1947-1979-cu illərdə İranda Azərbaycan
dilinin vəziyyəti
2-ci yazı
Hökumətin İranda həyata keçirdiyi sosial-mədəni
və iqtisadi siyasət cəmiyyətdə köklü dəyişikliklərə
yol açmışdı. Xüsusilə 1962-ci ildən “Ağ
inqilab” adı ilə aparılan islahatlar, sosial-iqtisadi tədbirlər,
köçərilərin oturaq həyata keçirilməsi, qəbilə
quruluşlarının pozulması (köçərilər
1935-ci ildə ölkə əhalisinin 20 faizini, 1959-cu ildə
15 faizini təşkil edirdi. 1966-cı ildə bu rəqəm
10 faizə düşmüşdü. 1976-cı ildə 7 faizə
düşən bu nisbət
Pəhləvi
rejiminin sözügedən siyasəti necə bacarıqla
apardığını sübut edir), geniş aqrar dəyişikliklər
və s. tədbirlər obyektiv olaraq qeyri-farsların
assimilyasiyasını sürətləndirirdi. Hökumətin
bu dövrdə iri sənayeni inkişaf etdirmək meyli də
millətçilik və inteqrasiya siyasətinin həyata
keçirilməsində əhəmiyyətli rol
oynayırdı. Bu siyasətin gətirdiyi
sosial və mədəni dəyişikliklər azərbaycanlıların
Tehran başda olmaqla böyük şəhərlərə
köçməsinə səbəb oldu. Sürətli
şəhərliləşmə yalnız yaşayış tərzinin
dəyişməsi deyil, eyni zamanda şəhərin sosial-mədəni
ünsürlərinin sürətlə mənimsənilməsi
demək idi. Həyata keçirilən
siyasət qeyri-farsların sosial-mədəni səviyyəsini
yüksəltməyi hədəfləməklə
yanaşı, eyni zamanda İranın milli
bütünlüyünü tək bir mədəni model
çərçivəsində saxlamaq məqsədini
güdürdü. Qeyri farsların sürətlə
şəhərliləşməsi farscanın mənimsənilməsində
önəmli rol oynadı. Tədqiqatçı
Hoursadenin dediyi kimi, “şəhərliləşmək hər
şeydən öncə farsca danışmaq demək idi”.
Farsca oxuyub-yazma səviyyəsini
yaxşılaşdırmaq üçün göstərilən
səylərin nəticələri ilə bağlı müəlliflərin
hesablamaları maraqlıdır. Belə ki, 1956-cı ildə ölkə
əhalisinin yalnız 15 faizi savadlı idisə, bu rəqəm
1976-77-ci illərdə 47,1 faizə,
1986-cı ildə isə 62 faizə çatmışdı. Rəsmi
qaynaqlarda 1976-77-ci ildə Şərqi Azərbaycan
ostanının 6 yaşdan yuxarı əhalisinin 36,2 faizi, Qərbi Azərbaycanda (1974-75-ci il) 25,4
faizi, Zəncanda isə 30,3 faizi farsca yazıb-oxuma
bacarığına malik olduğu qeyd edilir. Mütəxəssislərin
hesablamalarına görə isə 1976-cı ildə Azərbaycanda
savadlıların mütləq sayı 26,6
faiz artmışdı. İnqilabdan sonra isə müəyyən
olundu ki, azərbaycanlıların 65 faizi savadsız və 70
faizi fars dilini bilmir.
Adətən
təmas bölgəsində daha dinamik azsaylı qruplar
çoxsaylı qrupların və ya daha az
fəal qrup daha fəal qrupun dilini mənimsəyir. Burada məqsədyönlü siyasət həyata
keçirilmir, təbii assimilyasiya baş verir. İran tədqiqatçısı
Cəlal Əl-Əhməd qeyd olunan dövrdə Azərbaycanda
türk əhalisi ilə əhatə olunmuş irandilli əhali
qruplarının sürətlə türkləşməyə
doğru getdiyinə toxunaraq göstərirdi ki, bu yaxınlara
qədər Zəhra bölüyünün (Zəncan
ostanı) 28 parça kəndi tat dilində
danışdığı halda, indi cəmi 9 kənddə tat
danışığı eşitmək olar. Zəncan
və Marağadan gələn türk dili qasırğa kimi
öz yoluna çıxan İran ləhcələrinin
hamısını süpürüb aparır”. Göründüyü kimi, İran hakim dairələri
tərəfindən tətbiq olunan məhdudiyyətlərə
baxmayaraq, Azərbaycan dilinin tam sıradan
çıxarılması, unudulmasına yönəlik siyasət
Azərbaycan bölgələrində iflasa
uğrayırdı.
Pəhləvilərin
həyata keçirdiyi assimilyasiya siyasəti qeyd olunan dövrdə
maarif sahəsində özünü tamamilə doğrulda
bilmədiyi kimi, milli ruhlu ziyalıların da fəaliyyətində
bütövlükdə durğunluq yaratmaq iqtidarında ola bilmədi. XX əsrin 40-cı
illərinin sonları - 50-ci illərin əvvəllərindən
azərbaycanlı milli ziyalıları məşğul edən
əsas məsələ Azərbaycan dili və ədəbiyyatı
məsələləri olmuşdu. Çünki
bu dövrdə Azərbaycan dilinin funksiyalarını ona
qaytarmaq üçün onun məhz yazılı sahədə
tətbiq olunmasına böyük ehtiyac var idi. XX əsrin
50-ci illərinin sonu - 60-cı illərində azərbaycanlı
ziyalıların bir çoxunun fars
şovinizmi mövqeyində dayanmasını onların əsərlərinin
çox güclü senzuraya məruz qalması ilə əlaqələndirmək
də tam düzgün olmazdı. Qeyd olunmalıdır ki,
İranda nəşr edilən bir dərgidə gənc azərbaycanlı
tədqiqatçı Rəfiqə Qənnadiyanın Azərbaycan
dilində, onun sabit ifadələrində İran dil ünsürlərinin
mövcudluğu ilə bağlı yazdığı məqalələri
ilə yanaşı, digər tədqiqatçı Qafar Kəndlinin
türkçülük ideyalarını əks etdirən, azərbaycan
türkcəsində məqalələri də çap
olunurdu. Məsələ təkcə İran
dövlətinin milli siyasətində, güclü
senzurasında deyildi, həm də Azərbaycan türklərinin
milli yetkinlik səviyyəsində idi. Qeyd olunan məsələ
ilə bağlı Qərb müəlliflərinin fikri də
maraqlıdır: “Təhsilli orta sinifin türkdilli üzvləri
öz etnikçiliyini inkişaf etdirmək və
türklük əlamətlərindən imtina etməkdə sərbəstdirlər;
onlar tam iranlı kimliyini təsdiq etmək üçün
türklüyünü ifadə etməkdən çəkinməyə
bilərlər".
Qeyd olunan dövrdə İranda türklük ideyası əsasında
türk dilində kitablar meydana gəlirdi. 1954-cü ildə
görkəmli Azərbaycan şairi Məhəmmədhüseyn
Şəhriyar özünün “Heydərbabaya salam”
poemasının birinci hissəsini Azərbaycan türkcəsində
çap etdirmişdi. Şəhriyarın
öz xalqına “Heydərbabaya salam”
çağırışı ilə üz tutması 21 Azər
hərəkatından sonrakı illərdə milli dirçəlişdə
və milli kimliyə qayıdışda tarixi dönüş
oldu. Bu mənzumənin Təbrizdə
doğma dildə işıq üzü görməsi Azərbaycanda
milli oyanış və öz kökünə
qayıdış hərəkatında yeni bir mərhələnin
başlanmasına səbəb oldu. Azərbaycan
türkcəsində yazmaq meyli məhz həmin əsərin təsiri
ilə güclənmişdi, poemaya yazılmış nəzirə
və cavablardan başqa, ana dilində bir sıra kitablar da nəşr
edilmişdi.
1953-54-cü illərdə Tehranda Qaraçorlu Bulud (Səhənd)
tərəfindən “Ədəbi birlik” yaradıldı. Ətrafında S.Cavid, B.Səhənd,
M.M.Etimad, M.Ə.Məhzun, N.Məcidzadə, G.Səbahi,
H.Katibi, İbrahimpur kimi ziyalıları və milli
düşüncəli fəalları birləşdirən bu
qurumun fəaliyyətinin əsas istiqaməti azərbaycandilli əsərlərin,
şifahi xalq ədəbiyyatı nümunələrinin
çap olunub yayılması və təbliği işi idi. Birlik 60-cı illərin sonunadək fəaliyyət
göstərdi.
XX əsrin 60-cı illərinin əvvəllərindən
başlayaraq Qərbin təzyiqi ilə İran hökumətinin
milli siyasətində yaranmış azacıq mülayimləşmə
(liberallaşma) mövqeyi ilə əlaqədar olaraq Cənubi
Azərbaycanda Azərbaycan türkcəsində əsərlər
çap olunurdu. Tədqiqatçı S.Əliyev də həmin
dövrdə hakim dairələrin milli azlıqların dil və
mədəniyyətinin inkişafı məsələsinə
münasibətinin müsbətə doğru dəyişdiyini
qeyd edir. Şərait münasib olmasa da azərbaycanlıların
ana dili barədə tədqiqatları nəşr olunmuş,
Azərbaycan dilində ədəbiyyat inkişaf etmiş, bədii
ədəbiyyat nümunələri çap edilmiş, bu dildə
Təbriz universitetində mühazirə oxumaq meyli güclənmişdi.
Səməd Behrəngi, Behruz Dehqani, Əlirza
Nabdil (Oxtay) və başqalarının əsərləri
işıq üzü görməyə
başlamışdı. S.Behrənginin
bütün əsərləri Azərbaycanın milli
varlığının və mədəniyyətinin
qorunmasına həsr olunmuşdu. Onun
öz ədəbi fəaliyyətində söykəndiyi əsas
sosial dayaq məktəbyaşlı uşaqlar idi. S.Behrəngi
müəllimlik fəaliyyətində əsasən Azərbaycan
türkcəsindən istifadə etdiyi kimi, əsərlərinin
hamısını doğma ana dilində yazmış və Azərbaycan
dilində çapına icazə verilmədiyindən
onların hamısını özü fars
dilinə tərcümə etmişdi. O, ən mühüm əsərlərindən
olan “Kəndu Kavi dər məsael tərbiyəti İran” və
“Ağai çox bəxtiyar”da öz dilini unudan, fars mədəniyyətinə
assimilyasiya olunan azərbaycanlıları tənqid etməklə
onları məsxərəyə qoyur. Behrəngi
Araz çayını bu milləti ayıran bir simvol hesab
edirdi. S.Behrənginin faciəli ölümündən
sonra (Araz çayında boğulmuşdu) C.A.Əhməd
yazırdı: “O, bir dilin, mədəniyyətin iki yerə
bölündüyünün simvolu olan çayda
üzgüçü oldu”.
Bu dövrdə milli məzmunlu kitablar əsasən azərbaycanlı
ziyalıların kiçik ədəbi birlikləri vasitəsilə
çap olunurdu. Bunlardan biri Səhəndin 1965-ci ildə
çap edilmiş “Sazımın sözü”
poemasıdır. Müəllif öz əsərində
azərbaycanlıların etnik mənsubiyyəti və türk
dilinin zorla qəbul etdirilmiş dil olması haqqındakı
saxta nəzəriyyələrə yaradıcı
ziyalıların münasibətini poetik formada əks
etdirmişdi. Bu əsər illər boyu
İranın farsdilli elm və təhsil sisteminin təlqin
etdiyi, beyinlərə yeritdiyi “Azərbaycan türkcəsi dil
deyil, ləhcədir” ideyasını çox ciddi şübhə
altına qoymaqla, kökündən təkzib edirdi. Doktor
Cavad Heyət Səhəndin bu əsərini çox yüksək
qiymətləndirərək yazır: “Bu əsər eyni zamanda
zəngin bir lüğət xəzinəsidir. Bu
cəhətdən də o, bizim “Şahnamə” və ya daha
doğrusu, “Millətnaməmiz” sayılır. Lakin Səhənd yaradıcılığına ən
böyük qiyməti özünün “Səhəndiyyəsi”
və “O, elə bir şair idi ki, mən Şəhriyardan bac
alırdı” misrası ilə Ustad Şəhriyarın
özü vermişdi. Şəhriyarı
“Heydərbabaya salam” əsərini yazmağa ruhlandıran da elə
Səhənd olmuşdu. Səhəndin
Şəhriyara göndərdiyi “Bəsdir özgə
çırağına yağ oldun” kəlmələri ilə
başlayan mənzum məktubunun özü ədəbi
mühitdə bir dönüşün yaranması
üçün impuls olmuşdu.
Qeyd edilməlidir ki, Azərbaycanda baş vermiş bir
sıra milliazadlıq hərəkatlarında aparıcı
rolu məhz ziyalılar (əlbəttə, müəyyən
hissəsi) oynasa da onlar Azərbaycan milli-demokratik hərəkatının
ideoloji platformasını işləyib hazırlamaq işindən
bir qayda olaraq çox uzaq idilər. Lakin Azərbaycan
xalqının milli həyatına, milli varlığına,
dilinə və gələcəyinə münasibəti
60-cı illərdən etibarən öyrənilməyə
başlandı. Şair Əli Təbrizlinin
“Ədəbiyyat və milliyyət” adlı əsəri məhz
bu sahədə ilk cəhdlərdən sayılır. Müəllif İran türkləri adından
çıxış edərkən əsas fikri dil və ədəbiyyat
üzərində cəmləşdirir, ilk növbədə
həmin sahələri inkişaf etdirməyi zəruri
sayır. Ə.Təbrizli keçmiş
tarixi və müasir həyatı nəzərdən
keçirərək müasir milli zülmün səbəbini
azərbaycanlıların öz milli həyatına və dilinə
laqeydliyində axtarır və buna görə də onlarda ilk
növbədə dilin milli həyatda oynadığı əhəmiyyətli
rola düzgün münasibət yaratmağa
çalışır. Müəllif milli
varlıq və inkişaf üçün Azərbaycan dili
uğrunda mübarizənin zəruriliyini əsaslandırmağa
cəhd edirdi.
İranda milli-azadlıq hərəkatının
ideoloqlarından biri də Əlirza Nabdil (Oxtay) idi. O, özünün “Azərbaycan
və milli məsələ” əsərində qeyd edirdi ki,
Rza şahın assimilyasiya siyasətinin təzyiqləri
altında Arazın bir tərəfində azərbaycanlıların
milli şüuru formalaşır, dərinləşir,
Arazın o biri tayında isə şourəvi (sovet) azad
olmuş xalqların köməyinə arxalanaraq sosializm qurmaq
işi ilə məşğuldur. Bu isə
İran xalqlarının ziyalı təbəqələrini
çoxmillətli bir ölkədə milli
azadlığın mümkünlüyünə
inandırdı, həmçinin şurəvi rejiminə
marağı daha da artırdı. Bu isə
İranda “milli azadlıq” məfhumunun “bolşevizm” məfhumu
ilə bərabər tutulmasının səbəblərindən
biri idi. Buna görə də Azərbaycanda
öz doğma dilinə, ədəbiyyatına meyl irticanın
nəzərində bolşevizmə meyl kimi
görünürdü.
Yeganə
Hacıyeva
Xalq Cəbhəsi.- 2017.- 24 noyabr.-
S.14.