"Azərbaycan ilə Ermənistan arasında savaş olarsa, nələr baş verə bilər?"

Son vaxtlar qardaş Türkiyədə çıxan bəzi qəzetlərdə dərc olunan məqalələrdə belə bir fikir vurğulanır ki, guya, danışıqlar yolu ilə Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin həlli mümkün deyil və bu problem müharibə yolu ilə də həll edilə bilməz. Çünki Azərbaycanın hərbi potensialı buna imkan vermir. Ona görə də Türkiyə - Ermənistan sərhəd qapısı sonsuzadək bağlı qalmamalı, açılmalıdır. Düzdür bu fikirləri yaymağa çalışan qəzetlər aztirajlıdır və Türkiyənin, əsasən, bəzi şəhərlərində yayımlanır. Ancaq bu da həqiqətdir ki, həmin qəzetlərdəki erməni təbliğatının "əhatəsi" genişlənə və ictimai fikri çaşdıra bilər.

"Xalq qəzeti"nin əməkdaşı Rauf Əliyevin Türkiyənin nüfuzlu "Milliyyət" qəzetinin bloq səhifəsində (bloq.milliyet.com.tr/raufaliyev) verilmiş məqaləsi də qardaş ölkənin ictimaiyyətini bu baxımdan məlumatlandırmaq xarakteri daşıyır. İctimai marağı nəzərə alaraq R. Əliyevin "Azərbaycan ilə Ermənistan arasında savaş olarsa, nələr baş verə bilər?" sərlövhəli məqaləsini "Xalq qəzeti"nin oxucularına təqdim edirik.

Artıq 20 ildir ki, Azərbaycan torpaqlarının 20 faizi Ermənistanın işğalı altındadır. Görünən odur ki, bu məsələ Azərbaycandan və qardaş Türkiyədən başqa heç bir dövləti o qədər də ciddi narahat etmir. Problemin həlli məqsədi ilə qurulan və 18 ildir əsaslı irəliləyişə nail olmayan ATƏT-in Minsk qrupu həmsədrlər üçlüyünün hər biri isə öz marağını güdür. Bu səbəbdən Azərbaycanda da artıq sülh və danışıqlar yolu ilə torpaqların geri qaytarılacağına ümidlər tükənməkdədir.

Yaxşı, bəs müharibə yenidən alovlanarsa, nə baş verə bilər? Yəni daha konkret desək, savaşda üstünlük hansı tərəfdə olacaq? Sualın yeganə cavabı budur: - Müharibə başlayarsa, Ermənistanın işğalçı qoşunları Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin qarşısında tab gətirməz. Əvvəllər himayədarlarından əldə etdikləri silahlar da onların "köməyinə" çata bilməz. Çünki bizim bütün qoşun növlərimiz artıq müasir hərbi texnika və silahlarla tam təchiz olunub. Əsgər və zabitlərimizin hər biri isə ən azı 5 erməni hərbçisinə bərabər səviyyədədir. Onlar istənilən anda ya şəhid, ya da qazi olmağa hazırdırlar.

Bir anlıq düşünün ki, müharibə başlayıb və ermənilər Azərbaycanın hərbi birləşmələrinin mövqelərinə raket zərbəsi endirib. Cavab yubanmayacaq və bir anda ən azı on raket "hədiyyə" alacaqlar. Havaya qalxacaq bir erməni qırıcısı səmada on Azərbaycan qartalı ilə qarşılaşacaq. Bir batalyon erməni əsgəri qarşısında on batalyon Azərbaycan əsgərini görəcək. Gözlərini açmağa fürsət tapa bilməyəcəklər. Bir də baxacaqlar ki, ay-ulduzlu, üçrəngli bayraq başlarının üstündə dalğalanır...

Bilirəm ki, bu sətirləri oxuyan türkiyəli qardaşlarımız yeni sual ünvanlamaq istəyəcəklər. Onlar deyəcəklər ki, madam, Azərbaycan güclü idi, onda nəyə görə torpaqlarının 20 faizi gücsüz və zəif Ermənistan tərəfindən işğal edildi?

Öncə bunu qeyd edim ki, biz müstəqilliyimizin ilk günlərində indiki kimi güclü deyildik. Bundan başqa, həmin dövrdə ermənilər Azərbaycan torpaqlarını təkbaşına işğal etmədilər. Onlara bu məsələdə havadarları kömək etdilər. Digər tərəfdən, torpaqların işğalı ermənilərin "savaşda qazandıqları zəfər" deyil. Yəni əslində, Azərbaycan Ordusu Qarabağ müharibəsində döyüş meydanında məğlubiyyətə uğramadı. Hadisələrin baş verməsi birbaşa ölkəmizdə gedən siyasi proseslərlə bağlı idi. Həmin dövrdə Azərbaycanda xaos, anarxiya, hərc-mərclik hökm sürürdü. Ermənistanda isə ordu qurulmuşdu. Bizdə isə vahid komandanlıq və nizami ordu yox idi. Bəzi siyasi qruplaşmaların yaratdıqları silahlı dəstələr isə "liderlərinin" şəxsi mənafeyinə xidmət edirdi. Peşəkar zabit az idi. Müharibəyə göndərilən gənclər təlim prosesindən keçmirdilər. Könüllülərin əksəriyyətinin isə döyüş təcrübəsi yox idi. Ölkə daxilində vətəndaş qarşıdurması hökm sürürdü. Belə olan halda ermənilərin 20 faiz torpağımızı işğal etməsi o qədər də təəccüblü görünməməlidir.

Türk dünyasının böyük oğlu ulu öndərimiz Heydər Əliyev 1993-cü il iyunun 15-də hakimiyyətə gəldikdən sonra ölkəmizdə vətəndaş qarşıdurmasına son qoyuldu, milli birlik təmin olundu, dövlət quruculuğu prosesinə start verildi. Bu çərçivədə ordu quruculuğuna xüsusi diqqət yetirildi. Qısa zamanda xeyli uğur əldə olundu. 1994-cü ilin yanvar ayında ilk mütəşəkkil hərbi birləşmələrimiz düşmənə qarşı əks-hücuma keçdi. Onlarla kəndimiz düşmən tapdağından azad edildi. Müharibədə məğlub olacaqlarını anlayan ermənilər atəşkəs barədə razılığa imza atmağa məcbur oldular. Atəşkəs Azərbaycan üçün də vacib idi. İqtisadiyyatı, ordunu gücləndirmək üçün zamana ehtiyacımız var idi.

Ötən dövr ərzində Azərbaycan ilə Ermənistan arasında çox böyük fərqlər ortaya çıxdı. Bu gün Azərbaycan büdcəsindən Silahlı Qüvvələrə ayrılan vəsait artıq Ermənistanın dövlət büdcəsindən də çoxdur. Son yeddi ildə ölkəmizin müdafiə xərcləri 13 dəfə artıb. Ermənistanda isə iqtisadi böhranı aşınma baş verdiyinə görə hərbi xərclər 25 faizədək azaldılıb. Bu gün Azərbaycanın iqtisadiyyatı Ermənistandan 8 dəfə güclüdür. Bir neçə ildən sonra 10, 15 dəfə güclü olacaq. Xarici təşkilatların hesablamalarına görə, Ermənistanın əhalisinin sayı 1 milyon 700 min nəfərə yaxındır. Biz isə 9 milyonu keçmişik. Bu, o deməkdir ki, Azərbaycan hər sahədə yüksəlir, güclənir. Ermənistan isə gündən-günə tənəzzülə uğrayır.

Azərbaycan xalqı Prezident İlham Əliyevə inanır, onun xarici və daxili siyasətini dəstəkləyir. Ona görə də ölkəm liderinin Dağlıq Qarabağ münaqişəsindəki son qərarı çox önəmlidir. Əgər danışıqlar prosesi dalana dirənərsə və müharibə qaçılmaz olarsa, onda heç kəs Ermənistanı məğlubiyyətdən xilas edə bilməyəcək. Ona görə də Azərbaycanın səbr kasasını daşdırmasınlar.

Türkiyənin Aydın vilayətində bir deyim var: "Qısa kəs, aydın havası olsun". Mən də müşahidələrimi ümumiləşdirərək fikrimi konkret ifadələrlə bildirirəm ki, maraqlı tərəflər yaxşı anlasınlar: Azərbaycan türkləri 2010-cu ildə nəticə əldə olunacağına ümid bəsləyirlər. Əgər bu il də Dağlıq Qarabağ münaqişəsi beynəlxalq hüquq normaları çərçivəsində həllini tapmazsa, o zaman heç kim ədalətli müharibəyə başlamağımıza mane ola bilməz. Və o zaman heç kim Azərbaycanın qarşısını kəsə bilməyəcək.

Xalq qəzeti.- 2010.- 16 iyul.- S. 5.