Səfəvi dövlətində hakimiyyət
orqanları və türk əyanları
6-cı yazı
Məhəmməd bəy işində nöqsanlara yol
verdiyinə görə h. 1071-ci (m. 92 1661) ildə vəzifədən
çıxarılıb Quma sürgün edilir. Baş vəzir
vəzifəsi dövrün təmiz və böyük seyidlərindən
olan Mirzə Həbibullahın oğlu Məhəmməd Mehdiyə
verilir. "Abbasnamə"nin verdiyi
məlumatlardan aydın olur ki, II Şah Abbas dövründə
bir qayda olaraq baş vəzir vəzifəsinə Səfəvi
şahlıq sülaləsi, yəni Şeyxavəndə qohum
olan əsilzadələr təyin edilirdilər. Dövlət
mərkəzlə yerli orqanlar arasındakı münasibətləri
ciddi tabeçilik prinsipləri əsasında qurmağa cəhd
göstərir, yerli hakimiyyətin fəaliyyəti baş vəzir
və xüsusi idarə orqanları vasitəsi ilə nəzarət
altında saxlanılırdı. Dövlət
hakimiyyətinin mərkəzi və yerli orqanları
arasında münasibətlərin tənzimlənməsində
bölgə vəzirləri də müstəsna rola malik idi.
Vilayətlərə təyin olunan vəzirlər
baş vəzirin nəzarəti altında fəaliyyət
göstərirdilər.
I Şah Təhmasib h. 975-ci (1568) ildə Xacə Ruhulla İsfahaninin
Gilana vəzir təyin olunması haqqında fərman
vermişdi. Bu fərman əyalət vəzirlərinin hüquq və
vəzifələrinin öyrənilməsi üçün
olduqca əhəmiyyətlidir. Fərmanda göstərilir:
«…Böyük və xırda məsələlərdə onu
tam ixtiyar sahibi bilib… əhalinin mühüm, həm də
bütün xırda məsələlərini vəzir həll
etməlidir. Divanın vergilərinin toplanmasına, həm də
xərclənməsinə nəzarət edib, hər bir
mahalın malcəhət, vocuhatından Şahın verdiyi
hökm əsasında Gilanın kiçik vəzirlərinin də
xəbərləri olması şərti ilə yüksək
rütbəli əmirlərə məvacib verib, vergilərin
qalanını sərkar-i xasse-yi şərifə göndərsin.
Elə
davranmalıdır ki, divan malı tələf
olmasın və həm də heç bir rəiyyətə
qarşı zor işlədilib, zülm edilməsin. Xasse-yi şərifə aid bəzi mahalların malcəhəti
və bütün divan vergiləri yoxlanılsın və
mahalların qanun-qaydaları da əsas götürüb,
Gilanın bütün haqq-hesabı ədalət qanunları əsasında
aparılsın. Vilayətin bütün
iqtisadi məsələləri, yəni haqq-hesabı üzrə
hörmətli seyidlər, əhali, əyanlar, kələntərlər,
kətxudalar onu tam hüquqlu vəzir hesab edib, ona itaət
etsinlər. Bütün ticarət və
alver, itlaqat, həvalələr onun xətti və
möhürü, rəqəmi ilə mötəbər bilib,
bu işdə səhlənkarlıq etməsinlər.
Özbaşına vergi almasınlar. Əziz oğlum Sultan Mahmud
Mirzə və oğlumun lələsi, həm də Gilan bəylərbəyi
olan Allahqulu sultan Ustaclı, yüksək əmirlər,
darğalar xassə, yaxud başqa mahallarda Xacə Ruhullanın
əlindən möhkəm tutub hər bir hadisədən onu xəbərdar
etsinlər. Vəzir də yüksək
divanın qanunnaməsindən kənara çıxmamaqla
haqq-hesabı, vergiləri ədalət qaydalarına əməl
edərək toplasın. Vilayətin vergiləri
bizə Gilanın baş maliyyə məmuru Xacə Maqsudun
iştirakı ilə çatmalıdır. Vəzir hər il üçün vəzirlik
haqqından əlavə pərvanəçə əsasında
xasse-yi şərifədən yığılan malcəhətdən
öz xərci üçün Təbriz pulu ilə 300 tümən
götürsün». Fərman verildi.
H.975-ci il zilqədə ayı (aprel 1568).
Fərmandan göründüyü kimi, vilayət vəzirlərinə
iqtisadi məsələlərdə çox geniş
hüquqlar verilmiş, hətta Şahın oğlunun lələsi
kökcə türk olan bəylərbəyi də bu məsələlərdə
onunla hesablaşmalı idi. Fərman vilayət vəzirinin
hüquq və vəzifələrini aydın şəkildə
özündə əks etdirdiyinə görə onun geniş
şərhinə ehtiyac qalmır. Vilayət
vəzirləri bəylərbəyi ilə yanaşı,
baş vəzirə də tabe olub, vilayətin maliyyə məsələləri
barədə ona hesabat verirdi. Baş vəzir
vilayət vəzirlərinin fəaliyyətinə, vilayətlərdən
dövlət büdcəsinə daxil olan mədaxilə nəzarət
edirdi. Alessandri dövlət şurası və
onun tərkibi haqqında məlumatlarında bu şurada
müşavir olan əmirlərin sırasında
qorçubaşının da adını çəkir, həm
də onun səltənət qorçularının
başçısı olduğunu yazır.
Qorçubaşı dövlətin əsas və
sanballı dayağı idi. Dövlətin
sanballı dayağı olan qorçubaşını Adam
Oleari 10-12 min nəfər oxçunun rəisi kimi səciyyələndirilmiş
və qorçu alayının I Şah İsmayılın
dövründə yaradıldığını və onun
cihadlarında yüksək fədakarlıq göstərdiklərini
bildirib. Ancaq dövrün daha mötəbər
qaynaqlarında qorçular haqqında məlumatlara XV əsrdən
təsadüf edilir. I Şah İsmayıl
isə əslində ona qədər də mövcud olan
oxçulardan ibarət nizami qorçu qvardiyasının təşkilatçısıdır.
Bu qvardiyanın hərbi rəisi, yəni
qorçubaşı dövlətin idarə quruluşunda da
statusu baxımından çox mühüm vəzifə olub,
I Şah İsmayılın hakimiyyətinin ilk illərindən
təsis edilmişdi. Dövrün
qaynaqlarında ona çox məsul işlərin
tapşırılması hallarına rast gəlirik. Əbdi bəy Şirazinin əsərində I
Şah İsmayıl tərəfindən qorçubaşı
vəzifəsinə təyin olunan Dədə Abdal bəy
Zülqədərin müəyyən cinayət məsələləri
üzrə mühakimə aparmaq səlahiyyəti ilə təmin
edilməsinə toxunulur. Müəllif yazır: «h. 911
(4.IV.1505-23.V.1506)-cı ildə Şirvan Tabasaranında
iştirak edənlər dindirildi və Sultan Heydərin
öldürülməsinin tədqiqi qorçubaşı Dədə
bəyə tapşırıldı…riyakarlardan çoxlu adam öldürüldü». Onu
da qeyd etmək lazımdır ki, mənbələrdə I
Şah İsmayılın dövründə Ərdəbil təriqət
işləri ilə bağlı olan Abdal bəy adlı iki nəfərin
isminə təsadüf edilir. İsgəndər bəy
Münşi Türkmanın onlar haqqında
yazdıqlarının təhlilindən aydın olur ki,
qorçubaşı Abdal bəy Türk-Qızılbaş
Zülqədər eli əyanı olub, «Dədə»
ünvanın da daşıyıcısı o olmuşdu. Adam Oleariyə görə, oxçular, yəni
qorçular adi vaxtlarda vilayətlərdə sərbəst
yaşayır və ancaq savaşlar baş verdikdə dərhal
öz rəislərinin başçılığı
altında birləşirdilər. Səyyah
gündəliyində onların soykökü və sosial tərkibi
ilə bağlı məsələlər barədə də
məlumatlar verilib. Adam Oleari yazır ki,
biz orada olarkən qorçubaşı kökcə kəndli
oğlu olan və I Şah Abbasın yanında əvvəllər
adi xidmətçi kimi çalışmış
Şamlı Cani xan idi.
Dövlətin qorçulardan ibarət olan bütün hərbi
qüvvəsinin başçısı olan
qorçubaşı və onun statusu haqqında «Təzkirət
əlmüluk » dakı müfəssəl məlumatlara
dövrün digər qaynaqlarında təsadüf olunmur. Əsərdə
göstərildiyinə görə «alicah»
qorçubaşı dövlətin görkəmli əmirlərindən
olub, məmaliki məhrusədəki bütün ellərin və
oymaqların ağsaqqallarından idi. Dövlətin
hərbi xidmətində olan bütün qorçuların həmesaləsi
və tiyulu, məvacibləri alicah qorçubaşı tərəfindən
təsdiq edildikdən sonra bu hərbi hissənin vəzirinin sərəncamı
ilə ödənilirdi. Dövlət,
saray, əyalətlərdə hərbi qulluqda olan bütün
qorçuların məvacibi və tiyulu
qorçubaşının təqdimatından sonra baş vəzirin
təliqəsi əsasında verilərdi.
Qorçulara aid olan bütün məsələləri
qorçubaşı, təhqiqat aparıb, həll edirdi. Qorçubaşılar
dövlətin əsas dayaqlarından olub, qorçular
sırasına daxil olan hər kəsin hərbi qulluğa
görə məvacib, tyiul, həmesale və mükafata aid
olan sənədlərini imzaladıqdan sonra onlara möhür
vurulurdu. Qorçubaşıların
rütbə cədvəli onların vəzir və mustoufisi tərəfindən
Şaha təqdim olunurdu. Yüksək
rütbəli qorçu, yəni qorçubaşı da canqi əmirlərindən
idi. Sansona görə qorçubaşı əvvəllər
dövlətin ali strukturunda birinci, sonralar
isə ikinci yerdə dayanırdı. Səyyah
müəyyən vaxtlarda qorçubaşının dövlətin
bütün silahlı qüvvəsinin baş komandanı, yəni
sipahsalar da olduğunu yazmışdır. Qorçubaşı
həmişə sarayda olur, ancaq o, sipahsalar vəzifəsinə
təyin edildikdə paytaxtı tərk də etməli olur.
O, paytaxtı sipahsalar kimi tərk edərkən, hər bir
bölgədə ona şərait yaradılmalı, evlər
hazırlanmalı və mühafizə dəstəsi ilə də
təmin olunmalı idi.
I Şah Abbasın dövründə qorçuların
hüquqlarının qismən məhdudlaşdırılması
istisna olmaqla, qorçular və onların hərbi rəislərinin
Səfəvi dövlətçiliyindəki müstəsna
nüfuzları ciddi dəyişikliklərə
uğramamışdı. Təsadüfi deyildi
ki, İskəndər Münşi II Şah İsmayıl
dövründə qorçubaşı Yusifqulu sultandan
söhbət açarkən onu «ərkan-i dövlət»
(dövlətin dayağı) adlandırmışdı.
XVII əsrdə də
qorçubaşıların çox geniş hərbi
hüquqları vardı. Enqelbert Kempfer qeyd
edir ki, baş vəzirdən sonra üç növ qoşun
komandirləri nüfuz sahibləridir – qorçular, qulamlar,
tüfəngçilər. Orduda rütbəsinə
görə birinci yeri qorçubaşı, ikinci yeri
qullarağası, üçüncü yeri isə tüfəngçibaşı
tutur. Bu barədə Sanson maraqlı məlumat
verib. O, yazır ki, qorçubaşı dövlətdə
ikinci şəxsiyyətdir. Ancaq əvvəllər
dövlətin birinci şəxsiyyəti hesab olunurdu.
Səfəvilərin hakimiyyətinin ilk illərində
qoşunun baş komandanı qorçubaşı olurdu. İndi
Şah istədiyi adama bu vəzifəni verir. İndi də qorçubaşı bir dəstə
süvari qoşunun rəisidir ki, onlar qorçu adlanır…
qorçubaşıların övladları atalarının
yerini tutur… qorçubaşı həmişə mərkəzdə
olur. İskəndər Münşi də
qorçuları «qorçuyan-I izam» (əzəmətli
qorçular) adlandırıb. Qorçuların
əksər hissəsi əyalətlərdə yerləşirdi.
Əyalətlərdə yaşayan
qorçuların da mərkəzdəki
qorçubaşıya tabe olan qorçubaşıları
vardı. Qorçubaşı Padarın
Şirvanın mədaxil və məxaricini yaxşı bildiyi
üçün 1538-ci ildə Səfəvi silahlı
qüvvləri ilə birlikdə Şirvana göndərilməsi
barədə məlumata görə o, bir müddət
Şirvan qorçularının qorçubaşısı
olmuşdu.
«Təkmilətül-əxbar»da Şirvanda Əhməd bəy
Ustaclı adlı başqa bir qorçubaşının da
adı çəkilir. Bu faktlar əyalətlərdə də
qorçubaşının olması qənaətinə gəlməyə
imkan verir. I Şah İsmayılın
hakimiyyəti dövründə Dədə Abdal bəy
Zülqədərdən sonra qorçubaşı
Qızılbaş-Türk əyanlarından Yeqan bəy Təkəli
(1509-1510) və Sarı Pirə Ustaclı olmuşdu. O,
Çaldıran savaşında (1514)
öldürülmüşdü. 1514-cü ildə
Şiraz hakimi Xəlil sultan Zülqədər
döyüş səhnəsini savaşmadan tərk etdiyinə
görə h. 925 (1519)-ci ildə öldürüldü və
yerinə hakim Əli sultan Zülqədər təyin edildi ki,
o bu vəzifəyə gətirilənə qədər
qorçubaşı idi.
Seyid
Hüseyn bin Murtuza Astrabadı h. 937 (1531)-ci ildə Çuxa
sultan Təkəlinin qorçubaşı Nəzər tərəfindən
Qəzvində öldürüldüyünü yazmışdı.
Ancaq Nəzərin hansı türk elindən
olduğunu qeyd etmir. «Şah Təhmasibin təzkirəsi»ndə
1531-ci ildə İsfahan yaxınlığında Şahın
qərargahında Ustaclı, Rumlu, Zülqədər,
Əfşar əmirləri ilə Təkəli əmirləri
arasında baş vermiş savaş haqqında verilən məlumatda
Təkəli Pərvanə bəyin qorçubaşı
olduğunu görürük. Bu hadisə
zamanı Şah Təkəli əmirlərinin qətlinə
hökm vermiş və qorçubaşı Pərvanə bəy
də öldürülmüşdü.
I Sultan Süleyman Qanuninin 90 minlik ordusunun 1534-cü ildə
İbrahim paşanın başçılığı ilə
Səfəvi məmləkətinə birinci
yürüşü baş verdikdə qorçubaşı
Şamlı elindən Oğlan Xəlifə adı ilə məşhur
olan Məhəmməd Xəlifə idi. Bu zaman qorçubaşı
Məhəmməd Xəlifə Şamlının qorçu
alayının Xorasanda olması və Osmanlı ordusu Azərbaycana
daxil olduqda dərhal Şahla birgə Təbrizə dönməsi
ölkəni içəridən-dışarıdan qoruyan
qorçuların Şahın əsas hərbi dayağı
olmasından, qorçubaşıya da hərbi-siyasi məsələlərdə
etimad göstərməsindən irəli gəlirdi.
Zabil Bayramlı
tarix üzrə elmlər doktoru, professor
Xalq Cəbhəsi.- 2016.- 25 oktyabr.-
S.14.