Canım fəda olsun Sənin yoluna
Fevralın 14-dən 15-nə keçən
gecə peyğəmbərlərin sonuncusu və əşrəfi,
Quranda bildirildiyi kimi, Allah-Təalanın aləmlərə
böyük bir lütf, mərhəmət olaraq göndərdiyi
Həzrəti Məhəmmədin (s.ə.s.) mövlududur.
Hər
könül bir eşqdən coşar, hər qəlb bir ritmiylə
vurar. Hər gülün bəxtinə bir bahar düşər,
hər qulun bəxtində bir ağası var... Mən Sənin
kölən olummu? Dərgahının qapısına layiq
görərsənmi bu üzüqara qulunu? Ayağının
tozunu əta edərsənmi bu quluna, üzünə
sürsün, başına qoysun?
Məndə
“mən” qalmasın, məni sən
yenidən inşa eylə! Məni odda dəmir kim ərit, dəyirmanda
dən kimi üyüt, yandır, dondur, kəs, əz, yenidən
inşa eylə, məndə məndən bir şey qoyma, amma
yolundan ayırma, izindən azdırma, “ümmətim” dediklərindən
kənarda qoyma, Sənsiz buraxma!
Canım
fəda olsun Sənin yoluna, adı gözəl,
özü gözəl Məhəmməd!
Şəfaət
eyləgil kəmtər quluna, adı gözəl,
özü gözəl Məhəmməd!
Yunus
Əmrə elə bildi ki, Veysəl Qaraninin dilindən deyib bu
sözləri, bir də gördü ki, milyonlar bir
ağızdan oxuyur bu sözləri, həm də ürəyin
ən dibindən, ən gözəl dua kimi: “Canım fəda
olsun...” Candan daha dəyərli nəyi var ki, sevənlərin.
Sən
Allahın sevdiyisən, Allahın sevdiyini sevəni Allah sevər,
Allahın sevdiyini sevən Allahı sevər.
Məhəmməddən
oldu məhəbbət hasil
Məhəmmədsiz
məhəbbətdən nə hasil?
Sevməyi
Sən öyrətdin bizə, Səndən öyrəndi bu
insanlıq sevməyi, Sənsiz nə sevgi, nə məhəbbət?
Göndərən
Səni Aləmlərə Rəhmət olaraq, Mərhəmət
olaraq, ən böyük nemət, ən böyük dəstək
olaraq göndərdi. Sənin adın yetər aşiqlərə.
Hansı könüldə, hansı cümlədə adın
çəkilərsə, bərəkət toxumları kimi boy
verər o yerdə.
Sənin
üzün hörmətinə yaradılmadımı bu
dünya, Sənin üzün hörmətinə biz də var
olmadıqmı? Səndən başqa nəyimiz, Sən olmayan
yerdə nə işimiz olacaq ki bizim?
Dünya
nəyə sahibsə Onun vergisidir həp,
Mədyun
Ona cəmiyyəti, mədyun Ona fərdi.
Mədyundur
o Məsuma bütöv bir bəşəriyyət,
Ya
Rəbb, bizi məhşərdə bu iqrar ilə həşr
et!
Bu
bənddə deyildiyi kimi, bəşəriyyət nəyə
sahibsə hamısı Onun üzü hörmətinə
verilməyibmi? - Nə qədər də dəqiq,
doğru-düzgün, olduğu kimi ifadə edib iman şairi
Mehmet Akif Ərsoy.
Şeir
onda şeir olur ki, yüz il sonra yaşayanların da hissinə
eyni dərəcədə tərcüman olur. Şair onda
şair olur ki, əsrlər sonra da insanlar onun hisslərini,
duyğularını paylaşırlar. Əslində o şeir
bir dua kimi, bir türkü kimi qiyamətə qədər səslənəcək
və səsləndikcə də müəllifinə dua
qazandıracaq. Allah qəni-qəni rəhmət eləsin o sətirlərin
müəllifinə!
O
sonsuz Nurdur, O, dünyaları da, könülləri də
işıqlandıran, nicat yolunu, qurtuluş yolunu göstərən
bir Mürşiddir. O elə möhtəşəm bir Nurdur ki,
Günəş də, Ay da işığını Ondan
alır; ancaq hərəkət halı ilə
varlığını davam etdirən bu kainat Onun
başına fırlanır, Onun pərvanəsi olaraq dəyər
qazanır:
Bir
əcəb Nur kim,
Günəş pərvanəsi.
Bunu
da “Nəti-Şərif”i ilə könüllərə
düşən Süleyman Çələbi söyləyib,
söyləyib də nə gözəl söyləyib.
Hər
gözəlliyin zirvəsi Onda görünüb. Adəm
oğlu bu dünyada ondan gözəlini görməyib,
görməyəcək də. Məhəmməd
Füzüli Onun çöhrəsinin gözəlliyini misli
görünməmiş və görünməyəcək
bir gül hesab edir:
Suya
versin bağban,
bihudə zəhmət çəkməsin,
Bir
gül açılmaz üzün tək,
versə min gülzarə su.
Könlündə
duyğusu olan, həqiqi sevginin nə olduğunu bilənlər
Onu vəsf ediblər. Onu vəsf edənlər Ona bir şey
qazandırmayıblar, sadəcə, onun adını öz
şeirlərinə qatıb, yazdıqlarına da,
duyğularına da bərəkət tapıblar. Onun sevgisi
hansı qəlbə düşsə, o qəlbin bərəkəti
sahibinə yetər.
Ona
Allah-Təala və mələkləri səlatü-salam edirlər.
Ona salam oxumaq bizə Allah-Təalanın əmridir. Ona
Allahın səlatı dəstəkləməyidir, mərhəmətidir,
müzəffər qılmasıdır; mələklərin səlatı
Onun üçün dua etmələridir, Onu sevmələridir;
Ona bizim səlatımız isə Yolunu tutmağımız,
buyruqlarına əməl etməyimizdir.
Ata-oğul
uzaq bir səfərə çıxırlar. Yolda ata
ölür. Həm də elə bir yerdə ki, nə gələn
var, nə gedən. Oğul nə edəcəyini,
atasını harada dəfn edəcəyini fikirləşirkən
bir də baxır onun başı dəyişib bir heyvan
başına çevrildi. Gəncin bir dərdi dönüb
iki oldu: bu halda onu necə torpağa basdırsın, basdırmasın
da neyləsin? Beləcə, atasının meyiti başında
“Allah” deyə-deyə ağlamağa başlayır. O qədər
ağlayır ki, zamanın necə keçdiyindən xəbər
tutmur, yuxuda, ya ayıq olduğunu belə anlamır. Bir də
görür ki, üzü ay kimi nurlu bir gənc gəldi, əlini
uzadıb meyitin başına qoydu və baş əvvəlki halına
döndü. Oğlan çox sevindi və nurlu gəncin əlinə-ayağına
düşüb: “Ey Allahın sevimli bəndəsi, Sən kimsən?”-dedi.
Həmin gənc də: “Mən Həzrəti Məhəmmədəm.
Sənin atanın dünya həyatı o qədər də
abad deyildi, amma bir xasiyyəti vardı ki, harda mənim
adımı eşitsə, o andaca salavat gətirərdi. Mən
də atanın bu halını və sənin fəryadını
eşidib, Uca Rəbbimə üz tutdum və Onun izni ilə gəldim”.
Bəli,
O, içindən gərilərək Onu çağıran
ümmətinin hayına yetişər. Onun adını
ehtiramla anmaq, hər dəfə zikr etdiyimizdə və ya
eşitdiyimizdə, heç olmasa, “əleyhissalam” və ya “Ona
salam olsun!”- söyləmək əmin olun ki, boşa getməz
və gün bir xəzinə kimi qarşımıza
çıxar. Biz Ona layiqli ümmət ola bilsək, Onun
ağalığının qüsursuz olduğuna şəhadət
gətirərik.
O,
bir şey soruşurdusa, öyrətmək üçün
soruşurdu, O, bir şey istəyirsə, vermək
üçün istəyir; Onun yolunu tutmaq Ondan çox bizə
qazandırar, bizi qurtuluşa çıxarar. bizim qurtuluşa
çıxmağımız da Onun qazancı olar.
Allah-Təala
buyurur ki, Allahı sevdiyini
söyləyənlər Onun yolunu tutsunlar, dediklərini qəbul
eləsinlər ki, Allah da onları sevsin. Açın Qurani-Kərimi
baxın, Ali-İmran surəsinin 31-ci ayəsində buyurulur.
Buyurun, bundan daha tutarlı bir dəlil olarmı? Demək, Rəsulullahı
sevmək həm də Allahı sevmək mənasına gəlir
və həm də Rəsulullahı sevmədən Allahın
mərhəmətinə qovuşmağın mümkün
olmadığını da bizə göstərir.
Onun
yolunu tutan Allaha təslim olmuş sayılır. Onun əxlaqı
Quran əxlaqıdır, Onu tərbiyə edən Allah-Təaladan
başqa bir kimsə deyil. Onu xətalardan, günahlardan qoruyan
da Allah-Təalanın Özüdür. Onun həyatı
Quranda yaşanması istənilən örnək mənzərələr
toplusudur.
Onu
sevdiyini iddia eləmək asan iş deyil. Onu sevmək dostun,
qonşunun, əminin, dayının, xalanın, bibinin xətrini
istəmək, valideynləri, ömür-gün
yoldaşını sevməyə bənzəməz. Allah və
Rəsulullah sevgisi hər sevgidən ucadır, müqayisə
edilməz. Bir insanı sevəndə o sevgidən özünə
nəsə bir pay ayırırsan, Allah və Rəsulullah
sevgisi isə tam təslimiyyət deməkdir. Əgər birisi
Allahı və Rəsululahı bütün insanlardan,
bütün sevdiklərindən, öz canından artıq
sevmirsə, yalandan “sevirəm” söyləməsin. Bunu biz
demirik, Rəsulullah Özü buyurur.
Qurani-Kərim
Onu bizə təqdim edir, biz də o təqdimatdan bəzi məqamları
diqqətinizə çatdırırıq. Hər kəs
baxsın, düşünsün və vicdanı istiqamətində
özü üçün nəticə çıxarsın:
-
Biz Səni ancaq aləmlərə rəhmət olaraq göndərdik.
(Ənbiya surəsi-197)
-
And olsun, sizə özünüzdən elə bir Peyğəmbər
gəlmişdir ki, sizin sıxıntıya düşməniz
Ona çox ağır gəlir. O, sizdən ötrü (sizin
iman gətirməyiniz üçün) çox təşnədir,
möminlərə şəfqətli, mərhəmətlidir
(Tövbə-128).
-
(Ey Rəsulum!) De: “Əgər siz Allahı sevirsinizsə, mənim
yolumu tutun ki, Allah da sizi sevsin və günahlarınızı
bağışlasın. Çünki Allah çox
bağışlayandır, mərhəmət edəndir.
Zaman.-2011.- 12-14 fevral.- S.14.