Ceyhun Hacıbəylinin Qarabağ folkloru ilə
bağlı əsəri
II
yazı
C.Hacıbəylinin
doğulduğu Şuşa başda olmaqla,
bütövlükdə Qarabağ mahalı spesifik
gülüş mədəniyyəti ilə seçilən
regionlardan sayılıb. Araşdırmalardan belə
bir qənaət doğur ki, “...Sağlam və mənalı
gülüş müsbət bir hadisə kimi ta qədimdən
Qarabağ əhalisinin həyatına, məişətinə
daxil olub, ənənə halında davam edərək kamilləşib.
Qarabağ adamları bir sıra mərhumiyyətlərə
dözüb tab gətirdikləri kimi, ürəkdən
gülməyi, şadlanmağı, zəmanənin mənfiliklərinə
tənqidi nəzərlə baxmağı da bacarıblar. Xalqdan gələn folklor əlvanlığı, məzmun
dolğunluğu və ifadə tərzi müdrik, hazırcavab
şəxsiyyətlərin yaradıcılığına
xüsusi təravət və rövnəq verib”.
Ceyhun bəy
Hacıbəylinin bizə təqdim etdiyi lətifələrdən
də məlum olduğu kimi, Qarabağın
tanınmış yumor ustalarının hər birinin xarakterinə,
peşəsinə, davranışına, ictimai-siyasi durumuna
görə ayamaları olub, ilk növbədə bu ayamalar və
onların məna çalarları gülüş doğurub,
söylənilən lətifələrin formalaşması və
deyim tərzində mühüm əhəmiyyət kəsb
edib. Lotu oğlu Lotu Qulu, Xarrat Qulu, Şərbaf Kazım, Səfi
bəy, Alı Yüzbaşı, Xudu bəy, Abdal Qasım, Kəlba
Şirin, Əbdürrəhim bəy, Kefli Cabbar və b. öz
ləqəbləri ilə seçilən gülməcə
yaradıcıları kimi yaşadıqları tarixi kəsimin
tanınan nümayəndələrindən sayılıblar.
Ayama-təxəllüslərdən biri “lotu” anlamını
şərh etməyə çalışan C.Hacıbəyli
yazırdı: “Lotu sözünün Azərbaycan dilində ədəbaz,
aşna, hiyləgər, incə, müğənni və s.
kimi mənaları var”.
C.Hacıbəylinin
Şuşa ziyalısı kimi təqdim
etdiyi lətifələrdən biri Əbdürrəhim bəyin
adı ilə bağlıdır. Lətifədə
deyilir ki, bir gün o xəstələnir, oğlunu həkim
dalınca göndərib tapşırır ki, ona denən “...
dədəmin başı qarpıza dönüf, dili xiyara,
burnu badımcana”. Oğlundan soruşur ki,
dediklərim yadında qaldımı? Behbud
cavab verir ki, “bəli” deyəcəyəm ki, “dədəm
bostan oluf”.
C.Hacıbəyli bu mənalı gülüş
doğuran və Əbdürrəhim bəyin adı ilə
bağlı dolaşan lətifənin qəhrəmanı və
onun prototipi barədə məlumat vermir. Lakin
araşdırmalardan bəlli olur ki, 1860-1922-ci illərdə
yaşamış Əbdürrəhim bəy Qarabağda məşhur
olan Vəzirovlar nəslindəndir və şirin lətifələr,
ibrətamiz gülüşlər müəllifi kimi
tanınır. Tarixi faktlara söykənərək
deyə bilərik ki, Əbdürrəhim bəy 1877-1878-ci illər
Rus-Osmanlı müharibəsinin iştirakçısı
olub. Onun adı ilə bağlı
dolaşan lətifələrin bir qismi rus dilinə məxsus
sözlərin düzgün anlaşılmamasından
doğub. Əbdürrəhim bəy
iştirakçısı olduğu lətifələrinin
birində deyir: “Mən heç rusun “prişol”u ilə
“priyexal”ının mənasını anlamıram”. Qardaşı bu sualın cavabında bildirir ki,
“prişol” ayaqla getmək, “priyexal” isə eşşəklə,
atla, araba ilə gəlməyə deyirlər. Elə bu zaman Əbdürrəhim bəyin gözü
eşşəklə gələn bir kəndliyə
sataşır. Onun ayaqları uzun
olduğundan eşşəyin üstündən uzanıb yerlə
sürünürmüş. Bu vəziyyəti
qardaşına göstərən Əbdürrəhim bəy
deyir: İndi buna mən “prişol” deyim, yoxsa “priyexal”.
Əbdürrəhim bəyin Murtuza bəylə
münasibətlərindən doğan digər bir lətifədə
birincinin gördüyü yuxunun yozumu ilə Murtuza bəy
gülüş hədəfinə çevrilib. C. Hacıbəylinin təqdim
etdiyi özgə bir lətifədə isə əksinə,
Murtuza bəyin gördüyü yuxunun məğzində
satirik planda təqdim olunmuş Əbdürrəhim bəy
ironiya hədəfinə çevrilib. C.Hacıbəyli
Mayor Səfi bəyin adı ilə bağlı gülməcələri
ayrı-ayrı epizodik planda danışılmış olsalar
da vahid bir mətn daxilində verib. Birinci epizodda deyilir
ki, Səfi bəynən Alı Yüzbaşı sözləşirlər,
hərəsi bir ağ yalan
danışsın.
Alı Yüzbaşı deyir ki, həyətlərinə
çoxlu qar yağıbmış. Keçiləri həmin
qar təpəsinin üzərinə qalxıb ulduzun
üstünə çıxıbmış. Bu sözün cavabında Səfi bəy Varşava
davasında bir dəfə gəzməyə çıxanda
ağzına eni-uzunu olmayan bir uzun şey girdiyini görür.
Sən demə bu başı görünməyən
bir ilan imiş. Alı Yüzbaşı təklif edir ki,
Səfi bəy ilanı bir az gödəltsin.
Lətifənin gülüş doğuran əsas
məğzi isə bu cümlə ilə tamamlanır. Səfi
bəy tərəf müqabilinin sualını
cavablandıraraq deyir: “...Sən keçini bir az ildızdan
yendir, mən də ilanı gödəldim”.
Eyni tərkibə
daxil edilmiş özgə bir epizodik xarakter daşıyan
gülməcədə oğlu Əsgər bəyin hüzur məclisinə
gələn, lakin bu ailədən heç kimi tanımayan bir
qadına Səfi bəy deyir: Səfi bəyi tanıyırsan?
Deyir yox, qadan alım. Oğlumu
tanıyırdın? Yox, külfətini
tanıyırdın? Yox, deyir. Bu cavabın müqabilində Səfi bəy bildiirir
ki, “... bəs a köpək qızı,
tanımadığın yerə niyə gedirsən?”
Yaxud, Səfi bəyin adı ilə bağlı olan
özgə bir lətifə süjetində söhbət Səfi
bəyin qızına elçi gələn qoca bir qadından
gedir. Qadını və oğlunu bəyənməyən
Səfi bəy “yox” cavabını qapıdakı itin
iştirakı ilə verir. Qoy qapıda
olan “ağsaqqalımla” məsləhətləşim deyən,
Səfi bəy iti açıb qadının üstünə
buraxır. Qarı canını itin əlindən
güclə qurtara bilir. C.Hacıbəyli
Murtuza bəyin oğlu Hüseyn bəyin ermənilərlə
bağlı başına gələn macəralarını
satirik boyalarla ümumiləşdirib. Lətifənin
iştirakçısı kimi verilmiş ermənilərin
xarakteri, psixologiyası gərəyincə aşkarlanıb
gülüş hədəfinə çevrilib.
Barəsində
gülməcələr dolaşan özgə bir Şuşa sakini Mustafa bəy Behbudovla
bağlı lətifə də maraqlı süjet xəttinə
malik olub, satirik gülüş doğuran əlamətlərinə
görə seçilir. Lətifədə
deyilir ki, Mustafa bəyə bir baqqal pul borclu imiş. Şaxtalı bir qış günü Mustafa bəy
görür ki, baqqal bazara paltosuz çıxıb.
Baqqalı bu vəziyyətdə görüb onu tənbeh edən
Mustafa bəyə camaat nə üçün belə hərəkət
etdiyini soruşduqda o, belə deyir: “...rəhmətliyin
uşaxları bilirsiniz ki, bu adam mana pul
borşludu. Soyux dəydi, sətəlcəm
oldu, öldü, onda mən pulumu kimdən alasıyam?”
C.Hacıbəyli Qarabağın gündəlik məişət
həyatı ilə bağlı ən kiçik məqamları
da gözdən qaçırmır. İtə müraciətdə
15, ata müraciətdə 8 cür adlandırmanı da təqdim
edir. Məlum olur ki, o dövrdə itə alabaş,
qarabaş, bozdar, topuş, xallı, pələng, qapar, axdar,
ata isə Şahmar, Yelmar, Çafqın, Toxmax, meymun, ceyran və
s. kimi müraciət formaları olub. Adı
çəkilən heyvanlara qarğış nümunələri
də C.Hacıbəylinin diqqətindən yayınmır.
Aydın olur ki, qarabağlılar itə
qarğış edəndə “Sənə quduz dəysin”, ata
qəzəblənəndə isə “Sənə çər
dəysin” deyirlər. Əslində
bütün bunlar çoxlarının fikir vermədiyi
kiçik detallar idi. Lakin müəllif
bunları həvəslə toplayıb tədqiqata cəlb
edib.
Eyni zamanda Qarabağda ataya-anaya, ailə üzvlərinə,
qohumlara müraciətlər də diqqətdən kənarda
qalmır. Bundan başqa, qarabağlılar arasında işlək
olan müəyyən müraciət formaları da şərhlərlə
təqdim olunur. Məlum olur ki, aşağı təbəqəli
adamlara “əşi”, adını çəkmək istəmədikdə
və öz narazılıqlarını bildirdikdə “filankəs”
və yaxud mübahisələrdə, günahlandırmalarda
“babam” kimi ifadələr elat arasında işlənib.
Əsərdə C.Hacıbəylinin bəzi dini mətnlərin
təhrifi ilə də bağlı şərhləri yer
alır.
Oxuculara “Cibini kəsir ha” ifadəsini təqdim edən müəllif
onun Azərbaycan türkcəsində “O sənin cibini kəsir”
anlamını verdiyini qeyd etməklə yanaşı, bu
cümləyə Quranda “Yasin surəsi”ndə rast gəlindiyini
və “Cibinnən kəsilə” ifadəsinin təhrif
olunmuş variantı olduğunu bildirir.
1900-1915-ci illərdə Qarabağda C.Hacıbəylinin
özünün də dediyi kimi “dəbdə olan ifadələr”
var idi ki, müəllif bunlara da əsərində yer
ayırır və şərh edir. Sual şəklində verilən “Gəlillər?”
ifadəsi ilə bağlı yazılır: “Bu ifadə ilə
qaçan atlı və ya piyadaya müraciət
edirlər. Əksər hallarda bu zarafat pis
qarşılanır və müraciət olunan öz
nüfuzunu müdafiə etmək üçün
qızğın və ətraflı cavab qaytarır”.
Eləcə də, müəllif pis rəftarı ilə
fərqlənən adamlar haqqında “Daşa çək!”
ifadəsinin işləndiyini vurğulayır. Müəllif
qeyd edir ki, “Obri başın çöyür!” ifadəsi də
elə bu anlamda işlədilir. Qarabağ
xalq musiqisinin tərkib hissələrindən olan Qarabağ
şikəstələri də Ceyhun bəy Hacıbəylinin
toplusunda özünə yer alır. Şikəstələrlə
bağlı müəllifin fikirləri də maraq doğurur.
Müəllif yazır: “Qarabağda və ümumiyyətlə,
Azərbaycanda bu ad altında müəyyənləşib,
lakin müxtəlif rayonlarda dəyişən bir motivlə ahəstə
və qəmginliklə zildən oxunan dördlüklər
başa düşülür. Ən məşhurları
Qarabağ şikəstələridir”. Əsərdə
təqdim olunan bir şikəstə mətninə diqqət
yetirək:
Budu jəlir
gözəllərin karvanı
Oleydim
nazdı yarın sarvanı
Dedim ay qız
gəl sürək bu dövranı
Gedər
o gözəllik sana da qalmaz.
Gözəlliyi vəsf edən bu mahnı mətnində
aşiqin yoldan keçən gözəllər karvanında
sevdiyi yara sarvanlıq etməsi diləyi ifadə olunur və
gözəlliyin fani olduğu önə çəkilir. Ümumiyyətlə,
Qarabağ şikəstələrində sevgi əsas motivlərdəndir.
Əsərdə xeyir və şər təsəvvürlərlə
bağlı yaranan alqışlar və qarğışlar da
hər biri ayrıca bir bölmə daxilində təqdim
olunur. “Qulluğunda varam”, “İltifatın artıq olsun”
və s. kimi alqış mətnləri
qarabağlıların xoş diləklərini ifadə edir. Qeyd etdiyimiz kimi, C.Hacıbəyli
qarğışları, özünün dediyi kimi “pis niyyətli
arzular”ı da yaddan çıxarmır və bir neçə
nümunə ilə kifayətlənir. “Səni görum
balam, iki gözdən olasan” ifadəsi ilə bağlı
müəllif yazır ki, “Məhrumiyyət arzusu “göz”lə
ifadə olunmuşdur, “balam” sözü qarğışın
təsir gücünü xüsusi qeyd etmək
üçün işlənir”.
Yaxud da “Əndamına piltələr düzülsün” nümunəsinin izahından məlum olur ki, bu ifadədə bədənin çoxlu ləkələr və yaralarla örtülməsi nəzərdə tutulur. “Səni görüm ciyərin yansın” qarğışı ilə bağlı C.Hacıbəylinin qeydlərindən məlum olur ki, “ciyər” sözü tez-tez məcazi mənada işlənir və ürək, ruh mənasını verir. Bir adamın cəsarətinin dərəcəsini bildirdikdə deyirlər: çox ciyər adamdır. (fransız dilində böyük mədəsi var deyildiyi kimi). Bu halda qarğış uşağın ölməsini nəzərdə tutur. “Yandırmaq” feli isə kədər bildirmək üçün işlənir. Məsələn: bəzi hallarda deyirlər: “Sənin sözün məni yaman yandırdı”.
Eyni zamanda uşaqlara müraciətdə söylənən “çor, zəhrimar, qara yara” və s. qarğışlar da topluda öz əksini tapır. Xalq arasında geniş yayılsa da digər folklor toplularında yer almayan “hədə-qorxu”lara bu əsərdə ayrıca bir bölmə ayrılır. C.Hacıbəyli bu qəbil ifadələri də yaddan çıxarmır. “Adamını tanı”, “Həddini bil”, “Qorx məndən” və s. Qeyd edək ki, “Qarabağın dialekt və folkloru (Qafqaz Azərbaycanı)” əsərinin əlimizə çatan Azərbaycan nəşrində 3-cü bölmə öz əksini tapmayıb. Çox güman ki, bu tərcümə və ya nəşrə hazırlanma zamanı unudulub. Əlimizdə dəqiq məlumat olmadığından bu haqda konkret fikir söyləmək çətindir.
Ceyhun bəy Hacıbəylinin sözü gedən əsərində diqqətçəkici bir məsələ də var ki, bu əsərin adı ilə bağlıdır: “Qarabağın dialekt və folkloru (Qafqaz Azərbaycanı)”. C.Hacıbəylinin bəlkə də o dövrdə fərqinə varmadığı və mötərizə daxilində verilmiş “Qafqaz Azərbaycanı” ifadəsi bu gün uğrunda mübarizə gedən bir torpağın − Qarabağın Azərbaycana məxsus olduğunu mənfur düşmənlərimizə, eləcə də dünyaya sübut etməkdədir.
Sönməz
ABBASLI
filologiya üzrə
fəlsəfə doktoru
Xalq Cəbhəsi.- 2016.- 21 aprel.-
S.14