, dünyadan heç bir başqa təmənnası,
iddiası olmayan bir qızın özünü xoşbəxt
sanması üçün bu, bəlkə də kifayət
idi. Ona hiss elətdirilməyən
atasızlığı olmasaydı, o, anası, dayısı
və əziz dayıoğlanları ilə öz aləmində
dünyanın ən xoşbəxti idi.
Lakin...
1941-ci il müharibəsi başlayanda -
Şahnisənin 14 yaşı olanda onun xoşbəxtliyinin
yarısı əlindən alındı - doğma
qardaşları bildiyi iki dayısı oğlunu bir-birinin
ardınca müharibəyə apardılar. O günlər
göz yaşlarını saxlaya bilməyərək,
bütün günü ağlayan Şahnisəni heç
cür ovundurmaq olmurdu. Əvvəlcə yalnız müharibəyə
aparılan, ayrı düşdüyü dayısı
oğlanlarına görə ağlayırdısa, sonralar
bacısını və bacısı qızını
yoluxmağa gələn dayısını boynubükük, qəmli
görəndə də göz yaşını saxlaya
bilmirdi...
Bir
gün isə Şahnisə qəfildən, heç gözləmədiyi
halda həm dünyalarca sevdiyi anasından, həm də sevimli
dayısından tamamilə uzaq düşdü... Anası ilə
axşam təzəcə yatmışdılar ki, qapı
döyüldü və kənddə əclaflığı,
qudurğanlığı ilə hamının zəhləsinin
getdiyi kənd soveti sədri və onunla gələn hərbi
geyimli adamlar Məryəm xalaya çox soyuqqanlı, sərt
şəkildə bildirdilər ki, Şahnisənin dalınca gəliblər,
ölkədə müharibə gedir, ona görə də onu
arxa cəbhəyə əsgər kimi aparacaqlar. Bu gözlənilməzlikdən
ana-bala bir-birinə sarılıb, hönkür-hönkür
ağlasalar da, Məryəm xala göz yaşı içində
qışqıraraq, onlara yalvarsa da ki, "uşağın hələ
heç 16 yaşı da tamam olmayıb, bir anayıq, bir bala,
mən də ki xəstə, heç kəsimiz yoxdur" desə
də, zalım kənd soveti sədri zərrəcə də
insafa gəlmədi. Heç vaxt evlərindən
uzaq düşməmiş Şahnisəni zorla evdən
çıxardıb, maşına doğru apardılar. Ananın bala arxasınca uzanan titrək əlləri,
ağlayıb fəryad etməsi, Şahnisənin ana həsrəti
ilə dönüb arxaya baxaraq hıçqırıqla
göz yaşı axıtması o daş ürəkli
qansızlara heç bir təsir etmədi. "Gecə
canavarları" vaxtsız gəlib, tez də
çıxıb getdiklərindən, Məşədi Şəkərin
məsələdən xəbəri olmamışdı...
Doğma
kəndindən heç yana
çıxmayan, heç vaxt çöl-bayır görməyən,
birdən-birə yad adamlar arasına düşən Şahnisə
bütün yol boyu "Ana, dayı..." deyib,
hıçqıraraq ağlamış, hətta arada az qala
ürəyi getmişdi... Onu zorla özünə
gətirmişdilər - nəvazişlə yox, üstünə
qışqıra-qışqıra. Niyə
məhz onu, özü də 16 yaşlı qızı "əsgər"
aparırdılar? Onlara əsgər
qızlar lazım idisə, niyə o qansız, şərəfsiz
sovet sədrinin Şahnisədən 2-3 yaş böyük olan
qızlarını aparmırdılar bəs?
Şahnisə ürəyində özünə bu
cür suallar verərək, anlayırdı ki, kəndin
"hampası" onu atasız, yiyəsiz-sahibsiz
görüb, bu alçaqlığa əl atmışdı. Başa
düşdü ki, onların evinə ona görə gecə
basqın etmişdilər ki, dayısı Məşədi
Şəkər duyuq düşməsin və tənha
bacısı qızının tək, yeganə
qızının "əsgərliyə"
aparılmasına mane olmasın.
...Onu elə
gecə ikən Biləcəriyə apardılar. Bir stəkan su içməyə də imkan verməyib,
göz yaşları qurumamış yenidən...
ağlamağa məcbur etdilər. Müharibənin
sərt qanunlarından başqa hərbçilərin də
amansız, imansız vərdişləri varmış. Ağlayıb, etiraz etməsinə zərrəcə
də məhəl qoymayaraq, uşaqlıqdan çox sevib-əzizlədiyi
uzun, qoşa qara hörüklərini zorla kəsib, bir kənara
atdılar. Kəsilmiş
saçlarını əlinə alıb, qucaqlayaraq,
bağrına basmaq istəsə də, daş qəlbli hərbçilər
buna yol vermədilər. Qızcığaz
bütün gecəni səhərə kimi ağlaya-ağlaya
qalmışdı.
Səhər tezdən ona hərbi paltar geyindirib,
saçı kəsilmiş başına əsgər
papağı qoyaraq, o vaxtkı Sumqayıt stansiyası yaxınlığındakı
poliqonda (orda hələ heç bir yaşayış yox idi)
yerləşən hərbi hissəyə apardılar. Ağlamaqdan gözü
qızarmış Şahnisənin əlinə səhər
yeməyindən sonra kürək ("lopatka") verib
özündən yaşca böyük digər "əsgər
qızlar"la birgə yeni salınmaqda olan su kanalında yer
qazmağa, torpaq atmağa cəlb etdilər. Heç vaxt
ağır kişi işində
çalışmadığından nahar fasiləsinə
yaxın ovcunun içi qançır olmuşdu. Onların
işinə rəhbərlik edən zabit rus qızı -
kiçik leytenant Frosya Ponomaryova Şahnisəgilin kənd
soveti sədrindən fərqli olaraq qayğıkeşlik
göstərib, yaşca hamıdan kiçik olan bu "gənc
əsgər"in nahardan sonra kanal qazıntısında yox,
yeməkxanada kartof-soğan təmizlənməsində işləməsinə
nail oldu. (Şahnisə nənə bu gün də
Frosyanı qayğıkeş bir rus qızı kimi
böyük minnətdarlıqla xatırlayır). Məhz o zabit rus qızı və Coratdan olan Zinyət
Mirzəyeva, eyni zamanda digər əsgər qızlar
(onların arasında azərbaycanlılarla yanaşı ləzgilər,
ruslar, yəhudilər, ukraynalılar da vardı) yaşca
özlərindən kiçik olan Şahnisəyə həmişə
diqqətlə, qayğı ilə yanaşırdılar.
Hətta Frosyanın köməkliyi ilə o, bir müddət
nisbətən asan işə keçirimişdi -telefon zənglərinə
cavab verir, gələn xəbərləri, məlumatları
komandanlığa çatdırırdı (az
bir müddətdə rus dilini də babat öyrənə
bilmişdi). Və o, tədricən arxa cəbhə həyatına
alışsa da, anasından, doğma kəndindən ayrı
düşməyinə, saçlarının yoxluğuna
heç cür alışa bilmirdi.
Şahnisəgil
hər gün hərbi təlimlər keçmək, silahdan
atmağı öyrənməklə yanaşı hərbi
hissənin, həmçinin Sumqayıt stansiyasının
yaxınlığında, Bakıda və onun kəndlərində
müxtəlif işlərdə, su kanalının çəkilməsində
çalışır, hətta o vaxtlar Sumqayıtın tikilməkdə
olan ilk kimya zavodunun köməkçi işlərində
çalışırdılar. O, artıq başa
düşmüşdü ki, gənc oğlanlar, kişilər
döyüşlərə yollandığından, arxa cəbhədə
qızların-qadınların əməyinə, köməyinə
ehtiyac var.
Şahnisə döyüşə yollanmış
dayısı oğlanları üçün də darıxsa
da, qəlbən ondan rahatlıq tapırdı ki, onlar bəziləri
kimi qorxaqlıqla gizlənməyiblər, ön cəbhədə
düşmənə qarşı mərdliklə vuruşurlar. Bununla belə onların
taleyi üçün narahatlıq keçirirdi - axı,
düşmənlə üz-üzə döyüşdə
hər şey ola bilər. Ona
görə də tez-tez dayısı oğlanları
üçün dua oxuyar, onların sağ-salamat kəndə,
evə qayıtmalarını arzu edirdi.
Kənddə
tək-tənha qalmış xəstə anasını isə
bircə an da belə unutmayan, ona görə hədsiz
nigarançılıq keçirən Şahnisənin
günlər ötdükcə səbri daha da tükənir,
narahatlığı artır və o, nisgilli taleyinə
görə bəxtini qınayır, fani dünyanı, onun
zalımlarını dönə-dönə lənətləyirdi.
Bir
gün xəbər gəldi ki, Azərbaycanın o vaxtkı
"xozeyini" Mircəfər Bağırov gənc əsgər
Şahnisə Həsənovanı yanına
çağırıb
Nə Şahnisə özü, nə də komandirləri
nə baş verdiyini, qızğın döyüşlərin
davam etdiyi ağır, gərgin bir dövrdə respublika rəhbərinin
adi bir əsgər qızı yanına nə
üçün çağırdığını
başa düşməyərək, onu Bakıya, Mərkəzi
Komitəyə apardılar. Səbəbi
anlaşılmayan həmin səfərdə onu yenə
komandirləri - baş leytenant Syomin və kiçik leytenant
Ponomaryova müşayiət edirdilər. M.Bağırovun
"iqamətgahında" hərbi geyimli xüsusi nəzarətçilər
Şahnisəni başdan ayağa yoxlayaraq, "xozeyinin"
kabinetinə apardılar. Xalq arasında çox sərt,
qəddar adam kimi tanınan Mircəfər
Bağırovun onu ayağa qalxaraq, mehribanlıqla
qarşılaması gənc əsgər qızı heyrətlənirdi
və həm də istər-istəməz sevindirdi. Təbii ki, söhbətə Bağırov
özü başladı. Və məlum oldu ki, əziz
balasının ayrılığına dözməyən,
yeganə qızı başqasının yerinə "əsgər
aparılandan" sonra ağrı-acıları daha da artan,
yataq xəstəsi olan anası Məryəm xala əli qələm
tutan, az-çox yazmağı bacaran bir kənd adamının
vasitəsilə respublika rəhbərinə bir-neçə dəfə
ərizə və məktub göndərmiş, tək-tənha
yaşadığını, xəstə olduğunu
bildirmiş, yeganə övladının ordudan tərxis
olunmasını xahiş etmişdi, lakin uzun müddət
heç bir cavab almamış, yalnız 1944-cü ilin
oktyabrında ona bildirilmişdi ki, məktub respublikanın
başçısına çatdırılıb.
Yəqin
ki, "xozeyin" Məryəm xalanın məktubundan, daha
çox da tək ananın 16 yaşlı qızının
"rezerv əsgər" kimi aparılmasından təsirlənərək,
onunla şəxsən görüşmək istəmişdi. M.Bağırov əvvəlcə Şahnisəyə
ölkənin ağır vəziyyətində bir övlad
kimi xalqa, Vətənə layiqincə xidmət etdiyinə
görə təşəkkür etmiş və bildirmişdi
ki, artıq Hitler ordusu Ukrayna və Belorusiyadan
çıxarılır və onlar tam geri oturdulmaqdadırlar.
- Qızım,
bilirəm, səni haqsız olaraq 16 yaşında arxa cəbhədə
xidmətə aparıblar. O alçaqlar kimdirsə, bil ki, cəzalarını
alacaqlar. Vaxtında bilsəydim, qoymazdım səni
o yaşda anandan ayırsınlar. Ancaq daha keçib,
özün də bilirsən ki, müharibənin
qurtarmasına, qələbəmizə çox az
qalır, bir az da döz, hər şey yaxşı olacaq, - deyərək,
Şahnisəyə ümid, təsəlli verməyə
çalışmışdı. - Allah qoysa, tezliklə evə
qayıdarsan. Hələlik isə ananı
yoluxmaq üçün sənə 3 günlük icazə
verirəm. Qoy anan səni görsün, bir az ürəyi yerinə gəlsin, toxtasın,
sonra yenə qayıt hərbi hissənizə. Sən
indiki vaxtda vətənə çox lazımsan.
Mircəfər
Bağırov nəzarətçiləri yanına
çağırıb, kənd soveti sədri ilə
"maraqlanmağı" (onlar "bu işi"
yaxşı bacarırdılar) və Şahnisəni öz kəndlərinə
- Pirəküşkülə yola salmağı
tapşırmış və gənc əsgər qızla
mehribanlıqla görüşüb, xudahafizləşmişdi.
Maşın onların kənddəki çiy kərpicdən
tikilmiş evlərinə yaxınlaşanda Şahnisə
kövrəldi, onu möhkəm ağlamaq tutdu. Kənddə
az-az eşidilən maşın səsinə evdən yavaş
addımlarla çıxan anasını görüncə tələsik
ona doğru qaçdı, sevinclə bağrına basıb,
üz-gözündən öpərək, doyunca
ağladı. Xeyli vaxt idi ki bir-birindən ayrı
düşmüş ana və qızının həyəcanlı
görüşündən təsirlənən nəzarətçi
və sürücü sakitcə maşından iki iri bağlama
düşürüb, evin kandarına qoydular və bildirdilər
ki, bağlamanın birində ərzaq, digərində isə
pal-paltardır - "yoldaş Bağırov" göndərib
("özlərinə gələndən" xeyli sonra
bağlamaları açanda nə görsələr
yaxşı idi - orda nələr yox idi ki!..
Yağdan-pendirdən, qənddən-çaydan
tutmuş hər şeyə kimi. Hər
halda Məryəm xalaya bir-iki aya bəs edərdi).
Onlar getdikdən sonra da ana-bala bir-birini duz kimi yalayır,
ayrıla bilmirdilər. Xəstə olsa da, Məryəm
xalanın uçmağa qanadı yox idi. Həm də
arxayın oldu ki, bir daha görəcəyinə ümidi
qalmadığı Sahnisə indi "böyük qız"
olub və elə də uzaqda, müharibə gedən yerlərdə
deyil, nə vaxtsa adını eşitdiyi Sumqayıt
stansiyası tərəfdədir. Həmin
günlər Şahnisə səhər-axşam
anasının qulluğunda duraraq, çox istəyirdi ki, vaxt
uzansın, dünyalarca sevdiyi anasını daha çox
görsün, daha çox əzizləyib-öpsün,
qayğısına qalsın. Lakin icazə
vaxtı başa çatanda yenidən onun dalınca gəldilər.
Ancaq bu dəfə Məryəm xala
qızını bir qədər arxayınlıqla, səbr,
dözüm göstərərək və arxasınca su ataraq
yola saldı - artıq bilirdi ki, balası orda kimsəsiz-yiyəsiz
deyil. Və hətta qızının
dalınca gələn kiçik leytenant, haqqında Şahnisənin
xoş sözlərlə danışdığı rus rəfiqəsi
Frosyanı da bağrına basıb öpmüş, ona öz
bildiyi kimi - Azərbaycan dilində xeyir-dua arzulamış,
qızından muğayat olmağı
tapşırmışdı.
İllərlə gözlənilən
böyük Qələbə!..
Uzun
ayrılıqdan sonra anasını görüb, toxdadıqdan
sonra Frosya ilə hərbi hissəyə qayıdan Şahnisə
öz batalyonundakı qızlarla mehribanlıqla
görüşdü - çətin günlərin dostu
kimi... Deyəsən, əsgər
yoldaşları da 3 gün ərzində onun üçün
yaman darıxmışdılar.
Ertəsi
günü səhər hər şey yenə əvvəlki
qaydada başladı - saat 6-da "podyom", səhər
idmanı və yeməkdən sonra kimya zavodunda torpaq-tikinti
işləri, nahardan sonra hərbi təlimlər, yeməkxanada
kartof-soğanın, ya da balığın (indi delikates hesab
edilən hər cür balıq o vaxtlar "əl
çatan", dil-ağız çatan idi) təmizlənməsi,
axşam yeməyi və son aylarda bütün SSRİ-də
populyarlıq qazanmış "Katyuşa"
mahnısının xorla oxunuşu ilə axşam gəzintisi
və daha sonra... arzulanan vaxt - ayaq üstə keçən
günün yorğunluğundan kazarmadakı bərk yatağa
daş kimi düşərək, uzanıb yatmaq...
Bir
gün isə - 1945-ci ilin 8 may günündə bir hay-haray
qopdu, səmaya dalbadal atəşlər açıldı ki,
gəl görəsən!.. 4
ilə yaxın davam edən, milyonlarla adamın
qanınının axıdıldığı müharibəyə
son qoyulmuşdu - alman faşizmi üzərində
böyük tarixi qələbə qazanılmışdı.
O gün bütün SSRİ-də olduğu kimi onların hərbi
hissəsində də toy-bayram idi. Şahnisə
də sevincindən nə edəcəyini bilmirdi - yaxın rəfiqələri
Zinyət və Frosyanı qucaqlayıb-öpür, əsgər
yoldaşları olan digər qızlarla sevinib
gülürdü. Bayramsayağı keçən
axşam yeməyindən sonra isə gecədən xeyli
keçənədək şadyanalıq edir, mahnı oxuyur,
yallı gedirdilər - sevinc-fərəh saçan gözlərinin
yuxusu tamam qaçmışdı...
SSRİ
Ali Sovetinin elə həmin 8 may günü verilən fərmanı
ilə sabahısı gün - 9 may Qələbə
günü, bayram günü elan edilmişdi. Məhz
o gün digər "döyüşçü"
qızlarla yanaşı arxa cəbhədə nümunəvi
xidmətinə görə Şahnisəyə də
bütün batalyon qarşısında tərifnamə və
Fəxri fərman verilmişdi. Hərbi
hissədə bəlkə də ondan çox sevinən yox
idi. Gözünün önünə daim
ilk növbədə anası ilə yenidən, həmişəlik
qovuşacağı anlar gəlirdi. Bütün
fikri kəndlərində, anasının, dayısının
yanında idi.
Bir-neçə
gün sonra batalyonun qızları və yaşlı, qoca
kişilər də Şahnisəni "Ura!", "Qələbə!"
sözləri ilə xudahafizləşərək (bu, həm də
onların - iki çətin müharibə ilini bir erdə,
ağır zəhmətlə keçirmiş
"döyüşçülərin" son
görüşü, son ayrılıqları idi...), ardınca
qüssə qarışıq sevinclə əl yelləyərək
yola saldılar.
Yoluna düşməkdə olan həyat
Şahnisənin doğma kəndə - Pirəküşkülə,
evlərinə qayıtması təkcə onun yolunu səbrsizliklə
gözləyən anası və dayısı
üçün deyil, qonum-qonşu üçün də
böyük sevincə, toy-bayrama dönmüşdü. Bütün kənd
Məryəm xalaya gözaydınlığına gəlirdi.
Axı, Şahnisə kəndin yeganə qızı idi ki,
"əsgər" aparılmışdı (nə olsun ki,
ön cəbhə deyildi, hər halda ehtiyat, rezerv cəbhə
idi, hər zaman döyüş xəttinə yaxın da ola bilər, lazım gəlsə, yoldaşları
ilə birgə əldə silah döyüşə də girə
bilərdilər). Şahnisənin bir
nigarançılığına da son qoyuldu. Öyrəndi ki, dayısı oğlanları
Polşa ərazisindəki son döyüşlərdə
ağır yaralansalar da, salamat qalıblar və
Gürcüstandakı qospitallardan birində müalicəyə
göndəriliblərmiş. Bir-neçə gün əvvəl
bundan xəbər tutan dayısı Məşədi Şəkər
kişi Tbilisiyə gedərək,
onları doğma kəndə gətirib (onlardan biri çox
ağır yaralandığından çox keçmədən
həyatdan köçmüdü).
Kənd öz məcrasına, əvvəlki sakit həyatına
qayıdırdı. Şahnisə fermada sağıcı kimi işə
düzəldi və üç il sonra -
1948-ci ildə kəndin sayılb-seçilən
oğlanlarından olan Xudaverdi Rəhimovla ailə qurdu. Ancaq amansız tale elə gətirdi ki, ilk
övladları olan bir oğlu və bir qızı xəstəlik
və həkimlərin səhlənkarlığı
üzündən kiçik yaşlarında həyatdan
köçdülər. Və sonradan
Allahın qismətindən onların 5 oğlu və bir
qızları dünyaya gəldi. Şahnisə də, əri
də 15 ilə qədər kolxozda işlədikdən sonra
münasib bir iş olmadığından 1959-cu ildə bir
vaxtlar arxa cəbhə əsgəri olduğu Sumqayıta gəlib,
özləri üçün Çoratda ev-eşik qurdular. Burda müxtəlif işlərdə
çalışdıar. Lakin tale yenə
də üzünə çox gülmədi - 1962-ci ildə
sevimli anasını, 1969-cu ildə isə
uşaqlarının atasını itirdi. Ancaq
çox yaxşı ki, Şuraabada gəlin
köçmüş qızı Arzudan başqa
oğullarının beşi də hələ ilk gəncliyindən
ayrılığın acısını çəkmiş
analarından uzaq düşmək istəməyərək, elə
Coratda yaşamağa üstünlük veriblər.
Arxa cəbhədə
çalışdı, ancaq əməyini, haqqını da
"arxada" qoydular...
İlk gəncliyindən
taleyinə arxa cəbhədə çalışmaq
düşsə də və yoldaşlarının çoxu
sonralar müvafiq sənədlər əldə edərək,
müəyyən imtiyazlara nail olsalar da, indi çoxlu nəvə-nəticə,
hətta kötücə nənəsi olan Şahnisə nənə
çəkdiyi əzab-əziyyətlərinin müqabilində
dövlətdən nə bir təltif, nə bir yubiley
medalı, nə də hansısa bir yardım ala bilib. Müharibə başa çatdıqdan çox sonra
Sumqayıt və respublika hərbi komissarlıqlarına
müraciət etsə də, heç bir nəticəsi
olmayıb. Cavabları bu olub ki, sizin hərbi
hissənin komandanlığı Leninqradda yerləşir, ora
müraciət etmək lazımdır (əslində bunu
özləri etməliydilər. Bəs hərbi
komissarlıq nədən ötrüdür - ancaq camaatın
uşaqlarını tutub əsgər aparmaq
üçün?). Leninqrada kimin əli
çatardı ki? Düzdür, bir dəfə
kənd sovetindən ona kömək üçün sənədlərini
toplayıb, götürdülər. Ancaq nə
kömək edə bildilər, nə də sənədləri
geri qaytardılar. Odur-budur, veteran Şahnisə
nənə qalıb hərbi sənədsiz-filansız, təltifsiz.
Yaxşı ki, Corat kənd Sovetinin keçmiş sədri,
gözəl insan olan rəhmətlik İsgəndər
Qasımovun təşəbbüsünün davamı olaraq
Sumqayıt şəhərinin Corat qəsəbəsi üzrə
İcra nümayəndəliyi və kənd Bələdiyyəsi
onun yubileylərində, bayram günlərində bu arxa cəbhə
veteranını ehtiramla yada salıb, evinə gəlir,
gül-çiçəklə təbrik edir, ərzaq və
pul yardımı ilə ona kömək olur, onu bu ahıl
yaşında qəlbən sevindirirlər.
Ancaq hərbi komissarlıqların ona biganəliyi, onun əsgər,
veteran haqqına nail olmaq istəməmələri Şahnisə
nənəni çox narahat edir. Axı, o, müharibə illərində
tək ananın tək qızı olaraq bir çox
yaşıdları kimi evində-eşiyində, isti ocaq
başında oturmayıb, 16 yaşı olar-olmaz
qışın soyuğunda, yayın qızmarında arxa cəbhədə
çalışıb, min-bir əzab-əziyyət çəkib.
Bəlkə,
əlaqədar təşkilatlar, ilk növbədə isə
Sumqayıtın Veteranlar və Ağsaqqallar Şurası irəli
durub, bu ahıl vaxtında - 93 yaşında ona kömək
duralar, haqqının bərpasına nail olalar? Nə qədər
ki gec deyil...
P.S.
Şahnisə nənənin arxa cəbhə həyatından
yalnlz Coratdan olan rəfiqəsi Zinyət Mirzəyeva ilə əsgər
paltarında, ulduzlu papaqda çəkdirdikləri birgə
şəkli yadigar qalıb. Necə olub o şəkli çəkdiriblər,
yadına gəlmir...
Rəhman ORXAN
Unikal.- 2020.- 16 may.- S.20.