Ulu öndərin unudulmaz xatirəsi

Biz ulu öndər Heydər Əliyevin 90 illik yubileyini qeyd edirik. Düşünürəm ki, Heydər Əliyevin yubileyi bütövlükdə Azərbaycanın, eləcə də ayrı-ayrılıqda bizim hər birimizin bayramıdır. Çünki Heydər Əliyev xalqının hər bir sadə nümayəndəsinə, qəhrəmanına, ziyalısına, elm və incəsənət xadiminə, mədəniyyət işçisinə, yazarına qiymət verən rəhbər idi. Müstəqil, demokratik Azərbaycanın qurucusu ulu öndərimiz Heydər Əliyev Azərbaycana rəhbərliyi dövründə mətbuata da biganə qalmayıb, jurnalistlərə daim qayğı göstərib. Təsadüfi deyildi ki, jurnalistlər bu böyük insanı özlərinin dostu adlandırmışdılar. Jurnalistlər öz hamilərini çox sevirdilər.

Azərbaycan xalqının bu dahi şəxsiyyəti ilə bir zamanda yaşamaq, onun çıxışlarını eşitmək, tövsiyələrini dinləmək, xhşbəxtlikdir. Belə səadət nəsib olanlardan biri də mənəm. Hələ gənc yaşlarımdan bu tarixi şəxsiyyətin pərəstişkarı olmuşam. Tale mənə hətta bir neçə dəfə onu yaxından görmək və görüşmək xoşbəxtliyini də nəsib edib. Bu, böyük şəxsiyyətin Azərbaycana rəhbərliyinin birinci dövründə baş verib. O vaxt Azərbaycan SSRİ-nin tərkibində idi. Heydər Əliyev Azərbaycan Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin birinci katibi işləyirdi. Onda da tez-tez rayonlara səfərə çıxardı.

Yadımdadır ki, orta məktəbin yuxarı siniflərində oxuyurdum. Rayonda hamı Heydər Əliyevin Tovuza gələcəyindən danışırdı. Məndə böyük maraq yaranmışdı onu görməyə. Nəhayət, Heydər Əliyev Tovuza gəldi, bir neçə təsərrüfatda oldu. Əməkçilərlə yaxından görüşüb söhbət etdi. Biz iki məktəbli əvvəlcədən gedib üzümçülük briqadasında çalışanların yanında dayanmışdıq ki, rəhbəri yaxından görək. Kimsə gəlib bizi oradan çıxarmaq istəyəndə yalvardıq ki, bizə dəyməyin, sakitcə dayanıb Heydər Əliyevi bir az yaxından görmək istəyirik. Rəhbərə olan sevgimizi və marağımızı görüb bizə dəymədilər.

Beləcə, onda mən ilk dəfə Heydər Əliyevi Tovuzda, M.B.Qasımov adına üzümçülük sovxozunda üzümçülərlə sahədə görüşəndə gördüm. Həmin gecə sevindiyimdən səhərədək yata bilmədim. Sanki dünyanın ən qiymətli hədiyyəsini mənə vermişdilər. Bir neçə gün sinif yoldaşlarıma ulu öndərin lap yaxınında olduğumu, səsini aydın eşitdiyimi fərəhlə danışırdım, qürurlanırdım...

O vaxt Heydər Əliyevin kənd əməkçilərinə göstərdiyi diqqət və qayğıdan, onlarla üzüm bağlarında, pambıq tarlalarında görüşməyindən çox ruhlanmışdım. Mənə elə gəlirdi ki, kənd təsərrüfatında işləsəm Heydər Əliyevlə mən də görüşə bilərəm. Onu da deyim ki, hələ aşağı siniflərdən jurnalistikaya marağım vardı. Rayon qəzetində, elə respublikada nəşr olunan mətbu orqanlarda da yazılarım dərc olunurdu. Buna baxmayaraq orta məktəbi bitirəndən sonra romantik xəyallara qapılaraq, əvvəlcə kənddə qalıb işləməyi qət etdim. Ailəmiz buna etiraz edəndə söz verdim ki, mütləq jurnalistika yolunun davam etdirəcəyəm. Ancaq icazə verin 1-2 il kənd təsərrüfatında çalışım, sonra universitetə gedərəm. Həmin il mən respublikanın nüfuzlu mətbu orqanlarından biri olan “Azərbaycan gəncləri” qəzetinin Bakı Dövlət Universitetinin jurnalistika fakultəsi ilə birgə elan etdiyi “Jurnalist! Junalist! Jurnalist!!!” müsabiqəsinin qalibi olmuşdum. Həmin yazım da sadə əmək adamı haqqında oçerk idi. Evdə də israr edirdilər ki, mən jurnalistika fakultəsinə imtahan verməliyəm. Orta məktəbi də yaxşı qurtarmışdım. Romantik xəyallar isə məni elə çuğlamışdı ki, özgə heç nə düşünmürdüm. Deyirdim ki, jurnalist olmaq heç vaxt gec deyil. Əsl niyyətimin nə olduğunu heç kəsə bəlli etmədən düşünürdüm ki, əgər kənd təsərrüfatında çalışsam mütləq Heydər Əliyevlə görüşəcəyəm. Altı aylıq sürücü-mexaniklik kursunu bitirəndən sonra komsomol putyovkası ilə Bərdə rayonuna göndərildim...

...Pambıq yığımına az qalmış məni rayon Komsomol Komitəsinə çağırdılar. Bildirdilər ki, Azərbaycan Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin birinci katibi Heydər Əliyev respublikada ilk dəfə sükan arxasına keçən gənclərdən bir neçəsi ilə görüşəcək. Bərdədən səni göndəririk. Bu sözləri eşidəndə, inanın ki, ürəyimin döyüntüsünü, az qala, bütün otaqdakılar eşidirdi. Allahım, mən nə eşidirəm? Qulaqlarıma inanmırdım. Sevincdən ürəyim partlamaq dərəcəsinə gəlmişdi. İllərdən bəri ürəyimdə saxladığım arzum çin olmuşdu. Yalnız Heydər Əliyevlə görüşmək arzusu ilə sürücü-müxanik peşəsini seçmişdim və istəyimə çatırdım...

Komsomoldan mənə bilet aldıqlarını, gedib hazırlaşmağımı tapşırdılar. Kəndə qayıdanda sevincimdən sanki uçurdum. Az qala, bütün kəndə hayqırmaq istəyirdim ki, mən sabah Bakıda Heydər Əliyevlə görüşəcəyəm...

Sabahı gün qatardan düşən kimi Azərbaycan Komsomolu Mərkəzi Komitəsinə gəldik. Məndən başqa iki gənc mexanizator da vardı. Indiki kimi yadımdadır, biri İmişlidən Qubad Vəliyev, digəri isə Saatlıdan Sümbülə Yarıyeva idi. Komsomolun Mərkəzi Komitəsinin birinci katibi bizi götürüb Azərbaycan Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinə gətirdi. Saat 11-də Heydər Əliyev bizi qəbul edəcəkdi. Qəbul otağında həyəcanla gözlədiyimiz anda qapını açıb bizi içəri çağırdılar.

Bir neçə dəqiqədən sonra Heydər Əliyevin kabinetinin qapısı açıldı və o, dağ vüqarı ilə bizə tərəf gəldi. Üçümüz də ayaq üstə dayanmışdıq. Hər birimizlə əl verib görüşdü. Həyəcandan əllərim əsirdi. Əzəmətli səsi ilə mehribancasına halımızı soruşdu, işimizlə maraqlandı. Bizə təzə pambıqyığan maşın verilib-verilməməsi barədə soruşdu. Hər birimiz razılığımızı bildirdik. Sonra Heydər Əliyev bizdən çox şey gözlədiyini, respublikamızın adını ucaltmaq üçün var gücümüzlə çalımağımızı tövsiyə etdi.

Təxminən on-on beş dəqiqə çəkən görüş mənim üçün ömrümün ən xoş dəqiqələri oldu. Qulaqlarımda onun əzəmətli səsini, əllərimdə əllərinin istisini uzun müddət hiss etdim. O görüş mənim həyatımın ən yaddaqalan, ən xoş, unudulmaz hadisəsidir. Həmin günün səhəri rayona qayıdanda gördüm ki, artıq maşınla pambıq yığımına start verilib. Tez paltarımı dəyişib sükan arxasına keçdim. Qulaqlarımda Heydər Əliyevin sözləri səslənirdi: “Azərbaycan sizdən böyük uğurlar gözləyir”. Həmin il ilk dəfə sükan arxasında əyləşərək 188 ton pambıq yığdım və respublikada gənc sürücü-mexaniklər arasında üçüncü yeri tutdum. Iki il dalbadal “Ən yaxşı pambıqçı” döş nişanına layiq görüldüm. Haqqımda çoxlu məqalələr yazıldı. Onlardan biri belə adlanırdı: “Jurnalistikadan sükan arxasına!”. Həmişə müxtəlif mövzuda yazılarla çıxış etdiyim “Azərbaycan gəncləri” qəzetində “Bu da bizim Şəmsiyyə!” adlı oçerk də yazılmışdı. Ünvanıma respublikanın hər yerindən çoxlu məktublar gəlirdi. Televiziya verilişlərinə dəvət olunurdum. Az müddətdə əmək adamı kimi məşhurlaşdım. Bu, 1977-ci il idi...

...Artıq arzuma çatmışdım. O böyük şəxsiyyətlə görüşmüşdüm, romantik xəyallarım gerçəkləşmişdi. Əmək cəbhəsində qabaqcıllar sırasına çıxmışdım. Indi qalırdı anama verdiyim söz: jurnalist fəaliyyətimi davam etdirmək. Buna görə də Bakıya gəldim. Universitetin jurnalistika fakultəsinə daxil oldum. Indi 33 ildir ki, Azərbaycan mətbuatında vicdanla, namusla, dövlətçilik idealını uca tutaraq, doğma xalqımıza, bu xalqı uğurla irəli aparan Azərbaycanın iqtidarına sədaqətlə xidmət edirəm.

Bu gün ölkəmizdə mətbuata göstərilən qayğı və diqqət ənənəsi davam edir. Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevin milli mətbuatımızın 135 illik yubileyi ilə əlaqədar verdiyi sərəncamla Heydər Əliyevin tövsiyələrinə sədaqətini bir daha təsdiq etdi. Hazırda ölkədə 4200-dən artıq mətbuat orqanı var. 50-dən artıq informasiya agentliyi, 200-dən artıq qəzet fəaliyyət göstərir. Prezidentin sərəncamı ilə jurnalistlərə yaşayış evi tikilir. Bu, çox böyük diqqət və qayğıdır. Araşdıranda görürük ki, Avropa ölkələrinin heç birində jurnalistlərə belə qayğı göstərilmir. Möhtərəm Prezidentin imzaladığı bu sərəncam milli mətbuatın inkişafına dövlət tərəfindən davamlı dəstəyin göstərilməsinə, habelə mətbuat işçilərinin sosial müdafiəsinin gücləndirilməsinə xidmət edir.

Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin yürütdüyü siyasət ölkəmizdə azad və demokratik mətbuatın inkişafına istiqamətlənib. Bir jurnalist və qəzet redaktoru kimi Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin media işçilərinə göstərdiyi qayğıdan qürur duyuram. Çox sevinirəm ki, ölkə Prezidenti İlham Əliyevin sərəncamı ilə “Əməkdar jurnalist” fəxri adına layiq görülənlərin arasında mən də varam. Və bunu ulu öndərin mətbuata göstərdiyi diqqət və qayğının məntiqi davamı kimi qəbul edirəm.

Gənc yaşlarımda ulu öndərdən eşitdiyim “Azərbaycan sizdən böyük uğurlar gözləyir” sözlərini heç vaxt unutmamışam və jurnalistlik fəaliyyətimdə də həmin sözləri əsas meyar tutmuşam. Bundan sonra da cəmiyyətimizdə baş verən ictimai proseslərin mətbuatda doğru-düzgün işıqlandırılması üçün əlimdən gələni edəcəyəm.

Şəmsiyyə MUSAQIZI,

“Yeni Təfəkkür” qəzetinin baş redaktoru,

əməkdar jurnalist

Xalq qəzeti.- 2013.- 28 aprel.- S. 6.