Salam, şəhid anası, xoş gördük, qazi

“Xalq qəzeti” redaksiyasında “Dəyirmi masa”

“Xalq qəzeti”nin akt zalında son yüz ildə çox tədbirlər keçirilib. Ötən il – şanlı Qələbəmizin ilk ildönümündə burada 44 günlük İkinci Qarabağ müharibəsinin iştirakçıları, dəyərli qazilərlə iki dəfə görüşmüşdük. Dünənki “Dəyirmi masa”da isə heç zaman şahidi olmadığımız bir doğmalıq, yaxınlıq, məhrəmlik, sadəlik və səmimiyyət var idi. Çünki ilk dəfə idi ki, redaksiyamızın qonaqları arasında Şəhid Anaları da var idi. Bu ifadəni baş hərflərlə yazmağımız səhv deyil, həmin dəyərli xanımlara olan ehtiramın göstəricisidir.

Tədbiri giriş sözü ilə açan baş redaktor, Əməkdar jurnalist Əflatun Amaşov 44 günlük İkinci Qarabağ müharibəsi zamanı xalqın nümayiş etdirdiyi möhtəşəm birlikdən, ordunun düşməni darmadağın etmək səviyyəsində hazırlanmasından, əsgər və zabitlərimizin döyüş peşəkarlığından, arxa cəbhənin ön cəbhədəkilərə dəstəyindən, xüsusən, azərbaycanlı anaların övladlarını qələbəyə ruhlandırmasından söz açdı.

Maraqlıdır ki, redaksiyamızın qonaqlarının çıxışlarında da bu məqamlar dönə-dönə xatırladıldı. Qazilər mülki əhalinin ordu və dövlətlə görünməmiş dərəcədə birlik nümayiş etdirdiyindən, düşmənin Azərbaycan əsgərinin qarşısından geriyə baxmadan qaçmasından, hər bir əsgərin bayraq sevgisindən, hamının qələbə arzusuyla döyüməsindən söz açdılar. Şəhid anaları isə Vətənə üz ağlığı gətirmiş övladlarının həm ordudan əvvəlki həyatı, həm də döyüş yolları barədə maraqlı fikirlər səsləndirdilər, kövrək xatirələri oyatdılar. Təbii ki, redaksiya rəhbərliyinin yaratdığı səmimi ab-hava hamının ürək açıqlığı və səmimiyyətlə danışmasına zəmin yaratmışdı.

Biz dünən jurnalistlə hərbçi və ya müxbirlə şəhid anası arasında olan söhbətin deyil, doğmaların arasındakı ünsiyyətin şahidi olduq. Tədbir nə qədər kövrək olsa da, o qədər də qürurverici idi. Xatırladaq ki, redaksiyanın əməkdaşları, Əməkdar jurnalistlər İttifaq Mirzəbəyli və Tahir Aydınoğlunun çıxışları da qonaqların bu tədbirdə özlərini doğmalar arasındakı kimi hiss etməsinə zəmin yaratmışdı.

Tədbirin təşkilatçısı Əliqismət Bədəlov qonaqları “Dəyirmi masa” iştirakçılarına təqdım edərək söylədi ki, məclisdə iştirak edən üç şəhid anasından ikisi hərbçidir:

– Mətanət Məhərrəmova Vətən müharibəsi şəhidi Elçin Hüseynovun anasıdır. Mətanət xanım özü də müharibə veteranıdır. O, 2000-2017- ci illrdə hərbi hospitalda tibb bacısı vəzifəsində işləyib. Şəhid Elçin Hüseynov Sumqayıtdakı Şəhidlər xiyabanında dəfn olunub.

– Sevil Hüseynova Birinci Qarabağ müharibəsi veteranıdır. Müxtəlif medallarla təltif olunub. 23 il hərbi xidmətdə olub. Qürurverici haldır ki, oğlu Zaur İsmayılzadə də İkinci Qarabağ müharibəsinin iştirakçısı olub. O, Lənkəran rayonu, İstisu qəsəbəsindəki Şəhidlər xiyabanında dəfn olunub.

– Nailə Mütəllimzadə İkinci Qarabağ döyüşlərində şəhid olmuş Ağacavad Mütəllimzadənin anasıdır. Ağacavad Maştağada Şəhidlər xiyabanında dəfn olunub.

Mətanət Məhərrəmova şəhid oğlu Elçin Hüseynov haqqında danışarkən dedi ki, o snayperçi idi: “İki oğlum var. Elçin böyük qardaş idi. Kiçik qardaşından çox fərqlənirdi. Müharibəyə könüllü gedib. Bu barədə mənə heç nə deməmişdi. Məni hədsiz dərəcədə çox istəyirdi. Çox vətənpərvər oğul idi. Müharibəyə getmək arzusunu biləndə məndən gizlətməsinin səbəbini soruşduqda demişdi ki, istəmirdim anam pis olsun. Müharibəyə gedəndə öyrəndim ki, bir gözaltısı da var. Dedi ki, Allah qoysa, müharibədən qayıdandan sonra nişanlayarsınız məni. Çox arxayın idi. Deyirdi ki, erməniləri tezliklə qırıb onları torpaqlarımızdan qovacağıq. Mənə ürək-dirək verərək deyirdi ki, heç narahat olma. Bir də eşidəcəksən ki, Qələbə qazanmışıq. Erməniləri məhv etmişik. İnanın ki, müharibəyə gülə-gülə getdi. Döyüşçü yoldaşları deyirdi ki, Elçın ölümün də üstünə gülə-gülə gedib. O, həm kəşfiyyatçı, həm də snayperçi idi. Hərbçi yoldaşlarından ötrü canını qurban verməyə hazır idi.

Oktyabr ayında nişanlayacaqdıq. Özü ilə də razılaşmışdıq. Oktyabrın 2-də Elçinin Suqovşanın azadlığı uğrunda gedən döyüşlərdə şəhid olması xəbərini eşitdik. Nəşi 15 gün neytal ərazidə qaldı. Oktyabrın 17-də Sumqayıtdakı Şəhidlər xiyabanında dəfn etdik. Ölümündən sonra aldığı medallar hər birimizin təsəllimizdir. Elçinlə fəxr edir, qürur duyuruq.. sevinirik ki, torpaqlarımızın işğaldan azad edilməsində Elçinin də xidməti olub. Mən möhtərəm Prezidentimiz İlham Əliyevdən, Birinci vitse-prezident Mehriban xanım Əliyevadan çox razıyam. Onlar hər zaman şəhid ailələrinin, qazilərin yanındadırlar. Söz yox ki, biz şəhid ailələrinin dərdi sağalmazdır, sinəmizə çalın-çarpaz dağ çəkilib. Ancaq həm möhtərəm Prezidentimizin, həm birinci xanımın diqqət və qayğısı dərdimizi unutdurur. Bir də ən böyük təsəllimiz Ermənistanın 30 illik işğalına son qoyulması, torpaqlarımızın azad edilməsi və Azərbaycanın bütövləşməsidir. Bu şərəfli işdə oğlumun da xidməti olmasında qürur duyuram.

Sevil Hüseynova:

– Mən özüm də hərbçiyəm. İyirmi üç il hərbi xidmətdə olmuşam. Nümunəvi xidmətimə görə müxtəlif medallarla və mükafatlarla təltif olunmuşam. Zaur İsmayılzadə ailəmizdə tək oğul idi. O, hərbi xidməti başa vurduqdan sonra hərbçi olmaq istədiyini bildirdi. Mən ona dedim ki, hərbçi olmaq şərəflidir, amma çox çətindi. Mən uzun müddət bu sahədə işlədiyimdən bütün çətinliklərə bələdəm. O isə inadından dönmədi. Bir ana kimi uğurlar arzulamaqdan başqa ayrı yolum yox idi. Aprel döyüşlərinin, Tovuz əməliyyatının iştirakçısı olub. Aprel döyüşlərindən sonra müəyyən problemlərlə üzləşmişdi. Hərbi hissədə baş verən xoşagəlməz insidentdə oğlumu ləkələmək istəyirdilər. Ancaq çirkin niyyətlərinə çata bilmədilər. Oğlumun nümunəvi xidməti hərbi hissə komandiri tərəfindən dəfələrlə qiymətləndirilmişdi. O uzun və çətin bir döyüş yolu getdi. Çox mehriban oğul idi. Bir gün mənə dedi ki, Şəhidlər xiyabanında Xocalıdan olan 5 yaşlı adsız bir qız uşağının məzarı var. Zaur ona ad qoymuşdu: Nişanə. Hər il martın 8-də və Yeni ildə gül dəstəsi və oyuncaq alıb onun məzarı üstünə gedirdi. Deyirdi ki, Nişanə balamı təbrik etməyə gedirəm. Hər dəfə də deyirdi ki, Nişanədən üzr istədim. Dedim ki, məni bağışla, hələ də sənin qisasını ala bilməmişəm. Deyirdi ki, Allah mənə imkan versin, Nişanənin qisasını ermənilərdən alım.

İnternet vasitəsi ilə öyrənmişdi ki, Ağcabədidə talassemiyalı uşaq var. Onun ünvanını tapmışdı. İldə 2-3 dəfə təmənnasız olaraq ona qan verirdi. Tovuzdan bir əsgərlə tanış olmuşdu. Həmin əsgər döyüş zamanı yaralanmış və ayaqları tutulmuşdu. Həmin əsgər bu gün də sağ-salamatdı, müalicə olunur. Zaur ona əl arabası almışdı. Həmin əsgər oğlumun aldığı əl arabasından istifadə edir. Döyüş meydanında belə mehriban, hərbçi dostlarının yolunda canını qurban verməyə hazır idi. Tez-tez deyirdi ki, biz mütləq qalib gələcəyik. Şəhid olsam, ağlamayın, başınızı dik tutun. Vətənin müdafiəsi uğrunda şəhid olmaq şərəfdir. Gülə-gülə deyirdi ki, bu şərəfli iş hər adama qismət olmur. O, ölümün də üzərinə gülə-gülə getdi. Elə bil ki, qələbə qazanacağımızı qabaqcadan bilirmiş. Hər dəfə telefonla danışanda deyirdi ki, darıxmayın, lap az qalıb. Ermənilərin axırına çıxmışıq. Bir gün görəcəksiniz ki, qapımızdayam. Əlimdə də Azərbaycan bayrağı. Ancaq o, Azərbaycan bayrağına bükülü gəldi. Möhtərəm Prezidentimizin sərəncamları ilə müxtəlif medallarla təltif olunub. Onun medalları, hərbi xidmət zamanı aldığı mükafatlar evimizin bəzəyidir.

Dövlət başçımızın və birinci xanımın bizə göstərdiyi diqqət və qayğıya görə minnətdarlığımı bildirirəm. Oğlumun doğulduğu İstisu qəsəbəsində adına küçə verilib. Elə bu gün məni şəhid anası kimi redaksiyanızda keçirilən tədbirə dəvət etdiyinizə görə də təşəkkürümü bildirirəm. Bütün bunlar biz şəhid analarına təsəllidir.

Nailə Mütəllimzadə:

– Oğlum Ağacavad 2016-cı ildə Murovdağın Hilal zirvəsində ərbi xidmətdə olub. Oğlumdur deyə, tərifləmirəm. Hərbçi yoldaşları da deyirdilər ki, biz ona Hilal qartalı deyirdik. O, heç bir çətinlikdən qorxmurdu. Hamımız bilirdik ki, Hilal zirvəsində xidmət etmək çox çətindi. Ağacavad deyirdi ki, bura mənim üçüm əsl sınaq meydanıdır. O vaxt dedim ki, sənin burada xidmət etməyinə dözə bilmirəm. İnan ki, axşamlar yata bilmirəm. Səhərə qədər səni düşünürəm. İcazə ver, gedim hərbi xidmət rəhbərliyinin yanına, yalvarım-yaxarım, bəlkə səni aşağı düşürə bildim. Dedi ki, ay ana, bəs burada xidmət edənlərin anaları yoxdur? Hamının anası gəlib yalvarıb-yaxarsa, burada kim xidmət edəcək? Bərk- bərk tapşırdı ki, heç kimə heç nə deməyim. Sonra da məni qucaqlayıb dedi ki, niyə məni qorxaq bilsinlər? Sən də bunu istəməzsən. Dedi ki, bura mənim üçün cənnətdi. Məni cənnətimdən ayırma. Onun bu sözlərindən sonra fikrimdən daşındım. Hərbi xidmətini başa vurduqdan sonra tez-tez deyirdi ki, nə vaxta qədər torpaqlarımız işğalda qalmalıdı? Deyirdi ki, biz torpaqlarımızı yalnız müharibə yolu ilə azad edə bilərik. İsğalçıları məhv etməkdən başqa ayrı yol yoxdur. Bir gün dedi ki, Zəngəzuru alandan sonra səni ora aparacağam. Görəcəksən ki, bizim necə gözəl yerlərimiz var.

2020-ci ildə Polad Həşimov şəhid olan gün Ağacavada zəng gəldi. Mən zəng vuranın kim olduğunu soruşsam da, dəqiq bir söz demədi. Sonradan bildim ki, Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidmətinin rayon şöbəsindən idi. Sentyabrın 27-də səhər tezdən televiziyadan eşitdim ki, müharibə başlayıb. Ağacavad çay içdikdən sonra mənimlə görüşdü və dedi ki, Vətənimizin müdafiəsinə gedirəm. Dedim axı sənə çağırış gəlməyib. Dedi ki, bəs ogünkü zəng nə idi? Dedi ki, biz sentyabrın 28-də cəbhəyə yola düşməliyik. Atasına zəng vurub məsələni danışdım. Atası evə gəlib dedi ki, Ağacavad, sənə uğur olsun. Mənim üstümə kürəyindən vurulmuş vəziyyətdə qayıtma. Bunu sənə heç vaxt bağışlamaram. Ölsən də, sinəndən vurul. Mən çaş-baş qalmışdım. Atası mənə baxıb dedi ki, lazım gəlsə, özüm də gedəcəyəm. Bəs torpaqlarımızı kim müdafiə etməlidir?

Ağacavad şəhid olanda sinəsindən snayperlə vurulması barədə məlumat aldıq. Oğlum kəşfiyyatçı idi. Xocavənddə döyüş yoldaşlarını mühasirədən çıxaranda ermənilər snayperlə vurmuşdular. O, hərbçi yoldaşlarını xilas etdi, özü isə şəhid oldu. Ağacavad Maştağada Şəhidlər xiyabanında dəfn olunub. Onun fikri yalnız torpaqlarımızın azad edilməsi idi. Bir ana kimi, fəxr edirəm ki, qazandığımız şanlı qələbədə mənim də oğlumun payı var. Müharibədə göstərdiyi igidliyə görə möhtərəm Prezidentimizin sərəncamları ilə müxtəlif medallarla təltif olunub.

Əzim Xudaverdiyev: – 22 dekabr 1997-cildə anadan olmuşam. Avqustda hərbi komissarlığa yaxınlaşdım ki, mən də döyüşmək istəyirəm. Çünki ən azından aprel döyüşlərində iştirak etmişəm. Təcrübəm var idi. Aprel döyüşlərində Ağdamda xeyli şəhidlər vermişdik. Buna görə də adımı yazdırdım. Özümü buna hazırlamışdım. Cünki bilirdim ki, Polad Həşimovun qəhrəmancasına şəhid olmasından sonra bu qan yerdə qalmayacaq. Həmin vaxt bütün millət ayağa qalxmışdı, generalın qisası alınacaqdı mütləq.

Sentyabrın 20-si axşam vaxtı idi, zəng gəldi mənə ki, Bakıya gəlib, hərbi komissarlığa yaxınlaşım. Həmin vaxt mən Qəbələdə ezamiyyətdə idim. Özüm dəmiryolçuyam. Səhəri gün Bakıya gəldim, komissarlıqdan mənə kağız verdilər, yollandım cəbhəyə. Bir həftə hərbi poliqonda güclü təlimlər oldu. Sentyabrın 27-si isə artıq yollandıq Füzuliyə – cəbhə bölgəsinə. Elə ora çatmağımızla şəhidlər verməyimiz bir oldu. Çox şiddətli döyüşlər gedirdi. Ancaq buna baxmayaraq, çox inamla, qətiyyətlə irəliləyirdik. Döyüş yoldaşlarımızda güclü inam, birlik gördüm.

Oktyabrın 2-də mühasirəyə düşdük. Əsas mövqeyi almalıydıq. Orda hücum komandası verildi, yerin adı indi “Qanlı göl” adlanır. Dar cığırlarla gedirdik. Hücum komandası veriləndə gözümün qabağında sağdan manqa yoldaşımın sinəsindən güllə dəydi, o şəhid oldu. Sonra iki güllə mənə dəydi, ardınca manqa komandirimin boynundan güllə dəydiyinin şahidi oldum. Sağımı, solumu görmürdüm. Təzə-təzə ağrı hiss etmirdim, bircə fikrimizdə tutmuşduq ki, güllə yağışından özümüzü qarşıdakı düşmən səngərinə ataq. Səngərə özümüzü çatdıra bildik, 18 saat orda qaldıq. Səhər açılanda gördük ki, bizim kəşfiyyatçılar başımızın üzərindədilər, köməyə yetişmişdilər. Mənim huşum getmişdi deyə, orada baş verənlərin çoxunu xatırlaya bilmədim. Üzərimizdə olan ilkin tibbi yardım ləvazimatlarının əvəzinə ciblərimizə qədər güllə yığmışdıq. Sinəsindən güllə yarası alan manqa yoldaşımı da səngərdə yanımızda uzandırmışdıq, ağrıdan yalnız xırıltısını eşidirdim. Dan yeri açılanda artıq o keçinmişdi və üzərini örtmüşdülər. Bunu görəndə çox sarsılmışdım.

Yaxın dostum var idi Asim Quliyev, Bakıxanov şəhididir. Hospital həkimi idi. Döyüşlərə də könüllü yazılmışdı. Müharibədən öncə bir-birimizə söz vermişdik ki, qalib olub geri dönsək, gəzmədiyimiz, görmədiyimiz yer qalmayacaq. Amma onu itirmək məni həqiqətən də çox sarsıtmışdı, buna görə özümü bağışlaya bilmirəm.

Sonra Xırdalan şəhərindən şəhid Vüsal Musayev var idi. Müharibə başlamazdan bir gün öncə onun yanına valideynləri gəlmişdi. Yadımdadır ki, içməyə suyumuz yox idi. O da üzünü qırxmalıydı ki, valideynləri ilə görüşə üzü təmiz çıxsın. Su tapıb ona gətirdim ki, işini görsün. Üzünü qırxdı və bığ saxladı, soruşdu ki, bığ saxlamaq mənə yaraşırmı? Dedim hə. Elə valideynləri ilə axırıncı çəkdirdiyi şəkildə bığlı düşüb. Onun da üzərinə minamyot mərmisi düşüb iki yerə bölmüşdü. Bütün bu gördüklərim Füzuli rayonunda olmuşdu.

Biz yaralanan zaman niyə ilk tibbi yardımsız qalmışdıq? Çünki ilk şəhidimiz rabitəçi oldu, ikinci şəhidimiz isə sanitar idi. Bunları itirdik deyə, biz çətinlik yaşadıq. Onu da qeyd edim ki, Birinci Qarabağ döyüşlərinin şəhidi dayım Mirəli Mirəliyevin adını qeyd etmək istərdim. Ondan ötrü ki, o zaman indiki kimi müasir döyüş texnikları, silahlar yox idi. Amma bununla da igidlərimiz qəhrəmancasına vuruşub, rəşadət göstəriblər.

Uşaqlıq illərim də ağır keçib. Ailədə 3 uşaq olmuşuq, iki bacı, bir qardaş. Anamı 2007-ci ildə – 9 yaşımda itirmişəm. Atam isə 2008-ci ildə ağır əməliyyat keçirib, sonra yataq xəstəsinə çevrildi. Ondan sonra bizə nənəm baxıb, internatda oxumuşam. Hərbi xidmətdən gələndən sonra dəmiryolu sahəsində oxudum, qatarda maşinist kimi işlədim. Ancaq müharibədən sonra məndə epilepsiya xəstəliyi yarandı, bunun üçün də dəmiryolunda işləyə bilməzdim.

Mənim bir istəyim, arzum var. Gələcəkdə Qarabağın özündə şəhidlərə aid ziyarətgahın olmasını istəyərdim.

Seyidəkbər Xalıqov: – 2001-ci il təvəllüdüyəm. Suqovuşanda yaralanmışam. Ermənilər oradan Tərtər – Ağdərə istiqamətində atırdılar. Ona görə də oranı ilk növbədə ələ keçirməliydik. 44 günlük müharibənin təməli məhz Suqovuşandan başladı. Bizim önümüzdə kəşfiyyat bölüyü idi, tank taboru və snayper mövqelərimiz var idi. Bizim hərbi bölük dağın üst tərəfində olduğu üçün hər tərəfi rahat müşahidə edə bilirdik. Düşmən Tərtərə və ətraf kəndlərə ən iri çaplı silahlar, qradlarla, raketlərlə atəş açırdı. Atam uşaq olarkən babasından eşidibmiş ki, düşmənlərimiz uşaq doğulandan qulağına deyirdilər ki, türk sənin düşmənindir. Məktəblərdə şagirdlərə minatanlardan dərslər keçirlər. Bir sözlə, onlar uşaqlıqdan hərbi resursları mənimsəməyə istiqamətləndirilir.

Mən müharibə başlayanda səkkiz ayın əsgəri idim. Həm də bu ayları postda ayıq növbə çəkərkən keçirmişdim. Postda dayanan əsgər dördgöz olmalıdır, çox məsuliyyətli davranmalıdır. Hər an erməni kəşfiyyatı əraziyə sıza bilər. Müharibə başlayanda çox çətin yerlərdən keçdik. Snayperin hədəfində idik. Hətta bir dəfə hədəflədiyimiz snayper məntəqəsini dağıtmaq üçün ardıcıl cəhdlər etdik, amma mövqe dağılmadı. Nəhayət, iriçaplı minamyot mərmiləri ilə həmin mövqeni dağıda bildik. Qızğın döyüşlər oldu. Noyabrın 4-dək vuruşmaq qismət oldu.

Mən inanclı insanam və inancımdan irəli gələn vacib hökmlərə riayət edirəm. Döyüşdə olduğum günlərdə namazımdan, dualarımdan qalmadım. Allahdan bizə qüdrət, güc arzu edirdim. Hətta elə məqamlar olurdu ki, ən çətin situasiyalarda Allahın adını deməklə elə bir möcüzə baş verirdi ki, mən bunu yalnız onun qüdrəti ilə əlaqələndirirəm. Düşmənlər də bizim imanımızdan, ürəklə döyüşə girməkdən çəkinirdilər. Nə isə...

Noyabrın 4-də Suqovuşanda olduğum səngəri minamyotla vurdular... Ayıldım ki, döyüş yoldaşım yaralı halda bayıra çıxdı. Mən də arxasınca səngərdən çıxmaq istəyəndə gördüm ki, qalxa bilmirəm. Əvvəl isti-isti hiss olunmurdu. Lakin sonradan görürsən ki, bədəninin bir üzvü artıq yoxdur. “Uzaq sahillərdə” filmində Mehdi Hüseynzadə vurulanda necə bütün arzuları, ailəsi gözünün qarşısından keçir? Ayağımı o vəziyyətdə görəndə mənim də gözümün qabağında eyni mənzərə canlandı. Sonra komandirim, gizir Elxan Sadıyev gəldi və məni oradan çıxardılar. Gördü ki, ayağımın biri yoxdur. Mənə ruh verə-verə gətirdilər kazarmaya.

...Yanımızda çox şəhidlərimiz oldu, Allah onların hər birinə rəhmət eləsin! Yarımcan qalanlarımız da oldu. Amma ən böyük təsəllimiz o idi ki, biz irəli gedirdik. Düşməni sözün həqiqi mənasında döyüş meydanında peşman edirdik. Bizdən bir şəhid olanda artıqlaması ilə hayıfini alırdıq. İndi ayağımın biri protezdədir. Əlbəttə, çətindir, ağrılıdır. Amma Vətən üçün gözümüzü qırpmadıq. Bundan sonra da Vətən çağırsa, bir ayaqla da olsa gedərik.

... Beləcə, 44 günlük müharibənin, daha doğrusu, torpaqlarımızın azadlığı uğrunda aparılan mücadilənin iştirakçıları ilə eyni masa arxasında əyləşməyin xoşbəxtliyini də yaşadıq. Onlar 44 gün döyüşdülər, Vətən torpağı əbədilik düşmən tapdağından azad edildi. Onlar bir saat danışdılar, biz isə bir ömürlük minnətdarlığımızı dilə gətirdik. Onlar danışdılar, biz yazdıq. Onlar olmasaydı, bu qələbəmiz də olmazdı.

Qələmə aldılar: Əliqismət BƏDƏLOV,

Anar TURAN,

Nəriman HƏSƏNZADƏ,

Elşən AĞALAR (foto),

Xalq qəzeti 2022.- 1 oktyabr.- S.9.