Məşhur ailədən
olan sevgili, dondurma üçün
ağlayan aktyor,
Yaşar Nurinin gecə qonaqlığı...
Vaxtından da yarım saat tez gəlmişdi
vədələşdiyimiz yerə. Deyir, gecikməyi sevmirəm.
Bilirəm, bunu gənc aktyor kimi teatrda işləməyə
başladığı vaxtlardan mənimsəyib. Özündən
böyük sənətkarlardan öyrənib ki, məşqə
vaxtından da tez gəlib, obraza köklənməlisən,
yoxsa səndən aktyor olmayacaq.
Köhnə
sənətkarlardandır – bəlkə bu ifadə bir az
qulağa yatımlı alınmır, amma səhnədə,
kinoda korifeylərlə işləyib, dərs alıb korifeyləşən
sənətkarı başqa necə dəqiq ifadə etmək
olar ki, onun içində bu sadaladıqlarım hamısı
olsun. Xalq artisti Rafiq Əzimovdur Lent.az-ın həmsöhbəti.
Bir
ildir teatrsız qalmışıq. Aktyor üçün bu
böyük itkidir. İki ay evdən çölə qətiyyən
çıxmadım, sonra oğlum gəldi, oğurladı məni
apardı Mərdəkana bağa, dörd ay orda qaldım. Sonra
gözlərimdə problem yarandı, kitab oxuya bilmədim,
getdim həkimə, məlum oldu mirvari suyu gəlib, əməliyyat
olundu - əvvəl biri, sonra o birisi, indi elə bil gözlərimə
işıq gəlib. Yaş 83-dür. Bu gün teatrdan uzaq
qalmaq çox çətindir. Evdə başım bir az
qarışır. İki oğlum var, dörd də oğlan nəvəm.
Qızım yoxdur deyə bilmərəm, gəlinlərim
qızlarımdır. Mehriban yaşayırıq.
Uşaqlıq
Bakıda
doğulmuşam, uşaqlığım çətin
keçib. 1938-ci il təvəllüdəm. Müharibə
başlayanda üç yaşım vardı. Atam yollandı
müharibəyə, anam çarşablı evdar qadın
işləməyə məcbur oldu. İki qardaş demək
olar ki, xalamgildə keçib uşaqlıq illərimiz. Anam
Sabunçuda işləyirdi, bizi də qoyurdu elə orda
yaşayan xalamın yanına. İşdən gələrdi
ora, bir də şəhərə qayıtmazdıq ki, sabah yenə
o məsafəni qət etməyək. Bakıda Vidadi
küçəsində olurduq özümüz, Qurban Pirimovun
evindən bir az o tərəfə, Qəmər Almaszadə ilə
qonşuluqda. Əliağa Kürçaylı üzbəüzdə
kirayədə yaşayırdı.
Atam
müharibədən 1947-ci ildə gəlib. Müharibə
qurtarmışdı. Atam gəlib çıxmırdı.
Anamın gözü yollarda. Bilmədi neynəsin, bir qoca
falabaxan vardı, noxudla baxırdı, onu
çağırdı. Qadın yaxasından bir torba
çıxardıb noxudları töküb yerlərini o tərəf
bu tərəfə dəyişdi və dedi ki, bir həftə
sonra saat 12-də evinizdə şadyanalıq olacaq.
Həmin
deyilən vaxtda bir də baxdıq ki, evimiz aşağıda
idi, yuxarıdan pilləkən düşürdü məhəlləyə
tərəf, atam əsgər paltarında çiynində heybəsi
pilləkənləri düşür.
Məhəlləmiz
bir az şuluq idi, məni onlardan uzaqlaşdıran dram dərnəyi
oldu. Anam da zəhmli qadın idi, qoymazdı məhəllə
şuluqlarına qoşulam.
1
nömrəli məktəbdə oxumuşam ibtidaini, sonra
199-da, onilliyi 44 nömrəli məktəbdə başa
vurmuşam. Uşaq dram dərnəyinə, böyüklər
üçün dram dərnəyinə, arada da tar dərnəyinə
getmişəm. Yaxşı tar çalırdım, sonralar
“Vaqif” tamaşasında Vidadi rolunda səhnədə canlı
tar ifa etmişəm. İndi barmaqlarım tutmur, çala
bilmirəm. Kamança ifaçısı Ağacəbrayılın
atası Ağasalehdən öyrənmişdim tarı, gözəl
insan idi. Opera teatrının səhnəsində dərnək
üzvləri ilə birlikdə canlı konsertlə
çıxış etmişdik.
Dram
dərnəyinə isə Əli Qurbanov rəhbərlik edirdi.
Böyüklər üçün dram dərnəyinin rəhbəri
isə Lütfi Məmmədbəyov idi.
Gənclik
Aktyor olmaq istəyirdim, atam, anam icazə vermirdi. Əmim
oğlu vardı - Cəbrayıl Əzimov, rəssam idi.
Gəldim ona dedim ki, atamı yola gətir, icazə versin aktyor
olmağıma. Dedi, sənin qabında bir şey varsa, mən
onları razı salaram. Amma sən get kinostudiyada yaşıl
“Moskviç”i olan Tofiq adlı oğlan var, onun yanına. O desə
ki, səndən aktyor olar, demək işlər düzəlib.
Gəldim kinostudiyaya, sən demə, bu Tofiq Kazımov
imiş. Əmioğlu Cəbrayılla bir məhəllədə
böyüyüblər. Mənə çoxlu sual verdi, dram dərnəyindən öyrəndiklərim
köməyimə çatdı, gördü hər şeydən
xəbərdaram. Dedi, ver sənədlərini instituta.
Cəbrayıl da valideynlərimi razı saldı, atam
onun xətrini çox istəyirdi, sözünü yerə
salmadı.
Mirzağa
Əliyev adına Teatr İnstitutuna qəbul
olunanda cəmi 55 nəfər tələbə idik institutda. Kursun rəhbəri Məhərrəm Haşımov
idi, rus dramasında rejissor işləyirdi. Dərslərimiz də həmin teatrda keçilirdi.
Teatr
2-ci kursda oxuyanda Moskvada keçirilən Azərbaycan mədəniyyəti
və ədəbiyyatı ongünlüyündə dörd
tamaşa ilə çıxış etdik. Hamımız
tələbə olduğumuzdan tamaşaçılar bizi
çox yüksək səviyyədə
qarşıladılar. Kursumuzda Həsən Məmmədov,
Hacımurad Yegizarov, Elmira Şabanova, Tofiq İsmayılov, Zəyyar
Ağayev – bir sözlə, hamısı sonradan böyük sənətkar
olacaq adamlar.
Moskvadan
qayıdandan sonra Həsənə dedim ki, gedək öz milli
teatrımızda işləyək, rus dramasında işləməyəcəyik
ki. Gəldik kütləvi səhnələrdə
bizə rol verdilər, Adil İsgəndərovun vaxtları
idi. Ələsgər Ələkbərov,
Mərziyyə Davudova, Fatma Qədiri, Ağasadıq Gəraybəyli
kimi nəhənglər işləyirdi həmin vaxt.
Tələbə kimi hər
çıxışımıza 80 qəpik pul
yazırdılar teatrda. 10 tamaşa oynayırdıq, 8 manat
yaxşı pul idi, üstünə gəl təqaüd.
İnstitutu qurtardıq, təyinatımı verdilər
işlədiyim teatra. O vaxt bu vaxt, bir gün də olsun başqa teatrda işləməmişəm.
İkinci belə aktyor yoxdur.
O vaxt
yaşlı aktyorlar gənclərin sənətə
münasibətinə çox fikir verirdilər. Hər şey sənətə münasibətdən
başlayır.
Kino
Teatra məşqə gedirdim, bir qadın
yaxınlaşdı mənə, soruşdu ki, kinoya çəkilmək
istəyirsiniz?
Gənc aktyora belə sual verilər?
Əlbəttə, istəyirəm!
Teatrdan məşqdən çıxıb getdim
kinostudiyaya. Həmin qadın məni bir rus rejissora təqdim etdi
ki, bu da bizim Əli dayı - obrazın adı ilə. “Mosfilm”in rejissorunun çəkdiyi “Mənim əziz
atam” adlı filmdə Əli dayı obrazına çəkildim
ilk dəfə.
Viktor Qalyakinin bütün əsərlərini oxudum, bir
hekayəsi əsasında filmə çəkilib başa
çatınca. Əminə Yusifqızı həmin filmdə
həyat yoldaşıma çəkilib. İkimiz
də gənc aktyorlar idik. İlk çəkilişə
mən iki dənə dəbdə olan “Kəmşirin”
çaxırı aldım, Əminə də “Abşeron”
tortu. Çəkiliş yerində rejissor bizi filmin qəhrəmanı
ilə tanış etdi. Dedi ki, Saşa, tanış ol, Əli dayı gəldi. Saşa üzünü çevirəndə görəm
Şurik - Aleksandr Demyanenko. Çox
sevindim. Bu da məni görən kimi, əllərini
qaldırıb necə - o....- etdisə dedim yəqin məni
tanıyıb, qayıtdı ki, “Kəmşirin”, məlum oldu
ki, əllərimdəki çaxırı salamlayır. Aldı əlimdən, dərhal açdı,
süzdü, tanışlığımız şərəfinə
içdik.
Kəmşirinin hesabına yaxşı söhbət
yarandı, mən də həm ssenari barədə, həm də
oxuduğum əsər barədə fikirlərimi
bölüşüb, nəticədə ssenariyə görə
yığcam olan obrazıma povestdən bəzi yerlər də
əlavə etdirib böyütdüm. Filmdə dörd
övladım vardı, üçünü
tapmışdılar, dedilər dördüncünü
özün tap. Tapdım gətirdim, dedilər
bu uşaq kadrda ağlamalıdır. Çox
balacadır, bacaracaq? Dedim bacaracaq. Bunu da həvalə
etdilər mənə.
Çəkiliş vaxtı dondurmasatan gəlmişdi, o
biri uşaqlar gedib dondurma alıb yedilər, gördüm bu
balaca da istəyir. Getdim dondurmasatana dedim ki, o gələndə vermə
dondurma. Elə də oldu, satıcı ona
dondurma satmadı ki, sənə olmaz, uşağa
haqsızlıq təsir etdi də, necə yəni hamıya
olar mənə yox, başladı ağlamağa. Kadrı çəkdik. Uşaq
da mənim böyük oğlum idi, dörd yaşı
vardı. Sonradan dedim rejissora.
Oynadığım
film Bakı həyatından bəhs edirdi. Obrazım
Əli dayı isə Rasim, Rafiz İsmayılov
qardaşlarının atalarının prototipi idi. Rafiz indiyə kimi də mənə “papaşa” deyir.
Bununla da
ardıcıl çəkildim – “7 oğul istərəm”,
“Xatirələr sahili”, “Qızıl qaz”, “Ad günü”,
“Arxadan vurulan zərbə” və sair. Hələlik
sonuncu rolum Rüfət Həsənovun “Daxildəki ada” filmində
Ənvər roludur. Mərdəkanda
bağda olub çəkilişlər, onun öz
bağında, mən də Mərdəkanda olurdum elə.
İnternetdə gördüm ki, bu film Serbiyada
festivalda 49 ölkə arasında birinci yeri tutub. Sevindim, çox sevindim ki, kinomuz uçurumdan
çıxır.
Evlilik
Yoldaşım məşhur ailədəndir. Sonradan bildim
bunu. Bir institutda oxuyurduq, o mədəni-maarif
fakültəsində, məndən iki kurs aşağıda təhsil
alırdı. Hamıdan seçilən
görkəmi vardı. Dərslərə
başımız çox qarışırdı, çox məşğul
idik, qızla görüşməyə vaxt yox idi. Bir dostun ad günündə rastlaşdıq.
Sonra yeni il şənliyində təsadüfən
görüşdük. Sonra artıq mən bu
qızı institutda özüm tapdım. Nigardı
adı, Əsgərağa Goraninin nəvəsidir. 1873-cü ildə teatrın əsası qoyulan “Lənkəran
xanının vəziri” tamaşasında Teymur ağanı
oynayıb. Nəcəf bəy Vəzirov,
Əliqulu Qəmküsarla tərəf müqabili olublar.
İlk teatr tamaşasında rastlaşdıq.
1964-cü ildə “Səadət” sarayında toyumuz oldu. Barat xanım
Şəkinskayanın toyumuzda bizə hədiyyə etdiyi
büllur vaz hələ də evimizin bəzəyidir. Qızı Solmaz da tələbə
yoldaşımız idi. Qonaqlara baxın e, Əliağa
Ağayev, Lütfi Məmmədbəyov, Həsən Məmmədov,
Kamil Qubuşov, daha kimlər. Hayıf ki,
Qürbət Qurbanov məni aldatdı ki, şəkilləri mən
çəkəcəm, rəhmətlik gəlmədi, nəticədə
toydan şəkillərimiz olmadı.
Gülağa Məmmədov öz dəstəsi ilə
toyu oxuyurdu. İlk dəfə türk mahnılarını
Gülağa oxuyub Azərbaycanda, bizim toyda da oxuyurdu.
İçərişəhərdə
Məmmədəlinin kababçısından bir az yuxarıda yaşayırdıq ailəlikcə,
iki dar otaqda. Şahmar Ələkbərovla bir həyətdə
olurduq. Şahmarın əkiz
qızları da orda dünyaya gəlib.
Cəmi 4
il idi teatrda işləyirdim, bəxtim gətirdi,
mənə ikiotaqlı mənzil verdilər, 4-cü
mikrorayonda. Rəhilə Mirzəyeva imtina elədi ki, mikrorayon
uzaqdır, getdim Tofiq Kazımovdan xahiş etdim, dedi
mümkün qədər çalışacam alınsın,
alındı. Komsomol fəalı kimi verdilər
mənə, o vaxt komsomolun hörmətli vaxtları idi. Məmmmədrza Şeyxzamanovla, Leyla Bədirbəyli
ilə məsləhətləşib, deyiblər ki, gənc
ailədir, verilsin ona.
Sonra 9-cu
mikrorayonda üç otaq verdi mənə dövlətimiz.
Son vaxtlar da sağ olsun, prezidentimiz yeni ev
verdi mənə Yasamaldan. Hazırda orda
yaşayıram. Yayda Mərdəkana
bağa gedirik. Kiçik oğlum İsmayıllıda da
ev tikib. Hərdən yayda ora
da gedirik. Oğlanlarımı da yerbəyer
etmişəm, Allah hamıya qismət etsin.
9-cu mikrorayonda yaşayanda Səməndər Rzayevlə,
Yaşar Nuri ilə, Əliabbas Qədirovla qonşu idik.
Məzəli əhvalat
Bir dəfə
usta suyu açıq qoyub, axıtmışdı
Yaşarın təzə təmir edilmiş evinə. Dedim, Yaşar bizi öldürəcək. Bir az keçdi, gecə vaxtıdır, qapı döyüldü,
baxdım ki, Yaşar. Dedim qırğın başlayacaq. Açdım qapını gördüm Yaşar əlində
sinidə şampan, meyvə. Dedim Yaşar, söyəcəksən
məni? Qayıtdı ki, yox, alə, qonşu
qonşunun başına su axıtmadı day bu
qonşuluğun nə ləzzəti, gəldim bunu qeyd edək.
Belə əhvalatlar çox olub həyatımızda. Deyirlər, bunlardan kitab yaz,
deyirəm indi kitab oxuyan var bəyəm...lent.az
Ramilə Qurbanlı
Unikal.- 2021.- 12
mart.- S.21.