“Hətta vannada da oxumuram...”

Diplomat-müğənni “69-cu aşırım”ı keçdi

Bu gün fevralın 4-də Azərbaycanın Rusiyadakı səfiri, keçmiş mədəniyyət naziri və müğənni Polad Bülbüloğlunun 69 yaşı tamam olur. Bu münasibətlə “Veçernaya Moskva” qəzetinin müxbirləri səfirin qonağı olub və onunla hər şeydən-incəsənətdən, diplomatiyadan, keçmişdən və indidən danışıblar.

Musavat.com Virtualaz.org-a istinadən müsahibənin tərcüməsini ixtisarlarla təqdim edir:

Qəzetin əməkdaşları Polad Bülbüloğlu ilə görüşmək üçün Azərbaycanın Moskvadakı səfirliyinə gediblər. Girişdə qaydalara uyğun olaraq onların sənədlərini mühafizəçi yoxlayıb, pilləkənlərlə qalxanda jurnalistlər mühafizəçidən məsələhət alıblar ki, Polad Bülbüloğluna necə xitab etsələr yaxşı çıxar. “Cənab səfir!” deyə mühafizəçi hündürdən cavab verib, sonra nümayişkarənə şəkildə divarlara göz gəzdirib gülümsəyərək yavadan əlavə edib: “Polad Bülbüloviç!”

“Qonaqlar üçün otağa daxil olaraq o, bizimlə salamlaşır, ənənəvi qafqazlı qonaqpərvərliyi ilə hazır çay masası arxasına dəvət edir. Masanın üstündə çay, paxlava, kişmiş, digər şərq şirniyyatları düzülüb. Cənab səfir qıvraqdır, eleqantdır. Elə bil üstündən illər keçməyib! SSRİ-də anadan olan hər kəs bu adamı tanıyır və hörmət edir. Hələ bu harasıdır! Onun xarizması və təbii aurası ən soyuq ürəkləri belə isidir, o ki qaldı “Veçernaya Moskva”nın müxbirlərini. Bizim qarşımızda məşhur azərbaycanlı müğənni Bülbülün oğlu, bizim günlərimizin canlı əfsanəsi dayanır.

Dünyada məşhur müğənni və bəstəkar konsert frakını səfir pencəyinə niyə dəyişib? “Qorxma, mən səninləyəm” filminin çəkilişləri necə keçib? Dilimizin ucunda min bir sual fırlanır, axı bu miqyasda məşhurla hər gün müsahibə götürmək nəsib olmur. Fotomüxbirimizə göz edərək müsahibəyə kişi sualı ilə başlayıram və Azərbaycan konyakı barədə sual verirəm.

- Əgər Bakıya getsək hansı konyakları sınaqdan keçirməyi məsləhət görürsünüz?

Bizdə çox yaxşı konyaklar var: “Tovuz”, “Bakı”, “Göy-Göl”, “Moskva”. Hələ əla şərablarımız da var-ağ “Şardone”, qırmızı “Sevgilim”, “Yeddi gözəl”...”Ağdam”? Əgər Dağlıq Qarabağ münaqişəsi zamanı desəydilər ki, bu münaqişə nəticəsində “Ağdam” olmayacaq, yəqin ki, rus oğlanları gəlib qayda-qanun yaradardılar. Bu, əlbətdə, zarafatdır, ancaq təəsüf ki, “Ağdam” indi yoxdur. Şəhər yer üzündən silinib, tək məscid salamat qalıb.

- Necə oldu ki, nazir kreslosunu səfir işinə dəyişdiniz?

- Buna mən yox, prezident qərar verdi. Dövlət başçısı məni söhbətə çağıranda heç gizlətmədi ki, bizim ölkələrimiz arasında münasibətlərə böyük əhəmiyyət verir. “Mən nəzərə alıram ki, səni Rusiyada yaxşı tanıyırlar və sevirlər. Ancaq sən də bu ölkəni yaxşı tanıyırsan və sevirsən. İndi bizim ölkələrimizə təkcə peşəkar diplomat yox, həm də hörmətli adam lazımdır” deyə o vaxt İlham Heydəroviç Əliyev mənə bildirdi.

- Çox fikirləşdiniz?

- Yox, heç bir dəqiqə də tərəddüd etmədim. Mən məhz Moskvaya getməyimə görə xoşbəxt idim. Əlbətdə, mən mədəniyyət naziri kürsüsündə çox oturmuşdum. 18 il bir vəzifə üçün həddən artıq çoxdur. Elə vaxt gəlir ki, fəaliyyət sferasını dəyişdirməli olursan. Cari diplomatik işi bu sənəti öyrənən hamı görə bilər, lakin elə məqamlar olur ki, onu ancaq yaradıcı yanaşma ilə həll etməlisən.

Səfir üzr istəyir-təcili zəng var. Biz qeyri-ixtiyari onun danışığının şahidi oluruq. Qadın zəng edib. O, təcili olaraq hansısa sənədlərin təsdiqlənməsin xahiş edir. Polad Bülbüloviç konsula zəng edir və xahiş edir ki, şənbə günü işə çıxsın və qadına kömək etsin. Səfir dəstəyi qoyur və davam edir:-Mənim mobil telefonumda 800-dən çox müxtəlif adamların əlaqə nömrələri var, çalışıram hamısına cavab verim. Polad Bülbüloviç işlənməkdən düymələrinin yazısı silinmiş telefonunu göstərir-istənilən vaxt zəng edirlər, gecə də, gündüz də.

- Təsəvvür etmək olar ki, hələ ad günündə nə qədər zəng gələcək. Fevralın 4-nü necə qeyd etməyə hazırlaşırsınız?

- Bu il ümid edirəm ki, sadə olacaq, ailə üzvlərimlə, köhnə dostlarımla bir masa arxasında. Geniş çevrədə ancaq yubileyləri qeyd edirəm. Ad günü hədiyyəsi olaraq həmin gün telefonu söndürürəm.

- Hansısa məxsusi ad günü olub?

- 50 yaşım olanda. Həmin gün yeni xeyirxah ənənənin əsasını qoydum. 1995-ci ildə Bakıda hələ tam sakitlik yox idi. Gərgin vaxtlar idi. Komendant saatı qoyulmuşdu. 94-ün sentyabrında Moskvada Mahmud Eesenbayevin yubileyi olmuşdu. Mən onu təbrik etməyə gəlmişdim, “Rusiya” zalında.

Dəhlizdə İosif Kabzonla qarşılaşdım. Köhnə dostum soruşdu: “Yadından çıxmayıb ki, fevralda sənin əlli yaşın olacaq?”. Cavab verdim:”Nə əlli yaş? İndi bunun vaxtı deyil!”. Kabzon “Əlli yaş həyatda bir dəfə olur” dedi, qərarlaşdıq ki, zəngləşək.

Haradasa yanvarda İosif Davıdoviç zəng edib dedi: “Budur, indidən qrafik tuturam, mən, Lev Leşenko, Vladimir Vinokur və Valya Tolkunova fevralda gəlirik Bakıya. Həftənin dördüncü günü sənin qonağınız, ertəsi gün geri dönəcəyik”. Bax beləcə 45 nəfərlik qrup düzəldi. Hamısı məşhur yaradıcı insanlar. Təsəvvür edirsiniz, 5-7 ildir çaxnaşmalar içərisində olan ölkədə bu, vaxtilə bizim yaşadığımız vahid dövlətdə hamının tanıdığı və sevdiyi adamların ilk yaradıcı desantı idi.

O vaxt saat 22-dən sonra küçədə xüsusi buraxılış vərəqəsi olmadan gəzməyə icazə verilmirdi, fikirləşirdim ki, qonaqları mehmanxanaya necə çatdıracağam. Axşama bizim əvəzolunmaz liderimiz Heydər Əliyev gəldi. Konsert 6 saat 40 dəqiqə davam etdi. Proqramı bizim “Bakılı oğlanlar” aparırdı. Bu cür spontan konserti aparmağı başqa kimə həvalə etmək olardı ki?

Həmin vaxta qədər hesab edirdim ki, yaradıcılıq kitabım bağlanıb və bir daha oxumaq lazım olmayacaq. Məsələ ondadır ki, 88-ci ildə məni Azərbaycanın mədəniyyət naziri təyin etmişdilər, ilk işim mahnılarımın televiziyada və radioda səslənməsini dayandırmaq olmuşdu. Niyə? Ona görə ki, istəmirdim desinlər xidməti səlahiyyətlərimdən sui-istifadə edirəm. Ancaq uzun fasilədən sonra həmin konsertdə ilk dəfə səhnəyə çıxdım, konsert möhtəşəm alındı. Sonradan 55 illiyimdə, 60 illiyimdə bu cür konsertlər təşkil etdik, ənənə halına saldıq.

- Səfirin işi çox olur?

- Rusiya ilə Azərbaycan arasında geniş əlaqələr var. Gündə Moskvadan Bakıya yeddi təyyarə uçur. Yeddi reys, 7-ni 150-yə vursaq gündə 1500 adam edir. Qatar gedir, həftədə üç-dörd dəfə o baş-bu başa reys edir. İnsanlar avtobuslarda da gedirlər. Nəhəng mal dövriyyəsi var. Rusiyada bizim böyük diasporumuz var. İndi sərt miqrasiya qaydaları ilə bağlı işimiz həddən artıq çoxalıb. Çox şikayətlər daxil olur, narazılıq çoxdur. Anlaşılmazlıq var. Biz heç bir halda Rusiyanın və istənilən başqa ölkənin öz daxilində qayda yaratmaq hüququna şübhə etmirik. Nə qədər qayda olsa o qədər yaxşıdır.

- Moskvada necə işləyirsiniz?

- Moskva dünyanın siyasi mətbəxlərindən biridir. Aydındır ki, Moskvada səfirlik və səfir kifayət qədər məsuliyyətli və mühüm işdir. Bizdə MDB səfirləri arasında belə zarafat var, deyirlər “Moskvada səfirdən çox səfir var”. Hazırda Soçi Olimpiadasının açılışı üçün bizim prezident İlham Heydəroviç Əliyev gəlməyə hazırlaşır. Bununla əlaqədar çoxsaylı protokol görüşləri və tədbirləri gözlənilir. İşləyirik, məlumatlandırırıq. Razılaşdırırıq.

İki il əvvvəl Azərbaycan BMT Təhlükəsizlik Şurasının qeyri-daimi üzvü seçilmişdi. Bu cür yüksək beynəlxalq səviyyəyə çatan ilk keçmiş sovet respublikası olduq. İki il ərzində bizim səsimiz beynəlxalq problemlərin həllində əhəmiyyətə malik oldu. Deyə bilərəm ki, Azərbaycan Cənubi Qafqazın lideridir və regionda kifayət qədər mühüm yer tutur.

- İşdə “müğənni Polad Bülbüloğlu” diplomat Polad Bülbüloğluna kömək edirmi?

- Zarafatla belə aforizm fikirləşmişəm: “Musiqiçilər də, diplomatlar da not yazır”.

- Vaxt tapanda adətən nə ifa edirsiniz?

- Boqoslovskinin “Qaranlıq gecələr”ini. (Gülür) Çünki pəncərədən baxanda artıq qaranlıqdır. Yox, hətta vannada da oxumuram! Olur ki, yaxın dostların əhatəsinə oxuyuram. Bu yaxınlarda mənim köhnə dostum Andrey Dementyevin Kreml sarayında yubileyi idi. Onun iki şerinə mahnım var. Həmin yubileydə o mahnıları oxudum.

Yekatrinburqda mənim balet tamaşam səhnəyə qoyulub, “Məhəbbət və ölüm” adlanır. Bu, mənim üç il ərzində başa çatdırdığım ciddi işimdir. Moskvaya gələndən sonra atamın oxuduğu 10 Azərbaycan xalq mahnısını işlədim. Bunlar öz harmoniyasına görə sadə kompozisiyalardır. Onlara simfonik orkestrin donunu geyindirmək asan olmadı.

Qeyd etmək istəyirəm ki, mən Qara Qarayevin tələbəsiyəm. Qara Qarayev isə Şostakoviçin tələbəsi idi. Belə alınır ki, musiqidə mən bir növ Şostakoviçin nəvəsiyəm. Filmlərə çox mahnılar yazmışam və o mahnıları yazmaq üçün böyük orkestrlərdən istifadə etməyə can atırdım. İki il əvvəl “Azərbaycanfilm” kinostudiyasının xahişi ilə “Dolu” filminə musiqi yazdım. Onda da kinematoqrafiyanın böyük simfonik orkestri ifa etdi.

- Biz çalışdıq sizin iştirakınızla çəkilmiş “Qorxma, mən səninləyəm!-1919” filmini tapaq. Tapa bilmədik...

- Elə bu yaxınlarda həmin filmin Tulada təqdimatı oldu. Filmdə Lev Durov, Muxtarbek Kantemirov da çəkiliblər. Bu film böyük ekranlara çıxacaqmı? Hazırda prodüserlər telekanallarla bu barədə danışıqlar aparırlar. “Qoskino”nun vaxtında hər şey sadə idi. Hamı əvvəlcədən bilirdi ki, film nə vaxt hazır olacaq, hara gedəcək...

- Axı siz də çəkilişlərdə iştirak etmişiniz...

- Hə, ancaq bu tamam ayrı filmdir. İndi əhvalat bizim uşaqlarımızın başına gəlir. Mən yenə Teymur rolunu oynayıram, hansı ki, hörmətli bəstəkar, deputat olur. Filmdə mənim böyük ailəm var, oğlum, iki qızım. Onlardan birini mənim öz qızım Leyla oynayır. Maraqlı əhvalatlar baş verir, hesab edirəm ki, tamaşaçılara maraqlı olacaq.

- Uşaqlarınızdan musiqi ilə məşğul olanı var?

- Böyük oğlum məşğul olub. 30 yaşında Rusiyanın əməkdar artisti olmuşdu, Çaykovski adına Simfonik orkestrin aparıcı faqotçusu idi. Ancaq sonradan təəsüf ki, orkestrdən getdi, indi bizneslə məşğuldur, ailəsi, uşaqları var...Mən iki dəfə baba olmuşam!

- Məşhur ailədə doğulmaq necə idi?

- Bunu sözlə təsəvvür etmək çətindir. Atam 1938-ci ildə artıq SSRİ xalq artisti idi, ölkədə bu adı alan ilk adamlardan olmuşdu. Buna baxmayaraq atam həmişə özünü sadə aparırdı. O vaxtlar ayrı idi, hamı təxminən eyni cür yaşayırdı. Doğrudur, o vaxt atamın maşını var idi, zəmanə üçün nadir hal sayılırdı. Və mən artıq doqquz yaşımda atamın “ZİM”inin sükanı arxasına keçmişdim. Sükanın arxasından başım güclə görünürdü. Qonşular təəcüblənirdilər ki, konservatoriyanın professoru bu cür maşını uşağa necə etibar edir. Atam isə əlini yelləyib deyirdi: “Polad artıq öyrənib”.

Yeni Müsavat.- 2014.- 5 fevral.- S.11.