Azərbaycan ədəbiyyatında
deportasiya mövzusuna həsr olunmuş əsərlər
2-ci yazı
Azərbaycan ədəbiyyatında deportasiya mövzusuna
xeyli əsər həsr olunub. Hafiz Hacxalılın
araşdırmasında vurğulanır, şair Məcnun
Göyçəlinin də şeirləri deportasiya hadisələrini
özündə daha canlı və obrazlı şəkildə
əks etdirən ədəbi nümunələrdəndir.
Bu mənada onun İntiqam Ocaqlının eyni adlı şeirinə
nəzirə yazdığı “Hardasan, hardasan, ay ev yiyəsi”
şeiri diqqəti cəlb edir, oxucunu daha çox
düşündürür: “Bu şeir təkcə yurdunu itirən
Ermənistan azərbaycanlılarının,
qarabağlıların deyil, bütün 50 milyonluq Azərbaycan
türkünün dərdi, faciəsidir. Şair
bu şeirdə İrəvanda, Göyçədə,
Ağbabada, Dərələyəzdə, Vedidə, və digər
qədim yurd yerlərimizdə ocaqları sönən, təndiri
qalanmayan, qapısını-bacasını tikan basmış
soydaşlarını haraylayır.
Qərib
gecələrə baş qoyub dağlar,
Çaylar hönkürtülü, bulaqlar ağlar.
Hər
ocaq başında bir zümzümə var!
Döyür pəncərəni xeyli var nədən?
Allahlı
dünyanın Allahsız səsi,
Hardasan,
hardasan, ay ev yiyəsi.
Bir soraq
varmı gör Turan elindən,
Yollar qəm
bağladı durna telindən!
Gül
bülbüldən küsüb, çəmən
gülündən-
Zirvədə
təklənib qıy vuran qartal,
Daşlara
çırpılır ünü, hikkəsi,
Hardasan,
hardasan, ay ev yiyəsi?
Gücü
qələminə söykənib dərdi yazmağa çatan
bir şairin “Bir soraq varmı görTuran elindən”- deyə
böyük türk dünyasına səslənişi,
oğuz birliyinin yenidən var olub, bir olub yüksəlməsinə
olan inamı şeirin sonuncu bəndində yurda dönmək
arzusu ilə səsləşərək bədii sözün
təsir dairəsini daha da gücləndirir.
Daşkənddə
sazını kökləyə Hacı,
Sönmüş ocaqların asıla sacı.
Qayıda
ellərin gözəllik tacı-
Şair
ürəyimdə qapılar döyə
Ocaq məhəbbəti,
Vətən şərqisi,
Hardasan,
hardasan, ay ev yiyəsi.
Aradan
neçə illər keçməsinə baxmayaraq, o yurd yerlərinə
dönmək, sönmüş ocaqları yandırmaq,
qurumuş bulaqların gözündən öpə-öpə
onları yenidən cana gətirmək tək
bir şair qəlbinin yox, bütün yurd həsrətlilərinin
ən böyük arzusudur. Çünki o yerlərin
hər daşı, qayası, gülü, çiçəyi
ilahi sehrlə, ilahi harmoniya ilə köklənmiş
doğulandan ta ölənədək əbədi
sığınacaq yerlərimizdir. Məcnun
Göyçəli də o yurda qayıdışı, o yurda
dönüşü və elə o yurdlarda da haqqa
qovuşmağı Allahdan belə arzulayır:
Demirəm
ki, dünyanın,
Nazıyla güldür məni.
Allahım
zəlil eylə,
Vətəndə öldür məni.
“Bəziləri onları, millətimin iki yüz minə
yaxın yerindən-yurdundan pələsəng edilmiş övladlarını
sadəcə “Köçkünlər” adlandırmağı
məsləhət gördülər. Xatirlərinə dəyməmək
üçün belə bir yumşaq söz işlətməyi
münasib bildilər. Əslində isə
onlar köçməmişdilər. Onları
zorla, silah gücünə, qanlarını tökə-tökə
yudlarından, yuvalarından didərgin salmışdılar.
Dağlara, meşələrə səpələnmiş azərbaycanlılara,
nəhayət, mərkəzi hökumətimizin “humanist”
başçılarının “rəhmi” gəldi, vertolyotlar
göndərdilər, ələ keçənləri, sağ
qalanları daşıyıb Azərbaycan torpağına
tökdülər. İndi özünüz deyin: bunlara
“köçkün” adı demək olarmı? Adam
durduğu yerdə min illərlə yaşadığı, ulu
əcdadlarının sümükləri
basdırılmış torpaqdan köçərmi?
Özü də kənd-kənd, oba-oba!
Bəziləri dedilər ki, onlar
“Qaçqınlar”dır. Sadəcə
yurd-yuvalarını atıb gələnlərdir. Adam o
zaman yurd-yuvasını ürəyi ağrımadan atıb
başqa yerə gedər ki, torpağa bağlı olmasın,
Vətən, el-oba qədri bilməsin, onun həsrətini
çəkməsin, yurdun hər daşı, hər
qarışı, axar-baxarı üçün burnunun ucu
göynəməsin! Bizim xalq torpağa, Vətənə
bağlı xalqdır. O, hər saatla yurdundan-yuvasından
ayrılan deyil! Onları ayırdılar.
Zorla, fitnə-fəsadla! …..Həmin səhnəni
ömür boyu unuda bilmərəm”. (“Didərginlər”
toplusu. Bakı, Gənclik, 1990. İsmayıl
Şıxlı. Su axan yerdən bir də axar.)
Dərbənddən
Təbrizə, Borçalıdan İrəvana, Qarabağdan Kərkükə
qədər uzanan dərdlərimizi Zəlimxan Yaqub
köçgünlüyün, didərginliyin mənəvi
iztirablarını sazın “Dilqəmi”sində:
Göyçə
dərdi göyüm-göyüm göynəyən,
Sızım-sızım sızıldayan yaramdı.
İndən
belə kirpik çalmaz gözlərim,
İndən belə yuxu mənə haramdı.
Göyçə
dərdi – talan olan varımız,
İlxı yoxdu, sürü yoxdu, naxır yox.
Bu
torpağın yaddaşında, yadında,
Bizdən
ötrü əvvəl vardı, axır yox!
- deyə qələmə alıb. “Göyçə dərdi” dastanı ədəbiyyatımızda
bizdən sonra gələn nəsillərə
xalqımızın başına gətirilənləri
xatırlamaq, unutmamaq üçün bir yaddaş
möhürüdür. Dastanda 1988-ci ildəki
ictimai-siyasi hadisələri bir qaçqının, bir yurd
itirənin dilindən şair bunları deyir:
Qaçdıq,
qaçqın dedilər!
Köçdük,
köçkün dedilər!
Küsdük
küskün dedilər!
Susduq
miskin dedilər!
Hamı ağ günə çıxdı,
Bizə
pis gün dedilər!
Hər nəyi
dedilərsə,
Yaman kəskin dedilər.
Bizə gəlmə
dedilər,
Bizə yamaq dedilər.
Evimizin
içində
Bizə qonaq dedilər.
İnsanın
son mənzili olan qəbir evinin dağılmasına, onun təhqir
olunmasına rəvac verənlərə bütün bəşəriyyət
nifrətlə yanaşıb, hətta onu, bu gün dünyaya
atom başlıqlarının ucunda demokratiya atanlar da tənqid
edib, adına beynəlxalq səviyyədə
vandalizm deyiblər. Lakin 1988-ci ildən sonra demək
olar ki, Ermənistanda yaşayan Azərbaycan türklərinin
ata-babalarının qəbirləri yerlə yeksan olunmuş və
tarixdən silinib. Zəngibasarda, Gümrüdə,
Calaloğluda, Göyçədə, İlməzlidə,
Cücəkənddə qədim tarixə malik məscidlər,
dini abidələr erməni vandalizminin qurbanı olub. Bu vandalizm bu gün Gürcüstanla Ermənistan sərhəddində
yerləşən qədim memarlıq abidəsi övliya
Hacı Xəlil türbəsindən və dədəmiz
Ələsgərin də məzarından yan ötməmiş,
ermənilər onun da qəbrinə əl
uzatmışdılar.
Gözləri
yol çəkən Ələsgər dədə,
Dağlarda
təklənən qəbrinə qurban!
Bəd gəldi bizlərə bu vaxt, bu vədə.
Döz,
bu da zamandı, səbrinə qurban!
Yaxud “Səsinə bir mahal yığılan kəsin,
Yanında bir nəfər həyanı yoxdur”- misralarında
şairin daxilən çəkdiyi vicdan əzabı, “biz ki,
bir zaman belə deyildik” fikri poemanın bütünlüklə
məğzini təşkil edir.
Bu gün ədəbi publisistikamızda da deportasiya
mövzusu əsas sütunlardan birini təşkil edir. Flora Xəlilzadənin, Budaq
Budaqovun, Teymur Əhmədovun, Qara Namazovun, Qafar
Çaxmaqlının, Qərib Məmmədovun, Eldar
İsmayılın, Aqil Abbasın və bir çox
ziyalıların publisistikasında yurd yerlərinə dönmək
arzusu boy verir, hətta həmin əsərlərdə
özünü biruzə verən yeni-yeni ideyalar da
günün tələbləri ilə səsləşir və
bizə o yurd yerlərinə dönmək üçün
qol-qanad verir. Məsələn, Qərib Məmmədovun
“Qərbi Azərbaycan və yaxud Azərbaycanın qərbi
haradır?!” məqaləsi müasir
tarixşünaslığımız, siyasi və ictimai fikir
tariximiz üçün maraqlı olan məqamlarla izlənilir.
Hal-hazırda belə ruhda və belə elmi
sambalda olan məqalələrin toplanılıb toplu şəklində
hazırlanması üçün tərəfimizdən
müəyyən addımlar atılıb”.
Araşdırmaçı
daha sonra bildirir, Budaq Budaqov və Qiyasəddin Qeybullayevin “Ermənistanda
Azərbaycan mənşəli toponimlərin izahlı
lüğəti”nin, “Qərbi Azərbaycan ədəbi-bədii,
publisistik toplusu”nun, İ.Vəlizadə və B.Muradov tərəfindən
yazılmış “Ermənistan azərbaycanlılarının
soyqırımı” kitabının, Hidayətin “Burdan min
atlı keçdi” kitabının, “Didərginlər”
toplusunun, Salman Qazinin “İtirdiyim yerlər “adlı şeirlər
kitabının işıq üzü görməsi
başımıza gələn deportasiyalara ədəbi-bədii
yanaşma, dəyərləndirmə baxımından çox
qiymətlidir: “Şair Əli Vəkil tərəfindən min
zəhmət bahasına tərtib edilən “Ədəbi İrəvan”
almanaxı Azərbaycanın müxtəlif yerlərinə səpələnmiş
Ermənistandan olan şairlər və yazıçılar
üçün ədəbi bir töhfədir. Ümumiyyətlə,
son dövr ədəbiyyat tariximizdə deportasiya mövzusu ədəbi
polemikalara səbəb ola biləcək bir
baxış bucağı kimi son dərəcə maraq
doğurur. Bu mənada professor Təyyar Salamoğlu Azərbaycan
ədəbiyyatının tanınmış simalarından
olan Mövlud Süleymanlının “Köç” əsərinə
həsr etdiyi “Azərbaycan-erməni münasibətləri
tarixi müstəvisində” adlı məqaləsində əsəri
təhlil edərək siyasi xronologiyanı elə gözəl
sərgiləyir ki, insan əsərin bədii
gücünün ecazına düşür. “Köç” əsərindəki
təsvirlərdən məlum olur ki, müəllif Azərbaycan
xalqının son 200 illik bir tarixinin bədii səciyyəsini
vermək məqsədini əsas götürmüş və
Azərbaycan xalqının öz milli varlığını,
tarixi torpaqlarını qorumaq üçün əsrlər
boyu yadellilərə qarşı mübarizə
apardığını, saysız qurbanlar verdiyini, erməni-Azərbaycan
qarşıdurmasının bu gün üzdə görünən
keyfiyyətləri ilə bitmədiyini, onun köklərinin dərinlərə
getdiyini əsrlərdən keçib, bu günkü vəziyyətə
gəlib çıxdığını aydın şəkildə
açıb göstərib.
Ermənistan
adlı qədim oğuz-türk yurdu haqqında “Yurd yeri”
adlı silsilə televiziya verilişləri hazırlayan
yazıçı Miraslan Bəkirlinin də
yaradıcılığında bu gün oxucunu intiqama səsləyən,
dədə-baba ocaqlarına dönmək arzusunu tezləşdirən,
o yerlərdən ruhumuzda, qanımızda, canımızda gətirdiyimiz
ellik adətlərimizi, mənəvi dəyərlərimizi
unutmamağa səsləyən motivlər üstünlük təşkil
edir.
Əslən
Ermənistandan olan, o yerlərdə doğulan və 1988-ci il hadisələrindən sonra deportasiyaya məruz
qalan gənclərimizin deportasiya mövzusuna müraciət etmələri,
bəlkə də çoxlarının belə
üzünü görmədikləri öz dədə-baba
yudlarına həsr etdikləri şeirlərin, nəsr əsərlərinin
yazılması onların doğma yurd yerlərinə dönmək
arzusunun ən bariz nümunəsidir. Məsələn,
H.Hacxalılın “Biz unutmadıq”, “Quşçuda Ağbaba
yallısı, Göyçə həsrəti” kimi publisistik
yazılarında və şeirlərində yurda dönmək
arzusu daha qabarıq şəkildə özünü göstərir.
Bu mənada deportasiya antologiyasını yaratmaq
üçün əlimizdə xeyli material var və biz bu
antologiya vasitəsilə gələcək nəsillərimizlə
keçmişimiz arasında əbədiyaşar bir
körpünün əsasını qoymuş olarıq. Deportasiyaya həsr olunmuş ədəbi-bədii
nümunələrin müxtəlif dillərə tərcümə
olunması, həmin əsərlərin qəhrəmanlarına
abidələrin ucaldılması, onların bir çox
ölkələrdə yayımlanması da beynəlxalq
ictimaiyyət qarşısında bizim haqlı mövqeyimizin
müdafiə olunmasına xidmət edən bir vasitə kimi dəyərləndirilə
bilər”.
Uğur
Xalq Cəbhəsi.- 2017.- 13 may.-
S.13.