“Erməni məsələsi”ndən
“erməni soyqırımı”na aparan yol
“Erməni məsələsi” Osmanlı
imperiyasını bölüşdürmək məqsədilə
Qərb dövlətləri tərəfindən gündəliyə
gətirilən “Şərq məsələsi”nin tərkib
hissəsi olaraq, XIX əsrin ikinci yarısında Avropa dövlətləri
tərəfindən ortaya atılmış, 3 mart 1878-ci il
tarixli San-Stefano müqaviləsində və 13 iyun 1878-ci il
tarixli Berlin Konqresində rəsmiləşdirilmişdir
“Erməni məsələsi” Osmanlı
imperiyasını bölüşdürmək məqsədilə
Qərb dövlətləri tərəfindən gündəliyə
gətirilən “Şərq məsələsi”nin tərkib
hissəsi olaraq, XIX əsrin ikinci yarısında Avropa dövlətləri
tərəfindən ortaya atılmış, 3 mart 1878-ci il
tarixli San-Stefano müqaviləsində və 13 iyun 1878-ci il
tarixli Berlin Konqresində rəsmiləşdirilmişdir.
Türkiyədə ermənilərin yaşadıqları vilayətlərdə
islahatlar aparılmasını təsbit edən bu qərarlar əslində
maraqlı dövlətlərə Türkiyənin daxili
işlərinə qarışmaq və erməniləri
silahlı üsyanlara təhrik etmək üçün
fürsət vermişdi. Bir-birinin ardınca erməni siyasi
partiyaları yaranmış, silahlı dəstələr
meydana çıxmışdı. XIX əsrin 90-cı illərindən
etibarən ermənilərin kompakt yaşadıqları ərazilərdə
aramsız silahlı üsyanlar baş
qaldırmışdı.
XX əsrin əvvəllərində
Yaxın Şərqdə öz nüfuz dairəsini genişləndirmək
uğrunda böyük dövlətlər arasında
mübarizə kəskinləşmişdi. Almaniya ilə
müttəfiq kimi çıxış edən Türkiyənin
vəziyyəti Birinci Dünya müharibəsinın əvvəllərindən
etibarən ağırlaşmışdı. Rusiyanın
boğazlara və İstanbula (Konstantinopola) yiyələnmək
uğrunda mübarizəsi yenidən baş
qaldırmışdı və “Şərq məsələsi”ni
öz xeyrinə həll etmək istəyirdi. 1913-cü ildə
Rusiya da “məzlum ermənilər”in müdafiəsi uğrunda
açıq çıxış edərək, Türkiyənin
şərq vilayətlərində islahatlar keçirilməsi
tələbini irəli sürmüşdü. Türkiyə
hökuməti 1914-cü il, yanvarın 26-da islahatlar
haqqında saziş imzalamağa məcbur olmuşdu. Həmin
sazişə görə, ermənilərə xarici dövlətlərin,
birinci növbədə, Rusiyanın nəzarəti altında
idarəetmə, dil, hərbi mükəlləfiyyət və
s. sahələrdə geniş muxtariyyət verilirdi.
Rus-türk müharibəsindən faydalanaraq ermənilər
Şərqi Anadolunun 6 vilayətində “Ermənistan” dövləti
yaratmaq istəyirdilər.
Müharibə başlamazdan xeyli əvvəl
çar Rusiyası özünün Yaxın Şərq siyasətində
azsaylı xalqlar faktorundan məharətlə istifadə
etmişdi. Türkiyədə yaşayan ermənilər,
aysorlar, yunanlar Rusiyanın simasında Osmanlı
imperiyasını diz çökdürəcək bir qüvvəni
görürdülər. “Birinci Dünya müharibəsi ərəfəsində
bu xalqların nümayəndələri rus hökumətindən
onları silahlandırmağı xahiş edir və vəd
edirdilər ki, ilk çağırışda türklərə
qarşı könüllü dəstələr təşkil
edəcəklər.
1914-cü ilin sonunda Qafqazda tərkibində
10 min silahlını birləşdirən dörd
könüllü erməni drujinası
yaradılmışdı və onların Şərqi Anadoluya
hücumundan ruhlanan Türkiyə erməniləri “Qərbi Ermənistan”ı
azad edib, müstəqil dövlət qurmaq fürsətini əldən
verməmək üçün hər yerdə silahlı
basqınlar edərək türkləri qırıb məhv
etməyə başlamışdılar.
Türkiyə hökuməti ermənilərin
türk ordusuna arxadan zərbəsinin qarşısını
almaq məqsədilə məcburiyyət qarşısında
qalıb, müharibə rayonundan erməniləri ölkənin
içərilərinə köçürmək haqqında
qərar qəbul etmişdi. Hər cür hazırlıqdan
sonra mühafizə dəstələrinin müşayiəti
ilə 1915-ci il, mayın 28-də köçürmə
işlərinə başlanmışdı.
Köçürmə şərtləri o dövrün
imkanlarına görə ədalətli idi və hərb
bölgəsindən kənarda yaşayan ermənilərə
şamil edilməmişdi.
Ermənilər hər il aprelin 24-nü
“soyqırımı günü” kimi qeyd edərək iddia
edirlər ki, guya həmin dövrdə türklər 1,5 milyon
ermənini qırmışlar. Əslində isə həmin
gün, sadəcə olaraq, İstanbulda və digər şəhərlərdə
türklərə qarşı xəyanət edən erməni
təşkilatlarının təcili olaraq bağlanması,
onların rəhbərlərinin həbs edilməsi və sənədlərin
ələ keçirilməsi haqqında daxili işlər
naziri əmr vermişdi. Bundan sonra 2345 erməni xəyanətə
görə həbs edilmişdi. Maraqlı orasıdır ki, bu
əmrin veriləcəyindən əvvəlcə xəbər
tutan Eçmiədzin katolikosu aprelin 22-də ABŞ Prezidentinə
teleqram vurmuşdu ki, erməniləri “türk fanatizminin
özbaşınalığından xilas etsin”. Həmin
teleqram aprelin 24-də, yəni əmr verilən günü artıq
ABŞ Prezidentinə çatdırılmışdı.
Əslində ermənilər aprelin
24-nü ona görə “soyqırımı günü” kimi
qeyd edirlər ki, yuxarıda qeyd etdiyimiz köç
haqqında qərardan sonra onların “Ermənistan” dövlətini
yaratmaq istədikləri 6 vilayətdə (Ərzurum, Van,
Bitlis, Xarput, Diyarbəkir, Sivas) onsuz da azlıq təşkil edən
ermənilərin sayı minimuma endirilmişdi. Yəni
onların “Böyük Ermənistan” dövləti yaratmaq
iddiaları puça çıxmışdı.
Əgər 1915-ci ildə Osmanlı
Türkiyəsində ermənilərə qarşı
soyqırımı törədilmiş olsaydı, məntiqlə
həmin ərazilərdə ermənilərin kökü kəsilmiş
olmalıydı. Lakin istər I Dünya müharibəsi
dövründə Şərqi Anadolunun işğalı
zamanı, istərsə də 1917-ci il inqilabından sonra rus
qoşunlarının geri çəkilməsindən istifadə
edən ermənilər türklərə qarşı əsl
soyqırım törətmişlər. Avstriya tədqiqatçısı
professor Erix Fayql türk-müsəlman dünyasının
geniş bir bölgəsini Balkanlardan tutmuş, Qafqaz və
Şərqi Anadolu daxil olmaqla, böyük bir coğrafi məkanda
1915-1918-ci illərdə erməni yaraqlılarının 2,5
milyon müsəlmanı qətlə yetirdiyini göstərir.
Bu yaxınlarda Bakıda rus dilində nəşr
edilmiş “Birinci Dünya müharibəsi dövründə
erməni silahlı dəstələrinin Türkiyədə və
Cənubi Qafqazda fəaliyyəti haqqında general-mayor
Bolxovitinovun raportu”(Ðàïîðò
ãåíåðàë-ìàéîðà
Âîëõîâèòèíîâà
î
äåéòåëüíîñòè
àðìÿíñêèõ
âîîðóæ¸ííûõ
îòðÿäîâ
â
Òóðöèè
è
Çàêàôêàçüå
â
Ïåðâóþ
ìèðîâóþ
âîéíó) adlı kitab XIX əsrin 80-ci illərinin
axırlarında və Birinci Dünya müharibəsi illərində
erməni millətçilərin Türkiyədə və
Qafqazda törətdikləri əməllərin həqiqi mahiyyətini
tam əks etdirir. Kitabda Rus Qafqaz Ordusunun Baş Qərargah rəisi,
çar general-mayoru Leonid Bolxovitinovun 1915-ci il, dekabr ayında
yazdığı 65 səhifəlik məruzəsi təqdim
edilir. Bu materiallar XX əsrin əvvəlində və Birinci
Dünya müharibəsi illərində ermənilərin
Türkiyədə, Şərqi Anadoluda dinc əhaliyə
qarşı törətdikləri vəhşilikləri
açıb göstərir. General Bolxovitinov kəşfiyyat məlumatlarına,
sənədlərə əsaslanaraq qondarma “erməni məsələsi”nin
yaranması səbəblərini, erməni millətçilərinin
Türkiyə şəhərlərinin dinc sakinlərinin
qanını tökmək, onları qətlə yetirmək
bahasına müstəqil Ermənistan yaratmaq məqsədlərini
açıb göstərir.
Məlumdur ki, Sovet hökuməti 1917-ci il,
dekabrın 29-da “Türkiyə Ermənistanı” haqqında
dekret qəbul etmişdir. Əgər ermənilər Türkiyədə
“soyqırım”a məruz qalmış olsaydılar və yaxud
həmin ərazilərdən təmizlənmiş
olsaydılar onda belə fərman verməyə heç ehtiyac
belə qalmazdı. Bu dekret Türkiyə ərazisində erməni
dövləti yaratmaq üçün ermənilərin
iştahasını daha da artırmışdı. Ermənilər
1918-20-ci illərdə fasilələrlə Ərzurumdan
tutmuş, Qars vilayətinədək böyük bir ərazidə
türklərə qarşı soyqırım həyata
keçirmişdilər. Məcburiyyət qarşısında
qalan türk ordusu iki ildə - 1918-ci və 1920-ci illərdə
həmin əraziləri erməni silahlı qüvvələrindən
təmizləmişdi.
1921-ci ildə Qars müqaviləsinin
imzalanmasından sonra Türkiyə ilə Ermənistan
arasında mehriban qonşuluq münasibətləri
yaranmışdı. Həmin vaxtlarda rəsmi İrəvan
Türkiyəyə qarşı hər hansı iddia irəli
sürməmişdi. 1965-ci ildən etibarən “soyqırım”
iddiası erməni lobbisinin və Türkiyəyə
qarşı təzyiq göstərmək, onu nədəsə
güzəştə getməyə vadar etmək istəyən
dövlətlər tərəfindən vaxtaşırı
olaraq qabardılır.
Türkiyədə
cəmi nə qədər erməni yaşamışdır?
1915-ci ildə Türkiyədə
yaşayan ermənilərin kütləvi surətdə
qırılması iddiasının əsl müəllifləri
ermənilər deyillər. Birinci Dünya müharibəsi
dövründə Osmanlı imperiyasını parçalamaq
istəyən xristian dövlətlərin missionerləri ilk dəfə
belə bir iddia ilə çıxış etmişlər. Bəs
həmin dövrdə erməni tədqiqatçıları
Türkiyədə nə qədər erməninin
qırıldığını iddia etmişlər? Bu suala
cavab vermək üçün öncə Birinci Dünya
müharibəsi ərəfəsində Türkiyədə nə
qədər erməninin yaşadığını müəyyən
etmək lazımdır.
1844-cü ildə keçirilən
siyahıyaalma zamanı Osmanlı hökuməti 14 yaşdan
yuxarı, 70 yaşdan aşağı 600 min erməninin
yaşadığını müəyyən etmişdi.
Ubicini 1854-cü ildə Parisdə
dərc etdirdiyi kitabında vergi verən ermənilərin
sayını mexaniki olaraq 4-ə vurmaqla, Türkiyədə
2,4 milyon erməninin yaşadığını iddia
etmişdi. Bu rəqəmi erməni patriarxlığı əsas
götürmüş, sadəcə olaraq, aradan keçən
25 ildə ermənilərin 360 min nəfər artmasını
ehtimal edərək, Berlin konqresində 2,76 milyon erməninin
yaşadığını iddia etmişdi.
Tarixçi A. Arakelyan yazır ki, alman
missioneri İohann Lepsiusun 1913-cü ildə “Der Christliche
Orient” jurnalında dərc etdirdiyi məqaləsində isə
Asiya Türkiyəsində yaşayan ermənilərin sayı
1 milyon 181 min 066 nəfər göstərilmişdir.
Məqalə müəllifi qeyd edir ki, 6
vilayətdə yaşayan ermənilərin sayının
üzərinə Kilikiyada (yəni Adana və Hələb
vilayətlərində), habelə İstanbulda və digər
yerlərdə yaşayan ermənilərin sayı gəlinərsə,
onda Türkiyə imperiyasında ermənilərin sayı
böyük ehtimalla 1,5 milyona çata bilər.
Deməli, 1,5 milyon erməninin Türkiyədə
“soyqırım”a məruz qoyulması iddiası cəfəngiyyatdan
başqa bir şey deyil.
“Erməni
soyqırımı”nın ideya müəllifləri kimlərdir?
Qərb dövlətləri və Rusiya
Osmanlı İmperiyasını parçalamaq
üçün XIX əsrin əvvəllərindən etibarən
müxtəlif planlar cızır, həmin planları həyata
keçirmək üçün yollar axtarırdılar.
Osmanlı hökumətinin daxili işlərinə müdaxilə
etmək üçün ən tutarlı vasitə kimi
Türkiyədə yaşayan xristian azlıqların mənafeyinin
“müdafiəsi” məsələsi qabardılırdı.
İmperiya ərazisində aysorlar, yunanlar, xristian ərəblər
yaşasalar da, erməni azlığı daha çox diqqəti
çəkirdi. Bu, onların xarakterindən -
satqınlığından, şəraitə uyğun olaraq
din və məzhəblərini dəyişmək xislətindən
irəli gəlirdi.
Anadoluya yeridilmiş xristian missionerləri
ermənilərin bu xüsusiyyətlərindən istifadə
edərək, onları himayə etmək adı altında
Osmanlı hökumətinə qarşı silahlı
mübarizəyə hazırlayırdılar.
1877-1878-ci illər
Rusiya-Türkiyə müharibəsindən sonra “erməni məsələsi”nin
gündəliyə gəlməsi və Şərqi Anadoluda
ermənilərə muxtariyyət verilməsi barədə Berlin
müqaviləsinin imzalanmasından sonra erməni silahlı dəstələrinin
təşkil edilməsi, onların üsyana hazırlanması
üçün Rusiya və Avropa dövlətləri ciddi səy
göstərirdilər. “Daşnaksütyun” və “Hnçak”
partiyaları da Anadoluda gizli silahlı dəstələr təşkil
edirdilər.
XIX əsrin sonlarından
etibarən Anadoluda bir-birinin ardınca baş qaldıran erməni
üsyanları xarici ölkələr tərəfindən
qızışdırılır, ermənilər silahla və
pulla təchiz edilirdilər. Belə bir şəraitdə ermənilərin
Anadoluda müstəqil dövlət yaratmaq niyyətləri ilə
Türkiyəni parçalamaq istəyən böyük
dövlətlərin məqsədləri üst-üstə
düşürdü. Türkiyədə fəaliyyət
göstərən diplomatik nümayəndəliklərin
başçılarına göstəriş verilmişdi ki,
türklərin “qaniçən”, “cəllad” obrazının
yaradılması üçün bütün mümkün
vasitələrdən istifadə etsinlər. Ardı növbəti
sayımızda.
Nazim
Mustafa,
AMEA-nın
Tarix İnstitutunun
elmi
işçisi
Zaman.-2011.-19-20
aprel.- S. 11.