GÜDÜ-GÜDÜ
Çox yağıntı
olanda vә gün çıxmayanda uşaqlar çömçәni
gәlin kimi bәzәyib qapı-qapı gәzdirir vә aşağıda yazılan sözlәri oxuyub, hәr evdәn bir qaşıq yağ vә bir ovuc
un yığır, fәsәli bişirib yeyirlәr. Oxunan sözlәr bunlardır:
Güdü-güdü[1] ha, güdü-güdü!
[1] Azәrbaycanın bәzi yerlәrindә
Güdü-güdü әvәzinә
"Qodu-qodu", "Düdü-düdü"
dә deyilir.
Güdü-güdünü
gördünüzmü,
Güdüyә salam verdinizmi?
Güdü burdan
ötәndә
"Qırmızı günü gördünüzmü?"
Güdü palçığa
batmışdı,
Qarmaladım götürdüm.
Qızıl qaya dibindәn
Qırmızı gün götürdüm.
Qara toyuq
qanadı
Kim vurdu,
kim sanadı?
Göycәliyә getmişdim
İt baldırım
daladı.
Yağ verin yağlamağa,
İp verin bağlamağa.
Verәnin oğlu
olsun.
Vermәyәnin qızı
olsun,
Bir
gözü dә kor olsun.
Tәndirә
düşsün.
Qırmızı
bişsin!
M ә s ә l
l ә r:
Yağışdan
çıxdım, yağmura düşdüm.
İslanmışın
Göydәn nә
yağdı ki, yer onu qәbul etmәdi.
T a p m a c
a l a r:
O nәdir
ki, göydәn yerә sallanır?
O nәdir
ki, hәr nә desәn allanır?
O nәdir
ki, göbәyindәn nallanır?
Min-min
minara.
Dibi qara,
Yüz
min çiçәk
Bir yarpaq?
Dәryada
bir gül bitib, adı yox,
Şirinlikdәn yemәk olmaz, dadı yox.