AXŞAM QƏRİBLİYİ

Yenə axşam çökür yamanca-yala,

Sükuta qərq olur bağça da , bağ da.

Tək olsan gözlərin dolar az qala

Elə bu məqamda, elə bu çağda.

Asiman qaralır, üfüq qaralır,

ƏL-ayaq çəkilir yoldan cığırdan,

Adam ixtiyarsız xəyala dalır,

Nəyisə, kimisə anır bu zaman.

Gözün bir nöqtəyə zillənir müdam,

Bir yerə cəm olur fikrin düşüncən.

Hey köks ötürürsən düşdükcə axşam

Səbəbi naməlu bir qüssəylə sən.

Örüşdən çəkilib gedir mal-qara,

Kəsilir quşların qəlb açan səsi.

Sakitlik endikcə çıxır aşkara

Çayın dərədəki həzin nəğməsi.

Bulağı tərk edir axırıncı qız,

O, evə tələsir çiynində sənək.

Bulaq doluxsunur qalınca yalqız,

Sən də kövrəlirsən həmin çeşmətək.

Ən acı, ən şirin xatirələrlə

Qovuşub gedirsən, axıb gedirsən.

Səbəbi naməlum qəmlə-kədərlə

Qaralan dağlara baxıb gedirsən.

Gedirsən, gedirsən başı aşağı,

Nəyi seyr edəsən, nəyə baxasan?

Elə bil udmuşdur dərəni-dağı

Bir rəngə boyanmış yerlə asiman.

Gedirsən, deyirsən öz-özünə sən:

Bu səbəbsiz olan qüssəni unut!

Lakin heç qoyarmı qəlbin ola şən

Axşam qəribliyi, bir də ki, sükut?!

QABİL

Yeni Azərbaycan.- 2011.- 15 yanvar.- S.10.