Osman Mirzəyev yalnız jurnalist yox, həm də vətənpərvərlik missiyası daşıyırdı

1991-ci ilin 20 noyabrında Ağdamdan səmaya qalxaraq, Qarakənddə daşnak quldurlarının zülm və vəhşiliyinin qurbanı olan soydaşlarımızın harayına tələsən, lakin erməni faşistləri tərəfindən xaincəsinə vurulmuş vertolyotda xalqımızın həlak olan cəsur oğulları Tofiq İsmayılov, İsmət Qayıbov, Məhəmməd Əsədov, Vaqif Cəfərov, Alı Mustafayev və digərləri ilə birgə Azərbaycan mətbuatının korifeylərindən olan, Vətənini və xalqını böyük bir məhəbbətlə sevən Osman Mirzəyev də var idi. O, özünün də dediyi kimi, nəhs ildə, nəhs gündə dünyaya gəldi - çox sevdiyi Müşfiqi, Cavidi amansız ölümün qoynuna atan 1937-ci ildə, aprelin 13-də. Ancaq özünü və başqalarını da inandırmağa çalışırdı ki, nə 13, nə də 37 onun üçün nəhs deyil. Zarafatla deyirdi ki, 13 də, 37 də bütün nəhsliklərini onun dünyaya gəldiyi günə kimi eləyib qurtarıblar və daha nəhslik “taqətləri” qalmayıb. Və daim həyata nikbinliklə baxar, ətrafındakılara da nikbinlik aşılamağa çalışardı. Ancaq həyat ona nikbinliklə yanaşmadı...

Osman Mirzəyev ilk uşaqlıq illərində təyyarəçi olmaq, göylərə uçmaq, uca ənginliklərə baş vurmaq arzusu ilə yaşayırdı. Lakin ədəbiyyata, incəsənətə olan böyük həvəslə 12-13 yaşlarında həmyaşıdı, sonralar Azərbaycanın çox sevilən sənətkarı olmuş Xaıq artisti Həsən Turabovla birgə Bakının teatr dərnəklərindən birinə yazılıb, hətta bir tamaşada rol da oynayıb. Osman Mirzəyev hələ orta məktəbdə oxuyarkən təkcə öz istedadı ilə deyil, səmimiyyəti və istiqanlılığı ilə də yaşıdlarından seçilirdi. Böyük qardaşı, respublikamızın tanınmış və çox ciddi, həm də prinsipial, Azərbaycanpərəst jurnalistlərindən olan böyük qardaşı İmran Mirzəyevin yolu ilə getmək arzusu ilə Bakı Dövlət Universitertinin Jurnalistika fakültəsini bitirdikdən sonra gənc Osman o dövrün populyar qəzetlərindən olan “Molodyoj Azerbaydjana”, daha sonralar isə “Vışka” qəzetində çalışdı. Yazılarında daim xalqı düşündürən, narahat edən məsələlərə toxunması, mövzulara özünəməxsus tərzdə orijinal yanaşması, cəmiyyətdə baş verən neqativ hadisələr və faktlarla bağlı barışmaz mövqeyi onu oxuculara da, qələm yoldaşlarına da sevdirdi. Rusdilli mətbuatda çalışmasına baxmayaraq, çoxlarından kəskin fərqli və açıq-açığına milliliyi, azərbaycanlı təəssübkeşliyi ilə seçilən, “Vışka” qəzetinin daha çox rus və ermənilərdən, digər millətlərdən olan jurnalist korpusunu azərbaycanlı gənclər hesabına yeniləşdirmə siyasəti yeridən və bəzən gizli, bəzən də açıq narazılıqlara baxmayaraq, bunu əməli olaraq qətiyyətlə həyata keçirən qardaşı, ötən əsrin 60-70-ci illərində qəzetin baş redaktoru olan İmran Mirzəyevin başladığı missiyanı Osman müəllim uğurla davam etdirirdi. Məhz onun təşəbbüsü ilə həmin qəzetin nəzdində yaradılan “Rabkor” (”fəhlə müxbir”) jurnalistika məktəbi əslində güclü bir Osman Mirzəyev məktəbi idi. Jurnalistikanın əsaslarından dərs dediyi Bakı Dövlət Universitetində olduğu kimi, “Rabkor” dinləyiciləri içərisindən də o, ən istedadlı, yaradıcılıq həvəsli azərbaycanlı gəncləri böyük jurnalistikaya hazırlayır, onların ən qabiliyyətlilərini, perspektivlilərini respublikanın qəzet və jurnallarına müxbir kimi tövsiyə edir və daim onları öz müəllim diqqətində saxlayır, lazımi kömək və qayğısını əsirgəmirdi.

Osman Mirzəyevin öz xalqına olan məhəbbətinin nəticəsi idi ki, məşğələ apardığı “Rabkor” klubunun 30-40 nəfərinin əksəriyyəti rus və erməni olsa da, nəticə etibarilə o, redaksiyaya azərbaycanlı gənclərin işə qəbul olunmasına nail olurdu. Ədalət naminə demək lazımdır ki, azərbaycanlıların necə səmimi və sədaqətli olduqlarını bilən və buna görə də xalqımıza, həm də şəxsən Osman müəllimə xüsusi rəğbət hissi olan baş redaktor Gennadi Qluşkov öz müavininin kadr seçiminə daim hörmətlə yanaşardı (hətta o, 1981-ci ildə “Vışka”ya işə düzəldiyimin səhərisi günü redaksiya tərəfindən verilən vəsiqəm mənim və başqa birisinin ehtiyatsızlığı, səhvi ucundan tam yararsız hala düşdüyünə görə o vaxtın ciddi qayda və tələblərinə görə məni cəzalandırmaq əvəzinə, Osman müəllimin “tələbəsi” olduğumu da nəzərə almaqla “demaqoq rus jurnalistlərin” bu haqda bilməməsini tapşıraraq, yeni vəsiqə vermişdi). Məhz Osman müəllimin təşəbbüsü və səyi ilə 1970-80-ci illərdə o dövrün gənc jurnalistləri Mədinə Həsənova (indi “Vışka”nın baş redaktorudur), Şamil Məcidov (”Azerbaydjanskiye izvestiya” qəzetinin redaktoru), Nəcəf Nəcəfov (”Azadlıq” qəzetinin yaradıcısı və ilk redaktoru), Rauf Talışinski (”Exo” qəzetinin baş redaktoru), Azər Mürsəliyev (indi Moskvanın mərkəzi mətbuatında çalışır), Laçın Allahverdiyeva (”Assa-İradə” agentliyinin şöbə müdiri) və digərləri “Vışka” qəzetinin aparatına işə gotürüldülər.

Bir dəfə - 1983-cü ildə mən redaksiyanın tapşırığı ilə “Lenin komsomolu”nun yaranığı günlə bağlı gənclərin əmək həyatını əks etdirən yazı hazırlamalı idim. Seçim - Sumqayıt Sintetik Kauçuk Zavodu idi. Orada həqiqətən əməksevər və qabaqcıl olan bir komsomolçu qızın ağır və zəhərli iş şəraitində necə çalışdığını, nişanlı olsa da, bənizinin necə vaxtsız solduğunu, xəstə görkəmdə olduğunu görüb, çox kəskin bir tənqidi yazı hazırladım. “Komsomolun ad günü” üçün belə bir yazının Mərkəzi Komitənin qəzetində verilə biləcəyinə ümid etməsəm də, əsəblərimi kağıza tökməkdən də özümü saxlaya bilməmişdim. Yazının geri qaytarılacağını düşünürdüm. Gözlədiyimin əksinə olaraq, Osman müəllim gəncliyə qayğı ilə bağlı Sovet sisteminə cəsarətli ittihamlarıma haqq qazandıraraq, materialı orijinal bir yazı kimi redaktora təqdim edərək, sensasiya və “yuxarılarda” narazılıq doğuracağına baxmayaraq, onun bütünlüklə, həm də elə əvvəcədən mühüm material kimi yer ayrılan 1-ci səhifədə, lap yuxarı başda dərc edilməsinə nail oldu. Qəzet çıxan gün redaksiyaya “yuxarıdan” edilən hücumları Osman müəllim özünün mübariz mövqeyi və müdrikliyi ilə bütünlüklə dəf edə bildi.

Osman Mirzəyev yalnız jurnalist missiyası yox, həm də və ilk növbədə vətənpərvərlik missiyası daşıyırdı. O, xalqını sevən, vətənpərvər bir oğul kimi ermənilərin Qarabağ iddialarından hələ xeyli əvvəl də Vətənin layiqli bir ziyalı oğlu kimi Azərbaycanın milli-mənəvi sərvətlərinin keşiyində son dərəcə ayıq-sayıq dayanırdı. Yadımdadır ki, hətta bir dəfə həyasız bir erməni qadının tarixi keçmişimizə qarşı saxtalaşdırma və təxribat cəhdinin də qarşısını vaxtında və qətiyyətlə ala bildi. Belə ki, 80-ci illərin ortalarında, necə olmuşdusa, redaksiyamıza çox kələ-kötür, ancaq yazılarının getməsi üçün hər kəsə süni mehribanlıq göstərməyə çalışan 40-45 yaşlarında bir erməni qadın jurnalist “dadanmışdı”. Açığı, ilk vaxtlar hansı millətdən olduğunu bilməyərək, “Corabova” adlandırdığım (çox sonralar bilmişdim ki, o da murdar qonşularımızdan imiş) o qadın - Sofa Zorabova mənimlə də rastlaşanda “irişirdi”. Sən demə, “dərdi” varmış. Bir gün mənə yaxınlaşıb bir neçə şəkil və yazı təqdim edərək, xahiş etdi ki, onu çapa hazırlayım. Doğrusu, daşnak agentinə oxşayan bu erməninin təqdim etdiyi şəkillərdəki daş büt və heykəlcikləri birinci dəfə idi ki görürdüm və Kəlbəcərdən hazırladığı yazıda “xaçkarlar” deyə nəyə işarə etdiyini başa düşə bilmədim. Sabahısı günü yazı ilə bağlı fikrini öyrənmək və məsləhətini almaq üçün Osman müəllimə yaxınlaşdım. O, heç yazıya baxmadan, şəkilləri görən kimi “bunları o həyasız Zorabova verib?” dedi və onun ünvanına bərk hirsləndi:

- Axı, hələ 3-4 ay əvvəl ona dedim ki, bu yazı qəzetdə getməyəcək. İndi də səndən istifadə edib, yazının çapına çalışır? Onun ayağı bir də buralara dəyməsin!

Sən demə, o qadın sətiraltı mənalarla həmin “xaçkar” heykəlciklərin ermənilər tərəfindən yaradıldığını iddia etməklə Kəlbəcərin də qədim erməni məskəni olduğunu “sübut etmək” və buna məhz Azərbaycanın rusdilli qəzetində çap etdirməklə nail olmaq istəyirdi. Osman müəllimin vətənpərvər jurnalist sayıqlığı nəticəsində belə bir ideoloji təxribatın qarşısı qətiyyətlə alındı.

O zamanlar “sosializm” adlandırılan cəmiyyətdə və onun ideyaları altında yaşasaq da, Osman müəllim daxilən o cəmiyyətlə barışa bilmir, özünün müəllimi olmuş görkəmli şairimiz, vaxtilə yalnız “Şəki fəhləsi” qəzetində çap olunan, sonradan qadağan edilən, işğalçı Rusiya imperiyasına ittihamlarla meydan oxuyan “Gülüstan” poemasının müəllifi Bəxtiyar Vahabzadə, Universitet illərindən dostluq etdiyi Xəlil Rza, görkəmlı tarixçi alim, sovet İttifaqı Qəhrəmanı, akademik Ziya Bünyadovla tez-tez görüşür, onlarla söhbətlər aparır, qəzet üçün onların müsahibələrini hazırlayırdı. O, vətənimizin bu cür mübariz, vətənpərvər oğulları ilə fəxr edirdi. SSRİ-nin Kosmik uçuşlar üzrə Dövlət Komissiyasının sədri, bütün kosmonavtların uçuşdan qayıtdıqdan sonra ilkin olaraq raport verdikləri Azərbaycanlı general-leytenant, Lenin mükafatı laureatı Kərim Kərimovla da kosmodromda (sovet sisteminin bir-çox qadağalarını çətinliklə də olsa dəf edərək) görüşüb, ondan ilk olaraq intervü alan, onu doğma xalqımıza daha yaxından tanıdan azərbaycanlı jurnalist də məhz Osman Mirzəyev olub.

Osman müəllim həm də olduqca sadə və təvazökar bir adam idi, tabeliyində olan jurnalistlərlə və bütün digər işçilərlə daim səmimi münasibət saxlayır və onlara imkanı daxilində hər cür diqqət və qayğı göstərirdi. Bir dəfə “Vışka” qəzetinin 50 illik yubileyi ərəfəsində redaksiyanın üş əməkdaşına, o cümlədən Osman Mirzəyevə “Azərbaycanın Əməkdar jurnalisti” fəxri adının verilməsi nəzərdə tutulur. Bundan xəbər tutan Osman müəllim kuratoru olduğu şöbənin müdiri, “dağıstanlı balası” Faiq Zəkiyevin adının olmadığını bildikdə fəxri addan imtina etmək qərarına gəlir. O, “yuxarılara” bildirir ki, əgər redaksiyanın ən yaxşı, istedadlı və məhsuldar jurnalistlərindən olan, orijinal üslubda yazılmış yazıları ilə geniş oxucu auditoriyasının dərin rəğbətini qazanan Faiq Zəkiyevə də həmin fəxri ad verilməzsə, bu adı ondan əvvəl almağı özünə rəva bilmir. Onu fikrindən daşındırmağa çalışsalar da, alınmır. Axırda Mərkəzi Komitə Azərbaycan mətbuatı tarixində ilk dəfə olaraq bir qəzetin 4 əməkdaşına eyni zamanda “Əməkdar jurnalist” adının verilməsinə razı olur.

1986-87-ci illərdə Azərbaycan televiziyasına demokratiklik və aşkarlıq, xalqla səmimi ünsiyyət, inam və etibar ab-havası gətirən “Dalğa” verilişinin ilk aparıcısı kimi də Osman Mirzəyev geniş xalq kütlələrinin dərin hörmət və rəqbətini qazandı. Məhz həmin verilişlərdən sonra xalqla onun dilində danışmağı bacaran görkəmli bir jurnalist kimi o, Prezident Aparatının Mətbuat xidmətinin rəhbəri təyin edildi... Ancaq harda və hansı vəzifədə işləməsindən asılı olmayaraq, Osman müəllim öz mənafeyi, öz yaxşı yaşayışı naminə heç bir təmənnada olmayıb, ömrünün sonuna kimi mərd və məğrur yaşayıb. Hətta 1991-ci ilin noyabrında əqidə dostları - Azərbaycanın müstəqilliyi uğrunda mərd mübarizlər İsmət Qayıbov, Tofiq İsmayılov, Məhəmməd Əsədov və digər vətən oğulları ilə birlikdə Qarakəndə köməyə tələsərkən Qarabağ səması üzərində vertolyotda vurulub, şəhid olduqdan sonra Osman müəllimin ailəsinə başsağlığı verməyə gələn o vaxtkı respublika rəhbəri heç cür inana bilmirdi ki, Mirzəyevlərin 5 nəfərlik ailəsi on illərlə iki darısqal otaqda yaşayıb. (Ədalət naminə demək lazımdır ki, çox keçmədən - ölümündən sonra onun ailəsinə yaşadıqları ərazidə geniş otaqları olan mənzil verildi).

Osman Mirzəyev və bütün 20 noyabr şəhidləri bu Vətən yolunda, Qarabağ uğrunda qurban getdilər. Xalqımız onları daim ehtiramla yad edir. Bircə qalır... qisas almağımız. Onu qiyamətə saxlayacağıqmı?.. Gecikdik, çox gecikdik...

Rəhman Orxan

Zaman.- 2015.- 1 dekabr.- S.10