“Sisyan
– Qovğalarda
qovrulan torpaq”
Həyatda nə qədər yer gəzirsən gəz, dünyanın hansı gözəl guşəsinə gedirsən get, yenə uşaqlığını keçirdiyin doğma ocağı, o ocaq başında sevincini, qayğını bölüşdüyün doğmaları axtarırsan. Həyat zirvəsinə addımladığın yollar bir gün səni illər öncə ən gözəl günlərin xatirəyə çevrildiyi ocağa, doğulduğun o kəndə, o obaya aparar. Tanrının boylandığı mavi səma altında bu dünyanın mənəvi çirkinliklərindən, etibarsızlığından uzaqlaşıb Qızılqayanın yamacındaca saflaşarsan. Hər daş-kəsək, gül-çiçək sənə gözəl biçimdə görünər.
Bəlkə
də, qeyri-ixtiyari “ Ən xoşbəxt olduğum yerdir
bura”-pıçıldayarsan. İçində neçə əsrlərin
sirlərinin, tarix xəzinəsinin uyuduğu Ağudi kəndində
hər narın yağışdan sonra torpaq ətri paylanar evlərə.
Bacalardan tüstü uzanar kəndin o
başına. Təndirin
həniri qohum-qonşuları mehribanlaşdırar, kəsilən
hər çörək ruzini artırar. Nurani ana da
o ruzi və halal zəhmətilə balaları
böyüdər. Soyuq qış günündə bu
xatirələrlə isinmək nə qədər xoşdursa, ondan qəfildən
ayrılmaq da o qədər
ağrılı və dözülməzdir. İndi nə zəmanə o zəmanədir,
nə Ağudi həmin Ağudidir.
Nə bacalardan tüstü
qalxır, nə oğul-uşaqların səsi yolları
şənləndirir. Qədim türk yurdu Sisyan da, Ağudi də,
Urud da hamısı indi xatirələrdə, yaddaşlarda
yaşayır, ürəkləri qovurur. Yurd həsrəti, oba sevgisi qovrulduqca da, ürəyi göynədir. Əlac, təsəlli
ağrılı yaşantılarla o bəxtəvər
anları misralara düzməyə
qalır. “Xalq qəzeti”nin əməkdaşı,
dəyərli qələm sahibi Vaqif Bayramovun “Sisyan – qovğalarda qovrulan torpaq”
kitabını oxuduqca, onun
uşaqlıq və gənclik illərinin keçdiyi
və hər dəfə də kəndlərindən
danışdıqca kövrəldiyi ulu yurd yerlərini təsəvvürümdə
canlandırmağa çalışdım. Hər səhifədə
bir nisgil, bir kədər, bir
ayrılıq duydum. Kitab
bir ziyalının, qələm sahibinin yaşantılarının
timsalında Sisyanın hər bir
qarış torpağı, o cümlədən
Ağudi kəndi
barədə ətraflı təsəvvür
yaradır, geniş,
tarixi məlumatlar verir. “Bilik” nəşriyyatında işıq üzü görmüş
nəşrin elmi redaktoru
tarix üzrə fəlsəfə doktoru, Azərbaycan Respublikasının
Dövlət mükafatı laureatı Nazim
Mustafa, redaktoru Etibar Etibarlıdır.
Hər bölmənin
adı özlüyündə, sanki, ayrı bir məzmun
ifadə edir; “Dönərgəsi dönən
Vətən”, “Bu dərdi kim
çəkər?!”, “Bu kədəri kim yaşayıb sonacan?”,
“ Müsahibə”, “ Məktub”, “Mənim taleyimə yazılan
yazı”. Amma hər biri
müəllifin doğma yurd
sevgisi, ona qovuşmaq istəyi, taleyin
acılı-şirinli payının ömrünə bəxş
etdikləri və aldıqları ilə yoğrulub.
Vaqif Bayramov 1959-cu ildə Sisyanın Ağudi
kəndində dünyaya göz
açıb. Azərbaycan Dövlət Pedoqoji
İnstitutunun filologiya
fakültəsini bitirdikdən sonra bir müddət pedoqoji fəaliyyətlə
məşğul olub. Ancaq uşaqlıqdan həmişə jurnalistikaya böyük həvəs
göstərdiyindən
sonrakı fəaliyyətini də məhz mətbuatla
bağlayıb.
“İnşaatçı”, “Həyat”, “Respublika”
qəzetlərində fəaliyyət göstərmiş V.Bayramov hazırda “Xalq qəzeti”ndə
çalışır.
Müəllif bir sıra tarixçilərin, o
bölgənin ziyalılarının yazdıqları və özünün xatirələri əsasında
Sisyanın tarixi, mədəni irsi barədə yığcam məlumat verir. Bölgədə 1905, 1918-ci illərdə
erməni-daşnak silahlılarının yerli
türk-müsəlman əhaliyə qarşı törətdikləri
vəhşilikləri, 1980-ci illərin sonlarında
soydaşlarımızın zorla yurdlarından qovulmasını təkzibedilməz
faktlarla qeyd edir.
V.Bayramovun kitabın əvvəlində verdiyi qeydlər onun
hansı ovqatda yazılmasından xəbər
verir və oxucunun
növbəti səhifələrdə nələrlə
qarşılaşacağını bildirir:
“ Sisyan, Ağudi
haqqında yazarkən, ilk növbədə,
o torpağa olan sevgimə, məhəbbətimə əsaslanmışam.
Ağudidəki Anabat (Anabeyit)
deyilən oğuz qəbirlərinə, qədim
qəbiristanlıqdakı başdaşıları üzərindəki
yazılara istinad etmişəm. Bu yerlərdə qədim türklərin-sakların
izlərini, nişanələrini özlərində yaşadan möhtəşəm alban abidəsinin
“pıçıltılarına” güvənmişəm...”
Elə, məncə, təkcə bu misralar kifayət edir ki, müəllifin Vətən sevgisinin
haradan qaynaqlandığını anlayasan.
“Sisyan – qovğalarda qovrulan torpağ”ın müəllifinin əvvəlki illərdə dərc
edilmiş kitablarını (“Bilməz idim ayrılıq var...”, “Yurd
ağrısı”) xatırladan redaktor Etibar
Etibarlının həm də bir oxucu kimi təsirlənməsi
anlaşılandır: “O kitablarda hər
sözü, hər cümləni
yaralanmış, paralanmış torpağın qaysağı
bağlanmayan yarasından süzülən
al-qırmızı qanın ürəyə çəkdirdiyi
ağrısı bilmişəm. O kitablarda hər sözü,
hər cümləni dərdlinin dilindən qopan
dərd pıçıltıları, göz
yaşına bələnmiş ağıları hesab etmişəm. İndi
əlinizdə olan “Sisyan
– qovğalarda qovrulan torpaq” kitabının əlyazmasını nəzərdən
keçirəndə də o
duyğuları yenidən yaşadım... Amma... amma bir
daha əmin oldum ki, talan olan,
dağılan Ağudi hələ ölməyib,
Ağudi hələ yaşayır...”
Kitabda Sisyanda – bu qədim
Zəngəzur bölgəsində doğulub
boya-başa çatmış Məmməd
Araz, Flora Xəlilzadə,
Hafiz Baxış, İldırım
Qasımlı və digər
tanınmış ziyalıların, qələm sahiblərinin
yaradıcılığı ilə bağlı ədəbi-publisistik
yazılar da yer
alır. Kitabda
yer alan “Əyyub Abbasovun “Zəngəzur” romanı haqqında
qeydlər” məqaləsi tanınmış yazıçının məşhur
əsərinin ideya və məzmun
yükündən bəhs edir. Sovet
dövründə yazılmış əsərdə hələ
1918-ci ildə əli neçə-neçə günahsız
azərbaycanlıların qanına batan Andranik başda olmaqla silahlı daş
nakların yerli türk-müsəlman əhaliyə
qarşı törətdiyi soyqırımı, erməni məkri
bədii və canlı boyalarla əksini tapıb. Müəllifin Musa Urudun “Uruda iki
səfər” adlı xatirə əsəri ilə bağlı
qələmə aldığı publisistik
düşüncələri daha təsirli
görünür. İllər sonra doğma kəndinə
qayıdıb qarışıq duyğuların, vətənsizliyin
içində qovrulmaq, doyunca
hər daş-kəsəyə sarılıb
hönkürə bilməmək, doğma
insanların məzarlarını tapmamaq
göynədir ürəyi. “Uruda
iki səfər”i oxuduqca,
təsəvvüründə Ağudini
canlandıran V.Bayramovun
iç dünyasını isə bircə
şey narahat edir: “1988-ci ildən bu yana elə bir gün olmayıb ki, o torpaq, o
yurd üçün burnumun ucu göynəməsin,
həsrət yanğısı içimi
qovurmasın...” Qovrulan təkcə həsrətdirmi?!
Yox, dost-qardaş arasında hər dəfə Ağudi adı çəkiləndə, kimsə
kəndlərindən sevə-sevə danışanda, xatirələr
də, ən gözəl günlər də əriyir onun içində. Bir dəqiqəlik
də olsa, o kəndi
görmək, o tanış
cığırlardan keçmək, sözsüz
ki, onun üçün dünyanın ən böyük xoşbəxtliyi olardı. Bəlkə
də heç kimin
ağlına gəlməzdi ki, vaxtilə qoynunda azad bir
quş kimi gəzdiyi yurduna neçə kilometr
uzaqdan baxmalı olacaq.
Özü də kompüter
ekranından....
Görəsən, Vətən
yollarına boylanan baxışlar ürəkdə
gizlicə qovrulan illərin həsrətinə
son qoya biləcəkmi?!
Əfsanə BAYRAMQIZI
Xalq qəzeti.- 2015.- 11 yanvar.- S.6.