Könül duyğuları

Bu sətirləri “Könlünə ”Ruhani” havası düşən kitab” cümləsiylə başlayırıq. Kitabdakı şeirlərin biri belə adlanır. Əslində kitabın könlü yoxdur və olsa da kağız “Ruhani” havasını necə sevər, arzulayar, gözləyər? Amma bizim gözümüzdə Zaməddin Ziyadoğlunun özü gündən-günə, vərəq-vərəq oxunan kitabdır. Üstəlik, bu “kitabın” bütün səhifələrində bir qorumaq missiyası var.

Lap erkən yaşlarından “Qazax şairlər diyarıdır” — ifadəsindəki həqiqəti qorumağa çalışıb. Qazaxdan Bakıya gələndən sonra 25 il “neftçi peşəsi ən şərəfli peşədir” — kəlamının mükəmməlliyini qoruyub. Neft və Qaz Sənayesi İşçiləri Respublika Həmkarlar Komitəsində adi hüquqşünasdan komitə sədrinədək müxtəlif vəzifələrdə işlədiyi illərdə neftçilərin hüquqlarını qoruyub. Ə.Əmirov adına Neft və Qazçıxarma İdarəsi rəisinin ekologiya üzrə müavini işlədiyi dövrdə ətraf mühitin təmizliyini qoruyur. “Neftçi Ədəbi Məclisi”ni yaradıb sözə-şeirə meylli mədən işçilərini başına toplayandan bəri bu zümrədən olan insanların öz səsini oxuculara çatdırmaq hüququnu qoruyur. Ən başlıcası isə, özünü tanıdığı gündən sözün saflğını, şeirin ülviliyini, sənətin ecazkarlığını qorumağa çalışıb. Nə yaxşı ki, bu sahədə də arzularının böyük əksəriyyətini reallaşdıra bilir.

Bu yaxınlarda “Şirvannəşr”də işıq üzü görmüş “İzim, sorağım” kitabı neftçi şair Zaməddin Ziyadoğlunun doqquzuncu kitabıdır. Professor Nizaməddin Şəmsizadənin yazdığı “Torpaq ətri, səma aydınlığı” adlı ön sözdə də qeyd edildiyi kimi “Zaməddin Ziyadoğlu öz varlığı ilə yerlə göy arasında körpü salan bir insandır, o, yerdən neft, göydən söz çıxarır. Bəlkə elə buna görə də onun şeirlərində torpaq ətri və səma aydınlığı var”. Hörmətli professor şair dostumuzun kitabı haqqında bu fikirləri söyləsə də öz qənaətini konkret olaraq “faktlarla” sübut eləməyə tələsmir. Daha doğrusu bu addımı qəsdən atmır ki, oxucunun özü təqdim edilən şeirlərdəki torpaq ətrini, səma aydınlığını tapsın, duysun. Ancaq qəzetin əsas vəzifələrindən biri də məhz “faktları”, “sübutları” ortaya çıxarmaq, oxuculara təqdim etməkdir. Ona görə də...

“Çoban” “Vəli Baba” ocağım — burda,

Ziyası nur saçır mahala,yurda.

Qədim “Babadərviş” tarixdir burda

Yadigar ocaqdı, yada salan var,

Hara yurd yerimdi —

orda qalam var”.

Maraqlıdır, “Mən kəndli övladıyam” — deyən şair gözünü dünyaya açanda gördüyü, uşaqlıq illərini yaşadığı Qazaxdakı hər daşı, qayanı, dağı özü üçün qala hesab edir. Bu, sadəcə yurda bağlılıq, torpağa sədaqət deyil, həm də insanın Vətən adlı torpağın ətrini duymasıdır. Eləcə də “Atamın ocağında tənha yaşayır anam” — ifadəsiylə başlanan şeirdə torpağın ətri də var, səsi də: “Nə o kənddən əl çəkir, nə də ki, mən şəhərdən”. Dünya görmüş ağsaqqallar, ağbirçəklər vərdiş etdikləri, on illər boyu yaşadıqları torpaqdan, bu torpağın ətrindən əl çəkə bilməzlər.

Səma aydınlığı məsələsinə gəlincə isə qeyd edək ki, bu ifadə bütün dövrlərdə bütün xalqlarda sülh, əmin-amanlıq, firavanlıq kimi qəbul edilib. İndi də belədir. Səmanın tutqunluğu buludlardan olanda, bu, yağmura, ruziyə doğrudur. Səmalar tüstüdən tutulursa, bu, fəlakətdən xəbər verir. Qeyd edim ki, bu fikirlərin Zaməddinin son 10 ildə xidmət etdiyi ekologiya məsələsinə də dəxli olsa da, əsas məqsədimiz onun şeirlərindəki aydınlıq arzusunu dilə gətirməkdir:

“Şairin azaddır ilham karvanı,

Aşıb sərhədləri ellərdən keçər.

Könül duyğuları, səyyar sarvanı,

Qəlbini titrədən tellərdən keçər”.

Təki keçilməli ellər olsun, şair qəlbini titrədən tellər olsun təki, səma aydın, arzular böyük, şair ömrü uzun olsun. Bütün bunları vəsf eləməyə qələmin qüdrəti çatacaq.

İ. MİRZƏBƏYLİ

Xalq qəzeti.-2009.-3 fevral.-S.7.