Muxtar Auezovun
hekayələrində kompozisiya
3-cü
yazı
Qazax yazıçısı Muxtar Auezov yaradıcılığında onun hər bir əsərinin əzəmətli əhəmiyyətinin olmasına baxmayaraq, "Aşıınmda atəş" və "Qəddar illər" kimi nümunələr onun ədəbi üslubunun sonrakı inkişaf perspektivlərindən xəbər verir. Daha iri epik forma və ən başlıı- cası, qəhrəmanların mürəkkəb sosial tərkibi müəllifdən yazı manerasının xeyli dərəcədə mürəkkəbləşməsini və zənginləşməsini tələb edirdi. Məhz bunun nəticəsində ayrıca olaraq Auezov üslubu daha da dinamikləşir. Burada yazıçı xüsusi bacarıqla xalq dilinin ən təravətli və görümlü laylarından istifadə edib canlı realist xarakterlər yaratmağa müvəffəq olur. Yeri gəlmişkən bildirək ki, bu heç də yalnız ədibin 20-ci illərdə yaratdığı povestlərinin yox, həm də hekayələrinin danılmaz keyfiyyəti kimi diqqət mərkəzindədir. Çünki Auezov kiçik epik formalarda da realist dəqiqliyə, hətta bəzi hallarda "realist qəddarlığa" daha böyük önəm verir. M.Auezov kiçik nəsr formalarında uzun əsrlər ərzində qazax xalqı tərəfindən yaradılıb işlənən qanadlı sözlərə, ifadələrə, deyim və duyumlara o qədər də geniş yer verməyi məqbul hesab etmir. Çünki onun qəhrəmanlarının faciəvi taleyi daha qəddar, dürüst ifadə və frazalardan istifadə etməyi tələb edir.
"Müdafiəsizin günü" hekayəsində cəmi beş personaj var - bunlar nahiyə idarəsinin rəisi Axan, onun əlaltısı Kaltay, dəyanətli oğlunu və nəvəsini itirmiş qışlaqda tənha yaşayan qarı, onun gəlini və nəvəsi Qəzizədən ibarətdir. Onlar vaxtilə olduqca məşhur olan batırın tayfasının sonuncu nümayəndələridir. Qoca qarı onun yanına gözlənilmədən gəlmiş insanlara öz bədbəxtliyi haqqında danışır və bildirir ki, onunkular, daha doğrusu, qohum-əqrəbaları onun oğlunun əmlakını bölməyi düşünüb, qadınları özgələrinə ərə verməyi fikirləşiblər. Oğlu aparılan davarı qaytarmaq istərkən yolda xəstələnib ölüb. İndisə varlı qohumları nəvəsi Qəzizəni onun əlindən alıb zəngin bir qocaya vermək istəyirlər. Bu qoca qarı qonağa öz evindəki son ümidi - yağı və kökəni verməklə həm də mirzənin onu xilas edəcəyinə inanır. Lakin sanki yerin altında qazılmış məzardan heç nə ilə fərqlənməyən bu qazmada böyük faciələr cövlan edir. Səhər-səhər donmuş Qəzizəni öz yaxınlarının məzarı yanında ölü tapırlar. Onun uşaq sifətində sanki aşağıdakı sözləri oxumaq olardı: "Mənim təqsirim yoxdur. Mən bakirəyəm".
Qeyd etdiyimiz nahiyədə, gördüyümüz kimi, vergi yığan nahiyə rəisi boranlı gecədə qarının ona kömək, onu himayə etməsinin əvəzini belə "kişilik" etməklə çıxmışdı. Ömründə bir dəfə də xoş gün görməyən qarı özünün nahiyə rəisi ilə adi söhbətində öz bəlaları, alçalmaları, təhqir olunmaları haqqında danışarkən ona rəhm edilsin deyə sanki bu arada özü neçə insan ömrünü yaşamalı olur. Artıq onun nə əvvəlki müdafiəçisi, nə də qoçaq oğlu var. Onlar öz kasıblığı, rəzilliyi ilə üz-üzə dayanıb, öz qohumlarından daha yeni bədbəxtliklər, bəlalar gözləməkdədirlər. Sanki tufan və boranla üz-üzə dayanıb-durublar. Bu gecədə onlar öz sonuncu ümidlərindən - müdafiəçilərindən olurlar.
Qarının hekayə-monoloqu təhkiyənin çərçivələrini genişləndirib belə kasıb müdafiəsizlərin taleyini göz önündə canlandırmaqla, hər şeyindən və hər kəsdən məhrum olmuş qadının daxili aləmini açmaqla həm də onun qoçaqlığını, insanlıq ləyaqətini və ədalətə inamını ifadə edir. Elə buradaca bu monoloqla yanaşı və onu davam etdirərək başqa bir monoloq - alçaldılmış Qəzizənin qar çovğunlarında sayıqlayan monoloqunu görürük. Onun ara- sıra və sanki dərindən gələn səsi küləyin vıyıltısı ilə kəsilir. Ka-sıbın kədəri Qəzizənin səsi ilə danışır.
M.Auezovun burada bir nasir kimi ustalığı ondadır ki, o bu tipli monoloqlarda mahiyyət etibarilə öz personajlarının psixoloji xarakteristikasını versə də, pyeslərində istifadə etdiyi dramaturji priyomlardan yararlanmağa heç də meyilli deyil. Qəzizənin səssiz söhbəti mirzənin simasını, insanlıqdan kənar hərəkətlərini daha dərindən ifşa edir. Belə priyomların köməyi ilə yazıçı bir çox mühüm keyfiyyətləri ilə fərqlənən qazax qadınlarının bədbəxtliyi ilə bağlı səmərəli təsvir əldə edir. Qarı tanımadığı insanlara - nahiyə rəisinə öz bədbəxtlikləri haqqında danışır. Onlara inanır. Onlardan kömək gözləyir. O, qonaqpərvərliyin bütün atributlarına əməl edərək hətta Qəzizənin onların atlarına ot qoymasına razılıq verir. Qəzizə isə elə bir gözəl-göyçək, nərmə-nazik, nazlı-qəmzəli qızdır ki, onun baxışlarından doymaq mümkün deyil. O, son dərəcə incə, həm də cəlddir. Sifətindəki öz yaşından böyük görünən kədər onun ürkək baxışlarına xüsusi cazibədarlıq verirdi. Ölümü ilə Qəzizə sanki insanlıq ləyaqətini qoruyub saxlamağı ortaya qoymuşdursa, donmuş sifətində onun təqsirsizliyi işıq saçırdı.
Bu əsərdə M.Auezovun nasir kimi məharəti özünü həm də onda nümayiş etdirir ki, o, burada qadın qəhrəmanlarının daxili aləmini xüsusi diqqətlə təsvir etdiyi halda, gecə qonaqlarının, sadəcə, zahiri portretini verməklə qənaətlənir. Vaxtilə hekayənin bu cəhətinə Y.Lizunova da yetərincə diqqət verib. Personajlarını belə priyomdan istifadə etməklə üz-üzə qoymaq onlarda hər birinin xarakterini gücləndirmək naminə edilir. Əgər M.Auezov tərəfindən kasıb evinin təsviri son dərəcə üzgün və yoxsul verilirsə, nahiyə rəisinin zəngin geyim-kecimi birincinin təsvirləri ilə ziddiyyət təşkil edir. Yazıçı təhkiyəyə Arkalık dağının yanından keçən yolun təsviri ilə başlayır. Və göstərir ki, buradan keçərkən arası səngiməyən çovğun, insanları məhvə aparan soyuqlardan yolçular güc-bəla ilə canlarını qurtarırlar. Bundan sonra isə Auezov tayfanın əsasını qoymuş Kuşikpay batırın xatirəsinə həsr olunmuş aşırımın təsvirinə keçir ki, onun xatirəsini burada səhranın canlı salnaməsi olan qocalar öz xatirələrində qoruyub saxlayırdılar. Onlar Kuşikpayın ürəyini sözlərlə bəzəməyin əvəzinə, onun döyünməsini qoruyub saxlamağı daha üstün tuturdular.
Akademik M.Karatayev
bu əsərin bədii keyfiyyətlərini
təhlil edən zaman
aşağıdakıları doğru olaraq qeyd edirdi:
"M.Auezovun "Müdafiəsizin günü" ilə qazax
ədəbiyyatında psixoloji nəsrin realist ustalıqla yaradılması məharətinin
inkişafında ilk addım
atılıb. Lakin M.Auezovun
hekayəsinin realizmi və psixologizmi sosialist realizmi axarında deyil. Çünki
burada inqilabi perspektiv görünmür..."
Akademikin müşahidələri ilə
biz də razıyıq. Çünki M.Auezov istedadlı bir yazıçı olaraq yazdıqlarını
sosialist realizmi estetikası qəliblərində
təqdim etmək haqqında düşünmək
yox, oxucu ictimaiyyətinin təfəkkürünü
silkələyə bilən
əsərlər ortaya
qoymağı ön plana çəkirdi.
Bununla belə,
Mühəmmədcan Karatayev
həmin fikir və mülahizələri
dilə gətirərkən
özü də sovet ideoloji doktrinasının təsiri
altında olduğundan
Muxtar Auezovun 20-ci illərdə qələmə
aldığı əsərlərində
guya böyük ədibin fəlsəfi-estetik
dünyagörüşünün məhdudluğunu qeyd edib. M.Karatayevin 1960-cı ildə Moskvanın "Dövlət
bədii ədəbiyyat
nəşriyyatında buraxdığı
"Qazax ədəbiyyatı
(Məqalələr məcmuəsi)"
kitabında aşağıdakıları
qeyd etməsi yetərincə təəccüb
doğurur. Kitabın
müəllifi yazırdı:
"Müdafiəsizin günü"
(1921), "Kimdir təqsirkar"
(1923), "Yetim" (1924), "Zorakılıq" (1925), "Barımta"
(1925) kimi hekayələr
və "Kök serek" (1926) kimi povestdə qazax aulunun həyatının və məişətinin
mənzərələri cəlbedici
həqiqətləri ilə
qələmə alınır.
Yazıçının diqqətini sadə,
var-yoxdan çıxmış
insanların taleyi cəlb edir. O, yetim Qasım, ilxıçı Kalqabay,
taxılçı Yaxşılıq,
ovçu Bəxtigül
kimi obrazlarını yaradır ki, onların hamısı həyatda çoxsaylı
alçalmalar və təhqirlərlə üzləşmişlər.
Lakin Auezovun dünyagörüşünün
məhdudluğu və
həmin illərdə
ona mənfi təsir edən ideologiya xalq həyatını perspektivdə
onun inqilabi inkişafında görməsinə
mane olmaqla, sovet quruluşunun qazax səhrasına gətirdiyi
yeniliyi tam şəkildə
dərk etməyə imkan vermirdi. Buna görə də
onun yaradıcılığı
həmin illərdə
yanlış təsəvvürlər
yaratmaqla həyatda gedənlərin düzgün
dərk olunmasına
mane olurdu. Bu onun
hətta yuxarıda qeyd etdiyimiz "Yenlik-Kebek" pyesində,
xüsusilə onun birinci variantında daha çox hiss olunurdu. Sosial mübarizə və
feodal-patriarxal aulundakı
ziddiyyətlər burada
son dərəcə sadələşdirilib.
Tayfa mübarizəsi, "yaxşı"
və "pis" bəylərin mübarizəsi
hər hansı xeyirlə şərin mücərrəd mübarizəsi
kimi təsvir olunur. 20-ci illərin
ikinci yarısında Muxtar Auezov düzgün
mövqedən daha çox kənarlaşırdı.
Sənətkar burjua millətçiliyi
və romantik illüziyaların təsiri
altına düşməklə
"Qaragöz" pyesini
və "Kili zaman" ("Qəddar illər" - N.M.-T.) povestini
yazıb tarixi həqiqəti təhrif etdi. Xoşbəxtlikdən, istedadlı yazıçının
bu dövrdə ideya baxımdan səhvləri uzun davam etmədi.
Qəribə burasıdır ki, adını çəkdiyimiz
kitabda M.Karatayev böyük yazıçının
digər əsərlərinin
də məziyyətlərindən
danışarkən onun
ideya baxımından müvazinətini itirdiyini
söyləyir. Eyni zamanda onu da bildirir ki,
M.Auezovun ideya istiqamətindəki sapmaları
ona sosialist realizmi metodunun mahiyyətini dərk etməsinə mane olub ki, bu da
onun yaradıcılığının
inkişafına və
kamilləşməsinə mənfi təsir göstərib. Tənqidçi
M.Auezovun 30-cu illərdə
öz əsərləri
üzərində bəzi
əlavə və dəyişikliklər edib
(burada, əsasən,
"Yenlik-Kebek", "Keçmişin
kölgəsində", "Karaş-Karaş" nəzərdə
tutulur - N.M.-T) xeyli irəliləyişlərə imza
atdığını qeyd
etsə də, yeni yaratdığı
"Mübarizə", "Ayman-Şolpan", "Gecə
gurultuları", "Sərhəddə",
"Alma bağında", "Abay" kimi pyeslərlə yanaşı,
"Diklik", "Çiyin-çiyinə",
"Həsənin narahatlığı"
və s. kimi hekayələrdən də
söhbət açır
və o, yenə də bu əsərlərin
hamısının eyni
dərəcədə mükəmməl
olmadığı qənaətinə
gəlir. İ.M.Karatayevin fikrincə, "Aıymıan-Şolpan"
kimi ilk qazax musiqili dramının uğurlu librettosu ilə yanaşı (qeyd edək ki, bu dramın
librettosu da M.Auezova məxsusdur -
N.M.-T), Auezovun qələmindən
həm də o qədər də inamlı təsir bağışlamayan "Alma bağında"
və "Sərhəddə"
kimi dramaturji nümunələr çıxıb
ki, onlarda da həyat materialı
səthi öyrənilib.
Muhəmmədcan Karatayevin fikrinə
görə, MAuezovun qazaxların 1916-cı il üsyanına həsr etdiyi "Kili zaman" ("Qəddar illər") əsərində qazax xalqının milli azadlıq hərəkatının
xüsusiyyətləri yalana
söykənməklə təhrif
olunub. Və guya "Gecə
gurultuları" (1934) povestində
yazıçı məsələyə
başqa mövqedən
yanaşıb, xalq üsyanının hərəkətverici
qüvvəsini, xarakterini
düzgün başa düşmüş, sinfi
qüvvələri əsərdə
düzgün yerləşdirib.
Bu da, tənqidçiyə
görə, xalq hərəkatının dramatizmlərlə
dolu mənzərələrini
tam səkildə və
realistcəsinə yaratmağa
kömək edib, onun sıravi iştirakçılarının və rəhbərlərinin
obrazlarını adekvat
yaratmağa imkan verib.
Nizami Tağısoy
Filologiya üzrə elmlər doktoru, professor
Xalq Cəbhəsi.- 2020.- 27 oktyabr.-
S.14.