50 yaşını qeyd edən Nazim Əliyevin gecikmiş etirafı: “Vaxtında xaricə getmədiyim üçün peşmançılıq çəkirəm”

Azərbaycan çempionatları tarixinin ən məhsuldar futbolçusu ünvanı artıq neçə ildir ki, Nazim Əliyevdədir.

Futbolçu vaxtlarında “qol maşını” olan Əliyevin bu gün anadan olmasının 50 ili tamam olur. AZAL-ın əvəzedicilərinin baş məşqçisi vəzifəsində çalışan Əliyevin yubileyi ilə bağlı tədbir də keçiriləcək. Bu münasibətlə bu gün saat 12:00-da “Neftçi”nin bazasında futbol veteranlarımız bir araya gələcəklər. Təbii ki, ən sevdikləri işi görmək, yəni futbol oynamaq üçün. Veteranların rəqibi isə şou biznes və media əhlindən ibarət komanda olacaq. Rəqib komandada çılğın futbol azarkeşi olan Ağadadaş Ağayev, meyxanaçı Vüqar və müğənni Zamiq kimi tanınmış sənət adamları yer alacaqlar. Oyundan sonra futbol veteranları bunu daha təmtəraqla qeyd etmək üçün yığışıb “Kolizey” restoranına üz tutacaqlar. “Çempion” qəzeti olaraq, biz də Azərbaycan futboluna xidmətləri olmuş bir şəxsi unuda bilməzdik. Qərara aldıq ki, 50 illik həyat macərası və futbolçu karyerası ilə bağlı Nazim Əliyevdən müsahibə alaq. Səbəbkar da suallarımızı məmnuniyyətlə cavablandırdı. Onun bu müsahibəsini oxusanız, peşman olmazsınız.

“Başıaşağı yox, başıdik gəzirəm”

- Öncə 50 yaşınızın tamam olması münasibətilə sizi təbrik edirik.

- Təşəkkür edirəm.

- 50 yaşda geri boylananda nə görürsünüz?

- Adi insanlar kimi, normal həyat yaşamışam. Həm SSRİ, həm də müstəqil Azərbaycan görmüşəm. Sovet hökumətinin bütün bölgələrini, şəhərlərini pulsuz gəzmişəm. Dünyanın bir çox ölkələrində olmuşam.

- Səhvləriniz çox olub, yoxsa doğrularınız?

- Desəm ki, səhv etməmişəm, gülməli çıxar. Səhvsiz insan ola bilməz. Amma çox şükür ki, böyük qəbahət işlətməmişəm. Ola bilər ki, cavanlıq səhvləri etmişəm ki, bunlar da yüngül səhvlərdir.

- Arzuladığınız kimi həyat sürə bildinizmi?

- Deyərdim ki, hə. Bəziləri xoşbəxtliyi avtomobildə, evdə görürlər. Bahalı maşınlar sürüb, villalarda yaşamağı arzulayırlar. Mənim maşınım da olub, evim də. İnsana nə lazımdır? 2-3 otaqlı ev olsun ki, bayırda qalmayım. O boyda villa guya nə işə yarayır? Onun bir otağında yaşayırsan da. Heç kimə həsəd aparmadan, normal həyat yaşamışam. Başıaşağı yox, başıdik gəzirəm. Heç kimə yaltaqlıq eləməmişəm. Mən pişik ilindənəm. Elə buna uyğun da yaşayıram. Ürəyim istəyən kimi yaşayıram, qərarları özüm verirəm.

“Mənfi xüsusiyyətim sözün düzünü deməyimdir”

- Mənfi və müsbət cəhətləriniz...

- Hamı ürəyiyumşaq olduğumu deyir və bunu məndə mənfi hal kimi qiymətləndirənlər var. Amma mən bunu müsbət xasiyyət kimi görürəm. İnsanlara hörmət etməyi, onları başa düşməyi bacarmaq lazımdır. İnsan təkcə özü üçün yaşamamalıdır. Sənin varın-dövlətin ola bilər. Şəxsən mən bir başqasının ac olduğunu eşidəndə rahat yemək yeyə bilmirəm. Mənfi cəhətim isə sözün düzünü deməyimdir. Ürəyimdən keçəni gizlətmirəm, qarşımdakı insanın üzünə deyirəm. Yaxşını da, pisi də. Yalan danışmağı xoşlamıram. Ağa ağ, qaraya da qara deyirəm. İndiki zəmanəyə görə bu, mənfi xüsusiyyətdir. Çünki sözün düzünü desən belə, bundan xoşu gəlməyənlər olur.

- Həyatda ən çox üzüldüyünüz və sevindiyiniz an...

- Anamı itirəndə çox üzülmüşəm. Ən sevincli günlərim də övladlarım dünyaya gələndə olub.

- Futbol aləmində sakit insan kimi tanınırsınız. Evdə necəsiniz?

- Evdə sərtəm. Amma ailəni idarə etməyi də bacarıram. Ailədə bir adamın sözü keçməlidir.

“Oğlumun futbolçu olmağını istəmirdim”

- Oğlunuz Elgiz Kərəmlini (“Kəpəz”in futbolçusu) futbola siz yönləndirmisiniz?

- Yox, onu mən heç vaxt futbola aparmamışam. Amma dayısı, babası bunun marağında olub. Açığı, mən özüm Elgizin futbolçu olmağını istəmirdim. Deyirdim ki, çətin işdir. Uşağın özü də futbolçu olmaq istəyib. Amma təəssüf ki, onda yaxşı alınmadı. Hər şey yaxşı gedirdi, aşağı yaş qrupu yığmalarının hamısında oynayıb. U-21-ə də çağırılırdı ki, zədə aldı və iki il bundan əziyyət çəkdi. Çox geri düşdü. Amma şükürlər olsun ki, artıq zədə problemi yoxdur, son vaxtlar da oyunlarda 90 dəqiqə iştirak edir. Bu da məni sevindirir.

- Elgizə futboldan məsləhətlər verirsinizmi?

- Əlbəttə, məsləhətlərimi verirəm. Amma bu elə bir işdir ki, meydançaya çıxdın, nəinki atanın, hətta məşqçinin sözləri də yaddan çıxır. Çünki meydançada tam başqa olursan. Məşqçinin tapşırıqlarını yerinə yetirə bilər, buradan oraya, oradan buraya qaça bilərsən. Amma oyunun içindəki proseslərin hamısı futbolçunun özündən asılı olur. Bəzən görürsən ki, məşqçi kənardan qışqırıb-bağırır. Özüm də futbolçu olduğum üçün bilirəm ki, həmin oyunçu məşqçisini heç eşitmir də. İndi məşqçinin tapşırdığı kimi, hamı hərəkətdə olur, daim qaçır. Amma kim tez davranır, tez düşünür, dəqiq ötürmə verirsə, o da qalib gəlir. Bu da futbolçunun fərdi bacarığından asılıdır.

- Oğlunuza Nazim Əliyevin karyerası kimi bir karyera arzulayırsınızmı?

- Təbii ki, istəyirəm mənim kimi oynasın, qollar vursun. Düzdür, onun meydançadakı mövqeyi fərqlidir. Onu da arzulayıram ki, məndən çox pul qazansın.

“Pulumuz qurtarmışdı, Banişevski gətirib verdi”

- 50 illik həyatınız ərzində yəqin ki, az maraqlı hadisə ilə üzləşməmisiniz. Onlardan birini deyərdiniz...

- Maraqlı hadisə çox olub, amma ən yaddaqalanı Banişevski ilə bağlı olub. 1982-ci ildə “Neftçi” komandası Çexoslovakiyaya getmişdi. Futbolçuların hamısı ailəli getmişdi, evli olanlar həyat yoldaşlarını da aparmışdılar. İmaməli Həmidov və mən həmin vaxt əvəzedici heyətdə idik, amma bizi də aparmışdılar. İmaməli həmin vaxt əvəzedicilərin kapitanı idi. Ora turist kimi getdiyimiz üçün İmaməli ilə mən bütün pullarımızı xərclədik. Pal-paltar aldıq, yedik-içdik. Gündə də bir dəfə yemək verilirdi. Pulumuz qurtarmışdı, İmaməli çoxlarına ağız açdı, amma kimdir bizə xaricdə borc pul verən? Bunu Banişevski də eşidibmiş. Bir gün qapı döyüldü, açıb gördük Banişevskidir. İçəri girdi və xeyli pul çıxarıb qoydu stolun üstünə və dedi ki, uşaqlar məni bağışlayın, az oldu, götürün xərcləyin. Dahi futbolçu dahi insan olduğunu da göstərdi.

“Başla oynamağımın səbəbkarı o olub”

- Futbolçu karyeranızdan razı qaldınızmı? Yəni indi “kaş bunu belə edəydim” dediyiniz bir şey varmı?

- Karyeramdan o qədər də razı qalmamışam. Mənim şansım çox olub. 1992-ci ildə Asəf Namazov İranda işləyəndə məni də dəvət etmişdilər. Getdim, amma orada qala bilmədim. 1993-cü ildə Şahin Diniyevin oynadığı “Hapoel”dən təklif gəldi. Demək olar ki, müqavilə də bağlanmışdı. Sadəcə olaraq, Almaniyaya getmək qalmışdı. Bir günün içində bilet də alınmışdı, amma getmədim. Həm övladım yeni dünyaya gəlmişdi, həm də özüm ölkədən kənara çıxmaq istəmirdim. Amma səhv elədim, indi də buna görə peşmançılıq çəkirəm. Amma artıq gecdir.

- Birgə oynadığınız futbolçuların hansından daha çox öyrənmisiniz?

- Maşallah Əhmədov, İsgəndər Cavadov, Vəli Qasımov, Nazim Süleymanov, Novruz Əzimov, Vaqif Sadıqov, Şahin Diniyev, Yunis Hüseynov kimi futbolçularla çiyin-çiyinə oynamışam. Hətta Rəşid Özbəyov və Asəf Namazovla da birgə oynamışam. Bunlar bir məktəb olublar. Amma başla oynamağımın səbəbkarı Anatoli Banişevski olub. Fərdi məşqlər edirdim, bir gün Banişevski kənardan baxırdı və səhvlərimi görüb mənə yaxınlaşdı, topla necə rəftar etməyi başa saldı. Xüsusən də, başla daha yaxşı oynamağın yolunu göstərdi.

“Maşın yuyan da, buts daşıyan da görmüşəm”

- Həmçinin güclü məşqçilərin rəhbərliyi altında da oynamısınız. Hansını xüsusi vurğulaya bilərsiniz ki, ondan öyrəndiklərinizi hazırda tətbiq edirsiniz?

- Ağasəlim Mircavadov, Asəf Namazov, Vaqif Sadıqov kimi güclü məşqçilərim olub. Şahin Diniyevlə birlikdə işləmişəm. Bu, görüb-götürmək dövrüdür. Məsələn, millimiz küncdən zərbədən sonra Türkiyəyə gözəl qol vurmuşdu. Bu ev tapşırığını Vaqif Sadıqov yaradıb. Foqts da ondan öyrənib, tətbiq edib.

- Sizin dönəminizdə əsgər dili ilə desək, “dembel-molodoy” söhbəti yəqin ki, olub?

- Bəli, SSRİ dövründə belə şeylər olub. Bizim vaxtımızdan əvvəl bu, lap güclü olub. Mən maşın yuyan da, buts daşıyan da görmüşəm. Mən də yaşlı futbolçuların hörmətini saxlamışam, amma belə şey etməmişəm. “Neftçi”də bir dövr var idi ki, həmin vaxt hər cavan futbolçunu bir yaşlıya tapşırırdılar. Onlar bir otaqda qalırdılar. Hətta futbola gedəndə gənclər yaşlıların zənbillərini daşıyırdılar. Bunlar şərt idi. Təcrübəlilər də həmin gənclərə cavabdehlik daşıyırdılar.

- Son olaraq, ad gününüzdə özünüzə nə arzu edərdiniz?

- Həm özümə, həm də xalqıma cansağlığı, firavan həyat arzu edirəm. Ən böyük arzum da Qarabağın qayıtmasıdır. Bundan böyük nə arzu ola bilər. Bir də, futbolumuzun günü-gündən çiçəklənməsini arzulayıram.

Zaman.-2013.-3 aprel.-S.15.