BİZİM ADİ SÖHBӘTİMİZ

(Oxuculardan üzr istәyirәm. Hәrçәnd söhbәtlәrimizin elәlәrini seçmişәm ki, qәzetdә yazmaq olar, amma yenә dә üzr istәyirәm.)

-- Salamәleyküm.

-- Әleykәssalam.

-- Mәşәdi Hәsәn, mәn necә elәyim? Axı o köpәk oğlunun

balası gәlib çıxmadı.

-- Mәn nә qayırım, balam. İt oğluna min kәrә dedim ki,

әdә, tez gәl.

-- Gör, sәn allah, saqqallı kişini qoduğun birisi әlә salıbdır.

-- Bu sәn ölәsәn, eşşәyin balasına ağzıma gәlәni demişәm. Donuz balasına söz kar elәmir.

-- Hә, indi ki, belә oldu, mәn onun.... (Daha dalını yazmağa qәlәm işlәmәz. Elә bu "numunә" bәsdir)

* * *

Bu cürә, bundan daha bәdtәr söyüşlәri uşaq yanında, arvad yanında demәyә utanmayan müsәlman yazıq dilimizin düz-doğru kәlmәlәrini yerindә işlәtmәyә utanır, üzr әvәzinә "Türk demәli" sözünü әlavә edir, yәni tәqsir mәndә deyil, dilimizdәdir. Mәsәlәn:

-- Mәşәdi Hәsәn, bu istәkanı, türk demәli, yerinә qoy.

-- Әşi, qoy sәnin üçün-bir istәkan da, türk demәli, töküm.

-- Yaxşı, türk demәli, bir dә ver.

Halbuki tәqsir dilimizdә deyil, tәqsir ondadır ki, qәlbimiz pak deyildir. Hәr sözә başqa mәna veririk.

* * *

Bir-birimizә o qәdәr yalan demişik ki, daha heç kәsin heç kәsә etibarı qalmayıb. Odur ki, söhbәtlәrimizin bir nümunәsi dә belә olur:

-- Haçı Әsәd, iki yüz manat mәnә borc ver, getdiyim Kәbә haqqı, sabah gәtirib verәrәm.

-- Ә kişi, hәzrәt Әlinin zülfüqarına rast gәlim ki, cәmi var-yoxum bu üç manatdır.