Ürəyimdə sözüm var...

Məndə bir fotoşəkil var. 1991-ci ildə Qazaxın Aşağı Əskipara kəndində çəkilib. Əlində silah, ətrafında “Xalq qəzeti”nin bölgə müxbiri Valeh Şıxlı və torpağımızı düşməndən qoruyan polis əməkdaşları. Onda Cavid cəbhə reportajları hazırlamaq üçün tez-tez Cəbrayılda, Füzulidə, Qubadlıda, Zəngilanda, Qazaxda, Ağstafada, Tovuzda olur, düşmənlə üzbəüz mövqelərə qədər gedib çıxırdı. Qazaxa da təsadüfən getməmişdi. Dediyinə görə, qəhrəman polislərimizlə şəkil çəkdirməyi tam təsadüfən olub. Sonralar həmin foto müxtəlif illərdə, müxtəlif səbəblərdən elə “Xalq qəzeti”ndə 3 dəfə dərc edilib. Amma heç indi də bilmir ki, həmin döyüşçülərdən hansı sağdır, hansı şəhid olub...

Azərbaycan polisinin 1000-ə yaxın say-seçmə oğlu Qarabağ uğrunda, təcavüzə məruz qalan Vətən uğrunda şəhid olub... Qəhrəmanlıq, həmvətəni, ümumiyyətlə, başqasının təhlükəsizliyi naminə sinəsini sipər etmək, onu qorumaq üçün özünü qurban vermək Azərbaycan polisinin qanında, canındadır...

İlk yazısı mətbuatda işıq üzü görəndə 1975-ci il idi. Göyçay şəhərindəki 3 nömrəli orta məktəbin 9-cu sinfində oxuyurdu. Rayon qəzetində çıxan bu kiçicik xəbəri görəndə, müəllimlərinin və məktəb yoldaşlarının xoş sözlərini eşidəndə keçirdiyi qüruru və eyni zamanda kövrək hissləri indiyədək unutmayıb. Səmimi etiraf edir ki, hər dəfə imzası ilə qarşılaşanda bu hissləri təzədən yaşayır.

Ötən 33 ildə həyatında çox şey dəyişib: qazandıqları da olub, itirdikləri də. Azərbaycan Dövlət Universitetini fərqlənmə diplomu ilə bitirib, aspiranturada qiyabi təhsil almasına, çox erkən SSRİ Jurnalistlər İttifaqının üzvü olmasına rəğmən düz 4 il müqavilə ilə, yəni yalnız qonorar hesabına işləyən və yaşayan müxbir olub. Bakıda kirayədə yaşayan gənc ailənin qayğısına qalan Cavid elmi işi yarımçıq qoyub ömrünün sonrakı hissəsini məşəqqətli jurnalist fəaliyyətinə sərf edib. Etiraf edir ki, “Sovet kəndi”ndə işlədiyi illər ömrünün çox maraqlı və əlvan dövrüdür. Onda Vətəni kəndbəkənd, şəhərbəşəhər gəzib, əfsanəvi əmək qəhrəmanları olan Şamama Həsənova, Şamama Əliyeva, Qızqayıt Həsənova, Sərdar İmrəliyev, Şaban Rzayev,Baba Səmədov, Nuruş Əliyev, Fərzalı Abbasov, Köçəri Babayev, Tərlan Musayeva və neçə-neçə başqaları ilə ünsiyyətdə olub, çörək kəsib, barələrində yazmağı, yaza-yaza yaşamağı öyrənib.

Bir də bəxti onda gətirib ki, Mir Cəlal Paşayev, Nurəddin Babayev, Nəsir İmanquliyev, Seyfulla Əliyev, Qulu Xəlilov, Famil Mehdi, Cahangir Məmmədli, Əliş Nəbili kimi tələbkar və qayğıkeş müəllimlərdən, Nəriman Zeynalov, Tofiq Rüstəmov və Şamil Şahməmmədov kimi təcrübəli redaktorlardan dərs alıb, istedadlı jurnalist kollektivlərinin ünvanı olan “Xalq qəzeti”ndə, “Azərbaycan”da, “AzərTAc”da çalışıb. Partiya-sovet orqanlarında, iqtisadiyyat sahələrində işləyəndə, parlament müxbiri, xüsusi müxbir kimi ən yüksək dövlət tədbirlərindən yazanda bütün bunlar onun əlindən tutub, çətin peşənin çox ağır yükü altında əyilməyib.

Daxili işlər orqanlarının həyatı mənim kimi, onun üçün də açılmamış kitab idi. Hamının gördüklərindən, bildiklərindən artıq heç nə bilmirdik. Həm də o vaxtlar —1994-1995-ci illərdə bu sahədə hər şey yenidən, daha doğrusu, sıfırdan başlanır, üstəlik, əvvəlki iqtidarlardan qalan mirasdan, əyninə polis mundiri geyən dələduzlardan, mənsəb, siyasət alverçilərindən və daha nələrdən xilas olmaq lazım idi. Azərbaycan polisi çox mürəkkəb, çətin, hətta dözülməz şəraitdə özündə güc, təpər tapıb yaşamaq haqqını, ona olan inama, ümidlərə layiq olduğunu sübut etməliydi.

Bu gücü ona ulu öndər Heydər Əliyev verdi, Azərbaycan polisində öz bacarığına, qabiliyyətinə, qüdrətinə inamı ümummilli liderimiz bəxş etdi. Ulu öndərimiz zamanında ən doğru qərar qəbul etdi. Daxili İşlər Nazirliyinə etibarına inandığı, həm cəmiyyətdə, həm də həmkarları arasında peşəkarlığına, yüksək xidməti və insani keyfiyyətlərinə görə böyük nüfuz qazanmış cənab Ramil Usubovu rəhbər təyin etməklə və bütövlükdə Azərbaycana yenilməz arxa olmaqla, yeni dövrün, yeni bir həyatın doğuluşuna xeyir-dua verdi.

Azərbaycan polisinin son 15 illik həyatı, fəaliyyəti hər ikimizin gözləri qarşısından keçib. Həm də Cavid bu zaman seyrçi qalmayaraq peşəsinə, tutduğu vəzifəyə, çiyinlərində daşıdığı məsuliyyətə görə gördüklərini qələmə alıb, nazirliyin yazılı yaddaşı olan “Mübariz keşikdə”yə köçürüb. Əslində, artıq qüdrətli bir qəhrəmana çevrilən Azərbaycan polisi özü döyüşə-döyüşə, qurbanlar verə-verə, insanların təhlükəsiz həyatını, müstəqilliyimizin əbədiliyini, dahi rəhbərimizin və sonralar qüdrətli komandanı cənab İlham Əliyevin hörmət və etimadını, etibarını, xalqın məhəbbətini qazana-qazana həyat salnaməsini yazırdı.

Nə xoşbəxtik ki, bu həyatı, bu taleyi yaşamışıq, bu yolu birgə keçib qürur duyulası, fəxr ediləsi qismətdən bizə də pay düşüb. Yarım əsrlik yaşımızın ən yetkin çağlarında ləyaqətli insanlarla, tarix yaradan və tarix yazan qəhrəmanlarla bir sırada durmasaydıq indiki qədər zəngin həyat təcrübəsi, yaradıcılıq məhsulu olmazdı...

Buna tam əminəm ki, tələbə və qələm dostum, hər iki şərəfli peşədə — jurnalistikada və polis sistemində həmkarım Cavid Cavad oğlu Xaspoladov ömrünün ötən 50 ili üçün heyfslənmir...

Yubileyin mübarək, cənab polkovnik, əməkdar qələm sahibi!

Sadiq GÖZƏLOV,

DİN mətbuat xidmətinin rəisi,

polis polkovniki

Xalq qəzeti.- 2009.- 3 oktyabr.- S. 7.