Ermənilərin
əzəli Azərbaycan torpaqlarında yerləşdirilməsi
çarizmin mənfur siyasətinin nəticəsi
idi
Ermənilərin
Azərbaycan ərazisində məskunlaşması prosesi 1441-ci ildə erməni katalikosluğunun
Kilikiyadan Azərbaycan Qaraqoyunlu
dövlətinin ərazisi olan Üçkilsəyə
köçürülməsindən sonra
başlanmışdır. Ermənilərin
İrəvan torpaqlarını hansı vasitələrlə ələ
keçirmələri haqqında Matendaranda
(əslində, Mətndaran-əlyazma saxlanan
yer) qorunan 1687-ci ilə
aid tarixi sənəddə
göstərilir ki, biz
(yəni ermənilər) Azərbaycan türklərinə məxsus
olan torpaqları "...Ya satın alır, ya işğal edir, ya sahibinin əlindən
çıxarır, ya rüşvət verib alır, ya bəxşiş
kimi əldə edir, ya da zorla
ələ keçiririk".
Rusiya
imperiyası Cənubi Qafqazda möhkəmlənmək və
özünün gələcək
işğalçılıq planlarını
reallaşdırmaqdan ötrü mövcud Türkmənçay
və Ədirnə müqavilələrinin şərtlərinə
istinad edərək erməniləri az bir vaxt ərzində
İran və Osmanlı imperiyası ərazilərindən tam
şəkildə Şimali Azərbaycana köçürməyə
başladı. Bununla da, Rusiya ilə İran arasında
bağlanmış Türkmənçay müqaviləsinin
15-ci maddəsinə görə, rus çarizminin təkidi ilə
İranda yaşayan ermənilərin Azərbaycan ərazisinə
köçürülməsi rəsmiləşdirildi.
1829-cu
il sentyabrın 2-də Osmanlı imperiyası ilə Rusiya
arasında imzalanmış Ədirnə sülh müqaviləsinin
13-cü maddəsinə əsasən, Osmanlı ərazisində
yaşayan ermənilərin kütləvi şəkildə Azərbaycan
torpaqlarına köçürülməsinə
başlanıldı. Ermənilərin bu ərazinin yerli əhalisi
deyil, gəlmə olduqlarını başqa xristian
qaynaqları ilə yanaşı, elə erməni mənbələri
də təsdiqləyir.
Türkmənçay
müqaviləsinin imzalanmasının (1828-ci il 20 mart) ertəsi
günü rus çarı I Nikolay "erməni vilayəti"
yaradılması barədə fərman verdi. Türkmənçay
müqaviləsinin 15-ci maddəsinə görə, İran
hökuməti müharibə vaxtı öz dövlətinə
xəyanət edərək ruslara qulluq etmiş şəxslərin
(əsasən ermənilərin) Rusiya işğalı və
tabeliyində olan torpaqlara köçürülməsinə əngəl
törətməməli idi. Belə bir vaxtda-1827-ci ilin
mayında rus generalı Paskeviçin xüsusi tələbnaməsi
əsasında ermənilər arasında nüfuz sahibi olan
polkovnik Lazarev (Qazaros Lazaryan) köçürülmə
işlərinə rəhbərlik etmək üçün Təbrizə
komendant təyin edildi. Rus ordularının Təbrizə
basqını zamanı (13 oktyabr) Lazarevin
çağırışından riqqətə gələn
ermənilər yenə də xəyanət edərək Təbrizin
darvazalarını rus ordusunun üzünə açdılar.
Köçürülən
kasıb erməni ailələrinə kömək etmək
üçün rus dövlətinin xəzinəsindən 25
min rubl gümüş pul ayrılmışdı. 1828-ci il
dekabrın 24-də Lazarevin Paskeviçə yazdığı
yekun hesabatında göstərilirdi ki, köçürmə
işi 1828-ci il fevralın 26-da başlamış və iyunun
11-də başa çatmışdı. Lazarev 1828-ci il
martın 9-da Paskeviçə yazdığı raportunda qeyd
edirdi ki, artıq 4500 erməni ailəsi
köçürülərək Araz çayının
İran tərəfindəki sahilinə gətirilmişdir.
1828-ci
il mayın 26-da Gürcüstandakı baş qərargah rəisinə
təqdim edilən raportda isə bildirilirdi: "Rusiyaya məxsus
olan vilayətlərə xristianların
köçürülməsi müvəffəqiyyətlə
aparılır. Artıq Qarabağda 279, İrəvan vilayətində
isə 948 ailə məskunlaşdırılmışdır.
Polkovnik Lazarevin vədinə əsasən
köçürülən ailələrin sayı 5 minə
çatdırılmışdı.
İ.Şopenin
yazdığına görə, İrandan
köçürülən ermənilərdən yalnız
366 ailə (1715 nəfər) İrəvan şəhərinin
özündə, 265 ailə (1110 nəfər)
Naxçıvan şəhərində və 36 ailə (482 nəfər)
isə Ordubad ərazisində məskunlaşdırıldı.
Xaricdən köçürülən ermənilər İrəvan
əyalətinin 119 kəndində, Naxçıvan əyalətinin
61 kəndində, Ordubad dairəsinin 11 kəndində yerləşdirildi.
Beləliklə, İrəvan əyalətində 4559 ailə
(23588 nəfər), Naxçıvan ətrafında 2137 ailə
(10652 nəfər), Ordubad dairəsində 250 ailə (1340 nəfər)
yerləşdirildi.
Nəticədə,
əzəli Azərbaycan torpaqları hesabına yaradılan
qondarma erməni vilayətinə 35560 nəfərdən ibarət
erməni ailəsi köçürüldü. Lazarevin
hesabatından məlum olur ki, üç ay yarım ərzində
İran ərazisindən 8249 xristian-erməni ailəsi İrəvan,
Naxçıvan və Qarabağ əyalətinə
köçürülmüşdür ki, bu da ən azı
40 min nəfər demək idi. Həmin illərdə Rusiya
dövlətinin xəzinəsindən 14 min manat qızıl və
400 min manat gümüş pul xərclənmişdi. Bununla
yanaşı, rus tədqiqatçısı N. Smirnov
İrandan 90 min erməninin köçürülərək
Azərbaycan ərazilərində məskunlaşdırıldığını
yazır.
Tarixi
hadisələrin sonrakı gedişi bir daha sübut etdi ki,
İran erməniləri Şimali Azərbaycan torpaqlarına
xüsusi məqsədlə - yeni vətən yaratmaq məqsədilə
köçürülmüşdü. Bu işləri həyata
keçirməkdə xüsusi canfəşanlıq göstərən
hərbçilər və din xadimləri rus çarizmi tərəfindən
mükafatlandırılırdılar.
İkinci
Rusiya-İran müharibəsində qələbə
çalan rus qoşunları 1828-ci il iyunun 14-də
Paskeviçin komandanlığı altında Gümrü
yaxınlığında 12 minlik qoşunla Arpaçaydan
Şərqi Anadoluya hücuma başladı. İyunun 23-də
Qars qalası işğal edildi. Rus qoşunları iyulun 24-də
Axalkalakini, avqustun 15-də Axıskanı, 22-də Ərdahanı,
28-də isə Bəyazidi işğal etdilər.
1829-cu
ilin yazında müharibənin yenidən alovlanması nəticəsində
rus qoşunları Ərzurumu, daha sonra Muşu, Oltunu və
Bayburtu işğal etdilər. İrəvan
xanlığından - öz ata-baba yurdlarından didərgin
salınan azərbaycanlılar ən çox Şərqi
Anadoluda sığınacaq tapmışdılar. Rus
qoşunlarının Şərqi Anadoluya hücumları
zamanı qırğınlara və yenidən bu ərazidən
köçkün halına düşməyə
düçar olan yenə də azərbaycanlılar idi. Onlar
bu dəfə də əsasən Türkiyənin içərilərinə
köçməyə məcbur oldular.
1829-cu
ilin avqustunda rus qoşunları Balkan ətrafından
İstanbula irəliləyərkən II Sultan Mahmud Rusiya
dövlətinə barışıq təklif etdi. Bu addım
1829-cu il sentyabrın 2-də Ədirnə müqaviləsinin
bağlanması ilə nəticələndi. Axalkələk
qalası və Axıska şəhəri Rusiyaya birləşdirildi.
Ruslar tərəfindən işğal edilmiş Qars, Trabzon, Bəyazid
və Ərzurum paşalıqları isə Türkiyəyə
qaytarıldı.
Ədirnə
sülhünün 13-cü maddəsinə əsasən,
Türkiyənin işğal olunmuş torpaqlarındakı ermənilərə
18 ay ərzində daşınan əmlakları ilə bərabər
Rusiya təəbəliyinə keçmək hüququ
verilmişdi. Türkiyədə yaşayan erməniləri
yenicə işğal olunmuş Azərbaycan ərazilərinə
köçürmək, həmçinin Türkiyə ilə
sərhədboyu ərazilərdə də ermənilərin
say üstünlüyünü təmin etmək məqsədilə
1829-cu il oktyabrın 10-da Paskeviç rus imperatoru I Nikolaya
raport yazıb Ərzurumda və Qarsda yaşayan ermənilərdən
10 min nəfərin Gürcüstanda və "erməni vilayətində"
yerləşdirilməsinə icazə istədi. 1829-cu il
noyabrın 18-də hərbi nazir Çernişev Paskeviçə
çar I Nikolayın onun təklifini bəyəndiyini bildirdi.
Türkiyənin
Qars və onun ətrafından köçürülən ermənilər
yaşadıqları ərazilərin iqliminə uyğun olaraq
Ələyəz(Alagöz) dağı ətrafındakı
boşaldılmış Azərbaycan kəndlərində yerləşdirildi.
Rus general-mayoru Bercman Qarsdan Gümrüyə yola salınan 400
erməni ailəsinə sənəd təqdim etdiyini bildirirdi.
İrəvan yaxınlığında Sərdarabad
qalasında olan 270 ev həmin vaxt ermənilər tərəfindən
zəbt edilmişdi. Bir qədər keçdikdən sonra M.
Vladkin ermənilərin bu əraziyə
köçürülməsi haqqında yazırdı:
"İrəvan quberniyasında yaşayan ermənilərin əksəriyyəti
buranın yerli sakinləri olmayıb, 1828-1829-cu illər
müharibəsindən sonra Türkiyədən bu ərazilərə
köçürülmüşlər".
1830-cu
il yanvarın 22-də Paskeviçin Çernişevə
verdiyi məlumata görə, Qars və ətraf ərazilərdən
köçən 2500 erməni ailəsi onun sərəncamına
əsasən yaşadıqları yerin iqliminə uyğun olan
Ələyəz dağı ətrafında - Pəmbək
distansiyasındakı boşaldılmış Azərbaycan kəndlərində
yerləşdirildi.
Türkiyədən köçürülən ermənilər Axıska, Pəmbək-Şorəyel və "erməni vilayətində" yerləşdirildi. Talış mahalı, Göyçə gölü ətrafı və Baş Abarana 14044 erməni ailəsi köçürülmüşdü. Ərzurumdan köçürülən 7288 erməni ailəsindən 500-ü, eləcə də Ərdahandan 67 erməni ailəsi Axıska paşalığı ərazisində, 1050 ailə Borçalı distansiyasında və Çalqa ətrafında, qalan 1305 ailə isə Pəmbək və Şorəyel distansiyalarında yerləşdirilmişdi. Hesablama komissiyasının sayına görə, Osmanlı dövləti torpaqlarından 84 min nəfərdən artıq erməni və yunan köçürüldüyü məlum olur. Lakin 1831-ci il aprelin 24-də qraf Paskeviçin adına verilmiş əlahəzrətin buyruğunda rus dövləti tərəfindən Türkiyə vilayətindən köçürülmüş xristianlar, yəni erməni və yunanlardan ibarət 14 mindən çox ailə (90 min nəfərə qədər) üçün 380 min gümüş pulun ayrıldığı bildirilirdi. İ.Şopenin apardığı siyahıyaalmanın nəticələrinə görə, 1828-1829-cu illər Rusiya-Türkiyə müharibəsindən sonra "erməni vilayətinə" Türkiyədən 21666 nəfər (3682 ailə) erməni, 324 nəfər (67 ailə) yezidi kürdü köçürülmüşdü. Rusiya imperatorunun fərmanı ilə "erməni vilayəti" yarandığı vaxt İrəvan əyalətində İrəvan, Sərdərabad, Şərur və Sürməli dairələri yaradıldı.
Mənbələr, arxiv materiallarının saxlandığı Matendaranda sənədlərə istinad edən N.A.Tavakalyan İrandan köçürülən ermənilərin sayının 8510 nəfər olduğunu qeyd edirlər. 1834-cü ilin kameral təsvirinə görə, bütövlükdə İrəvan əyalətində 22336 ailə var idi ki, bunun da 65300 nəfərini kişi cinsi təşkil edirdi. Bunların 29690 nəfəri tatar , yəni Azərbaycan türkləri, 10350 nəfəri əvvəllər köçürülmüş ermənilər və 24255 nəfəri İran və Türkiyədən yenicə köçürülən yezidi kürdləri, az qismi isə boşa adlanan qaraçılardan ibarət idi.
20 cilddən ibarət həmin siyahıyaalınmanın nəticələri İ.Şopenin 1852-ci ildə nəşr edilən "Erməni vilayətinin Rusiya imperiyasına birləşdirilməsi dövrünün tarixi abidəsi" adlı əsərində verilmişdi. Bu siyahıyaalınmaya görə, müharibədən sonra erməni vilayətində mövcud olmuş 752 kənddən 521-i İrəvan əyalətinə, 179-u Naxçıvan əyalətinə, 52-si isə Ordubad dairəsinə aid idi. Siyahiyaalmanın nəticələrinə görə, köçürülməyən vilayətlərdə 81749 nəfər müsəlman, 25151 nəfər erməni qeydə alınmışdı.
1832-ci ilin siyahıyaalınmasına görə, İrəvan əyalətindəki kəndlərin 463-də müsəlmanlar ( Azərbaycan türkləri), 98-də ermənilər, 63-də isə azərbaycanlılar və ermənilər qarışıq yaşayırdılar. Beləliklə, erməni köçkünlər boşaldılmış 126 azərbaycanlı kəndində, azərbaycanlılar yaşadığı 70 kənddə, 22 qarışıq və 47 erməni kəndində məskunlaşmışdı.
1840-cı ildə erməni vilayəti ləğv edildi. Əvəzində İrəvan qəzası yaradıldı və bu qəza Gürcü-İmereti quberniyasının tərkibinə daxil edildi. 1849-cu ildə İrəvan, Aleksandropol (Gümrü), Naxçıvan, Ordubad və Novo-Bəyazid (Göyçə mahalının şərq hissəsi) qəzalarından ibarət İrəvan quberniyası təşkil edildi və 1917-ci ilə qədər bu quruluş əsasən dəyişməz qaldı.
N.Şavrov yazırdı ki, rəsmi köçürülən 124 min nəfər erməni ilə yanaşı, qeyri-rəsmi şəkildə köçənlər də çox olmuşdu və ümumiyyətlə, köçürülənlərin sayı 200 min nəfərdən xeyli artıqdır. XIX əsrin 90-cı illərində Türkiyə dövlətində baş verən erməni qiyamlarının yatırılmasından sonra daha 400 minə yaxın erməni yenə də Cənubi Qafqaza - Azərbaycan torpaqlarına köçdü. N.Şavrov qeyd edirdi ki, XIX əsrin əvvəlində Cənubi Qafqazda yaşayan 1,3 milyon erməninin bir milyondan çoxu yerli əhali deyil, onları bura biz köçürüb gətirmişik. Beləliklə, XIX əsrin 20-30-cu illərindən başlayaraq Cənubi Qafqazın etnik xəritəsində yeni toplum - erməni toplumu peyda oldu...
...1988-ci ildə isə azərbaycanlıların keçmiş İrəvan xanlığı ərazisindən - Ermənistandan deportasiyası başa çatdı. Azərbaycan toponimləri erməniləşdirildi. Bir sözlə, ermənilər özlərinə saxta tarix yaratmaqda davam edirlər. Tarixi həqiqət bunu deməyi lazım bilir ki, ermənilər Cənubi Qafqaza köçürülüb gətirilmə etnosdur. Onların əcdadları hesab olunan tayfalar təqribən eramızdan əvvəl I minilliyin ortalarında Fərat çayının yuxarılarında peyda olmuşlar. Bura isə onlar Balkan yarımadasından köçüb gəlmişlər.
Ermənistanda Sovet hakimiyyəti qurulduqdan sonra 1935-ci il ilədək orada 190-dan artıq azərbaycanlı yaşayış məntəqəsinin adı dəyişdirilmişdir. Rəsmi addəyişmə əməliyyatları 1935, 1938, 1939, 1940, 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1957, 1962, 1968, 1969, 1977, 1978, 1980-ci illərdə Ermənistan SSR Ali Sovetinin fərmanları əsasında həyata keçirilmişdir. 1988-ci ilin avqust ayınadək indiki Ermənistan adlanan ərazidə 521 türk mənşəli yaşayış məskəninin adı dəyişdirilmişdir.
1918-1987-ci illərdə bu torpaqlarda 254 azərbaycanlı yaşayış məntəqəsi müxtəlif yollarla (əhalisi soyqrıma məruz qalmaqla, deportasiya edilməklə və s.) xəritədən tamamilə silinmişdir. Azərbaycanlıların 1948-1953-cü illər deportasiyasından sonra 60-dan çox yaşayış məntəqəsinin adları dəyişdirilmişdir. Ermənistan Ali Sovetinin 1991-ci il 9 aprel tarixli fərmanı ilə azərbaycanlılara məxsus daha 90 məntəqənin adı erməni toponimləri ilə əvəz olunmuşdur. Ümumiyyətlə, son dövrədək 667 toponim dəyişdirilmişdir. Rus çarizminin erməniləri köçürməkdə məqsədi İran və Türkiyə sərhədlərində möhkəmləndirilmiş xristian zolağı yaratmaq və həmin dövlətlərə qarşı gələcək işğallarda ermənilərdən bir vasitə kimi istifadə etmək idi.
1918-ci il mayın 29-da Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti xalqın iradəsini nəzərə almadan, böyük dövlətlərin təzyiqi ilə öz ərazisində paytaxtı qədim Azərbaycan şəhəri İrəvan olmaqla erməni dövləti yaradılmasına razılıq verdi. Ermənilər və onların Moskvadakı havadarları Azərbaycana qarşı gələcəkdə yeni ərazi iddiası irəli sürmək üçün zəmin hazırladılar. Daha doğrusu, bugünkü Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin bünövrəsi qoyuldu.
1946-1948-ci illərdə 100 mindən çox erməni xaricdən köçürülərək Qərbi Azərbaycan ərazisində məskunlaşdırıldı.
Çox təəssüf ki, ikili standartlar dünyasında xalqımıza münasibətdə ayrı-seçkilik siyasəti davam edir, bir milyondan çox azərbaycanlının öz doğma yurd-yuvasından didərgin düşməsinə biganə münasibət bəslənilir. Bununla belə, Azərbaycan xalqı ermənipərəst Qərb siyasətçilərinin insan haqları və demokratiya barədə danışdıqları cəfəngiyatlara baxmayaraq, işğal edilmiş Vətən torpağı uğrunda ədalətli, haqlı mübarizəni davam etdirir. Çünki 1918-ci ildə yol verilmiş acı tarixi təcrübədən ibrət götürən xalqımız bilir ki, Vətən torpağından pay olmaz. Torpaqan pay verən isə vətənsiz qalar.
Firudin CÜMŞÜDLÜ,
ADPU-nun Azərbaycan tarixi
kafedrasının
dosenti
Xalq qəzeti.- 2012.- 4 noyabr.- S. 4.