TÜLKÜ VӘ ÜZÜM

Bir günü tülkü qağa

Gәlib girdi bir bağa,

Dolandı sola keçdi,

Dolandı keçdi sağa.

Gördü üzüm sulanır,

Yüz cürә rәngә çalır.

Dәyibdi kәhrәbatәk,

Sallanıbdır, saralır.

Tülküciyәz dayandı,

Baxdı, ağzı sulandı.

Dişi alışma tutdu,

Dodağı, dili yandı.

Düz bir saat dayandı

Quyruq üstә dolandı.

Üzüm ucada idi,

Әl çatmadı usandı.

Acıqlanmış qayıtdı,

O yenә çölә getdi.

Uzaqlaşıb özünә

Belә tәsәlli etdi:

Doğrudur mәnim sözüm,

Dәymәyibdir o üzüm,

Yesәm dişim qamaşar,

Yemәdim onu özüm.

(İ.A.Krılovdan tәrcümә)

M ә s ә l l ә r:

Pişiyin әli әtә çatmaz, deyәr qoxuyubdur.

Ayı meşәdәn küsüb, meşәnin xәbәri yoxdur.

Aclıq adama oyun öyrәdәr.

Ac gәzib tox sallanır.

Acam -- quyruq acıyam, bağır-öfgә[1] acı deyilәm.

[1] Bağır-öfkә -- ciyәr-qursaq.

T a p m a c a:

İki tülkü balası, üç anası, dörd atası, neçә eylәr hamısı?

Y a n ı l t m a c:

Ay qılquyruq qırqovul, gәl bu kola gir, qılquyruq qırqovul.