Xalçaları “oxuyan” adam
Adətən, deyirlər ki, Quba alması ilə tanınır. Ancaq almadan
öncə bu bölgə Quba xalçaları ilə məşhurlaşıb. İndi də
bu xalçaların sorağı dünyanın
müxtəlif ölkələrindən
gəlir. Bəli, Quba
xalçaları dağ
yamaclarına naxış
vuran kəndlər qədər gözəl, həm də qədimdir. Hər yurd yerinin digərlərinə bənzəməyən
həyatı olduğu
kimi, hər xalçanın da öz dili, öz
gözəlliyi var.
Quba xalçaları insan ruhuna qanad
verə bilən, adamı düşündürən
və öz aqibətindən dastan açan kitabələr qədər sirli və təkrarolunmazdır.
Nə yazıq ki, biz onların dilini başa düşə bilmirik
Xalçaçılığın geniş yayıldığı
rayonlarımızdan biri
də Qubadır. Burada xalçanın
bir neçə növü toxunur. Toxunulan hər bir xalçanın
adı, toxunduğu yerinə, naxışına
və oranın adətinə yaxındır.
Məsələn: “Qollu
çiçi”, “Sırt
çiçi”, “Köhnə
Quba”, “Mehrabı Quba” və s.
Kənardan baxanda adi naxışlardan ibarət
olan xalça, əslində göründüyü
kimi deyil: onda bir dünya,
bir aləm təsvir olunur. Bu xalçaların nə üçün toxunduğunu, onların hansı şəraitdə
və onlarda nə təsvir olunduğunu bilmək bizə önəmsiz görünər. Amma burada
həkk olunan naxışların dilini bilsək, həmin xalçalar bizi qəribə bir aləmə aparar.
Bu xalçaların sirrini
bilən insanlardan biri də Quba
rayon sakini Ağacan Xudabaxış oğlu Kərimovdur. O, 1965-ci ildə
Quba rayonunun Cimi kəndində anadan olub. Onun xalçaya
olan həvəsi uşaq vaxtından başlayıb. Ağacanın
babası Hacıkərim
kişi ölkəmizin tanınmış
xalçaçılarından olub. Ağacan babasının üzünü
görməsə də,
bu fitri istedadın ondan keçdiyi qənaətindədir.
Xalçaçı usta
eyni zamanda xalçaların dilini bilməklə yanaşı,
həm də boyaqçıdır. Dediyinə görə,
ən yaxşı xalça evlərdə bir adamın əlindən çıxan
xalçalardır. O, bir xalçanın iki şəxs tərəfindən ərsəyə
gətirilməsini məqbul
hesab etmir. Ağacan usta xalça toxumaq üçün həm də sakit, dedi-qodusuz mühitin vacib olmasını da vurğuladı: “Xalça məsum uşaq kimidir. Xalça toxunan yerdə heç bir səs-küy də olmamalıdır. Xalçanı
toxuyan adam
şirindilli, gülərüzlü
olmalıdır. Xalça toxunan
məkanda gedən xoşagəlməz söz-söhbət
belə xalçaya öz təsirini göstərir. Hətta mən
deyərdim ki, belə söhbətlər
ona hopur. Onda da o, istənilən formada alınmır”.
O, bir həqiqəti də dilə gətirdi: “İndi əsl xalça toxuyanlar azdır, onlar da əsasən
pul xətrinə toxuyurlar. Onların da keyfiyyəti
olmur”.
Ağacan
kişini narahat edən bir məsələ
də var. O dedi ki, turistlər, bir qayda olaraq,
xalça seçimində
onun yaraşıqlı
olub-olmamasına daha çox fikir verirlər: “Amma bu, düzgün deyil. Əgər onlara xalçaların
dilini başa salan olsaydı, yəqin ki, heç zaman belə etməzdilər, bər-bəzəyə uymazdılar.
Xalçanın dilini bilmədən
onu duymaq mümkün deyil”.
Daha sonra Ağacan usta boyaqçılıqdan
söz açdı. Bildirdi ki, xalçanın
yaxşı, rəngarəng
görünməsində iplərin
yaxşı boyanması
əsas şərtdir:
“Ən yaxşı iplər də təbii maddələrdən
(palıd ağacının,
soğan, nar qabıqlarından, biyan kökündən, boyaq otundan) alınır. Bu təbii maddələr
günəşin şüaları
altında qurudulur.
Sonra isə döyülüb toz halına salınır”. Onun sözlərinə
görə, xalça
yuyulduqdan sonra rəngini itirməsin deyə onu turşu
və yaxud inək sidiyində saxlayırlar”. Usta bildirdi
ki, hər rəngi boyamaq üçün ayrı-ayrı
qab lazımdır.
Ancaq usta bir küpdə bir neçə rəng əldə etməyin mümkün olduğunu bildirdi. Onu bunu özünün kəşfi kimi dəyərləndirdi. Dediyinə görə,
zirinc kolunun kökü vasitəsilə
bunun mümkün olduğunu bildirdi.
Usta xalçaya
olan maraqdan da söz açdı. Dedi ki, indi xalçaya
maraq azalıb. Halbuki ötən əsrin doxsnanıncı illərinin
sonunda xalçaya maraq daha çox
idi. Ustanın sözlərinə görə, buna səbəb “kaprativ” sexlərdə xalçaların
necə gəldi toxunmasıdır.
MEHMAN FƏRMANOV
QUBA
Zaman.-2012.-13 iyun.-S.6.