“Qarabağ məsələsi” “Erməni məsələsi”nin
bir hissəsidir
Qurko-Kryajinin:
“Daşnaksutyun tam ölümə məhkumdur”
Ermənistanın Azərbaycana qarşı təcavüzü
və işğalçı müharibəsinin tarixi kökləri
erməni tarixinin bəzi məsələlərini nəzərə
almağı zəruri edir. Bu təcavüzkarlıq
siyasəti erməni tarixinin mahiyyətindədir. Məhz buna görə də beynəlxalq və
daxili vəziyyətin imkan verdiyi tarixi şərait yaranan kimi ermənilər
xəyanətkar niyyətlərini reallaşdırmaq
üçün bütün vasitələrdən istifadə
etmişlər. "Erməni məsələsi"
adlandırılan məsələnin meydana gəlməsini də
təsadüfi hesab etmək olmaz. Bu məsələnin
Ermənistan-Azərbaycan münaqişəsi baxımından
yenidən nəzərdən keçirilməsinə ehtiyac
vardır. Çünki "Qarabağ məsələsinə"
erməni məsələsinin bir hissəsi kimi
baxılmalıdır. "Erməni məsələsi"
isə Şərq məsələsinin bir hissəsidir. XIX əsrin axırları - XX əsrin əvvəllərində
bu məsələyə bir çox əsərlər həsr
olunub.
Tarixçi V.Qurko-Kryajinin 1926-cı ildə nəşr
edilmiş Böyük Sovet Ensiklopediyasında dərc olunan məqaləsi
də bu əsərlər sırasına aiddir. O, məqalənin sonunda
ümidvar olduğunu bildirərək yazırdı: "…Erməni
mühacirləri arasında ən vicdanlıları özlərinin
əvvəlki istiqamətlərini dəyişir və
keçmişdən əl çəkərək, təqsirlərini
boyunlarına alıb Vətənə qayıdırlar. Sovet çevrilişindən sonra Daşnaksutyun tam
ölümə məhkumdur". Lakin tarixçi
aldanmışdı…
Buna görə də əvvəlcə həmin məqaləni
təqdim edirik. Sonrakı mərhələlərdə "erməni məsələsinə"
aid materialların ümumiləşdirilməsi, yeni fakt və
tarixi sənədlər əsasında təhlili nəzərdə
tutulur. Erməni məsələsi - Şərq
məsələsi adlandırılan məsələnin bir
hissəsidir və ona iki nöqteyi-nəzərdən
baxılmalıdır. Zahiri mahiyyət: böyük
dövlətlər Türkiyəni daha asanlıqla istismar etməkdən
ötrü onun mərkəzdənqaçma qüvvələrini
gücləndirməyə, beləliklə, ölkəni zəiflətməyə
çalışırdılar. Daxili mahiyyət: öz
burjuaziyasının rəhbərliyi altında ermənilər
milli müqəddəratın müstəqil təyin edilməsi
uğrunda, elə siyasi-iqtisadi amillər əldə
olunması uğrunda mübarizə aparırdılar ki, bu
amillərin təsiri altında burjuaziya sərbəst
inkişaf edə bilsin.
Erməni məsələsinin zəmini hələ XVIII əsrdə,
Konstantinopolun maliyyə aristokratiyası erməni millətinə
rəhbərlik etməyə başlayanda yaranmışdı. Kiçik
Asiya Türkiyəsinin hər yerinə səpələnmiş
erməni xalqı öz arasından çox erkən ticarət
burjuaziyası yetişdirmişdi. Həmin
burjuaziya Türkiyənin iqtisadi həyatında böyük
rol oynayırdı - hökumətə, əyalət valilərinə
borc pul verərək mülkiyyət sahibi olurdu və s.
Eyni zamanda o, ruhanilər vasitəsilə erməni
xalqının bütün həyatına rəhbərlik
edirdi. Ruhanilər isə çox böyük təsir
gücünə malik idilər. Konstantinopolu fəth edəndən
(1453) sonra türklərin göstərişi ilə
yaradılmış teokraktik erməni icmasının
başında duran Konstantinopol patriarxı dövründə
Notabllar şurası (maliyyə aristokratiyasının
nümayəndələrindən ibarət) vardı, erməni
xalqının "rəhbəri" əslində bu şura
idi.
Türkiyədə erməni burjuaziyasının
inkişafında onun əsasən Suriyada və Livanda, eləcə
də Amerikada yaşayan erməni tacirləri ilə əlaqəsi
və xarici kapitalın axını məlum rol
oynamışdı. Qeyd edilməlidir ki, erməni sənətkarlarının
(əsnafların) bir sıra silklərə bölünən
hədsiz dərəcədə çoxsaylı sinfi də
Türkiyənin kustar sənayesində yunanlarla birlikdə
üstün rol oynayırdı.
Buna
görə də tamamilə aydındır ki, Qərb
kapitalizmi Yaxın Şərqə hücuma keçdikcə Qərb
dövlətləri məhz erməni burjuaziyasında özlərinə
dayaq nöqtələri axtarmağa can atırdılar. Axı, həmin burjuaziyanın əsarət
altında, siyasi cəhətdən tabelik vəziyyətində
olması onun iqtisadi fəaliyyətinin inkişafını hədsiz
dərəcədə məhdudlaşdırırdı - bu səbəbdən
də o, Türkiyənin natural təsərrüfatının
və daxili qapalılığının
dağıdılmasına yönəldilən hər cür təşəbbüsləri
müdafiə edirdi. Qərb kapitalı Türkiyənin
hakim sinfi ilə çox sıx bağlı olan iri erməni
maliyyə burjuaziyasından yan keçərək öz məqsədləri
üçün əvvəlcə ruhanilərdən (erməni-katolik
və erməni-protestant qurumdan) istifadə etməyə cəhd
göstərirdi; bu cəhdlər gözlənilən nəticəni
verməyəndə Qərbin ticarət kapitalı orta ticarət
burjuaziyasından özünün iqtisadi vasitəçisi
kimi istifadə etmək qərarına gəldi: onun köməyi
bu burjuaziyanın güclənməsinə səbəb oldu və
milli hərəkatın inkişafına təkan verdi. Ziyalılar, xüsusilə Moskvadakı və Tiflisdəki
ziyalılar hərəkata tərəfdar çıxdılar.
70-ci illərdə "erməni liberalizmi"nin mərkəzlərinə
çevrilmiş (Rusiya liberal hərəkatının bilavasitə
təsiri altında) bu şəhərlərdə nəinki
ruslar, eləcə də Türkiyə erməniləri
arasında mətbuat vasitəsilə və şifahi yolla
"milli özünüdərkin oyanması" və hətta
döyüşkən millətçilik təbliğatı
aparılırdı.
Orta erməni
burjuaziyasının özünütəsdiqə doğru ilk
addımları, təbiidir ki, ruhanilərin
hökmranlığının məhdudlaşdırılmasına
doğru yönəldildi: o, şəhər sənətkarlarına
arxalanaraq kilsəni, əsas etibarilə Konstantinopol
patriarxatını dünyəviləşdirmək uğrunda
mübarizəyə başladı. Bu mübarizə müvəfəqqiyyətlə
nəticələndi: patriarxatlıqda və kilsə mərkəzlərində
yaradılmış "erməni nümayəndəliyi"
adlı təşkilatda ruhanilər və maliyyə
burjuaziyası ilə yanaşı, orta burjuaziya da yer aldı. Maliyyə, ədliyyə və maarif işlərinə
həmin nümayəndəlik baxırdı. Əvvəllər
kəndli kütlələri bu milli hərəkatdan kənarda
qalırdı…
Genişlənən antoqonizmin ikinci səbəbi ondan
ibarət idi ki, ermənilərin şəhər
burjuaziyası müsəlman əhalinin geridə qalan kütlələrinə
münasibətdə Türkiyə şəraitində
yırtıcı, əsas etibarilə sələmçi
xarakter daşıyan kapitalın nümayəndəsi kimi
çıxış edirdi. Beləliklə,
sırf iqtisadi zəmində kəskinləşən erməni
məsələsi "böyük dövlətlərin"
- Rusiyanın və İngiltərənin faciəli müdaxiləsi
nəticəsində daha da mürəkkəbləşdi.
Rusiya ticarət-sənaye kapitalının Qara dənizi, Bosforu
və Dardaneli zəbt etmək səyi "xristianları
müsəlman Türkiyəsinin zülmündən xilas etmək
uğrunda mübarizə" şüraları ilə pərdələnirdi;
milli-siyasi müqəddəratı müstəqil təyin etmək
məqsədi ilə bu şüarlardan istifadə edəcəyinə
ümid bəsləyən erməni burjuaziyasının əksəriyyəti
nəinki özü Rusiya istiqamətini götürdü,
üstəlik, Türkiyə Ermənistanı erməniləri
arasında həmin istiqamətdə təşviqat aparmağa
başladı. Bu mövqe Türkiyə hökumətinin erməni
burjuaziyasına münasibətini kəskin şəkildə dəyişdi,
halbuki 1877-ci il müharibəsinədək
hökumət erməni burjuaziyasını nəinki təqib
eləmirdi, əksinə, hətta adlı-sanlı ermənilərin
böyük dövlət vəzifələri tutmalarına
şərait yaradırdı. Türkiyə ilə
sülh şərtlərinin müzakirəsi zamanı Rusiya
ermənilərinin Qafqaz canişini böyük knyaz Mixail
Nikolayeviçə məktub göndərməsi və patriarx
Nerses başda olmaqla Türkiyə ermənilərinin rəsmi
müraciət etməsi - onların Rusiyadan kömək istəməsi
bu münasibətləri daha da kəskinləşdirdi. Rusiya həmin müraciətdən istifadə edərək
San-Stefaniya ilkin sülh müqaviləsinə 16-cı paraqraf
saldı. Bu paraqrafa görə Türkiyə erməni
vilayətlərində dərhal lazımi islahatlar keçirməli
idi, həmin iş görülənədək rus
qoşunları Asiya Türkiyəsində işğal etdikləri
torpaqları öz əllərində saxlamaqda davam edirdilər.
Çar Rusiyasının "özlərini
onun himayədarlığına vermiş ermənilərin
yaşadığı dağlıq ərazilərə
möhkəm qədəm basmaq" cəhdi Yaxın Şərqdəki
əsas rəqibi - İngiltərə tərəfindən qətiyyətlə
dəf edildi. Berlin Konqresində İngiltərə
göstərilən 16-cı paraqrafın yeni maddə (Berlin
Traktatının 61-ci maddəsi) ilə əvəz edilməsinə
nail oldu. Bu maddə Türkiyə hökumətinin erməni əyalətlərində
lazımi islahatlar keçirməyə borclu olduğunu təsdiq
edirdi, lakin həmin islahatların keçirilməsi üzərində
nəzarəti təklikdə Rusiyaya yox, Berlin Konqresinin
iştirakçısı olan altı böyük dövlətdən
ibarət "birliyə" verirdi.
Berlin Konqresinin qərarları erməni
burjuaziyasının rəhbər dairələrində milli
erməni dövlətinin yaradılması uğrunda
mübarizədə kömək göstəriləcəyinə
ümid doğurdu - həm də təkcə Rusiya tərəfindən
deyil, bütün böyük dövlətlər tərəfindən. Bu xam xəyal
ermənilərə "dənizdən dənizədək"
(Qara dənizdən Aralıq dənizinədək)
"Böyük Ermənistan" boyun olmuş İngiltərə
diplomatiyası tərəfindən möhkəm
qızışdırılırdı. Lakin
istiqamətin dəyişməsi ermənilərin ancaq tam təcrid
edilməsi ilə nəticələndi - onların beynəlxalq
vəziyyəti mənasında. Onlar
Rusiyadan özləri imtina etmişdilər. İngiltərəyə həmin mərhələdə
yalnız o lazım idi ki, Rusiyaya özünün Yaxın
Şərq siyasətində ermənilərdən istifadə
etməyə imkan verməsin. İngiltərənin
Türkiyədəki öz siyasətində isə bu zaman ermənilər
lazım deyildi: həmin siyasətin növbəti vəzifələrini
Türkiyə ilə gizli müqavilə həll etmişdi.
Müqaviləyə əsasən İngiltərə Türkiyəni
Rusiyadan qorumaq öhdəliyi müqabilində Kipr
adasını aldı…
Böyük dövlətlərdən kömək almaq
üçün ümidini itirən erməni burjuaziyası
silahlı mübarizəyə keçdi. Rusiya
Zaqafqaziyasında məskən salan millətçi Qnçak
və Daşnaksütyun partiyaları yaradıldı və
onlar Türkiyəyə təbliğatçılar və təşviqatçılar
göndərdilər, üsyançı dəstələri təşkil
etdilər. Bu dəstələrin
çıxışlarından məqsəd real
döyüş qələbələri deyildi (Türkiyə
hökuməti ilə mübarizədə qalib gəlmək
üçün ermənilərin qüvvəsi
açıq-aydın çatışmırdı). Daha çox böyük dövlətlərin diqqətini
Ermənistan hadisələrinə cəlb etməyə
çalışırdılar ki, onlar müdaxiləyə və
Berlin traktatının 61-ci maddəsində göstərilən
öhdəlikləri yerinə yetirməyə cəlb olunsunlar
- Türkiyə də, Qərbi Avropa dövlətləri də
həmin maddəni eyni dərəcədə unutmuşdular.
Göstərilən partiyaların xaricdəki komitələri
Qərbi Avropada bu istiqamətdə güclü iş
aparırdılar. 1890-cı illərin axırlarına
yaxın Qnçaq meydandan çıxdı və ermənilərin
yeganə rəhbər siyasi təşkilatı Daşnaksutyun
oldu.
Cavid
(ardı var)
Xalq Cəbhəsi.-
2015.- 6 iyun.- S.12.