“Hay ver mənə, cənab leytenant”...

Azərbaycanın “Levitanı”...

"Ya azad ol ya candan keç.

İki yoldan birini seç.

Azadlığın şərbətin iç.

İgid əskər möhkəm dayan"

Bu sətrləri istər oxuyanda, istərsə də eşidəndə gözümün önündə hərbi formada, əsil vətənpərvər insan canlanır. Oxuduğu mahnılarda ağırlığın altında yatan bir təlatümü damarlara köçürə, qanı coşdura və ən əsası əsgərlərimizin, igidlərimizin bizlərə Vətənin, yurdun əmanəti olduğunu xatırladan bir insan... Şəmistan Əlizamanlı...

Birinci Qarabağ müharibəsi zamanı illərdə uşaq idim. Bu gün üzərində qorxusuz gəzdiyimiz, havasını udub, suyunu içdiyimiz Vətəni düşmənlərin murdar caynaqlarından qorumaq mübarizəsinə qalxmışdı bu yurdun ərləri-ərənləri. Kiminin oğlu, kiminin əri, kiminin atası, kiminin əmisi, dayısı, qardaşı... Kim olursa olsun, öncə bu vətənin OĞLU idi o azadlıq savaşçıları. O, odlu-alovlu döyüş meydanlarında şəhidlik zirvəsinə ucalanlar da oldu, itənlər də. Ana Vətənin hər qarışının azadlığı uğrunda vücudunun parçasından keçənlər də, psixoloji sarsıntı altında ruh dünyalarını döyüşlər gedən meşələrdə, tüstüsü göyə sovrulan el-obada qoyub qazi olaraq dönənlər də az olmadı.

***

Musiqi ruhun qidasıdır. İnsanı bədbinliyə də sala bilər, ona ruh yüksəkliyi də verər. Musiqi var ki, qayğısız amma bir qədər həssas insanı, hətta ən şirin nemətlərdən biri olan CAN-a qəsdə təhrik edir. Eləsi də var ki, cana can verir, həyatdan küsmüşləri yenidən reallığa qaytarır. Babalarımızın cəng meydanlarını bəzəyib "Cəngi" sədası. Elə o qanlı-qadalı illərdə yazılan marşlar, qoşulan bəstələr döyüşən igidlərimizin mənəvi qidasına çevrildi, onları qələbəyə ruhlandırdı. Nəinki döyüşçülərimizə, hətta onların yolunu gözləyənlər də ümidlərini bu musiqilərə bağladı deyə bilərik. O günlərdə küçələrdə gəzişən, hətta avtobuslarda yol gedən insanların zümzüməsinə çevrilmişdi Vətən çağırışını özündə əks etdirən mahnılarımız. Elə bu gün haqqında söz açdığımız qəhrəman da öz mahnıları ilə əsgərlərimizin təlaşlı könlünə təskinlik, onlara döyüşmək əzmi bəxş edib... Ailəmiz də döyüşçü yolu gözləyirdi. Həmin illərdə, mən də bu xalqın nümayəndəsi kimi, Şəmistan Əlizamanlının mahnılarını əzbər bilirdim, oxuya-oxuya evdəkilərə təskinlik vermək istəyirdim. Evdəkilər də məni ürəkləndirib hey deyirdilər ki, gözlə "o" gələndə onun üçün oxuyarsan. Elə də oldu. O, gəldi. Mən də oxudum. Amma bu dəfə onu ruhlandırmaq üçün oxuyurdum qəhrəmanımın avazından əzbərlədiyim “əsərləri”. Ailəmizin səbirsizliklə yolunu gözlədiyi qayıtmışdı. Canından bir parçanı uğrunda savaşdığı Vətən torpağında qoyub da qayıtmışdı...

Hərdən öz-özümə deyirəm. Görən qəhrəmanımın ürəyinin yağını qoyduğu, damarlarda qanı coşduran, insan övladını mübarizəyə ruhlandıran o mahnılar olmasaydı odlu-alovlu müharibənin sarsıntılarına hazır olmayan məsum uşaqların gələcəyi, yəni, psixoloji hazırlığı necə olardı... Nə xoş ki, bu millətin gəncləri məhz Vətənin nə qədər doğma olduğunu və anamızın bizə əmanətini xatırladan mahnıların sədaları altında böyüdü. Qəhrəmanıma isə bu mənəvi zənginliyi bizlərə bəxş etdiyi üçün minnətdarıq.

P.S. Yazının başlığı sizləri çaşdırmasın. II Dünya müharibəsi illərində alman ordusunun 4-cü korpusunun komandanı, Berlin qoşunlarının rəhbəri general Krout deyirdi ki, müharibəni Stalin ud-madı, Levitan uddu. "Diqqət, danışır Moskva"...

Şəmistan Əlizamanlının da mavi ekrandan cəbhə xəbərlərindəki ruhlandırıcı çıxışların, Azərbaycan xalqı bir nəfər kimi nəfəs almadan izləyirdi....

Yeni Azərbaycan.- 2009.- 5 fevral.- S. 8.