Tolerantlıq tarixinə
qısa baxış
Tolerantlıq digər inanc və əqidələrə
dözümlü yanaşmadır. Tolerantlıq insan
hüquqları və vicdanla bağlıdır. Tolerantlıq insan azadlıqları və
hüqüqlarının təsdiqi, plüralizm və
demokratiya əsasında formalaşır. Onun
üçün həm də irqçilik, ksenofobiya, dini
dözümsüzlük, terror və ekstremizmin qəbul edilməməsi
xarakterikdir.
Dözümlülük ideyası heç də yeni
deyildir, belə ki, bu haqda ilk fikirlər XVI- XVII əsrlərdə
Avropada peyda olmuşdur. Bu zaman dözümlülük yalnız
din və vicdan ilə bağlı olmuşdur.1648-ci ildə
imzalanmış Vestfal sülhü dini
dözümlülüklə bağlı ilk sənəddir.
Ancaq Vestfal sülhünün ardınca gələn
30 illik müharibə və bu müharibə zamanı göstərilən
dini dözümsüzlük həmin dövr üçün
dözümlülüyün yetişmədiyini sübut etdi.
Dözümlülük haqqında tam dolğun
fikirlər yalnız II minilliyin sonunda formalaşmağa
başladı.
Dözümlülük
konsepsiyası
Müxtəlif qaynaqlarda tolerantlığın bəzi əsas
izahları diskusiya üçün yaxşı
başlanğıc nöqtə sayıla bilər. Məsələn,
Etnik Ensiklopediyada Susan Mendus göstərmişdir ki,
"Dözümlülük beynəlxalq səviyyədə
bir şəxsin xoşlamadığı və ya əxlaqi cəhətdən
yanlış saydığı hərəkətə icazə
verməsi və ya bu hərəkətin
qarşısını almamasıdır". Buna əlavə olaraq o qeyd edir ki,
"Dözümlülük tolerant şəxsin müdaxilə
etmə gücü olmasını, yalnız onun bu gücdən
istifadə etməkdən imtinasını tələb
edir". Digər bir qaynaqda, Fəlsəfə
Ensiklopediyasında Maurise Kranston qeyd edir ki:
"Dözümlülük xoşlanılmayan və ya bəyənilməyən
hər hansı bir şeyin mövcudluğunda təmkinlik
göstərmə siyasətidir".
İlk fikirdə dözümlülüyün aspektlərinin
insanın xoşlamadığı şeylərdən əxlaqi
inanclara qədər geniş olması göstərilir. Burada həmçinin
dözümlülüyün beynəlxalq aspektdə olması
da qeyd edilir və vurğulanır ki, bir kəsə və ya
bir qrupa dözmə müəyyən bir istiqamətdə
seçilmiş rəftar olmalıdır. İkinci fikirdə
isə dözümlülüyün yalnız insanın
davranış siyasəti ilə bağlı olduğu və
dözümlülüyün beynəlxalq hərəkətdən
çox insanın bu gün, sabah və gələcəkdə
müəyyən qaydada davranışı olduğu
vurğulanır. Hər iki fikir
açıq-aydın göstərir ki,
dözümlülük heç də xoşbəxt dövlət
demək deyildir. Dözümlülük
baş verən hadisələrə məmnun olmamaq və eyni
zamanda bəyənilməyən hərəkətin
qarşısını almaq üçün heçnə etməməkdir.
Dözümlülük doğru və yanlış,
günahkar və ya günahsız, pis və yaxşı kimi
üç hissəli etik konsepsiyadan fərqlənir. Burada bir tərəfdə dözümsüzlük,
digər tərəfdə isə başqalarının
inancını qəbul etmə dayanır. Tolerantlığı
başa düşməkdən ötrü tərəddüd
edən digər tərəfin konsepsiyasını anlamaq
çox vacibdir. Ümumilikdə
götürdükdə dözümsüzlük əsasən
başqasına qarşı mənfi münasibətdə olmaq
və bu münasibətə qarşı hər hansı bir hərəkət
etməməkdir.
Məşhur siyasi xadim Mahatma Qandinin qeyd etdiyi kimi,
"Günümüzün ehtiyacı yalnız bir din deyil,
müxtəlif dinlərin tərəfdarlarına qarşı
qarşılıqlı hörmət və
dözümlülükdür". Həqiqətən də
dinlər arasında dialoqun yaradılması,
qarşılıqlı hörmət göstərilməsi
müasir cəmiyyətdə demokratik stabilliyin
yaradılması üçün çox vacibdir.
Xalqların
tolerantlığa münasibəti
Hər bir xalqın dözümlülük haqqında
müxtəlif düşüncələri vardır. Məsələn,
Amerikalılar dözümlülüyü öz
konstitusiyalarının ayrılmaz hissəsi hesab etdiyi halda
Britaniyalılar dözümlülüyü milli xarakterlərinin
ayrılmaz hissəsi hesab edirlər. Dözümlülük
hər bir ölkənin vətəndaşları tərəfindən
yüksək qiymətləndirilir, lakin çox zaman
dözümlülük tam dərk edilmir. Bunun
da əsas səbəbi qeyri-sabit və müvəffəqiyyətsiz
azadlıq təcrübəsidir. Təcrübə
elə bir təsis edilmiş nümunədir ki, o, özündə
formal və qeyri-formal qaydaları, davranış tərzini,
qarşılıqlı münasibəti ehtiva edir. Dözümlülüyün formal qaydaları
hüquqi və konstitusional, qeyri-formal qaydaları isə sosial
normalardır. Bütün bunlar göstərir
ki, dözümlü davranış tərzi liberal cəmiyyətin
nail olmaq istədiyi əsas nailliyyətdir və
dözümlülük münasibəti də onun
açarıdır. Dözümlülük
münasibətinin möhkəm qurulmadığı cəmiyyətdə
əsasən dözümsüzlük davranışı
yararanacaqdır ki, onların ünsiyyəti də, mədəniyyəti
də dözümsüzlük davranışlarına məcbur
edəcəkdir və beləliklə də bütün təcrübə
bu davranışlar nəticəsində puç olacaq.
İnsan
hüquqlarına dair bəyannamə
Tolerantlıq
fikirlərinin yaranmasının əsasını 1948-ci il İnsan Hüqularına dair Ümumi Bəyannamənin
qəbulu təşkil etdi. Bu bəyannamədə göstərilirdi
ki, "insan ailəsinin bütün üzvlərinə məxsus
ləyaqətin etirafı və onların bərabər,
ayrılmaz hüquqları azadlıq, ədalət və
ümumi dünyanın əsasını təşkil
edir", "insan hüquqlarına qarşı
etinasızlıq və nifrət insanın vicdanını hiddətləndirən
vəhşi aktlara gətirib çıxarır". İnsan hüquqlarına dair bəyannamənin qəbul
edilməsindən sonra dözümlülük barəsində
bir çox aktlar və bəyannamələr qəbul
edilmişdir. 1993-cü il 8-9 oktyabr tarixində Vyanada
keçirilmiş Avropa Şurasının üzv Dövlətlərinin
Dövlət və Hökumət
Başçılarının Zirvə Toplantısında
irqçiliyin yüksəlişi, xaricilərə
qarşı qərəzli münasibət və antisemitizm,
dözümsüzlük mühitinin inkişafı, əsasən,
mühacirlərə və mühacir mənşəli
insanlara qarşı zorakılıq aktlarının
artması, aqressiv millətçilik və etnomərkəzçilik
formasında xaricilərə qarşı yeni qərəzli
münasibətin inkişafı ilə bağlı həyəcan
təbili səslənmiş və bunun nəticəsi olaraq
irqçilik, xaricilərə qarşı qərəzli
münasibət, antisemitizm və dözümsüzlüyə
qarşı mübarizə üçün Fəaliyyət
Planı qəbul olunmuşdur. Bu Fəaliyyət
Planı cəmiyyətin səfərbərliyi və belə
halların mübarizəsinə yönəlmiş təminat
və siyasətlərin təkmilləşdirilməsi və səmərəli
icrası üçün lazım olan geniş sayda
görüləcək tədbirləri özündə əks
etdirirdi.
Tolerantlıq
prinsiplərinə dair bəyannamə
1995-ci il noyabrın 16-da keçirilmiş UNESKO
Baş Konfransının 28-ci sessiyasında tolerantlıq
prinsiplərinə dair bəyannamə qəbul olundu. Bu bəyannamədə vurğulanır ki,
"dözümlülük, ilk növbədə insan
azadlıqları və universal hüquqların etirafı əsasında
formalaşan fəal münasibətdir", bununla
yanaşı "dözümlülük, insan
hüquqlarına dair beynəlxalq hüquq aktlarında müəyyən
olunmuş normaları iddia edən, həqiqətin mütləqləşdirilməsindən
və ehkamçılıqdan imtina edən bir
anlayışdır".
Baxmayaraq
ki, beynəlxalq hüququn əsasını hüquq bərabərliyinin
pozulmaması prinsipi təşkil edir, dərinin rəngi, irq,
cins, dil, din, siyasi və digər əqidələr, milli,
sosial və digər mənşəli əlamətlərə
dair diskriminasiya demək olar ki, dünyanın hər bir
ölkəsində mövcuddur. İnsan
Haqlarının BMT komissiyasının irqçiliyin müasir
formaları məsələlərinə dair xüsusi məruzəçisinin
məlumatlarında müxtəlif dövlətlərdə
qaradərililər, ərəblər, çinlilər, müsəlmanlar,
yəhudilər, qaraçılar, mühacirlərə
qarşı dözümsüzlük halları təhlil
edilir.
Tolerantlığın
tarixi və etimoloji mahiyyəti
Məna, mahiyyət və etimoloji baxımdan
tolerantlıq ictimai-siyasi fikirdə, fəlsəfədə,
dinşünaslıqda, tarixşünaslıqda, etnoqrafiya və
sosiologiyada daha çox rastlaşdığımız
mövzulardandır. Hər bir elm sahəsində bu məfhum və
anlayış, demək olar ki, oxşar formada işlədilir.
Bunun üçün anlayışın kəsb
etdiyi məna yükünə, onun etimoloji, sosioloji və
etnoqrafik mahiyyətinə diqqət yetirək. Hər bir millət və xalq tolerantlığı
özünün qrammatik və etimoloji dəyərlərinə
uyğun olaraq mənalandırmış və qiymətləndirmişdir.
Biz bunu tolerantlığa aid mövcud izah və
şərhlərdə daha aydın formada görürük.
Belə ki, Azərbaycan dilinin leksikasında
tolerantlıq - dözülə bilmə, yol vermə,
hesablaşma, dözüm və səbir mənalarında
işlədilir. Rusiya ictimai fikrində tolerantlıq
- terpimost (dözümlülük) mənasını
daşıyır.
İnkarolunmaz faktdır ki, sosioloji baxışlar,
mövqe və anlayışlar hələ çox qədimlərdən
Hindistanda, Yunanıstan və Çində mövcud
olmuşdur. Lakin bu təlimlər elmi forma və məzmun
daşıya bilməmişlər. Sosiologiyanın
elmi anlamı sonrakı tarixi dövrlərdə vətəndaşlıq
mövqeyi qazanmışdır. Məlumdur
ki, ilk dəfə XIX əsrdə böyük fransız
filosofu və sosioloqu Oqüst Kont “Pozitiv fəlsəfə
kursu” əsərində bu haqda yazmışdır. Eyni sözləri tolerantlıq haqqında da söyləmək
olar.
Tolerantlıq təliminin dini, ictimai-siyasi, etnoqrafik mahiyyətinin
elmi qiymətləndirilməsi ictimai fikir tarixində, bir qayda
olaraq, XVII–XVIII əsrə aid edilir. Tolerantlıq təlimindən
bəhs edərkən belə bir cəhəti nəzərə
almaq lazımdır ki, bu təlim həm xristian dinli, həm də
İslam dinli Şərq xalqlarının ictimai–siyasi, dini və
sosial həyatlarında xüsusi mərhələ təşkil
etmişdir.
Lakin Şərq və Qərbin, xristian və İslam
dinli xalqların qəbul etdikləri tolerantlıq arasında həm
oxşar, həm də fərqli cəhətlərin olduğu
faktını da inkar etmək olmaz. Bu baxımdan bu
münasibətlər haqqında danışmaq
üçün ictimai–siyasi fikir tarixinin bəzi məqamlarına
diqqət yetirək. İlk əvvəl
mövcud ədəbiyyatda tolerantlığa verilən məna
və mahiyyətdən söhbət açaq. Sözün geniş mənasında yanaşsaq,
tolerantlıq anlayışının tarixi çox qədimdir.
Lakin bununla yanaşı, qeyd etmək gərəkdir
ki, bu məfhum müxtəlif dövrlərdə fərqli məna
yükü daşımışdır. Burada
iki fərqli cəhəti xüsusilə qeyd etmək vacibdir.
Bunlardan birincisi tolerantlığın ilkin və ibtidai formada
cəmiyyətdə oynadığı roldur, ikincisi isə bu
təlimin elmi, fəlsəfi, dini–siyasi və sosioloji
baxımdan kəsb etdiyi məna və mahiyyətdir.Bu
baxımdan tolerantlığı “sosiologiya” və sosioloji təlimlər
arasında mövcud olan münasibətlərlə müqayisə
etmək olar. Belə ki, hələ sinifli cəmiyyətin
formalaşdığı dövrdə həm tolerantlıq və
həm də sosioloji baxışlar ictimai quruluşların
inkişafı prosesində sosial–iqtisadi dəyişikliklər
üçün cəmiyyətin üzvləri arasında
münasibətlərin tənzimlənməsində şəksiz
rol oynamışdır. Təbiidir ki, bu
mövqe və baxışlar, sözün geniş mənasında,
indiki anlamdan uzaq olmuşdur. Bunun əyani
nümunəsi ilə biz Hindistan, Çin və digər qədim
dövlətlərin ictimai fikir tarixində
rastlaşırıq. Bu da inkarolunmaz
faktdır ki, həm tolerantlıq, həm də
sosiologiyanın ilkin elmi məna və mahiyyəti ilk dəfə
Avropa mütəfəkkir və filosofları tərəfindən
açılmışdır və bu, XVII–XVIII əsrlərə
aiddir. Tolerantlığın ilkin elmi şərhi
XVII əsr böyük ingilis filosofu, iqtisadçısı və
tarixçisi Con Lok tərəfindən verilmişdir.
Cavid
Xalq Cəbhəsi.- 2016.- 17 mart.-
S.13.