Bilməzdik ayrılıq var...

Aprelin 30-da Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasının ikinci korpusunda baş verən faciəli hadisə zamanı həlak olan tələbələrdən biri də bu təhsil ocağının beynəlxalq iqtisadi əlaqələr fakültəsində oxuyan Ruslan Cəfər oğlu Babaşov idi... O, 1990-cı ilin iyunun 8-də Sabirabad rayonunun Muradbəyli kəndində anadan olmuşdu. Ailənin böyük övladı idi. Hələ orta məktəbdə təhsil alarkən elmə həvəsi, tərbiyəsi ilə müəllimlərinin diqqətini cəlb etmişdi.

Bir il məktəbə tez getməsinə baxmayaraq, zehni, düşüncəsi ilə yaşıdlarından fərqlənirdi. Orta məktəbin son siniflərində oxuyarkən həm də qonşu Kürdəmir rayonunun Axtaçı kəndinə müəllim yanına hazırlığa gedirdi. Elmə həvəsi, ali məktəbə qəbul olunmaq arzusu Ruslanı qışın qarlı-sazaqlı, payızın yağışlı-yağmurlu günlərində Kür çayını qayıqla keçib 10-12 kilometr məsafədə yerləşən Axtaçıya gedib-gəlmək əzabından usandırmırdı... Onun bu əzab-əziyyətləri itmədi, 2007-ci ildə Maqsud Daşdıyev adına Muradbəyli kənd orta məktəbini bitirərək 500 balla Dövlət Neft Akademiyasının tələbəsi adını qazandı.

...Ruslan birinci kursda oxuyarkən mənimlə birlikdə kirayədə qalırdı. Səmimi yoldaşlığı var idi. Son tikəsini də bizimlə ürəklə bölürdü. Boş vaxtlarımızda elmi mübahisələr edərdik. Fikirlərini məntiqlə, dəlil-sübutla əsaslandırmağı bacarırdı. Texniki sahələri, iqtisadiyyatı dərindən mənimsəməyə çalışırdı. Həmişə deyərdi ki, hər bir kəs yiyələndiyi ixtisası elə öyrənməlidir ki, sonralar haradasa işləyəndə, hansısa bir sahədə çalışanda gözükölgəli olmasın. Dahi Nizaminin dediyi kimi, kamil bir palançı olsa da insan, yaxşıdır yarımçıq papaqçılıqdan...

Yeri gəlmişkən, Ruslanın bədii ədəbiyyata da sonsuz sevgisi vardı. Bəxtiyar Vahabzadənin, Məmməd Arazın, Musa Yaqubun, Nüsrət Kəsəmənlinin şeirlərindən tez-tez nümunələr söylərdi... Onun hansısa sevdiyi bir şairdən tez-tez dediyi bir beyt indi məndə kədərli duyğular oyadır: Ruslan sanki bu dünyadan beləcə tez, nakam ayrılacağını bilirmiş, ona görə də xəyalən “ismi-pünhanı” qınayaraq deyərdi:

...Həyatda ömrümə gələ bilmədin,

Yuxuda qəbrimə gəlib-gedərsən.

Bu il iyunun 8-də Ruslanın 19 yaşı tamam olacaqdı. Dostlar bir yerdə toplaşıb onun ad gününü keçirəcəkdik. Amma talenin yazısına bax ki, həmin gün biz sevinc-şadlıq məclisinə yox, Ruslanın 40 mərasiminə toplaşacağıq, onunla birgə yaşadığımız tələbəlik həyatının acılı-şirinli anlarını — xatirələrini yada salacağıq...

Ruslanı heç zaman unutmayacağıq. O, dostluqda möhkəmliyi, səmimiliyi, ürəkaçıqlığı ilə qəlbimizdə, ürəyimizdə həmişə yaşayacaqdır. Onun valideynlərinə, müəllimlərinə olan dərin sevgisi, elmə olan sonsuz həvəsi barədə daim danışılacaqdır.

Artıq 40 gündür ki, dostları Ruslanın ayrılığına öyrəşə bilmir. Auditoriyada, küçədə, evdə həlim səsini eşidirik, gülümsər çöhrəsi gözlərimiz önünə gəlir... Heç vaxt ağlımıza gəlməzdi ki, lap yaxında belə kədərli, əbədi ayrılıq var... Çoxumuz yalnız Ruslanı itirəndən sonra bu acı, ağrılı həqiqəti dərk elədik. Çox təəssüf...

...Haradasa oxumuşam: Ulu Yaradan ən böyük kədərini ən çox sevdiyi adamına verir, dünyanın qəm libasını sevdiyi insanlarına “geydirir”. Belə dərdi yaşamaq Ruslanın atası Cəfər əminin, anası Çiçək müəllimənin alın yazısı imiş...

Elgün MAHMUDOV,

Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət

və İncəsənət Universiteti sənətşünaslıq

fakültəsinin IV kurs tələbəsi

Xalq qəzeti.- 2009.- 6 iyun.- S. 6.