Mətbuat xalqın və
dövlətin
mənafeyini hər şeydən üstün
tutmalıdır
Azərbaycan Prezidenti Administrasiyasının rəhbəri, akademik Ramiz Mehdiyevin keçirdiyi müşavirədə ölkəmizin informasiya təhlükəsizliyi ilə bağlı aktual məsələlərin müzakirə edilməsi və bu ciddi məsələ ilə bağlı səslənən fikirlər bir peşəkar jurnalist kimi məni mütəəssir etdi.
Etiraf edim ki, bu ilin avqust
ayının əvvəllərində Ali Baş Komandan İlham Əliyevin döyüş bölgəsindəki “N”
saylı hərbi hissədə olmasından, fərqlənən
neçə hərbi qulluqçuları təltif
etməsindən, onların
qarşısındakı
çıxışından
sonra baş verənlərə bir çox KİV-in,
müxalif
mətbuat orqanlarının, son dövrlərdə geniş yayılmış
elektron–medianın düşmən
dəyirmanına su tökən çıxışları, hərbi
sirlərin qanunvericiliyə
zidd
yayılması, Milli Ordumuzun
uğurlarına kölgə salan yazıların dərci
məni həm də
Qarabağ
müharibəsi veteranı kimi çox hiddətləndirmişdir. Həmin dövrdə “Xalq qəzeti”ndə Qarabağ müharibəsi veteranlarının dövlətimizi qorumağa, işğal edilmiş torpaqlarımızın azad edilməsi
üçün hər
an
döyüşə
atılmağa
hazır olduqları barədə
hörmətli Prezidentimiz İlham Əliyevə ünvanlanmış teleqramım dərc
olunmuşdur. Lakin Ali Baş Komandanın cəbhə bölgəsindəki görüşündən və
çıxışından
sonra
müxtəlif mətbu orqanlarda və
internet
saytlarındakı hədyan yazıları oxuyandan sonra “Azərbaycan mətbuatına senzura lazımdırmı?!” anaitik yazı
ilə
çıxış emək və
fikirlərimi ölkənin həqiqi,
vətənpərvər
və vicdanlı yazarları ilə
bölüşmək istəyirdim. Prezident Administrasiyası rəhbərinin keçirdiyi müşavirədə qaldırılan çox aktual məsələlər bu mövzuya yanaşma tərzimi
bir qədər dəyişdirdi.
1985-ci ildə
Azərbaycan
Dövlət Universitetinin jurnalistika fakultəsini əyani bitirmişəm. Xeyli müddət Saatlı rayonunda çıxan “Dönüş” qəzetində müxtəlif vəzifələrdə işləmişəm. 1990-cı
ilin Qanlı yanvarında məsul katibi olduğum “Dönüş” qəzeti
faciənin baiskarı
olan Mixail Qorbaçova qarşı çox kəskin və cəsarətli çıxış etdi. 1992-ci ilin martında yerli ərazi özünümüdafiə batalyonunun komandiri kimi döyüş bölgəsinə yollanmışam. Ağdam, Laçın və Cəbrayıl bölgələrində düşmənə qarşı döyüşmüşəm.
Bütün bunları sadalamaqla demək istəyirəm ki, mən bu gün də torpaqlarımızın iyirmi faizinin düşmən tapdağı olmasına, minlərlə soydaşımızın “qaçqın” deyə çağırılmasına
görə xəcalət
çəkir,
böyük məsuliyyət daşıdığımı dərk edirəm. Qarabağ müharibəsi veteranı olduğuma görə, səmimi deyirəm, heç də böyük qürur hissi keçirmirəm. Mən böyük qürur hissini yalnız Ali Baş Komandanımızın əmri ilə torpaqlarımızı işğaldan azad etdikdən, yağı düşmən üzərində layiqli qələbə çaldıqdan sonra keçirəcəyəm. 1992-1994-cü illər Qarabağ savaşı zamanı Azərbaycanın təbliğat maşını nəinki işləmirdi, hətta, bu iş heç qurulmamışdı.
Əksər
mətbuat orqanlarımızda
və bəzi hallarda telekanallarda düşmən ordusu məğlubedilməz, yenilməz ordu kimi təsvir olunur, belə gedərsə, tezliklə ermənilərin Azərbaycanın bütün ərazilərinə sahib olacaqları təlqin edilirdi. O dövrdə Qarabağ savaşının uduzulmasının əsas səbəblərini paytaxtla döyüş bölgəsi arasında əlaqənin olmamasında, ölkə rəhbərliyinin müharibəni çox-çox uzaqlardan və naşıcasına idarə etməsində axtarmaq lazımdır. Bir sözlə, həmin dövrdə paytaxt Bakının Ağdamda, Füzulidə...
gedən döyüşlərdən xəbəri yox idi.
Bu gün Azərbaycan Respublikasının Prezidenti, Ali Baş Komandan İlham Əliyev düşmənlə təmas xəttinə gəlib, orada qəhrəman əsgər və zabitlərlə bir səngərdə olur, onlarla söhbət edir, fərqlənənləri təltif edir. Məgər 1991-ci ildən üzü bəri belə məqamları gözləmirdikmi?
Ölkə
rəhbərinin əlini bir əsgərin çiyninə qoyub, onu Vətənə ləyaqətlə xidmət etdiyinə görə təltif etməsi həmin Ali Baş Komandanın ölkəsinə, vətəndaşına, ordusuna sədaqətindən başqa, həm də ölkə gəncliyinin vətənpərvərliyinin, ruh yüksəkliyinin böyük təcəssümüdür. Belə təşəbbüskarlığa, vətənpərvərliyə, sədaqətə kölgə salmaq, hədyan yazılarla insanlar çaşdırmaq
nəyə
lazımdır? Bunu hamı
bilir.
Mən dəfələrə yazmışam və bu gün də cəsarətlə bəyan edirəm: doğma Azərbaycanımızın torpaqlarının 20 faizi yağı düşmənin əlində olduğu kimi, Azərbaycan mətbuatının ən azından 50-60 faizi xam, naşı və jurnalistikada səriştəsi olmayan “diletant”ların əlindədir.
Çox maraqlıdır ki, Azərbaycanın işğal olunmuş torpaqlarından didərgin düşmüş, özünü jurnalist kimi mətbuat aləminə sırımış birisi Ali Baş Komandanın, Müdafiə nazirinin döyüş
bölgəsinə səfərlərinə ciddi yanaşmır, əhəmiyyətsiz
iş sayır. Bu gün əksər mətbuat orqanlarında dövlət və hərbi sirlərin ictimailəşdirilməsi, hərbi dislokasiyalar barədə bilərəkdən və ya savadsızlıqdan məlumatların mətbuata çıxarılaraq düşmən tərəfə sızdırılması adi hal almışdır. Başabəla jurnalistlər hərbi hissələrin yolunu su yoluna döndəriblər. Əksər mətbu orqanlarda hərbi hissə nömrələri, hərbi hissənin şəxsi heyəti və texnikası barədə açıq məlumatlar dərc olunur. Hərbi hissə zabitləri, onların qanunla qorunan məxfi məlumatları onların ailələri, harada yaşamaları və sair barədə çox həvəslə
yazırlar.
Azərbaycan Respublikası Konstitusiyasının
müvafiq
maddələri ilə dövlət və hərbi sirlərin yayılmasına qadağa qoyulub və belə əməllərə görə jurnalist və yaxud hər hansı vətəndaş ölkə qanunları qarşısında məsuliyyət daşıyır. Lakin mən indiyədək hər hansı jurnalistin və ya vətəndaşın dövlət və hərbi sirri ictimailəşdirdiyinə görə məhkəməyə verilməsinin, cəzalandırılmasının şahidi olmamışam. Şəhər və rayon məhkəmələrində isə
şərəf
və
ləyaqətin təhqirinə görə iddia qovluqlarının sayı-hesabı yoxdur.
Prezident Administrasiyasının rəhbəri, cənab Ramiz Mehdiyev müşavirədə qeyd edib ki, formasından və məzmunundan asılı olmayaraq Azərbaycanın müstəqilliyi, suverenliyi, ərazi bütövlüyü və Konstitusiya quruluşu əleyhinə istənilən qəsdə və ya qəsd cəhdlərinə, o cümlədən,
cəmiyyətin informasiya təhlükəsizliyini və milli maraqlarını təhdid edən hallara qarşı hüquqi çərçivədə zəruri addımlar atılmalıdır və... bundan sonra da atılacaqdır.
Əliağa QURBANOV,
Saatlı Rayon Veteranlar Şurasının
sədri,
Qarabağ müharibəsi
veteranı,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü
Xalq qəzeti.- 2014.- 12 oktyabr.- S.3.