YEVLAX -- ŞUŞA YOLU
Heç nә!... Dәmir yolu ki,
çәkildi, Yevlax--Şuşa yolunun bütün
lәzzәti qaçacaqdır.
Heç insafdır ki, sәn allah,
dilicanın, faytonun, furqonun istirahәtini, lәzzәtini
dәmir yola verәsәn? Dәmir yol o yerdә
yaraşar ki, mәsәlәn, bu gün Bakıdan
gedәsәn Yevlağa, Tiflisdәn, Gәncәdәn
gәlәsәn Yevlağa vә Yevlaxdan dilicana minib, yel
vura-vura sürdürәsәn Şuşa
şәhәrinә.
Elә ki, Yevlax stansiyasında vaqondan
düşürsәn, bir dә görürsәn ki,
faytonçular, dilicançılar sәni
bürüdülәr.
-- Hara
gedirsәn?
--
Şuşaya.
-- Bәs, onda buyurun, dilican
hazırdır.
--
Qoşubsan?
--
Çoxdan
--
Neçəyә
apararsan?
--
Neçә
adamsınız?
-- İki nәfәrik.
--
Şeyiniz çoxdur?
-- Yox,
adama bir çamadandır.
-- Elә isә, adama sәkkiz manat.
Burada balaca alış-veriş vaqe olur, sәkkiz manat yenir olur altı.
-- Hә, di qoy minәk, sür gedәk.
-- Bu saat,
siz әylәşin, bir stәkan adama çay için, bu
saat dilicanı sürüm bura. Amma
çayı tez için ki, lәngimәyәk.
Bәl i, әylәşib bir stәkan çay içirik. Yevlağın
ditdilisi dızıldayıb, o qulağından dişlәyir,
"dızz...." elәyib,
burnundan dişlәyir.
Qәrәz, dilican gәlincә ditdili elәdiyini elәyir. Amma dilican gәlmir. Yenә çay içirsәn, papiros çәkirsәn, durub gәzinirsәn, divardakı yazıları bir-bir
oxuyursan, dilican gәlmir ki, gәlmir....
Başlayırsan
darıxmağa. Bir dә görürsәn
dilican gәlmәdi, amma dilicançı
özü gәlir.
Başını qapıdan çıxardıb baxır vә soruşur:
--
Burdasızmı?
-- Әşi,
burada olmamış, hara gedәcәyik. Bir tez ol, dilicanı
sür gәlsin, vaxt
keçdi, gün günorta oldu. Yoxsa,
şәhәrә gecә
çatarıq.
Bu söz dilicançının xәtrinә dәyir.
-- Nә?
Necә? Görünür ki,
mәnim atlarımdan xәbәriniz yoxdur. Budur sizә deyirәm: axşam azanına bir saat qalmış
-- Di
yaxşı, tez ol.
-- Bu saat,
atlara kormut verim, açdırlar.
Gedir, yenә
gözlә ki,
dilican gәlәcәkdir.
Saat on olur,
Baxıb
görürsәn
ki, üzüm gilәsinә
milçәk
daraşan kimi, dilicanın altından başqa hәr yerindәn adam
sallaşır. Özünü bir növ ilә dilicanın içinә salırsan. Bismillahi-rәhmanir
rәhim" deyib, yola
düşürsәn.
Bәh, bәh, bәh! At qumrovlarının
sәsi sәnә layla çalır. Yolun
tozunun әtri sәni valeh elәyir.
Bir dörd-beş saatdan sonra gәlirsәn Bәrdә astansiyasına. Burada bir balaca
toqif lazım gәlir.
Atlar dәyişilib
qoşulunca bәrdәlilәr sәnә hәr tәrәfdәn
tamaşa elәyirlәr.
Buradan da yola düşürsәn. Bir dә görürsәn ki, qabağına
çıxan arabaların tәkәrlәri vә atların ayaqları yaşdır. Mәlum olur
ki, Tәrtәr çayında su var. Tәrtәr çayı gendәn qıcıldayır.
Dilicanla keçmәk mümkün deyildir, gәrәk kәl arabasına minәsәn.
Adambaşına bir abbasıya kәl arabasına minirsәn. Kәllәr özlәrini
vururlar suya. "Allah, allah" sәsi hәr yeri
götürübdür. Suyun lap güclü yerindә arabaçının
yoldaşı arabaçıdan souşur ki, "Ә, bunları
neçәyә keçirirsәn?" O da deyir ki, "Bir
abbasıya".
-- Nә? Abbası? Sarsaq oğlu, sarsaq, mәn
abbasıdan ötrü kәllәrin
boynunu qıracağam? Mәn
kәlimi
açıram.
Yoldaşı deyir ki, "Әdә, sәfeh olma, kişilәri suya salarsan, kәlin qabağında dur,
altı şahı verәrlәr". Amma
yoldaşı adama yarım manatdan dәm vurur. Qәrәz, suyun ortasında taksi abbasıdan qalxıb, iki
abbası olur.
Tәrtәri keçib yenә dilicana minirsәn vә fikir edirsәn ki, bәli, bu çayı salamat keçdik,
indi qaldı Xatın ilә Xocalı.
Nә
başınızı ağrıdım, axşama bir saat
qalmış dilican varid olur Ağdama vә bir qәdәr dә orada lәngidikdәn sonra yola düşürsәn. Әskәran ötür, Xocalı ötür,
Ballıca ötür, Xanbağı ötür, şәhәrin dolayı yolu başlayır. Ağzın
dönür gah günbatana, gah günçıxana. Amma
gün çoxdan batıbdır, axşamdır. Yol
üzüyoxuşadır. Atlar güclә addım atırlar.
Lap qaranlıq çökür, sәni mürgü basır.
Ayılıb görürsәn ki, yol gedirsәn, üstün dağ,
altın uçurum. Dilicançıya deyirsәn ki, "qoçaq, bәs sәn deyirdin ki, axşam azanına bir saat
qalmış şәhәrdә olacayıq?".
Dilicançı qulaq ardına vurub, bu sözlәr ilә zümzümә elәyir:
Ayın
aydınlığı, hava nә xoşdur,
Ay dilbәr, can dilbәr, can....
Sübh azanına bir saat qalmış şәhәrә varid olursan.