“Sonu
olmayan dəhliz”, yaxud
Günayın səssiz harayı
Mart
ayının 11-də Heydər Əliyev Fondunun dəstəyi
ilə “Xocalıya ədalət!” beynəlxalq kampaniyası
çərçivəsində Xocalı faciəsinin 20
illiyinə həsr olunmuş filmin təqdimatında iştirak
etdik. Film Böyük Britaniya, Litva, Estoniya və Finlandiya
kinematoqrafçılarından ibarət yaradıcı qrupun
birgə əməyinin məhsulu idi. Film Xocalı
soyqırımının törədildiyi tarixdə yəni,
1992-ci ilin fevralın 25-dən 26-na keçən gecədə
baş verən hadisələrə işıq tuturdu. Qeyd etmək
lazımdır ki, film həmin gün törədilən
soyqırımı faktına yeni yanaşma olmaqla modern təbliğat
metodlarına cavab verən tərzdə çəkilmişdir.
Film
həm hadisə zamanı soyqırıma məruz
qalmış insanların ümumi taleyindən bəhs edir, həm
də bir neçə ailənin fərdi faciəsində
lokalizə edilərək həm ümumi statistik xarakter, həm
də fərdi emosional xarakter daşıyırdı. Filmin
rejissoru və yaradıcı heyəti içərisində
yer alan jurnalist hadisənin iştirakçısı olduğu
üçün bu, bir növ həm də həmin jurnalistin
həyatından epizodlar idi. Bir sözlə, film yüksək
peşəkarlıq və keyfiyyətlə çəkilmişdi
və Xocalı soyqırımını dünya ictimaiyyətinə
olduğu kimi təqdim edə biləcək keyfiyyətdə
idi.
Filmdə
litvalı jurnalist o dövrdə bu hadisələrin
iştirakçısı olub və o faciə şəraitində
tanıdığı insanlarla sonra da əlaqə saxlamaqla həmin
insanları çəkdiyi filmin qəhrəmanları kimi təqdim
edib. Filmin orijinallığı ondan ibarət idi ki, bu,
birbaşa insanların emosialarına, duyğularına
müraciət etməklə ümumi soyqırımı kimi
ifadə etdiyimiz söz birləşməsinin altında nə
qədər dərin kədərli, faciəvi və
qeyri-insanı hadisələrin olduğunu göstərir.
İkigünlük körpənin
faciəvi taleyi
Təqdim
edilən filmin qəhrəmanlarından biri həmin gecə
(bir gün öncə) dünyaya yenicə körpəsini gətirmiş
anadır. Bu ananın körpəsi cəmi 2 gün əvvəl
dünyaya göz açıb. Həyata vəsiqə alar-almaz
erməni vandalları tərəfindən törədilən
vəhşiliklərin şahidi olub. Filmdə müəllif həmin
gecə soyqırımından qaçıb xilas olmağa
çalışarkən anasının qucağından yerə
düşən bir körpənin o dövrdə lentə alınmış
kadrlarını nümayiş etdirir. Sonda isə həmin
qız artıq 19 il sonra on doqquz yaşlı gənc kimi
kadrlarda yer alır. Amma bu gənc aldığı zədə
nəticəsində danışa bilmir. Valideynləri onun
adını Günay qoyublar. Təəssüf ki, Günay 19
yaşında olsa belə, günü ayı görsə də
insanlara həyat bəxş edə, bu gözəlliklərin
adını belə söyləyə bilmir. Əslində,
Günay o dövrdə əlbəttə ki, nə baş
verdiyini anlamamışdı. Sonrakı illərdə də
Günay nə olduğunu, necə olduğunu bilməmişdi.
Çünki o, əqli və zehni baxımdan bu hadisələri
anlayacaq vəziyyətdə deyildi. O gecə baş verən
hadisə Günayı dünya həqiqətlərini dərk
etməkdən məhrum etmişdi. Amma buna baxmayaraq,
soyqırımının baş verdiyi gecə Günayın
yaddaşında iz buraxmasa belə, onun baxışlarında
kök salmışdı. Filmin sonunda hələ film çəkilərkən
sağ olan və ailəsi ilə birlikdə yaşayan
Günay kadrlarda əks olunur. Qeyri-müəyyən nəzərləri
ilə yaradıcı heyətinin ona verdiyi suallara laqeyd-laqeyd
baxır. Əslində, bu laqeydlikdə bir tənə, bir
çağırış, bir haray var. Bu haray ədalət
istəyi harayıdır. Sanki bu soyqırımının
bütün fiziki və mənəvi əzabları
Günayın baxışlarında toplaşıb. Ona görə
də filmdə Günayın baxışlarının səssiz
harayı onu seyr edən hər bir insanın qəlbini riqqətə
gətirməklə ədalətə səsləyir. Bu
baxışlar əlbəttə ki, təkcə Günayı
qorumağa deyil, onu həm də xoşbəxt etməyə
borclu olan bizlərə yönəlmiş baxışlar
deyildi. Bu baxış eyni zamanda dünyaya, bəşəriyyətə,
bütövlükdə insanlara doğru dikilmişdi. Bu
baxışlardakı haray, çırpınış
insanları ədalətə çağırırdı.
Görəsən, biz insanlar milliyətimizdən asılı
olmayaraq, Günayın bu harayına cavab verə biləcəyikmi?!
Günayın baxışının istədiyi bu ədaləti
nəhayət bərpa edə biləcəyikmi?!
Danışa bilsəydi görəsən,
Günay bizlərə nə deyərdi...
Filmin
sonunda kadrlarda yazılan yazılardan məlum olur ki, Günay
2011-ci ildə dünyasını dəyişib. Film çəkiləndə
Günayın anasının dediyi arzular dilə gətirilir:
“Bircə bu qızı müalicə etdirə bilsəydim”, -
deyir. Görəsən, Günay müalicə olunsaydı, nələr
danışardı, nələr anladardı. Görəsən,
Günayın hafizəsi yerində olsaydı, nə istədiyini
hansı sözlərlə və necə deyərdi?! Amma bunlar
olmadı. Məncə, Günay deyə biləcəyi, demək
istədiyi sözləri baxışları ilə ən
gözəl şəkildə dedi. Bizlər o
baxışdakı harayı bu gün dilimizlə, bu
baxışlardakı ədalət istəyini bu gün
sözlərimiz, yazımız, qələmimizlə
dünyaya çatdırmalıyıq və
çatdırırıq.
Filmdə
təqdirəlayiq məsələlərdən biri də,
baş vermiş hadisələrin məntiqli izahı və erməni
iddialarına onların öz dili ilə cavab verməsi idi.
Yaradıcı heyətin və ideya müəlliflərinin məharətlə
istifadə etdiyi metod filmdə erməniləri ifşa edir.
Kadrlarda Xocalıya hücum planını hazırlayan bir hərbçi
və bir hərbi komandir danışdırılır.
Onların hər ikisi iddia etməyə
çalışırlar ki, Xocalı vacib strateji bir nöqtə
olduğundan, müharibə şəraitində oranın
boşaldılması şərt idi və ordan əhalinin tərk
edilməsi ilə bağlı bir neçə dəfə xəbərdarlıq
edilmişdi. Çox böyük məharətlə filmdə
erməni hərbi cinayətkarlarının irəli
atdığı bu iddia onların öz dilləri ilə
alt-üst edilir.
Soyqırımı törədənlərin
etirafları
Və
ən sonda nəhayət filmdə erməni hərbi cinayətkarlarının
söylədikləri onların böyük komandirlərinin və
ən böyük cinayətkarın dili ilə etiraf edilir. Hər
nə qədər bu cinayətkarlar filmdə özlərini
suçsuz kimi təqdim etməyə çalışsalar da
Sarkisyan adlanan cani - o dövrdə Xocalı
soyqırımı hadisəsində birbaşa iştirak edən
və əlində silah o kadrlarda görünən cani, sonda
Böyük Britaniya qəzetlərinin birinə verdiyi
müsahibəsində soyqırımını belə etiraf
edir: “Azərbaycanlılar inanmırdılar ki, biz dinc əhalini
qırarıq, onlara qarşı silah işlədə bilərik.
Lakin biz Xocalıda bu soyqırımı törətməklə,
dinc əhalini qətlə yetirməklə bu steriotipi qıra
bildik”.
Məhz
Xocalı soyqırımını törətmiş və bu
işə rəhbərlik etmiş bir şəxsin rəsmi
etirafının filmdə öz əksini tapması hesab edirik ki, olduqca vacib
bir fakt olmaqla həm də bir yenilik idi. Bu, bizə imkan verir
ki, gələcəkdə Xocalı soyqırımını
törədənlərin beynəlxalq hərbi tribunalda cəzalanmasını
hüquqi baxımından əsaslandıraq.
Filmdə
Xocalı soyqırımını törədən cinayətkarların
cinayət əməlləri, qeyri-insani hərəkətləri
çox dəqiqliklə öz əksini tapıb.
İdeyanın düzgün qoyulması çəkiliş
zamanı məhz bu soyqırımına məruz qalmış
insanların və həmin gecə faciə ilə üzləşmiş
insanların filmin qəhrəmanı kimi seçilməsi, iki
ailənin timsalında bu faciənin dünya ictimaiyyətinə
anladılması Xocalı soyqırımının dünyaya
tanıdılmasında keyfiyyətcə yeni bir metodun
tapılması deməkdir. Eyni zamanda, filmdə faciəni
törədənlərin öz dilləri ilə
soyqırımı törətdiklərini etiraf etmələri
də təbliğat baxımından da bizə böyük
üstünlük verir. Həmçinin, Xocalı
soyqırımının beynəlxalq ictimaiyyət tərəfindən
hüquqi nöqteyi-nəzərdən qiymətləndirilməsi
üçün bizə yeni əsaslar yaratmış olur.
Filmin sonunda bir erməni etiraf edir ki, bu, insanlığa
qarşı törədilmiş bir cinayətdir və erməni
olaraq, həmvətənlərinin həmin hərəkətlərdən
utanır. Bu etiraf da ilk olmaqla əlbəttə
ki, müsbət bir haldır. Filmdə erməni qeyd edir ki, mən
əminəm ki, biz Xocalı soyqırımını törədənlərin
cəza aldıqlarını yaşadığımız
dövrdə görəcəyik.
O gün gələcək..!
Biz də
əminik ki, görəcəyik. Amma bizim arzumuz bir az daha fərqlidir.
Biz onların cəzalandırıldığını görənlərin
sırasında deyil, biz onları cəzalandıranların
sırasında olmalıyıq. Onları biz cəzalandıracağıq.
Başqaları cəzalandırsa hesab edirik ki, biz
Günayın səssizcə haray çəkən
baxışları, eləcə də öz vicdanımız
qarşısında daima özümüzü günahkar hiss
edərik. Ona görə də biz əlbəttə ki,
Xocalı soyqırımını törədənlərdən
hesab soracağıq. Hesab edirəm ki, bu film Günayın səssiz
harayını, Günayın baxışlarından
dalğa-dalğa içimizə axan və qəlbimizi
parçalayan ədalət istəyinə
verilən cavablardan biri idi. “Xocalıya ədalət!”
kampaniyası çərçivəsində həyata
keçirilən bu layihə Günayın səssiz
harayının film vasitəsilə dünyaya çatdırılması
idi. Əminik ki, ölkəmizdə həyata keçirilən
dövlət və ordu quruculuğu işi nəticə
etibarı ilə torpaqlarımızın azad olunmasına,
günahsız insanlarımızın qisasının
alınmasına gətirib çıxaracaqdır. O gün gələcək,
mütləq gələcək! O günü bizlərə hər
gün biraz daha da yaxınlaşdıran addımlardan biri də
Heydər Əliyev Fondunun çəkdirdiyi “Sonu olmayan dəhliz”
filmidir...
Hikmət BABAOĞLU
Yeni Azərbaycan.-
2012.- 14 mart.-S.4.