Həmid ABBAS-75

Nəğməkar şair, böyük insan, sədaqətli dost

Həmid Abbas istedadlı şair idi. Onun 200-dən çox şeirinə mahnılar bəstələnmişdi. Buna görə də unudulmaz alimimiz, görkəmli ədəbiyyatşünas Qulu Xəlilli onun "Ürəyə toxunma" kitabına yazdığı ön sözü "Nəğməkar şair" adlandırmışdı. Tənqidçi yazırdı ki, Həmid Abbasov şeirlərində həyatımızın ən işıqlı tərəfləri, adamlarımızın zərif və incə duyğuları, arzu və istəkləri, "qurub-yaratmaq həvəsi, övlad, ata-ana məhəbbəti qələmə alınmışdır. Şair nəğmələrində adamlarımızın ağlını, zəkasını, zəhmətini, təbiətin füsünkar gözəlliklərini ilham və məhəbbətlə qovuşdurub tərənnüm etmişdir. Məsələn,

Qışda el köçəndə köçə bilmədi,

Quşlara qoşulub uça bilmədi,

Şaxtadan ağzını aça bilmədi,

Qaldı dodağında sözü bulağın

bəndində tam canlı bir lövhə verilmişdir. Buradakı obrazlar, sözlər, poetik avaz ustalıqla seçilmişdir.

Şair respublikamızda qazanılan uğurlardan bəhs edən "Nəğməli Azərbaycan", qüdrətli xalq şairi Səməd Vurğuna həsr edilən "Zirvədə" poemalarında da insanların əməyini, nəcib arzularını bacarıqla əks etdirmişdir.

Həmid Abbas böyük insan idi. Allah-Təala əsl insana xas olan gözəl cəhətlərin heç birini ondan əsirgəməmişdi. Sevimli peyğəmbərimiz Həzrəti Məhəmməd buyurmuşdu ki, xasiyyəti gözəl olan insanlar Allahın yaxın bəndələridir. Həmid müəllim evinə, qəbuluna gələnləri, tanıdığı, rast gəldiyi bütün insanları məhəbbətlə, səmimiyyətlə qarşılayar, onlara böyük qayğı və diqqət göstərərdi. Qaçqınları, kimsəsizləri daim axtarar, onlara köməklik edərdi. Şair Ramiz Heydər Həmid Abbasov bu cür nəcib hərəkətinə 18 bəndlik gözəl bir şeir həsr etmişdir:

Əziz dost, mehriban dost,

Səndə var böyük ürək.

Neçə şəhid evinə,

Eyləmisən sən kömək.

Ehtiyacı olana

Ürəkdən hay vermisən.

Nəyin var tən bölmüsən,

Hamıya pay vermisən.

Bir gör neçə yaxının,

Gör neçə dostun olub.

Nəcibliyin, mərdliyin

Dillərdə dastan olub.

Akademik İmam Mustafayev Həmid Abbasa yazırdı: "Sizin bir insan, bir vətəndaş kimi nəcib keyfiyyətlərinizi, son dərəcə həssas və qayğıkeşliyinizi, hamını valeh edən gözəl xasiyyətinizi çox yüksək qiymətləndirir, ağsaqqala, ağbirçəyə olan hörmət və izzətinizi uca tutur və böyük məmnuniyyət hissi ilə qəbul edirik".

Təkcə şairlər, alimlər, ziyalılar deyil, həm də zəhmət adamları, bütün insanlar da onun nəcibliyini, xeyirxahlığını, böyük ürəkli bir insan olmasını yüksək qiymətləndirirlər.

Bir dəfə biz şirin-şirin söhbət edə-edə onların evinə tərəf gedirdik. Birdən Həmid müəllim dayandı. Onun sifəti tutulmuşdu. Mən səbəbini soruşanda əllərində içi dolu zənbil olan, beli bükülmüş, çətinliklə yeriyən yaşlı bir nənəni göstərdi. "O kimsəsizdir, onun heç kəsi yoxdur" dedi. "Gedək ona kömək edək". Biz nənəyə köməklik göstərib evinə apardıq. Həmid müəllim son dərəcə kövrəlmiş, gözləri dolmuş, yanaqları yaşla islanmışdı. O, həmin nənəni sonralar da həmişə axtarır, ona qayğı göstərirdi.

Həmid Abbas Mədəniyyət İşçiləri Həmkarlar İttifaqı Respublika Komitəsinin sədri işləyəndə şair İslam Sadıqla onun yanına getmişdik. O, bizimlə xeyli səmimi söhbət edəndən sonra Respublika Televiziya və Radio verilişləri Komitəsinin sədrinə zəng vurub oğlu Ayazı işə qəbul etməsini xahiş etdi. Sədr ona söz verdi və dedi ki, Ayaz sənədləri götürüb komitəyə gəlsin. Həmid müəllim sağollaşıb dəstəyi yerə qoyanda qapı döyüldü, içəri cavan bir qız daxil oldu. Həmid Abbas ayağa qalxıb gələni mehribanlıqla qarşıladı, "qızım, əyləş" deyib ona yer göstərdi və gəlişinin səbəbini soruşdu. Qız sıxıla-sıxıla dedi ki, üç ildir universitetin jurnalistika fakültəsini bitirmişəm, iş tapa bilmirəm. Həmid müəllim gülümsündü, bayaq telefonla danışdığı komitə sədrinə zəng vurub dedi ki, yanıma bir kimsəsiz qız uşağı gəlib, xahiş edirəm Ayazın yerinə onu işə qəbul edin.

Jurnalist qız razılıq edib sevinə-sevinə gedəndə İslam Sadıq "gözəl şeir mövzusudur" dedi və iki gündən sonra "Vurğunu eşitdim, Həmidi gördüm" şeirini mənə oxudu:

Sazın çanağı tək sinəsi dolu,

Təzənəsi qələm kim idi gördüm.

Dolanıb boynuna Günəşin qolu,

Şəfəqlər köksündə sim idi gördüm.

Göz üstə yer verdi doğruya, düzə,

Əyrilik görəndə dayandı üzə,

Bulud dağılmışdı başından təzə,

Kipriyi bir azca nəm idi gördüm.

Heç vaxt qabağına çəkmədi közü,

Gör neçə ocağa köz oldu özü,

Günəşə qoşulub gülürdü üzü,

Gözündən boylanan qəmi də gördüm.

A Tanrı belə də insanmı olar,

Hey desən bir anda hayım olar,

Çoxunun qardaş tək qaydına qalar,

Çoxuna dayıdı, əmidi gördüm.

Öyrətmədi məni sığala baxtım,

Bir yol düşünmədim ağ ola baxtım,

Tək bu görüş üçün sağ ola baxtım,

Vurğunu eşitdim, Həmidi gördüm.

Həmid Abbas Vətəninə, torpağına, millətinə, dövlətinə bağlı qeyrətli bir vətəndaş, son dərəcə sədaqətli bir insan idi. O, etibarlı dost, qayğıkeş ata, vəfalı ömür yoldaşı idi. Həyat yoldaşı Solmaz xanım dünyasını dəyişəndən sonra qohumlar, dostlar, tanışlar, yaxın adamlar ona evlənməyi təklif edəndə gözləri dolur, "ailə bir dəfə qurular" deyirdi. Solmaz xanımın xatirəsinə həsr etdiyi həzin misraları həyəcansız oxumaq olmurdu. "Dirilə biləydin bircə anlığa", "Solmazıma vurğunam", "Qaldı", "Süzülür kağıza ürək sözlərim", "Gözüm səni axtarır", "Nağıl deyən vaxtı nağıla döndü", "8 Mart", "Əlimdə gül, gözümdə yaş" və onlarca başqa şeirləri ömür yoldaşına əsl sədaqət nümunələridir.

Həmid Abbas əsl dostluq rəmzi idi. Bütün dostları kimi mənə də çoxlu şeirlər həsr eləmişdi. Başım ağrıyan kimi yastığımın yanını kəsdirər, hər cür kömək göstərərdi. Biz sənin kimi ola bilmədik, Həmid! Sən dostluq səmasında xüsusi yer tutan ən parlaq bir ulduz idin. Bütün dostların kimi mənim də boynumda haqq-sayın çoxdur, qardaş! Haqqını halal eylə, qoy mən də yanına alnı açıq, üzü ağ gəlim, əziz dost!

Tarıyel CAHANGİR,

yazıçı-publisist

Xalq qəzeti.- 2010.- 10 oktyabr.- S. 7.