Ahıska türkləri
Ahıskalılarla azərbaycanlılar
arasında ən qədim zamanlardan iqtisadi və mədəni əlaqələr
mövcud olub
II
yazı
Araşdırmaçı
Sevil Piriyeva bildirir ki, sovet dövləti səviyyəsində
xalqa qarşı aparılan bu təqiblər
ahıskalıların tarixində son dərəcə
acınacaqlı səhifələr açıb: “Sovet hakimiyyəti
öz fəaliyyətinin ilk illərindən başlayaraq milli
siyasətini əslində repressiv siyasətə
çevirmişdi. Bu mənada 20-30-cu illər
SSRİ xalqları üçün son dərəcə
dözülməz olmuşdu. Kollektivləşmənin
kortəbii şəkildə həyata keçirilməsi, yerlərdə
xalqların milli-etnik xüsusiyyətlərini nəzərə
almamaq təkcə təsərrüfat sistemində deyil,
insanların taleyində ən faciəli şəkildə əksini
tapırdı. Qədim əkinçilik mədəniyyətinə
malik olan ahıskalılar «elliklə kollektivləşmə»
siyasəti nəticəsində təsərrüfat ənənələrini
itirməyə başladılar. Bu hal istər-istəməz
xalqın məişət mədəniyyətinin deformasiyaya
uğramasına gətirib çıxarırdı. İnsanların zorla kolxozlara cəlb edilməsi kəndlilərin
vəziyyətini ifrat dərəcədə
ağırlaşdırdı. Doğrudur,
digər rayonlarla, bölgələrlə müqayisədə
Ahıska türklərinin yaşadığı yerlərdə
kollektivləşmə nisbətən sakit keçirdi. Lakin bununla belə, zəhmətkeş xalq öz əkinçilik
mədəniyyətini, təsərrüfat vərdişlərini
itirməyə başlayırdı. Real
quruculuq işlərinin repressiv siyasətlə əvəzlənməsinə
üstünlük verilirdi. Repressiv siyasət
ilk əvvəllər «gizli» şəkildə və ilk
növbədə sərhəd rayonlarının «etibarsız»
sayılan xalqlarına tətbiq edilirdi. «Etibarsız
millətlər» rejimin gözündə müharibə
vaxtı düşmənə satıla bilən xalqlar hesab
olunurdular. Ölkədə millətçiliyi
qızışdırmağa gətirib çıxaran amillər
ortaya atılırdı. Məsələn,
hesab olunurdu ki, sərhəd zonalarında yaşayan xalqlar «cəsusluq»
üçün yaxşı «xammaldır». Məhz həmin illərdə «Pravda» qəzetində
cəsusluq haqqında materialların mütəmadi dərc
olunması ölkənin mənəvi-siyasi həyatında gərginlik
yaradırdı. Bir növ xalqlar psixoloji gərginlikdə
saxlanırdı. Sonrakı proseslər
üçün bu başlanğıc mərhələsi idi.
Məhz etibarsız xalq siyasətindən Rusiya
yeri gəldikdə «bəhrələndi». Ahıska
türkləri, Krım tatarları bu adla cəzalandırıldı.
1944-cü ildə Ahıska türkləri
Gürcüstandan kütləvi şəkildə
sürgün olunarkən onların üzərinə haqsız
və ədalətsiz olaraq «etibarsız xalq» damğası
vurulmuşdu. Halbuki, Ahıska türkləri
digər repressiya olunmuş xalqlarla birlikdə Almaniyanın
SSRİ-yə hücumunu ümumxalq faciəsi kimi qəbul
etmişdilər. Onlar bir nəfər kimi
ayağa qalxaraq ölkəni müdafiə etməyə
hazır olduqlarını bildirmişdilər. Məlumata görə, cəbhəyə 40 mindən
artıq Ahıska türkü göndərilmişdi. Göründüyü kimi, rejim yeri gələndə
«etibarsız» xalqlardan məqsədyönlü istifadə etməyi
də unutmurdu”.
Araşdırmaçının fikrincə,
Ahıskalıların tarixi ərazilərindən
köçürülməsi problemi, ümumiyyətlə, o
dövrdə İttifaq rəhbərlərinin müsəlman mənşəli
azsaylı xalqların köçürülməsi siyasəti
kontekstində nəzərdən keçirilməlidir. Bu siyasət
ilk növbədə sərhədboyu ərazilərdə
yaşayan xalqlara şamil olunurdu. İkinci Dünya
müharibəsinin başlayacağını yaxşı dərk
edən SSRİ rəhbərliyi, ilk növbədə,
İ.Stalin məhz sərhədləri «etibarsız» xalqlardan təmizləməyi
daha vacib «dövlətçilik» siyasəti sayırdı.
Ahıska türklərini «cəsusluqda»
günahlandırmaq isə özü gülünc bir məsələ
idi. Gürcüstanın cənub ərazilərində məskunlaşmış
ahıskalıların və Qafqazın digər
xalqlarının gələcəkdə türklərə
satıla biləcəyi fikri ehtimalı dövlət rəhbərlərində
formalaşmışdı. 1939-cu il
fevralın 19-da SSRİ XKS-ı SSRİ ilə Türkiyə
arasında 1928-ci il avqustun 6-cı konvensiyasını təsdiq
etdi. Burada hər iki tərəfin sərhədin
o tayındakı otlaq yerlərindən istifadə hüququ təsbit
olunub. Konvensiyanın müddəti 1939-cu il
martın 28-də bitdi. Deməli, sərhəddə
hər şey sakit idi və maldarlıqla məşğul olan
ahıskalıların düşmən kəşfiyatına
işləməsindən söhbət gedə bilməzdi.
Almanlar, təbii
ki, müharibə aparan xalqa məxsus olduqlarından onlara
qarşı preventiv təsir irəli sürüldü. Bununla Cənubi Qafqazda müharibə
dövrünün ilk deportasiyası başladı. Lakin azsaylı xalqların deportasiyası bununla
qurtarmadı. Müharibə
başladığı təqdirdə Türkiyənin
SSRİ-yə qarşı Almaniya ilə alyansda hücum edəcəyindən
ehtiyatlanan Sovetlər İttifaqı Gürcüstan
Respublikasının ərazisində intensiv şəkildə
təmizləmə işini həyata keçirməyə
başladı. Stalinin bilavasitə nəzarətə
götürdüyü köçürmə, sürgün
siyasəti ilə bağlı tədbirlərinə L.Beriya rəhbərlik
edirdi. 1943-cü ildə Almaniyanın
Qafqaza daxil olması təhlükəsi sürgün prosesini
daha da gücləndirdi. O dövrün sənədləri
Gürcüstanın sərhəd rayonlarındakı
sürgün siyasətinin demoqrafik vəziyyətə təsirini
izləməyə imkan verir. Məsələn, əhalinin
1926-cı il siyahıya alınmasına
görə tarixi Ahıska qəzasında demoqrafiq vəziyyət
belə idi: Ahılkələk qəzasında əhalinin
ümumi sayı 78 847 nəfər idi. Bunlardan 7
565 nəfəri gürcü, 57 791 nəfəri erməni, 6
940 nəfəri türk, 930 nəfəri gürcü (müsəlman),
2 492 nəfəri rus, 2 679 nəfəri isə ukraynalı idi.
Bundan əlavə, burada farslar, tatarlar, osetinlər,
polyaklar, almanlar, yahudilər, acarlar, lazlar, minqrellər, həmçinin
gürcü yəhudiləri yaşayırdılar.
Ahıskada
demoqrafik vəziyyət daha rəngarəng idi: burada 96 973 min nəfər
əhalidən 24 353 nəfər gürcü, 29 170 nəfər
türk, 15 565 nəfər erməni, 167 nəfər rus, 3094 nəfər
kürd, həmçinin 1015 nəfər ukraynalı, 216 nəfər
yunan, 589 nəfər tatar, 103 nəfər yəhudi, 831 nəfər
gürcü yəhudisi, 115 nəfər isə polyak idi. Həqiqətən də Türkiyənin Almaniya ilə
ittifaqda çıxış etməsi ehtimalı vardı.
Ona görə də SSRİ hökuməti
qorxurdu ki, müharibə başlayan kimi sərhədlərdə
yaşayan türklər Türkiyənin sərhədini keçə
bilərdilər. 1944-cü il iyulun
31-də SSRİ Dövlət Müdafiə Komitəsi
Gürcüstan SSR-dən Qazaxıstan,
Qırğızıstan və Özbəkistan ərazilərinə
Ahıska türklərinin sürgün edilməsi haqqında
qərar qəbul edir. SSRİ XDİK xüsusi
köçürülmə sənədlərində göstərilir
ki, 45 516 nəfər Ahıska türkləri ilə eyni zamanda
digər millətlər köçürülsün. Lakin birinci növbədə türk xalqları
köçürülsünlər. Sonralar
1949-cu ildə aparılan qeydiyyatdan məlum olur ki, «digər
türklərə» şamil olunan xalqlardan 24 304 nəfəri
özlərini azərbaycanlı adlandıranlar imiş. Ümumiyyətlə, sərhəd boyu əraziləri
guya “müdafiə məqsədilə” 76021 nəfərin
köçürülməsi
planlaşdırılmışdı. Bu
aksiyalar İttifaqın tarixində ən amansız etnik təmizləmə
olmuşdu. Köçürülmə
siyasəti o dərəcədə tələsik və sürətlə
aparılmışdı ki, hətta Qazaxıstan hökuməti
köçürmənin bir qədər saxlanmasını təklif
etmişdi, çünki sürgünə göndərilənləri
qəbul etmək üçün müəyyən
hazırlıq lazım idi. Lakin L.Beriya 1944-cü il noyabrın 16-da Qazaxıstan rəhbərliyinə
göndərdiyi teleqramda köçürülmənin dayandırılmasının
qeyri-mümkün olmasını bildirmişdi. O,
Gürcüstanda yaşayan Ahıska türklərinin,
kürdlərin, xemşinlərin 1944-cü ilin noyabrından
1945-ci ilin aprelinədək köçürülməli
olduqlarını bildirmişdi”.
Xronologiyadan
göründüyü kimi, müharibə artıq SSRİ ərazisindən
çıxaraq Avropa səhnəsində aparılırdı:
“Buna görə də xalqların “sərhəd təhlükəsi”
adı altında köçürülməsi heç bir məntiqə
sığmırdı. Məqsəd etnik təmizləməni
həyata keçirməkdən ibarət idi. L.Barataşvili və K.Barataşvili “Biz mesxetilərik”
yazısında belə bir maraqlı fakt gətirir ki,
sürgün olunanlar 1941-1945-ci illər ərzində tikdikləri
Borcom-Vale dəmir yolu ilə öz doğma torpaqlarını
tərk etməli oldular. Ən
acınacaqlı cəhət bu idi ki, İ.Stalinin «Marksizm və
milli məsələ”» əsərində
köçürülənləri elə
ovsunlamışdı ki, köçürülənlər bu
sürgünə xilas kimi baxırdılar. Onlar inanırdılar ki, əgər Türkiyə ilə
müharibə aparılarsa, məhv olacaqlar. Ona görə də düşünürdülər
ki, Stalin dinc əhalini qırğına verməmək
üçün onları təhlükə yerindən
köçürməyi lazım bilir. Amma
başqa millətin nümayəndələrinə ərə
getmiş türklər, kürdlər və xemşinlər
sürgün edilmirdilər. Artıq 1944-cü il noyabrın 28-də Beriya Stalinə, Malenkova,
Molotova göndərdiyi məruzədə bildirirdi
ki,
Dövlət Müdafiə Komitəsinin qərarı tam yerinə
yetirilmiş, türklər, kürdlər və xemşinlər
sərhəd rayonlarından köçürülüblər.
Köçkünlərin doldurulduğu
bütün eşalonlar yoldadırlar. Köçürülmə
yerlərinə - Qazaxıstana, Qırğızıstana və
Özbəkistana istiqamət götürmüşlər.
Köçürülmə planlı mütəşəkkil
formada keçirilir”.
Lakin təzə
yaşayış yerlərində heç bir şəraitin
olmaması, ərzağın azlığı, digər
çətin məişət şəraiti təbii ki,
köçkünlərin vəziyyətinə təsir etməyə
bilməzdi: “Yerli şəraitə alışa
bilməyən əhali sürətlə tələf olurdu.
Ahıska türkü Ş.Dursunov 1956-cı ildə SSRİ
Nazirlər Sovetinin sədri N.A.Bulqaninə yazırdı:
«Köçürülənlər ərzaqsız,
paltarsız, konvoy altında, yarımsökük yük
vaqonlarında yol gedirdilər. İstilik verilmədiyindən
çoxları soyuqdan və aclıqdan ölürdü».
Qeyd edək ki, bu vəziyyət rəsmi dairələrə
də yaxşı məlum idi. İ.Stalinin
milli məsələ haqqında «ideyalarından» ruhlanan rəsmi
dövlət dairələrinin nümayəndələri
xalqların taleyi ilə haqsızcasına, əxlaq
normalarına sığmayan üsullarla oynayırdılar.
“Xüsusi köçkünlər” haqqında təlimata
görə, digər xalqlarla birlikdə Ahıska türkləri
də müvəqqəti köçürülmə
kateqoriyasına aid olsalar da, əslində həmişəlik
sürgün olunurdular. Buna baxmayaraq, sürgündə
yaşayan ahıskalılar yerli şəraitə çətinliklə
də olsa alışa bildilər. Hətta yerli əhali ilə birlikdə ictimai və
təsərrüfat həyatında fəal iştirak etməyə
başladılar. Yeni ərazilərə
deportasiya olunmalarına baxmayaraq, ahıskalılar vətənə
dönmə uğrunda daim mübarizə aparırlar”.
Ahıskalıların
Azərbaycanda məskunlaşmasının ilkin mərhələsinə
gəlincə, araşdırmaçı bildirir:
“Ahıskalılarla azərbaycanlılar arasında ən qədim
zamanlardan ictimai-siyasi, iqtisadi-mədəni əlaqələr
mövcud olub. 1829-cu ildə Rusiya və
Türkiyə arasında Ədirnə müqaviləsi
bağlandıqdan sonra Türkiyə ilə Ahıska
arasında mövcud olan gündəlik əlaqələr xeyli
məhdudlaşdırıldı. Ona
görə də ahıskalılar özlərinə məxsus
etnomədəni adətlərini qoruyub saxlamaq, türk
dünyası ilə əlaqələrini itirməmək
üçün qonşuları azərbaycanlılarla və
Azərbaycanla ünsiyyətə üstünlük verdilər.
İstər Gürcüstan azərbaycanlıları,
istərsə də Azərbaycanda yaşayan ziyalılar, mədəniyyət
xadimləri də Ahıska türkləri ilə yaxından əməkdaşlıq
edirdilər. Soykök eyniliyi, dil və din
birliyi, əsrlər boyu birgə yaşayış ənənələri
nəticədə azərbaycanlılarla ahıskalılar
arasında mədəni-məişət və bir sıra
ümumi cəhətlərin formalaşmasına səbəb
olmuşdu.
Uğur
Xalq Cəbhəsi.- 2016.- 23 fevral.-
S.13.